Beyond a Reasonable Doubt (Ελ.Υπότιτλος : Πέραν Πάσης Υποψίας)

Μάστορας : Peter Hyams
Παίχτες : Jesse Metcalfe , Amber Tamblyn , Michael Douglas
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας δημοσιογράφος, είναι πεπεισμένος ότι ένας γνωστός δημόσιος κατήγορος “κατασκευάζει” στοιχεία για να ενοχοποιήσει εγκληματίες. Προκειμένου να αποδείξει τη θεωρία του και να τον ξεσκεπάσει, φτιάχνει μια φάση στην οποία φαίνεται ότι είναι ένοχος ενός εγκλήματος, χωρίς αυτό απαραίτητα να ισχύει. Βέβαια, βιντεοσκοπεί τα όλα όσα έχουν σχέση με την “προετοιμασία” και γενικά έχει αρκετές αποδείξεις που να αποδεικνύουν ακλόνητα όχι μόνο την αθωότητά του, αλλά και οτ ότι δεν έχει καν την παραμικρή σχέση με το έγκλημα. Όταν όμως ξεκινά η δίκη, τα στοιχεία αυτά αρχίζουν σιγά σιγά να εξαφανίζονται και να βρίσκεται ένοχος για ένα έηκλημα που δεν έκανε...

Αναλυτικότερα :
Για να είμαι ειλικρινής, δε μου αρέσουν τα δικαστικά θρίλερ. Τα βαριέμαι αφάνταστα. Ωστόσο αυτό το εργάκι με εξέπληξε ευχάρηστα. Το είδα ανετότατα, χωρίς να βαρεθώ στιγμή και τελείωσε πριν να το καταλάβω. Βέβαια, hardcore δικαστικό θρίλερ δεν το λες, καθώς η πλειονότητα της δράσης λαμβάνει χώρα έξω από τη δικαστική αίθουσα. Μάλιστα, είναι στιγμές που περισσότερο σου θυμίζουν παραδοσιακή, παλιομοδίτικη ταινία δράσης. Κάτι που φυσικά δε με χάλασε καθόλου, αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ το ίδιο και για τους φανς των κατεξοχήν “εγκεφαλικών” δικαστικών θρίλερ. Ωραίοι οι πρωταγωνιστές, νέες φάτσες, άφθαρτες που παίζουν με κέφι και απαγέλλουν με μπρίο τους cool “τυρένιους” διαλόγους (που μπορεί να είναι λιγουλάκι poser, αλλά δεν το παραχέζουν κιόλας) Σαν τη μύγα μες στο γάλα ξεχωρίζει ο βετεράνος Michael Douglas που υποδύεται αβανταδόρικα το ρόλο του τίγκα διεφθαρμένου ατσαλάκωτου εισαγγελέα.

Βέβαια, δεν του λείπουν τα ελαττωματάκια του. Η υπόθεση τείνει να υπεραπλουστεύει τα πράματα. Ολόκληρα κομμάτια που θα μπορούσαν να είχαν εκμεταλλευτεί οι συντελεστές της ταινίας (καθότι έχουν ΠΟΛΥ ψωμί) τελικά επιλέγουν να τα... αγνοήσουν. Και το τελευταίο μέρος της ταινίας δίνεται κάπως βιαστικά. Του τύπου “άιντε να τα μαζεύουμε τώρα να τελειώνουμε”. Εκτός, βέβαια, κι αν έπεσε χοντρό ψαλίδι στο μοντάζ. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποια director's cut έκδοση που να γεφυρώνει τα κενά. Όχι ότι έψαξα και πολύ βέβαια, αλλά you get the point. Και ίσως να ήθελα λιγουλάκι πιο large καταστάσεις και γενικά να είναι πιο ανεβασμένο το επίπεδο του συναισθήματος σε volume. Αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπική μου αντίληψη και όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά ότι ποτέ δεν υπήρξα οπαδός του μινιμάλ, καθότι παιδί της 10ετίας του '80!

Ρεζουμέ :
Το εργάκι βλέπεται ευχάριστα και αβίαστα. Όσοι γουστάρουν να δουν ένα μετριοπαθές crossover δικαστικού θρίλερ με παλιομοδίτικη 80's αισθητικής ταινίας δράσης, θα το καταχαρούν. Θα ιντριγκάρει και το έτερον ήμισύ σου που μπορεί με αυτή την επιλογή να σε περάσει και για άτομο με επίπεδο και κουλτούρα! Κούνια που την κούναγε δηλαδή!