Thor
Μάγκας, τσίφτης και καραμπουζουκλής, ο Thor πετυχαίνει εκεί που όλες οι υπόλοιπες superhero movies απέτυχαν : στο να απεικονίσει έναν αληθινά larger than life χαρακτήρα, με 100% πετυχημένα larger than life τρόπο, χωρίς να καταφεύγει ούτε σε γραφικότητες, ούτε σε καραγκιοζιές και ποτέ, μα ΠΟΤΕ να τον απομυθοποιεί.
Black Swan
Προφανώς δεν είναι η καλύτερη ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη, αλλά δεν παύει να είναι ένα σκοτεινό παραμύθι που στοιχειώνει τις αισθήσεις. Και επιπλέον αποδεικνύει περίτρανα ότι η Natalie Portman είναι ΑΛΗΘΙΝΑ μεγάλη ηθοποιός.
True Grit
Φτιαγμένο με κλασική συνταγή κι υλικά, το True Grit είναι ένα από τα ωραιότερα western όλων των εποχών. Οι μάστορες καταφέρνουν να μετατρέψουν το παρωχημένο της φύσης του σε πλεονέκτημα και αποτίνουν ιδανικό φόρο τιμής στη σχολή των spaghetti που είναι σίγουρα υπερήφανη για το νέο πνευματικό τέκνο της. Είναι τόσο καλό, που θα αρέσει ακόμα και σε όσους από εσάς δεν άρεσαν ποτέ τα western.
The King’s Speech
Οι ωραιότερες ερμηνείες της χρονιάς είναι μαζεμένες όλες μαζί σε αυτό το δύσκολο, πρωτότυπο και άκρως αντισυμβατικό κινηματογραφικό διαμάντι. Θα αρέσει ακόμα και σε όσους δεν διανοούνταν καν ότι μπορεί να έβρισκαν οτιδήποτε το ελκυστικό σε μια ταινία με τέτοιο θέμα και σενάριο.
127 Hours
Ο Danny Boyle κινηματογραφεί με τη λύσσα και την όρεξη καβλωμένου έφηβου και το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως πρωτότυπο και απολαυστικό one man show, που παρόλες τις προσδοκίες για το αντίθετο δεν σε κάνει ποτέ να βαρεθείς ή να ησυχάσεις. Και έχει ίσως την πιο ανατριχιαστική σκηνή της χρονιάς στο τελευταίο μέρος του. ΑΟΥΤΣ! Ακόμα πονάω που τη σκέφτομαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου