PAUL

Μάστορας : Greg Mottola

Παίχτες : Simon Pegg, Nick Frost and Seth Rogen

Με δυο λογάκια :

Δυο καλοί φίλοι και αθεράπευτοι nerds ανακαλύπτουν έναν... εξωγήινο που αυτοαποκαλείται Paul. Με αυτόν και άλλους απρόσμενους συμμάχους θα ξεκινήσουν ένα άνευ προηγουμένου ταξίδι με τους εχθρούς στο κατόπι τους να πολλαπλασιάζονται. Ο ράθυμος, έξω καρδιά χαρακτήρας του Paul, αλλά και η απερισκεψία του, θα κάνει το ταξίδι τους απολαυστικό αλλά συνάμα γεμάτο μπελάδες.

Αναλυτικότερα :

Οι παραγωγοί του Hollywood έχουν ενίοτε περίεργες ιδέες όσον αφορά τη διασκέδαση αλλά και όσον αφορά τις εκτιμήσεις τους για την επιτυχία μιας ταινίας. Κακά τα ψέματα, όσο καλή και να είναι μια ταινία, δεν έχει κανένα νόημα αν δεν υπάρχει κοινό για να τη δει και να διαπιστώσει ιδιοις όμασι την ποιότητά της. Χώρια που το “PAUL” δεν είναι καθόλου, μα ΚΑΘΟΛΟΥ καλή ταινία. Από πού να αρχίσω; Το concept είναι καθαρά παιδικό, καθώς ουσιαστικά πρόκειται για – ας πούμε – ενήλικη χαβαλεδιάρικη ξεπατικούρα του σεναρίου του... “Ε.Τ. του εξωγήινου”, ταινία την οποία το “PAUL” πάραυτα σατιρίζει, ίσως στην πλέον επιτυχημένη και εμπνευσμένη του σκηνή (και εδώ είναι πολύ λίγες αυτές οι ευτυχείς συγκυρίες) Στην όλη παιδικότητα του εγχειρήματος συμβάλλει και ο – αφόρητα ανέμπνευστος, τουλάχιστον εμφανισιακά - CGI πρωταγωνιστής που είναι πανομοιότυπος με άλλους αντίστοιχων παιδικών CGI animation εταιριών όπως της PIXAR.

Από την άλλη, είναι φτιαγμένο σχεδόν σαν indie ταινία, σε φτηνά, ξεθωριασμένα σκηνικά της αμερικάνικης επαρχίας γεμάτα από γραφικά σαλεμένους χαρακτήρες. Επίσης πλαισιώνεται από τις cult μορφές των Simon Pegg & Nick Frost όπως και από “κλασικούς” ηθοποιούς που σαφέστατα ΔΕΝ παραπέμπουν σε παιδική ταινία, όπως οι Sigourney Weaver & Susan Sarandon. Και έχει ένα ανεκδιήγητο λεξιλόγιο που απαρτίζεται από κάθε είδους μπινελίκι που μπορείς να φανταστείς, μπολιασμένο με μπόλικες αντιχριστιανικές αιχμές. Με άλλα λόγια, είναι ένα παιδικό έργο που όμως... για τους παραπάνω λόγους κανένας γονιός δεν πρόκειται να επιτρέψει στο παιδί του να δει. Από την άλλη, κανένας ενήλικας δεν πρόκειται να συγκινηθεί από την “τύπου Λάσσυ” παιδικότητα και το φτηνιάρικο – και τόσο πολύ πια κοπιαρισμένο – μελόδραμα του τελευταίου μέρους, ούτε και από την παρωχημένη 80's και 90's αισθητική, παρά το δέλεαρ των μπινελικιών και... βασικά τίποτε άλλο!

Τι απομένει; Κάποια σποραδικά καλά geek αστεια που μονάχα οι πλεον nerds από τους nerds θα μπορέσουν να συλλάβουν και... τίποτε άλλο. Και είναι κρίμα, γιατί είναι ομολογουμένως ένα μεγάλο πρότζεκτ, με πολλά επιμέρους καλά υλικά που όμως σαν ολοκληρωμένη συνταγή αποτυγχάνει σε όλους σχεδόν τους τομείς.

Πόσα πιάνει; 2 / 5 και μάλλον επιεικής είμαι...