Είναι το φετινό remake της ομώνυμης ταινίας του 1970κάτι που προκάλεσε σάλο στην εποχή της και θεωρείται σαν ένα από τα κλασικότερα θρίλερ, τουλάχιστον για τους Αμερικάνους. Δια χειρός Wes Craven, ήταν το έργο-αφορμή για να εκτοξευθεί η καριέρα του και να ακολουθήσει ένα σερί επιτυχημένων ταινιών από το σκηνοθέτη, κυρίως κατά τη διάρκεια της 10ετίας του '80 αλλά και του '90. Εδώ κάνει την παραγωγή και αφήνει τη σκηνοθεσία στον Ελληνικής καταγωγής Dennis Iliadis. Η ταινία χάρηκε μεγάλης εισπρακτικής επιτυχίας, ιδίως στην Αμερική και ευνοϊκών κριτικών από τον εξειδικευμένο τύπο. Το στόρυ – δυο κοπέλες απάγονται, βασανίζονται, βιάζονται και τέλος δολοφονούνται από μια σπείρα κακοποιών. Επειδή όμως ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και το νοικοκύρη, οι κακοποιοί καταλήγουν να ζητούν καταφύγιο εν αγνοία τους στο σπίτι των γονιών του ενός από τα κορίτσια. Και τότε οι γονείς από νοικοκυραίοι άνθρωποι γίνονται θηρία ανήμερα και παίρνουν αιματηρή και αποτρόπαια εκδίκηση...
Ειλικρινά, σας εντυπωσιάζει ένα τέτοιο σενάριο? Εμένα πάντως όχι. Μπορώ να καταλάβω γιατί η αυθεντική ταινία έκανε πάταγο στην εποχή της. Για τον ίδιο λόγο που κάποτε ο κόσμος έβγαινε ουρλιάζοντας έντρομος από τα σινεμά όταν προβάλλονται οι κλασικές ταινίες με τα τέρατα της Universal (ξέρετε τώρα, Frankenstein, Werewolf, The Mummy κλπ). Η πρωτότυπη ταινία σόκαρε και προκάλεσε αίσθηση. Παράλληλα άνοιξε (μαζί με το The Texas Chainsaw Massacre που στη χώρα μας φέρει τον ανεκδιήγητο υπότιτλο : “Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι”) σχεδόν με το ζόρι τις πύλες του Hollywood αλλά και τα μυαλά του κόσμου για να δεχτεί ένα νέο είδος ταινιών, το επονομαζόμενο exploitation. Δηλαδή ταινίες που έχουν σαν κύριο στοιχείο τους το σεξ, τη βία, τις ρατσιστικές και γενικότερα politically incorrect αντιλήψεις, προκειμένου να περάσουν το όποιο μήνυμα τους. Το αποτέλεσμα έγραψε και ακόμα γράφει η ιστορία με έργα του είδους που κυμαίνονται από επίπεδο τραγικό εως αυτό του αριστουργήματος.
Στην εποχή μας όμως που ο κόσμος παραμυθιάζεται δυσκολότερα, επικρατεί μια γενική τάση μηδενισμού και απαξίωσης για τις κλασικές αξίες που μάθαμε από την οικογένειά μας (που υποτίθεται ότι διακυβεύονται στις ταινίες του είδους) αλλά και που είναι πολύ περισσότερο εξοικειωμένος, τουλάχιστον με την οπτική όψη της βίας, τι είναι αυτό που θα μπορούσε να κάνει αυτό το καινούριο The Last House on the Left να προκαλέσει και να συζητηθεί? Αν θέλετε τη γνώμη μου, η απάντηση είναι ΤΙΠΟΤΑ. Προφανώς, την ίδια άποψη μοιράζεται και ο Ηλιάδης και έτσι αποφεύγει να πέσει στην παγίδα να γυρίσει μια ταινία copy/paste της παλιάς απλά προσθέτοντας επιπλέον κουβάδες αίματος, αντέρων, ματωμένων βυζιών και gore. Τι κάνει? Ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει στην περίπτωσή του. Παίρνει το παλιομοδίτικο υλικό του (το οποίο παρόλα αυτά φαίνεται ότι συμπονά και αγαπάει) και φτιάχνει ένα καλογυρισμένο θρίλερ με έμφαση στη δημιουργία ατμόσφαιρας και στην ψυχολογία του θεατή. Και αυτό το πετυχαίνει με όμορφα, καλλιτεχνικά άρτια πλάνα, καλό μοντάζ και ερμηνείες, λίγους αλλά καλούς διαλόγους.
Πραγματικά εντύπωση προκαλεί το ότι η φετινή ταινία είναι πολύ λιγότερο βίαιη (με εξαίρεση την καλή καφροφάση του φινάλε) και προκλητική σε σχέση με την πρωτότυπη που γυρίστηκε 30κάτι χρόνια πριν! Παραδόξως, είναι και κάπως λιγότερο σκοτεινή και αρκετά πιο αισιόδοξη στο φινάλε της, αλλά έχει ανεβασμένους τόνους συναισθήματος, αγωνίας και καταδίωξης που σε σημεία θα σας θυμίσει (ειδικά οι σκηνές της αναμέτρησης στο σπίτι) τη σχολή του Dario Argento. Αυτό το κινηματογραφικό fair play αφενός τιμά τον Ηλιάδη, αφετέρου μπορεί να ξενερώσει όσους γουστάρουν να δουν έναν ακόμα πιο ματωμένο κλώνο των SAW. Αυτή η συντηρητικότητα συν η ελλειπής παρουσίαση των χαρακτήρων (ιδιαίτερα των κακών) είναι τα μοναδικά μου παραπονάκια από το εργάκι. Αν μπορέσεις να αρκεστείς σε ένα κάπως εσωστρεφές, αλλά εξαιρετικά καλοφτιαγμένο θριλεράκι, θα περάσεις καλά. Αν θες να δεις άντερα, ψάξε αλλού.
Βαθμολογία : 3,5 / 5
Ειλικρινά, σας εντυπωσιάζει ένα τέτοιο σενάριο? Εμένα πάντως όχι. Μπορώ να καταλάβω γιατί η αυθεντική ταινία έκανε πάταγο στην εποχή της. Για τον ίδιο λόγο που κάποτε ο κόσμος έβγαινε ουρλιάζοντας έντρομος από τα σινεμά όταν προβάλλονται οι κλασικές ταινίες με τα τέρατα της Universal (ξέρετε τώρα, Frankenstein, Werewolf, The Mummy κλπ). Η πρωτότυπη ταινία σόκαρε και προκάλεσε αίσθηση. Παράλληλα άνοιξε (μαζί με το The Texas Chainsaw Massacre που στη χώρα μας φέρει τον ανεκδιήγητο υπότιτλο : “Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι”) σχεδόν με το ζόρι τις πύλες του Hollywood αλλά και τα μυαλά του κόσμου για να δεχτεί ένα νέο είδος ταινιών, το επονομαζόμενο exploitation. Δηλαδή ταινίες που έχουν σαν κύριο στοιχείο τους το σεξ, τη βία, τις ρατσιστικές και γενικότερα politically incorrect αντιλήψεις, προκειμένου να περάσουν το όποιο μήνυμα τους. Το αποτέλεσμα έγραψε και ακόμα γράφει η ιστορία με έργα του είδους που κυμαίνονται από επίπεδο τραγικό εως αυτό του αριστουργήματος.
Στην εποχή μας όμως που ο κόσμος παραμυθιάζεται δυσκολότερα, επικρατεί μια γενική τάση μηδενισμού και απαξίωσης για τις κλασικές αξίες που μάθαμε από την οικογένειά μας (που υποτίθεται ότι διακυβεύονται στις ταινίες του είδους) αλλά και που είναι πολύ περισσότερο εξοικειωμένος, τουλάχιστον με την οπτική όψη της βίας, τι είναι αυτό που θα μπορούσε να κάνει αυτό το καινούριο The Last House on the Left να προκαλέσει και να συζητηθεί? Αν θέλετε τη γνώμη μου, η απάντηση είναι ΤΙΠΟΤΑ. Προφανώς, την ίδια άποψη μοιράζεται και ο Ηλιάδης και έτσι αποφεύγει να πέσει στην παγίδα να γυρίσει μια ταινία copy/paste της παλιάς απλά προσθέτοντας επιπλέον κουβάδες αίματος, αντέρων, ματωμένων βυζιών και gore. Τι κάνει? Ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει στην περίπτωσή του. Παίρνει το παλιομοδίτικο υλικό του (το οποίο παρόλα αυτά φαίνεται ότι συμπονά και αγαπάει) και φτιάχνει ένα καλογυρισμένο θρίλερ με έμφαση στη δημιουργία ατμόσφαιρας και στην ψυχολογία του θεατή. Και αυτό το πετυχαίνει με όμορφα, καλλιτεχνικά άρτια πλάνα, καλό μοντάζ και ερμηνείες, λίγους αλλά καλούς διαλόγους.
Πραγματικά εντύπωση προκαλεί το ότι η φετινή ταινία είναι πολύ λιγότερο βίαιη (με εξαίρεση την καλή καφροφάση του φινάλε) και προκλητική σε σχέση με την πρωτότυπη που γυρίστηκε 30κάτι χρόνια πριν! Παραδόξως, είναι και κάπως λιγότερο σκοτεινή και αρκετά πιο αισιόδοξη στο φινάλε της, αλλά έχει ανεβασμένους τόνους συναισθήματος, αγωνίας και καταδίωξης που σε σημεία θα σας θυμίσει (ειδικά οι σκηνές της αναμέτρησης στο σπίτι) τη σχολή του Dario Argento. Αυτό το κινηματογραφικό fair play αφενός τιμά τον Ηλιάδη, αφετέρου μπορεί να ξενερώσει όσους γουστάρουν να δουν έναν ακόμα πιο ματωμένο κλώνο των SAW. Αυτή η συντηρητικότητα συν η ελλειπής παρουσίαση των χαρακτήρων (ιδιαίτερα των κακών) είναι τα μοναδικά μου παραπονάκια από το εργάκι. Αν μπορέσεις να αρκεστείς σε ένα κάπως εσωστρεφές, αλλά εξαιρετικά καλοφτιαγμένο θριλεράκι, θα περάσεις καλά. Αν θες να δεις άντερα, ψάξε αλλού.
Βαθμολογία : 3,5 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου