Το The Darkness ανήκει στην πρώτη φουρνιά παιχνιδιών που βγήκαν για Playstation 3 & XBOX 360. Είναι ένα first person shooter με ένα καλό μακάβριο twist. Αναλαμβάνεις το ρόλο του Jackie Estacado, ενός εκτελεστή της Μαφίας. Ανήκεις στην οικογένεια από μικρό παιδί, από τότε που σε υιοθέτησαν από το ορφανοτροφείο. Είσαι υπό τη δούλεψη του ελαφρώς ψυχωτικού θείου σου Paulie και όλα πάνε καλά. Μέχρι που κάτι στραβώνει και ο θείος σου σε βάζει στη μαύρη λίστα και βάζει λυτούς και δεμένους προκειμένου να βεβαιωθεί ότι θα δεις σε μόνιμη βάση τα ραδίκια ανάποδα. Ωστόσο κάτι άλλο σου συμβαίνει τη μέρα των 21ων πρώτων γενεθλίων σου. Αποκτάς κάποιες σκοτεινές, υπερφυσικές δυνάμεις και δυο σκυώδη πλάσματα δείχνουν να σε ακολουθούν όπου πας. Μέσα σε αυτό το μπάχαλο, θα πρέπει να αντιμετωπίσετε τις συνεχείς απειλές κατά της ζωής σας, να την παλαίψετε με τα ψυχοτραυματικά του Jackie και με τις αλλαγές που συμβαίνουν πάνω σας και ταυτόχρονα να προστατέψετε την κοπέλα σας Jenny (την οποία ο Jacky αγαπάει υπερβολικά). Τόσο καλά.
Γραφικά – Αν και σχετικά παλιό, εντούτοις τρέχει σε ανάλυση 1080p και καταφέρνει να εντυπωσιάσει. Ειδικά τα textures είναι άριστης ποιότητας, όσο κοντά και να πλησιάσετε σε ένα τοίχο ή μια οποιαδήποτε επιφάνεια. Το ίδιο δυστυχώς δε μπορεί πάντα να ειπωθεί και για τα μοντέλα των χαρακτήρων, ειδικά αυτών που δεν παίζουν κάποιο συγκεκριμένο ρόλο στο παιχνίδι, ή αυτών που σας δίνουν κάποιες ελάσσονες προαιρετικές αποστολές. Εκεί βλέπουμε γωνίες να προεξέχουν, ειδικά από τα πρόσωπα, πράγμα που φυσικά δεν είναι και ό,τι καλύτερο για παιχνίδι κονσόλας νέας γενιάς. Ωστόσο, καταφέρνει παρά τις όποιες ατέλειες να δημιουργήσει αληθοφανή ζωντανά περιβάλλοντα, ειδικά στους σταθμούς του μετρό που συνδέουν τις διάφορες περιοχές του παιχνιδιού. Σε αυτό συμβάλλει και ο καλός βαθμός με τον οποίο μπορείς να αλληλεπιδράσεις με το χώρο γύρω σου. Οι σφαίρες σας αφήνουν σημάδια και μερικές φορές αποσπούν και κομμάτια ολόκληρα από τα διάσπαρτα αντικείμενα. Στο μετρό μπορείτε να χτυπήσετε εισητήριο, να επικοινωνήσετε με hotline βοήθειας του κοινού. Στις τηλεφωνικές συσκευές μπορείτε να καλέσετε διάφορα νούμερα (τα διάφορα unlockable καλούδια του παιχνιδιού σας δίνονται με τη μορφή ενός αριθμού τηλεφώνου που πρέπει να τον καλέσετε προκειμένου να τα αποκτήσετε) και να ακούσετε ό,τι παλαβομάρα μπορείτε να φανταστείτε. Προφανώς, εδώ οι σχεδιαστές του παιχνιδιού έβγαλαν ό,τι χαβαλέ τους κατέβαινε στο μυαλό, με αποτελέσματα που κινούνται από επίπεδο αδιάφορο, μέχρι κορυφαίο. Στα γραμματοκιβώτια μπορείτε να στείλετε γράμματα, οι τηλεοράσεις παίζουν ολόκληρα προγράμματα και ταινίες (!!!), κάνετε zapping σε πάνω από 10 κανάλια, μπορείτε να πυροβολήσετε πυροσβεστήρες και να γεμίσετε το χώρο γύρω σας από αφρούς και σκόνη. Σε παρατεταμένα πιστολίδια η οθόνη γίνεται όλο καπνούς και θραύσματα με αποτέλεσμα προσωρινά να χάνετε την οπτική επαφή με το στόχο σας. Και τέλος, όλοι οι χαρακτήρες του παιχνιδιού, ακόμα και οι άσχετοι περαστικοί έχουν κάτι πρωτότυπο να σας πουν αν μπείτε στον κόπο να τους μιλήσετε, ο καθένας με το δικό του προσωπικό speech.
Ήχος – Καλό soundtrack που στις περισσότερες των περιπτώσεων συνοδεύει διακριτικά τις εξερευνήσεις σας, με καλά ξεσπάσματα σε rock και heavy metal ρυθμούς όταν ανάβουν για τα καλά τα αίματα. Πολλά και καλά μουσικά κομμάτια, όπως και οι φυσικοί ήχοι του περιβάλλοντος θα κρατάνε συνεχώς συντροφιά στα αυτάκια σας. Καλό speech από όλους τους χαρακτήρες και άφθονες ατάκες. Τα darklings που σας βοηθάνε δε βάζουν γλώσσα μέσα και μερικές φορές πετάνε και ατάκες – διαμάντια (“Let's shoot some commies!” ή “I like penguins!”). Μοναδικό παράπονο στον ήχο, η φωνή του ίδιου του the Darkness, του σκοτεινού, μυστήριου πλάσματος που σας δανείζει τις υπερδυνάμεις του : θα την ήθελα σε γενικές γραμμές να είναι πολύ πιο “σκοτεινή”.
Χειρισμός : Τυπικός για παιχνίδι του είδους με κάποιες πρωτοτυπίες που δε βγαίνουν πάντα σε καλό. π.χ.για να σκύψεις πρέπει να πατήσεις τον αριστερό αναλογικό μοχλό προς τα μέσα. Για το zoom, πρέπει να κάνεις το ίδιο με το δεξί μοχλό. Όμως, στη διάρκεια της δράσης, πολλές φορές θα πατήσετε κατά λάθος τους μοχλούς ενώ εσείς απλά θέλετε να κινήσετε το χαρακτήρα σας. Αν σκεφτείτε ότι όποτε χρησιμοποιείτε τις παραπάνω λειτουργίες, μειώνεται αισθητά η ταχύτητα του Jackie, αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο σε μια έντονη ανταλλαγή πυροβολισμών. Ένα ψιλοθεματάκι υπάρχει και με τα άλματα. Υπάρχουν περιπτώσεις που θα επιχειρήσετε να σκαρφαλώσετε στην ίδια επιφάνεια επανηλημμένα και άλλοτε αυτό θα γίνεται και άλλοτε όχι. Κάποιες φορές ο Jackie εκτελεί ένα “τύπου” διπλό άλμα όταν είναι οριακά να φτάσει κάποια επιφάνεια (μάλλον όταν πατάτε πολλές φορές το αντίστοιχο πλήκτρο) αλλά αυτό δείχνει να δουλεύει όποτε του αρέσει, οπότε είναι τελείως αναξιόπιστο σαν λειτουργία. Ευτυχώς που πρακτικά δεν υφίσταται platform κομμάτι του παιχνιδιού, οπότε η όποια δυσλειτουργία δεν πρόκειται ποτέ να σας κοστίσει τη ζωή. Θεματάκι υπάρχει και με την αυτόματη στόχευση, η οποία άλλοτε σας βοηθά υπερβολικά και άλλοτε είναι πρακτικά ανύπαρκτη.
Gameplay – Είναι κατά τα άλλα ένα τυπικό first person shooter με κάποιες πρωτοτυπίες που είναι καλοδεχούμενες μεν, αλλά δεν δουλεύουν πάντα τόσο καλά. Οι Darkness powers που διαθέτετε, είναι σε γενικές γραμμές υπερβολικά δυνατές, σε βαθμό που κάποιες στιγμές θα νιώσετε ότι έχετε όλους τους αντίπαλους του παιχνιδιού “πελάτες σας”. Από την άλλη, μπορεί στο άσχετο να σταματήσουν να λειτουργούν κατά τη διάρκεια της μάχης και να σας κρεμάσουν. Τα συμβατικά όπλα σας είναι σχεδόν άχρηστα σε σύγκριση με τις Darkness powers και κυρίως θα τα χρησιμοποιήσετε για να σπάσετε λάμπες (!) και κάθε άλλη πηγή φωτισμού που εμποδίζει το The Darkness μέσα σας να λειτουργήσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Προβληματάκια υπάρχουν και στη στόχευση αλλά και στην υπερβολική αντοχή των αντιπάλων σας που μπορεί να αντέξουν να δεχτούν να αδειάσετε πάνω τους μέχρι και 3 γεμιστήρες σφαίρες και ακόμα να σας καταδιώκουν! Αντίθετα, ο Jackie είναι ιδιαίτερα ευάλωτος, ειδικά όταν έχει απενεργοποιημένη τη Darkness shield μπορεί με 3 απανωτά χτυπήματα να σκοτωθεί. Η τεχνητή νοημοσύνη των αντιπάλων σας λειτουργεί σχετικά καλά, αλλά όχι και των darklings που τις περισσότερες φορές θα περιπλανιώνται άσκοπα, θα σκοτώνονται ή απλά θα εξαφανίζονται από μόνα τους. Η πλήρης έλλειψη boss fights και οποιοδήποτε άλλου “τελικού κακού” λίγο αφαιρεί από τη δραματικότητα του παιχνιδιού και η ιστορία του παρουσιάζεται ατελώς, καθώς δε γνωρίζεις ακριβώς τι στα κομμάτια ήταν αυτό που τσάντισε αρχικά τόσο το θείο σου Paulie, ούτε το λόγο που το the Darkness σε διάλεξε για να γίνεις ξενιστής του. Πολλά πράγματα δε διευκρινίζονται στην υποόθεση και αυτό τουλάχιστον εν μέρει είναι εσκεμμένο, καθώς ήδη έχει ανακοινωθεί το sequel.
Από την άλλη, δε μπορέι κανείς να λάβει αψήφιστα τις αρετές του παιχνιδιού. Είναι κάφρικα και αιματηρά διασκεδαστικότατο και μπαμπάτσικο σε διάρκεια. Έχει μπόλικες υπο-αποστολές, ψιλο-ανοιχτή δομή και περιθώρια εξερεύνησης που το κάνουν αρκετά ελκυστικό, ακόμα και αφού το τερματίσετε. Τα κάθε λογής unlockables που ανακαλύπτετε στη διάρκειά του, προσθέτουν ακόμα περισσότερο στον παράγοντα της διασκέδασης και κάποια από αυτά έχουν ουσιαστική αξία. (μπορείτε να ξεκλειδώσετε ολόκληρα περιοδικά comics, ειδικά αυτά από τα οποία προήλθε το παιχνίδι, αλλά και άλλα, άσχετα). Οι darkness powers είναι ψαρωτικές και αξόχως πορωτικές στη χρήση τους (Δείτε τα 2 κεφάλια του darkness να τσακώνονται για το ποιός θα πρωτοφάει τη σπλήνα ενός άτυχου θύματός σας και θα καταλάβετε τι εννοώ!). Με άλλα λόγια, το παιχνιδάκι δεν είναι και το αριστούργημα, αλλά αν το βρείτε σε μια καλή τιμή (προσωπικά το βρήκα με 15 ευρώ) τα λεφτουδάκια του θα τα βγάλει. Στις καλύτερές του στιγμές θα σας θυμίσει Half-Life 2, ειδικά όταν τριγυρίζετε στους σταθμούς του μετρό. Σε όλες τις υπόλοιπες, θα σας θυμίσει ένα παλιό ψιλο-αποτυχημένο shooter των υπολογιστών, το Blood 2 (του οποίου το πρώτο μέρος είναι ένα από τα πιο θεϊκά, κάφρικα, αιμοσταγή, καταπληκτικά παιχνίδια όλων των εποχών!)
Γραφικά – Αν και σχετικά παλιό, εντούτοις τρέχει σε ανάλυση 1080p και καταφέρνει να εντυπωσιάσει. Ειδικά τα textures είναι άριστης ποιότητας, όσο κοντά και να πλησιάσετε σε ένα τοίχο ή μια οποιαδήποτε επιφάνεια. Το ίδιο δυστυχώς δε μπορεί πάντα να ειπωθεί και για τα μοντέλα των χαρακτήρων, ειδικά αυτών που δεν παίζουν κάποιο συγκεκριμένο ρόλο στο παιχνίδι, ή αυτών που σας δίνουν κάποιες ελάσσονες προαιρετικές αποστολές. Εκεί βλέπουμε γωνίες να προεξέχουν, ειδικά από τα πρόσωπα, πράγμα που φυσικά δεν είναι και ό,τι καλύτερο για παιχνίδι κονσόλας νέας γενιάς. Ωστόσο, καταφέρνει παρά τις όποιες ατέλειες να δημιουργήσει αληθοφανή ζωντανά περιβάλλοντα, ειδικά στους σταθμούς του μετρό που συνδέουν τις διάφορες περιοχές του παιχνιδιού. Σε αυτό συμβάλλει και ο καλός βαθμός με τον οποίο μπορείς να αλληλεπιδράσεις με το χώρο γύρω σου. Οι σφαίρες σας αφήνουν σημάδια και μερικές φορές αποσπούν και κομμάτια ολόκληρα από τα διάσπαρτα αντικείμενα. Στο μετρό μπορείτε να χτυπήσετε εισητήριο, να επικοινωνήσετε με hotline βοήθειας του κοινού. Στις τηλεφωνικές συσκευές μπορείτε να καλέσετε διάφορα νούμερα (τα διάφορα unlockable καλούδια του παιχνιδιού σας δίνονται με τη μορφή ενός αριθμού τηλεφώνου που πρέπει να τον καλέσετε προκειμένου να τα αποκτήσετε) και να ακούσετε ό,τι παλαβομάρα μπορείτε να φανταστείτε. Προφανώς, εδώ οι σχεδιαστές του παιχνιδιού έβγαλαν ό,τι χαβαλέ τους κατέβαινε στο μυαλό, με αποτελέσματα που κινούνται από επίπεδο αδιάφορο, μέχρι κορυφαίο. Στα γραμματοκιβώτια μπορείτε να στείλετε γράμματα, οι τηλεοράσεις παίζουν ολόκληρα προγράμματα και ταινίες (!!!), κάνετε zapping σε πάνω από 10 κανάλια, μπορείτε να πυροβολήσετε πυροσβεστήρες και να γεμίσετε το χώρο γύρω σας από αφρούς και σκόνη. Σε παρατεταμένα πιστολίδια η οθόνη γίνεται όλο καπνούς και θραύσματα με αποτέλεσμα προσωρινά να χάνετε την οπτική επαφή με το στόχο σας. Και τέλος, όλοι οι χαρακτήρες του παιχνιδιού, ακόμα και οι άσχετοι περαστικοί έχουν κάτι πρωτότυπο να σας πουν αν μπείτε στον κόπο να τους μιλήσετε, ο καθένας με το δικό του προσωπικό speech.
Ήχος – Καλό soundtrack που στις περισσότερες των περιπτώσεων συνοδεύει διακριτικά τις εξερευνήσεις σας, με καλά ξεσπάσματα σε rock και heavy metal ρυθμούς όταν ανάβουν για τα καλά τα αίματα. Πολλά και καλά μουσικά κομμάτια, όπως και οι φυσικοί ήχοι του περιβάλλοντος θα κρατάνε συνεχώς συντροφιά στα αυτάκια σας. Καλό speech από όλους τους χαρακτήρες και άφθονες ατάκες. Τα darklings που σας βοηθάνε δε βάζουν γλώσσα μέσα και μερικές φορές πετάνε και ατάκες – διαμάντια (“Let's shoot some commies!” ή “I like penguins!”). Μοναδικό παράπονο στον ήχο, η φωνή του ίδιου του the Darkness, του σκοτεινού, μυστήριου πλάσματος που σας δανείζει τις υπερδυνάμεις του : θα την ήθελα σε γενικές γραμμές να είναι πολύ πιο “σκοτεινή”.
Χειρισμός : Τυπικός για παιχνίδι του είδους με κάποιες πρωτοτυπίες που δε βγαίνουν πάντα σε καλό. π.χ.για να σκύψεις πρέπει να πατήσεις τον αριστερό αναλογικό μοχλό προς τα μέσα. Για το zoom, πρέπει να κάνεις το ίδιο με το δεξί μοχλό. Όμως, στη διάρκεια της δράσης, πολλές φορές θα πατήσετε κατά λάθος τους μοχλούς ενώ εσείς απλά θέλετε να κινήσετε το χαρακτήρα σας. Αν σκεφτείτε ότι όποτε χρησιμοποιείτε τις παραπάνω λειτουργίες, μειώνεται αισθητά η ταχύτητα του Jackie, αυτό μπορεί να αποβεί μοιραίο σε μια έντονη ανταλλαγή πυροβολισμών. Ένα ψιλοθεματάκι υπάρχει και με τα άλματα. Υπάρχουν περιπτώσεις που θα επιχειρήσετε να σκαρφαλώσετε στην ίδια επιφάνεια επανηλημμένα και άλλοτε αυτό θα γίνεται και άλλοτε όχι. Κάποιες φορές ο Jackie εκτελεί ένα “τύπου” διπλό άλμα όταν είναι οριακά να φτάσει κάποια επιφάνεια (μάλλον όταν πατάτε πολλές φορές το αντίστοιχο πλήκτρο) αλλά αυτό δείχνει να δουλεύει όποτε του αρέσει, οπότε είναι τελείως αναξιόπιστο σαν λειτουργία. Ευτυχώς που πρακτικά δεν υφίσταται platform κομμάτι του παιχνιδιού, οπότε η όποια δυσλειτουργία δεν πρόκειται ποτέ να σας κοστίσει τη ζωή. Θεματάκι υπάρχει και με την αυτόματη στόχευση, η οποία άλλοτε σας βοηθά υπερβολικά και άλλοτε είναι πρακτικά ανύπαρκτη.
Gameplay – Είναι κατά τα άλλα ένα τυπικό first person shooter με κάποιες πρωτοτυπίες που είναι καλοδεχούμενες μεν, αλλά δεν δουλεύουν πάντα τόσο καλά. Οι Darkness powers που διαθέτετε, είναι σε γενικές γραμμές υπερβολικά δυνατές, σε βαθμό που κάποιες στιγμές θα νιώσετε ότι έχετε όλους τους αντίπαλους του παιχνιδιού “πελάτες σας”. Από την άλλη, μπορεί στο άσχετο να σταματήσουν να λειτουργούν κατά τη διάρκεια της μάχης και να σας κρεμάσουν. Τα συμβατικά όπλα σας είναι σχεδόν άχρηστα σε σύγκριση με τις Darkness powers και κυρίως θα τα χρησιμοποιήσετε για να σπάσετε λάμπες (!) και κάθε άλλη πηγή φωτισμού που εμποδίζει το The Darkness μέσα σας να λειτουργήσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Προβληματάκια υπάρχουν και στη στόχευση αλλά και στην υπερβολική αντοχή των αντιπάλων σας που μπορεί να αντέξουν να δεχτούν να αδειάσετε πάνω τους μέχρι και 3 γεμιστήρες σφαίρες και ακόμα να σας καταδιώκουν! Αντίθετα, ο Jackie είναι ιδιαίτερα ευάλωτος, ειδικά όταν έχει απενεργοποιημένη τη Darkness shield μπορεί με 3 απανωτά χτυπήματα να σκοτωθεί. Η τεχνητή νοημοσύνη των αντιπάλων σας λειτουργεί σχετικά καλά, αλλά όχι και των darklings που τις περισσότερες φορές θα περιπλανιώνται άσκοπα, θα σκοτώνονται ή απλά θα εξαφανίζονται από μόνα τους. Η πλήρης έλλειψη boss fights και οποιοδήποτε άλλου “τελικού κακού” λίγο αφαιρεί από τη δραματικότητα του παιχνιδιού και η ιστορία του παρουσιάζεται ατελώς, καθώς δε γνωρίζεις ακριβώς τι στα κομμάτια ήταν αυτό που τσάντισε αρχικά τόσο το θείο σου Paulie, ούτε το λόγο που το the Darkness σε διάλεξε για να γίνεις ξενιστής του. Πολλά πράγματα δε διευκρινίζονται στην υποόθεση και αυτό τουλάχιστον εν μέρει είναι εσκεμμένο, καθώς ήδη έχει ανακοινωθεί το sequel.
Από την άλλη, δε μπορέι κανείς να λάβει αψήφιστα τις αρετές του παιχνιδιού. Είναι κάφρικα και αιματηρά διασκεδαστικότατο και μπαμπάτσικο σε διάρκεια. Έχει μπόλικες υπο-αποστολές, ψιλο-ανοιχτή δομή και περιθώρια εξερεύνησης που το κάνουν αρκετά ελκυστικό, ακόμα και αφού το τερματίσετε. Τα κάθε λογής unlockables που ανακαλύπτετε στη διάρκειά του, προσθέτουν ακόμα περισσότερο στον παράγοντα της διασκέδασης και κάποια από αυτά έχουν ουσιαστική αξία. (μπορείτε να ξεκλειδώσετε ολόκληρα περιοδικά comics, ειδικά αυτά από τα οποία προήλθε το παιχνίδι, αλλά και άλλα, άσχετα). Οι darkness powers είναι ψαρωτικές και αξόχως πορωτικές στη χρήση τους (Δείτε τα 2 κεφάλια του darkness να τσακώνονται για το ποιός θα πρωτοφάει τη σπλήνα ενός άτυχου θύματός σας και θα καταλάβετε τι εννοώ!). Με άλλα λόγια, το παιχνιδάκι δεν είναι και το αριστούργημα, αλλά αν το βρείτε σε μια καλή τιμή (προσωπικά το βρήκα με 15 ευρώ) τα λεφτουδάκια του θα τα βγάλει. Στις καλύτερές του στιγμές θα σας θυμίσει Half-Life 2, ειδικά όταν τριγυρίζετε στους σταθμούς του μετρό. Σε όλες τις υπόλοιπες, θα σας θυμίσει ένα παλιό ψιλο-αποτυχημένο shooter των υπολογιστών, το Blood 2 (του οποίου το πρώτο μέρος είναι ένα από τα πιο θεϊκά, κάφρικα, αιμοσταγή, καταπληκτικά παιχνίδια όλων των εποχών!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου