Μάστορας : Dominic Sena
Παίχτες : Nicolas Cage, Ron Perlman and Claire Foy
Με δυο λογάκια :
Δυο σταυροφόροι συνοδεύουν σε ένα δύσκολο ταξίδι μια αιχμάλωτη κοπέλα που κατηγορείται για εξάσκηση μαγείας. Ο προορισμός τους είναι ένα απόμερο μοναστήρι, οι μοναχοί του οποίου έχουν ένα βιβλίο ιδιαίτερης αποκρυφιστικής αξίας που θεωρητικά μπορεί να απελευθερώσει την κοπέλα από τυχόν κακόβουλη επιρροή πνευμάτων. Όμως, το ταξίδι γίνεται καταλύτης για σχέσεις και συζητήσεις και σύντομα οι ιππότες θα συνειδητοποιήσουν ότι μέσα τους, ο ορθολογισμός και η αμφιβολία αντιμάχονται της πίστης τους...
Αναλυτικότερα :
Εντάξει, ένας Nicholas Cage, ειδικά φέρων ξανθιά κουρούπα (!!!) δεν είναι και ο πλέον κατάλληλος για το ρόλο του σκληροτράχηλου / morally challenged σταυροφόρου. Ούτε και ο Ron Perlman που – αν και καλός ηθοποιός – σε ότι κάνει, είτε είναι διαστημικός μισθοφόρος στο ALIEN RESURRECTION, είτε στο ρόλο του εδώ, μου φέρνει συνειρμικά στο μυαλό χιμπατζή. Αλλά όπως και να έχει, ας όψεται το πονεμένο μάτι και το όλο κλαψομουνοδαρμένο στυλάκι του πρωταγωνιστή που όπως και να έχει, σε βάζει στην ιδέα ότι τι στα κομμάτια, αυτό το παλικάρι κάτι έχει και βασανίζεται. Μετά, έχουμε μεσαίωνα, δίκες μαγισσών, demonic possessions, black death, ανατριχιαστικά μοναστήρια όπου κρύβονται απόκρυφα βιβλία και γενικά της πουτάνας το μαγκάλι. Και γαμώ τις φάσεις δηλαδή. Ψήνω και ψήνομαι ανελέητα.
Κάπου στην αρχή ακόμα, και ενώ αρχίζω να χαίρομαι και να ζεσταίνεται το κοκαλάκι μου με το όλο μεσαιωνικό σκηνικό, το αναστημένο σώμα μιας μάγισσας ξεκάνει τον χαζό χριστιανό κληρικό με τρόπο που αρμόζει περισσότερο σε ταινία του Τσάκι Τσαν. Προσωρινά τρώω σκάλωμα, αλλά προσπερνώ. Έχω φτιαχτεί τόσο που δε μασάω. Λέω, “δε βαριέσαι, εισαγωγή είναι ακόμα, πήγε ο μάστορας να εντυπωσιάσει και του βγήκε κιτσερέλα.” Και συνεχίζω ακάθεκτος. Χμμμ, οι Cage & Perlman με εξάρτηση σταυροφόρου σφάζουν τους άπιστους κραδαίνοντας ένδοξα bastard sword. Ξαναζεσταίνομαι. Βέβαια, το όλο θέαμα είναι αναίμακτο, αλλά και πάλι, ο ενθουσιασμός και η θέλησή μου να μου αρέσει αυτό που βλέπω, μου αποκρύπτουν τον κώδωνα του κινδύνου που έχει αρχίσει να χτυπάει στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Συνεχίζεται το θέαμα, οι χαρακτήρες χτίζονται με ένα προβλεπόμενο μεν, αλλά που κάνει τη δουλειά του δε, background και μάλιστα απροσδόκητα λεπτομερειακό. Ξαναζεσταινομαι. Το ταξίδι ξεκινάει, με τη μαγισσούλα κλεισμένη σε μια τροχήλατη κλούβα και που για κάποιο ανεξήγητο λόγο στο ένα πλάνο μου φαντάζει κουκλάρα και στο επόμενο, μπάζο. Και τούμπαλιν. Περίεργο. Αλλά η ταινία κυλά σε αργούς low profile ρυθμούς, το όλο σκηνικό είναι αρκετά grim 'n gritty και εγώ που φέρνω στο μυαλό μου σκηνικά από Cthulhu Dark Ages και δε συμμαζεύεται, έχω καταφτιαχτεί.
Βέβαια, οι φόλες αρχίζουν να αυξάνονται με την πάροδο του χρόνου. Σε ένα σημείο, ο Cage αποκρούει 2 μαχαίρια που εκτοξεύονται εναντίον του με το σπαθί του. Ταυτόχρονα. Σαν monk του D&D με deflect arrows. Οι μάχες εξακολουθούν να είναι πέτσινες και ειδικά αυτή με τους λύκους όπου τα κακής ποιότητας εφέ υπολογιστή βγάζουν μάτι. Και φτάνουμε στο περιβόητο μοναστήρι. Και εκεί βουτάμε όλοι μαζί σε ένα μεσαιωνικό καζάνι μαγισσών γεμάτο με αχνιστά σκατά. Όπου θαυμάζουμε τους Cage & Perlman να παίζουν καράτε με ζόμπι, τα οποία ΕΠΙΣΗΣ παίζουν καράτε. Μετά κάτι μαύρα γραφικά υπολογιστή πετάνε στον ουρανό και στο τέλος βγαίνει ένα πόκεμον από γραφικά υπολογιστή εποχής... 1990 (και ναι, καλά διάβασες, είναι ΠΟΚΕΜΟΝ!!!) που υποτίθεται ότι είναι ο Εξαποδώ. Βγάζω το blu-ray αγανακτισμένος, κλείνομαι στην τουαλέτα να ζμπρώξω μια αφράτη και διαβάζω ταυτόχρονα Cthulhu Dark Ages για να έρθω στα ίσα μου.
Ρεζουμέ :
Το Cthulhu Dark Ages, καταπληκτικό. Το “Season of the Witch”, όχι. Αν και οι ιδέες και το υλικό του είναι καλά, εντούτοις οι συντελεστές του κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να το καταστρέψουν. Και τα καταφέρνουν. Κατά τη γνώμη μου, ήθελαν αφενός να φτιάξουν μια “σοβαρή” μεσαιωνική περιπέτεια / θρίλερ από τη μια και από την άλλη ένα εφηβικό τηλεοπτικό θέαμα τύπου “True Blood”, “Supernatural” ή... “Ζήνα”. Μοιραία, βρέθηκαν κάπου στη μέση, προσδοκώντας στην ικανοποίηση και τα πορτοφόλια αμφότερων κοινών. Και φυσικά, εξίσου μοιραία, αποτυγχάνουν σε αμφότερους τους στόχους τους. Δες το κανονικά, και 20 λεπτά πριν το τέλος, κλείσε το, βγάλε το δισκάκι και κάψε το για να μη μπεις στον πειρασμό να δεις το ανεκδιήγητο τέλος. Καλύτερα θα το διασκεδάσεις έτσι.
Πόσα πιάνει; 2 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου