Αγνοείται (Hierro)

Μάστορας : Gabe Ibáñez
Παίχτες : Elena Anaya, Bea Segura & Mar Sodupe
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια μητέρα χάνει το παιδί της από ατύχημα, σε ένα φέρι μποτ. Το πτώμα του παιδιού δε βρίσκεται ποτέ, αλλά όλοι υποθέτουν ότι κατέληξε. Κάποια στιγμή, την ειδοποιούν ότι το πτώμα βρέθηκε καια πρέπει να πάει να το αναγνωρίσει. Όμως, το σώμα ανήκει σε ένα άλλο παιδί. Ταυτόχρονα, αρχίζει να βλέπει ανησυχητικά όνειρα, οράματα και ψευδαισθήσεις. Όλα υποδεικνύουν ότι το παιδί της είναι ακόμα ζωντανό και προφανώς κάποιος το έχει απαγάγει. Με οδηγό τη διαίσθησή της και τις αμφίβολες εμπειρίες της, ξεκινά να βρει την αλήθεια...

Αναλυτικότερα :
Μπέσα τώρα. Ήξερε κανείς σας τίποτα για αυτό το ταινιάκι; Εγώ πάντως όχι. Πέρα από αυτά που μπορούσα να διακρίνω στο κάλυμμα του dvd. Δηλαδή, αρχικά να συμπεράνω από τον τίτλο του ότι είναι σπανιόλικο. “Καλό αυτό” σκέφτομαι. “όσον αφορά το θριλεράκι μυστηρίου, τα τελευταία χρόνια οι Σπανιόλοι είναι μανούλες” Μετά βλέπω ένα κάρο διακριτικά από βραβεία που έχει λάβει σε διαρκείς διαγωνισμούς. Και τέλος, βλέπω ότι παραγωγός του είναι ο Guillermo Del Toro και η παρέα του που μας έδωσαν αριστουργήματα όπως το Pan's Labyrinth και φυσικά, το “Ορφανοτροφείο”. Ε, δεν ήθελε και πολύ, βρήκε τη θέση του στο καλάθι της νοικοκυράς με τα dvd. Βραδάκι, κρασάκι, αναπαυτικός καναπές, παπλωμα για το χουχούλιασμα (στην πολυκατοικία περιμένουν πλέον τον... παγετό προκειμένου να ανάψουν τα καλοριφέρ!) χαμηλωμένα φώτα και ρηλάξ. Ιδανικό σκηνικό για θρίλερ. Αρντάν, ζωή και κίνηση. Αυτά είναι.

Εντυπωσιάζομαι. “Ρε, αυτοί καλά το πάνε!” Αργό και μεθοδικό, ΠΟΛΥ ατμοσφαιρικό, με έμφαση στους χαρακτήρες και με υπέροχους συμβολισμούς (αν και κομματάκι πολύ φανεροί για τα γούστα μου, τους ήθελα λιγάκι πιο “κρυμμένους”) Ατμοσφαιρικές τοποθεσίες, ωραία μαυροπράσινη επιβλητική φωτογραφία, μια δόση από Daviv Lynch στην σκηνοθεσία, ιντριγκαδόρικο “παράξενο” σκηνικό, περίεργες φάτσες. Υπέροχη η Elena Anaya, φοβερή στην ερμηνεία της και με καυτό σώμα. Η κυρία είναι γάτα, σηκώνει όλη την ταινία στην καλογυμνασμένη πλάτη της και γενικώς το έχει όλο το πακέτο. Έχουμε να ακούσουμε πολλά για αυτή στο μέλλον.

Παρόλα τα θετικά του στοιχεία, η ταχύτητα στους ρυθμούς δεν ανεβαίνει ποτέ. Το αυτό ισχύει και με την ένταση. Ειδικά στις σημαντικότερες στιγμές της ταινίας, το παιχνίδι της αγωνίας και το suspense χάνεται ολοσδιόλου, επειδή τα πάντα κινούνται τόσο αργά λες και εξελίσσονται κάτω από το νερό! Και, προφανώς, κάποιος που το “πάει” τόσο αργά, δε μπορεί να πείσει για τη σοβαρότις και το επικίνδυνο της φάσης, σωστά; Αλλιώς θα ήτανε – κυριολεκτικά - τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος μου. Και είναι κρίμα, επειδή η ταινία τόση ώρα έχτιζε αργά και μεθοδικά – σχεδόν αριστοτεχνικά – ένα φινάλε που όταν έρχεται αντί για την πολυπόθητη ένταση που θα έπρεπε να την έχει σαν βούτυρο στο ψωμί του, σε αφήνει ξενερωμένο και με ελλιπείς πληροφορίες. Στην τελική δε μαθαίνεις ποτέ γιατί έγιναν όσα έγιναν, ποια τα κίνητρα, αν μασάει η κατσίκα ταραμά και τα σχετικά. Απλά περιορίζεσαι στο... τίποτα που σου εξηγεί η ταινία, στη λογική και την... φαντασία σου προκειμένου να καλύψεις τα κενά του σεναρίου.

Splatter / Gore :
Ουδέν.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Η Elena Anaya μας τα δείχνει ΟΛΑ και πολύ καλά κάνει. Όποιος μάθει πότε η κυρία θα κάνει φωτογράφιση για το Penthouse, ας μου σφυρίξει κλέφτικα.

Ρεζουμέ :
Καλό, αλλά λίγο. Κάπως σαν... σουφλές που ξεφούσκωσε... πάντως, σίγουρα δε θα μετανιώσεις αν το δεις. Οι πιο άβγαλτοι, ας δουν πρώτα τα “Pan's Labyrinth” και φυσικά, το “Ορφανοτροφείο” και αν γουστάρουν επιπλέον μερίδα, ας βοσκήσουν και εδώ.