Συγγραφέας : Stephen King
Εκδοτική : Bell
Τιμή : 7,80 ευρώ
Με δυο λογάκια :
Η τελευταία συλλογή διηγημάτων του Stephen King, σε softcover βιβλίο τσέπης από τη BELL εκδοτική. Ξέρεις πλέον ότι καλοκαίρι χωρίς Stephen King δεν είναι ίδιο με τα υπόλοιπα καλοκαίρια. Αυτή είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων που εκδίδει ο συγγραφέας και απαρτίζεται από 13 ιστορίες. Παρακάτω σχολιάζουμε την κάθε μια ξεχωριστά.
Αναλυτικότερα :
Μετά από μια ακόμα από τις τόσο ευχάριστες εισαγωγές στις οποίες μας έχει συνηθίσει ο King, περνάμε άμεσα στην πρώτη ιστορία...
1.Γουίλα
Η συλλογή ξεκινά αδύναμα, με μια τελείως προβλέψιμη – αν και καλογραμμένη – ιστορία σχετικά με τη μεταθανάτια ζωή. Θυμίζει έντονα αντίστοιχες παλιές του (αν και είναι κατώτερη αυτών). Ακόμα καλύτερα αν θες, θυμίζει αντίστοιχα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά πρότυπα ιστοριών “με φαντάσματα”...
2.Η Μπισκοτένια
Θυμάμαι που αγόρασα ένα ανδρικό περιοδικό πρόπερσι για το μοναδικό λόγο ότι είχε αυτή την ιστοριούλα αποκλειστικότητα – άιντε και για την γυμνή φωτογράφηση της Τζούλιας όταν ήταν ακόμα είδωλο (sic) και δεν είχε εξευτελιστεί συνευρισκόμενη με μαύρους, κίτρινους και ερυθρόδερμους. Δεν μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση τότε, αλλά ήταν ένα σαφέστατα ευχάριστο ανάγνωσμα – και αρκετά καλογραμμένο, αν εξαιρέσεις μερικές παρασπονδίες όσον αφορά την επιλογή λέξεων, οι οποίες όμως μπορεί να οφείλονται στη μετάφραση και όχι στον ίδιο τον συγγραφέα. Ξαναδιαβάζοντάς το, η γνώμη μου δεν άλλαξε από τότε. Το μεγαλύτερό του ελάττωμα είναι ότι τόσο στο θέμα όσο και στην όλη πλοκή θυμίζει έντονα ένα άλλο (καλύτερο) διήγημα, από προηγούμενη συλλογή του King, το “Γεύμα στο Γκόθαμ Καφέ”.
3.Το Όνειρο του Χάρβι
Πολύ καλογραμμένη ιστορία, με πολλή δυναμική που όμως... είναι ανολοκλήρωτη! Τελειώνει με τόσο άκομψο και απότομο τρόπο, χωρίς καν να ξεκινήσει να εκπληρώνει τον όποιο σκοπό της, που κυριολεκτικά απορώ για ποιό ακριβώς λόγο βρήκε το δρόμο της σε αυτή τη συλλογή. Ο King, σχολιάζει σχετικά με αυτήν ότι την είδε σε όνειρο και αποφάσισε να την παραθέσει λίγο πολύ αυτούσια. Νομίζω ότι είναι μια καλή ιδέα που όμως σήκωνε πολλή περισσότερη επεξεργασία. Ως έχει τώρα, απλά δεν στέκει.
4.Σταθμός Εξυπηρέτησης Αυτοκινήτων
Πάνω κάτω, ότι ισχύει για “Το Όνειρο του Χάρβι” ισχύει και εδώ. Μαζι και με το “Απόγευμα Αποφοίτησης” είναι οι χειρότερες ιστορίες της συλλογής.
5.Στατικό Ποδήλατο
Όμορφη και αναζωογονητικά παράξενη ιστορία. Ωραία και “κουφή” φαντασία όπως μόνο ο King γράφει, με πολλές περιγραφές και απρόσμενες λεπτομέρειες. Pas Mal.
6.Τα Πράγματα που Άφησαν Πίσω τους
Άλλη μια ωραία ιστορία, αν και πάλι αρκετά προβλέψιμη, σου δίνει την αίσθηση ότι κάπου την έχεις ξαναδιαβάσει. Πάντως είναι αρκετά αξιόλογη και αντανακλά τα συναισθήματα του συγγραφέα όσον αφορά τα γεγονότα της 11/9, πράγμα που της δίνει και μια αίσθηση αμεσότητας και επίκαιρου.
7.Απόγευμα Αποφοίτησης
Ίσως η χειρότερη ιστορία της συλλογής. Αδιάφορο και ημιτελές, έχει και πάλι να κάνει με την 11/9, αυτή τη φορά με ένα αρκετά φορτισμένο συναισθηματικά γράψιμο προφανώς με σκοπό να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές του κοινού. Όμως είναι μια μισοτελειωμένη προχειροδουλειά.
8.Ν.
Τι θα ήταν μια συλλογή διηγημάτων του Stephen King, χωρίς τον απαραίτητο φόρο τιμής στους “δασκάλους” του και στις επιρροές που τον ανέθρεψαν συγγραφικά; Το “Ν.” μια από τις καλύτερες κατά τη γνώμη μου ιστορίες της συλλογής, είναι ένα αμάλγαμα από H.P.Lovecraft και Arthur Machen – περισσότερο Lovecraft. Είναι μια αμιγώς Call of Cthulhu ιστορία, όπως οι τόσες που έγραψαν οι μιμητές του Lovecraft. Μάλιστα, για να δέσει ακόμα περισσότερο το γλυκό της νοσταλγίας, είναι γραμμένη με έναν ιδιαίτερα παλιομοδίτικο (και ξεπερασμένο) φορμάτ, αυτό της επιστολογραφίας. Δηλαδή, διηγείται την ιστορία παραθέτοντας τις επιστολές, ημερολόγια και σημειώσεις που αντάλλαξαν οι πρωταγωνιστές της. Παρά την καλή – αν και κάπως προβλέψιμη – ιδέα, το στυλάκι αυτό ξεπεράστηκε για έναν πολύ απλό λόγο : αποξενώνει τον αναγνώστη από την πλοκή. Πάντως, είναι άψογα εκτελεσμένη σαν ιδέα και προσωπικά που θύμισε τις παλιές εποχές που μάθαινα τους μεγάλους συγγραφείς τρόμου από τα υπέροχα βιβλιαράκια της ΩΡΩΡΑ.
9.Η Γάτα Από την Κόλαση
Σύντομη, πιασάρικη ιστορία. Ίσως η πλέον ανατριχιαστική της συλλογής, με την έννοια ότι εδώ το gore / splatter στοιχείο είναι πιο προεξέχων. Τα σπάω για τη σκηνή στο φινάλε. Μαζί με το “Ν.” αποτελούν ουσιαστικά τις μοναδικές ιστορίες τρόμου αυτής της συλλογής. Θυμίζει καλό επεισόδιο του “Tales from the Crypt”!
10.Οι Νιού Γιόρκ Τάιμς σε Ειδική Τιμή Προσφοράς
Άλλη μια προβλεπόμενη και αδιάφορη ιστορία, όσον αφορά τη μετά θάνατον ζωή. Θυμίζει πολύ το “Γουίλα”.
11.Μουγγός
Ιστορία / ψυχογράφημα την Αμερικανικής ζωής, με όλες τις αντιφάσεις και το παράλογο της φύσης της, ιδωμένη από ένα πολύ άμεσο και καθημερινό πρίσμα. Όλη η μισαλλοδοξία, η χαζομάρα, η πικρία και η απογοήτευση για το καταρρέον Αμερικάνικο όνειρο, αποτυπωμένη ωραιότατα. Αναζωογονητική ανάσα, μετά από το μπαράζ προβλεψιμότητας των προηγούμενων ιστοριών.
12.Αγιάνα
Άλλη μια αδιάφορη ιστορία. Είναι βασικά μια... ξεπατικούρα του “Πράσινο Μίλι” σε μέγεθος... μινιατούρας. Πάμε στα γρήγορα παρακάτω...
13.Μια Πολύ Στενάχωρη Θέση
Μπλιάξ! Σίγουρα είναι η πλέον... γραφικά σιχαμερή ιστορία της συλλογής, με την παράδοξη εμμονή της στο... σκατολογικό περιεχόμενό της! Πάντως, είναι αρκετά αξιόλογη, καταφέρνει να προκαλέσει τις μεγαλύτερες αντιδράσεις και συναισθήματα στον θεατή, σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες. Γρήγορη, νευρώδης, άμεση και... μπλιάξ!
Το βιβλίο κλείνει με ένα παράρτημα που αποτελείται από τις σκέψεις του συγγραφέα όσον αφορά την κάθε μια από τις ιστορίες που μας παρουσιάζει εδώ. Χωρίς να είναι κάτι το καταπληκτικό, είναι ένα αρκετά ενδιαφέρων ανάγνωσμα. Μου θύμισε κάποια βιβλιαράκια cd που οι καλλιτέχνες έχουν συμπεριλάβει ένα μίνι σχολιασμό σχετικά με το κάθε μουσικό κομμάτι.
Εμφάνιση / Δέσιμο :
Αν έχεις δει ένα βιβλιαράκι της Bell, τα έχεις δει όλα. Μαλακό αλλά ανθεκτικό δέσιμο, ώστε να αντέχει στις κακουχίες της... ξαπλώστρας και της πλαζ, λεπτό χαρτί, γκούφυ εξώφυλλο. Στάνταρ πράμα σε λέω αφού.
Μετάφραση :
Καλή και λειτουργική, αν και έχει τις εκάστοτε (λίγες) γκάφες της, κυρίως όσον αφορά τη χρήση όρων και γλώσσας “του δρόμου”.
Ρεζουμέ :
Έχουμε και λέμε. 4 απλώς καλές ιστορίες. 5 που είναι για... πέταμα. 3 που κυμαίνονται από αξιόλογες έως πολύ καλές και μια παντελώς αδιάφορη βανίλια. Και από τις 13 ιστορίες, μόνο οι 2 μπορούν να θεωρηθούν ως “ιστορίες τρόμου”. Δεν είναι και τόσο καλά τα ποσοστά, έτσι; Δυστυχώς, το “Just After Sunset” είναι μάλλον η πλέον αδύναμη από τις συλλογές διηγημάτων του Stephen King. Εδώ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά μοιάζει να έχει στερέψει από έμπνευση (πράγμα που εμμέσως πλην σαφώς παραδέχεται και στην εισαγωγή του βιβλίου)
Μη νομίσεις διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ότι το “Just After Sunset” είναι για πέταμα. Δεν είναι. Είναι εξόχως ευκολοδιάβαστο και ιδανικό καλοκαιρινό ανάγνωσμα... ξαπλώστρας (δεδομένης και της χαμηλής του τιμής) Το ύφος του συγγραφέα, όπως πάντα είναι άψογο, το ίδιο ισχύει και για την τεχνική του. Απλά, είναι κατώτερο των προηγούμενων δουλειών που μας έχει δώσει. Επίσης εδώ, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ο συγγραφέας δείχνει να αφήνει πίσω τις horror ρίζες του και να τον απασχολεί πολύ περισσότερο το κοινωνιολογικό ύφος των διηγημάτων του, μπολιασμένο με τις αναμνήσεις του από την πολυαγαπημένη του ιδιαίτερη πατρίδα. Ο King δεν είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Μου είναι όμως (ακόμα) από τους πιο συμπαθείς. Απλά, μου αρέσει πολύ περισσότερο το ΠΩΣ γράφει αυτά που γράφει, παρά το ΤΙ γράφει. Πράγμα που ισχύει ακόμα εδώ. Και – προφανώς - τόσο εγώ όσο και οι αναγνώστες του, θα αγοράσουμε και την επόμενη συλλογή διηγημάτων που θα εκδώσει. Απλά, θα νοσταλγούμε και θα μακαρίζουμε τις προηγούμενές του συλλογές ολοένα και περισσότερο...
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου