The Crazies

Μάστορας : Breck Eisner
Παίχτες : Timothy Olyphant , Radha Mitchell , Joe Anderson , Danielle Panabaker
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Με δυό λογάκια :
Οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης μεταλάσσονται σε βίαια, παράλογα πλάσμα μετά από τη διαρροή μιας τοξικής ουσίας που δρά ψυχοδραστικά. Η ουσία προοριζόταν για μυστικό βιολογικό όπλο της κυβέρνησης, αλλά το αεροσκάφος που τη μετέφερε καταρρίφθηκε στη λίμνη που παρέχει τα κοιτάσματα πόσιμου νερού της πόλης. Η κινητοποίηση του στρατού είναι άμεση, με εκκένωση της πόλης και καραντίνα των κατοίκων, αλλά τα πράγματα σύντομα φεύγουν εκτός ελέγχου. Μια μικρή ομάδα ατόμων προσπαθεί να επιβιώσει και να δραπετεύσει από τον παραλογισμό...

Αναλυτικότερα :
Μάγκες, όλα κι όλα : όποιος κάτσει να σας αναλύσει στα σοβαρά τη σύγκριση μεταξύ ετουτουνού (όπως λένε και στην πατρίδα μου!) του remake με το ορίτζιναλ του του George Romero που γυρίστηκε κάπου πριν την εποχή του Νώε (για την ακρίβεια, το 1973), ε, σίγουρα κάτι δεν πάει με αυτόν καλά, ο άνθρωπος τραβάει χοντρό ζόρι στη ζωή του! Get a life man! Λοιπόν, από το πρώτο “THE CRAZIES” θυμάμαι μόλις δυο πράματα και πολλά του είναι : α) ότι είναι γκουφοταινία β) τον ανεκδιήγητο Ελληνικό υπότιτλο πάνω στη θήκη της παλιάς βιντεοκασέτας που είχε ως εξής : “ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ : Ο Ουρανός Έβρεξε Θάνατο”!!! Πάντως, ένα είναι σίγουρο : αν και γκουφοέπος, είχε άφθονα τα στοιχεία του exploitation και της κόντρα φιλέτο κυνικής σάτυρας στην οποία αρέσκεται τόσο πολύ να επιδίδεται ο mr zombie George Romero, στοιχεία που αμφότερα λείπουν από αυτό το καινούριο εργάκι.

Τι έχει να προσφέρει το καινούριο εργάκι; Πάντως σίγουρα όχι τρόμο, πλην κάποιων καλοφτιαγμένων μεν, φτηνιάρικων δε σκηνών “ξαφνιάσματος”. Ωραία εικόνα, φωτοτογραφία, φίλτρα και χρωματική παλέτα. Σίγουρα όσον αφορά τον τεχνικό τομέα είναι προσεγμένο. Αλλά και οι ερμηνείες, ιδιαίτερα του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, για ταινία του είδους είναι συμπαθέστατες. Βέβαια, τα πάντα αντιμετωπίζονται με έναν υπερβολικά επιφανειακό και κάπως “βιαστικό” τρόπο, προφανώς προκειμένου να χωρέσει το στόρυ σε μιαμισι ώρα ταινία. Βέβαια, θα με πεις, όταν ο άλλος είναι σε φάση “τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος μου” εσύ περιμένεις να μου δεις ανάπτυξη χαρακτήρων; Ε, όχι, 'ντάξει. Οπότε καλά είμαστε και από εκείνη τη μεριά... ας πούμε. Αλλά όλο αυτό το άγχος προκειμένου να χωρέσουν ντε και καλά τα πάντα όλα, δε δίνει χώρο στο σενάριο, την ατμόσφαιρα, όλες τις αρετές που ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να έχει το συγκεκριμένο ταινιάκι, προκειμένου να αναπνεύσουν, να αναπτυχθούν ελέυθερα.

Πάντως, αυτό που σκοτώνει το “The Crazies” και ισοπεδώνει τα όσα καλά έχει να προσφέρει, είναι η προβλεψιμότητά του. Σενάριο copy / paste από κάθε survival / zombie ταινία που θα έχεις δει. Χαρακτήρες και ατάκες επίσης. Ότι είναι να γίνει, το έχεις καταλάβει από ώρα πριν. Τόσο πολύ που βασικά έτσι και έχεις δει τα “28 Weeks Later” ή ακόμα και το μέτριο “Carriers” (και για τα δυο θα βρεις το αντίστοιχο review στην Καμαριέρα!) ουσιαστικά δεν έχεις κανένα, μα κανένα λόγο να χάσεις και άλλη ώρα από τη ζωή σου, προκειμένου να δεις τούτο δω.

Splatter / Gore :
Παραδόξως, πολύ λιγότερα πράματα από ότι περίμενα. Κυρίως καλά make up effects από μολυσμένες φάτσες τίγκα στην αρρωστήλα. Κάτι μαχαιρώματα, ένα παλούκωμα από τσουγκράνα, κάτι headshots αν θυμάμαι καλά... αυτά...

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Ουδέν. Απαράδεκτο. Δε θυμάμαι, αλλά είμαι σίγουρος ότι το original του Romero είχε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μια tit shot!

Ρεζουμέ :
Ουσιαστικά, αυτά τα ολίγα είχα να πω για το “THE CRAZIES”... μια ταινία με πολύ καλό cast, καλές προθέσεις και pedigree, καλοφτιαγμένη μεν, προβλέψιμη και αδιάφορη δε. Καλό ίσως αν έχεις κάμποση ώρα να σκοτώσεις, αλλά ακόμα και άμα είναι έτσι, γιατί να μη δεις έτσι κι αλλιώς κάτι πολύ πιο αξιόλογο στη θέση του; Εκτός και αν είσαι αρρωστήλα φαν του είδους, οπότε έτσι και αλλιώς δεν παλεύεσαι. Επιφανειακό, ψυχρό, αξιο...ξέχαστο (δικός μου γκουφονεολογισμός, κάτι σαν το αντίθετο του αξιομνημόνευτο!) και... αυτά!