After.Life (Μετά Θάνατον)

Μάστορας : Agnieszka Wojtowicz-Vosloo

Παίχτες : Christina Ricci, Liam Neeson & Justin Long

Με δυο λογάκια :

Μετά από ένα τροχαίο ατύχημα, η Anna (Ricci) ξυπνά σε ένα μαρμάρινο τραπέζι γραφείου κηδειών. Ένας ευγενικός άντρας, ο Eliot Deacon (Neeson) την ενημερώνει ότι... είναι νεκρή και ότι πρέπει να προετοιμάσει το σώμα της για την κηδεία της. Της εξηγεί ότι κατέχει ένα ασυνήθιστο χάρισμα, να μιλά με τους νεκρούς και για αυτό μπορούν οι δυο τους και επικοινωνούνε. Η Anna παρόλα αυτά, νιώθει τρομοκρατημένη, μπερδεμένη και εξόχως ζωντανή, παρά τα επιχειρήματα όσον αφορά την αντίθετη άποψη του νεκροθάφτη, τα οποία επαληθεύονται και έμπρακτα – ΣΧΕΔΟΝ - όλα. Είναι όντως ένα βασανισμένο πνεύμα σε έναν ενδιάμεσο σταθμό μεταξύ ζωής και θανάτου, ή ο ευγενικός άντρας κρύβει κάποιο πολύ μακάβριο μυστικό;

Αναλυτικότερα :

Θα τολμούσα να πω ότι το “After-Life” ασχολείται με ένα αρκετά τετριμμένο θέμα, αλλά υπό μια φρέσκια οπτική γωνιά, καθώς το πλέον εξέχων στοιχείο του είναι αυτό του suspense και το περιρρέοντος διφορούμενου της ατμόσφαιρας. Έξυπνο κόλπο και πρακτικό, καθώς είναι και το μόνο δίνει νόημα στην παρακολούθηση αυτής της ταινίας. Ως γνωστόν, όλα τα μεταφυσικά θρίλερ στα οποία κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής αλαλάζει απηυδησμένος “I'm not dead!” έχουν πολύ απλά πεθάνει, μετά τα αριστουργηματικά “Jacob's Ladder” και φυσικά “Sixth Sense”. Σε αυτό συμβάλλει και το επιτυχημένα διφορούμενο φινάλε που επαφύει στον θεατή να κόψει το γόρδιο δεσμό του διλήμματος και να αποφασίσει πρακτικά ο ίδιος όσον αφορά το ποια αλήθεια τελικά επιλέγει να πιστέψει.

Σε αυτό το μάλλον δύσκολο δρόμο του για να ξεχωρίσει, το After.Life (ναι, υπάρχει τελεία ανάμεσα στις 2 λέξεις και δεν έχω ιδέα το γιατί. Μάλλον επειδή ο τίτλος φαντάζει έτσι πιο κουλτουρέ, ανεξάρτητος και εναλλακτικός) δυστυχώς συναντά πολλά εμπόδια. Πρώτα από όλα, η βαρετή, ανέμπνευστη σκηνοθεσία που θυμίζει... τηλεοπττική σειρά της 10ετίας του '80. σετάκι με τη μουντή, γκρίζα φωτογραφία και την ανεξήγητα κακή ποιότητα αυτής που ενίοτε αλλοιώνει ακόμα και τα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών. Οι ερμηνείες δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τη μετριότητα, ειδικά αυτές των Justin Long & Christina Ricci, πράγμα βέβαια αναμενόμενο όσον αφορά αυτούς τους 2 ηθοποιούς, όμως, δεν περίμενα τόσο χαμηλό επίπεδο και από τον Liam Neeson, ο οποίος εδώ σαφέστατα βαριέται, ίσως επειδή το “After.Life” δεν είναι τόσο γκλάμουρους ή προσοδοφόρο σε σχέση με τις άλλες του δουλειές, ή απλώς επειδή το υποκριτικό του εύρος είναι ιδιαίτερα περιορισμένο.

Για να είμαι ειλικρινής, ο πιο σημαντικός λόγος να δεις αυτό το ταινιάκι, είναι τα χαρίσματα της Christina Ricci τα οποία εδώ – ίσως για πρώτη φορά; - εκτίθενται σε κοινή θέα για όλους τους ευτυχείς θεατές. Ξεκαθαρίζω : ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΑ ΒΥΖΑΚΙΑ ΤΗΣ Christina Ricci!!! ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΧΑΖΕΥΩ, ΝΑ ΤΑ ΖΟΥΠΑΩ, ΝΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΤΡΩΩ ΓΙΑ ΠΡΩΙΝΟ! Και καθόλη τη διάρκεια της ταινίας, η καλή μου Christina, απλώς βολοδέρνει στα σκηνικά γυμνή και ανεξήγητα ζαλισμένη και δεν κάνει τίποτα, μα ΤΙΠΟΤΑ άλλο, παρά ενίοτε να αλλάζει στάση, πόζα και γωνία για να μας φανερώσει αυτές τις εξτρά ίντσες αφανέρωτης λαχταριστής σάρκας! Ναι, όμως! Κατά τα άλλα, το “After.Life” είναι ένα απλό στην καρδούλα του ταινιάκι που προσφέρει ένα απλό αλλά ουσιαστικό δίλημμα, μπολιασμένο με μπόλικο suspense. Σαν συνολάκι, μπορεί να είναι ελκυστικό σε αρκετούς από εσάς, ιδιαίτερα στους πιο goth-άδες. Είναι κρίμα που οι ατέλειες και οι ανεπάρκειές του το εμποδίζουν από το να γίνει ένα πραγματικά αξιομνημόνευτο και αξιόλογο θέαμα.

Πόσα πιάνει; 3 / 5