Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Να πω μια μαλακία;


Αφού ανακοινώνουν αυτό το ανεκδιήγητο μέτρο είσπραξης φόρου από τη ΔΕΗ - και εντάξει τώρα, θα με πεις ότι η ΔΕΗ ανέκαθεν λειτουργούσε εν μέρει σαν φοροεισπράκτορας / νταβατζής του κράτους, μέσω της εισφοράς για δήμο, ΕΡΤ κλπ... - με την αφορμή ότι οι εισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους ΔΕΝ είναι ικανοί για να εισπράξουν τους φόρους...

... αφού λοιπόν ο ίδιος ο υπουργός οικονομίας αναγνωρίζει, μπροστά σε όλο τον Ελληνικό λαό ότι οι εφοριακοί του είναι ΑΝΙΚΑΝΟΙ και ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ...

... και αφού έτσι, πέρα από να μας τον φορο...μπήγει, τους αδειάζει τόσο άνετα...

... ε, μια μαλακία με πέρασε από το μυαλό, μια αρκετά πρωτογενής σκέψη που σίγουρα σηκώνει περαιτέρω συζήτησης και επεξεργασίας, αλλά η κεντρική ιδέα παραμένει ίδια...

... αφού λοιπόν όλος ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός του κράτους είναι ΠΙΟ ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΗ... (ή του πάπα, ή από το μουνί της μουλάρας, ή από τον υποδιοικητή της μονάδας, κλπ, διαλέχτε και πάρτε...)

... γιατί δεν το κλείνουν μια και καλή το μπουρδέλο την εφορία; Να χρεώνουν από εδώ και στο εξής τα πάντα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, του νερού κλπ, ώστε όλοι όσοι ζουν σε ΣΠΙΤΙ να είναι υποχρεωμένοι θέλουν δε θέλουν να πληρώσουν αλλά ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ...

... να ξέρουμε ότι πληρώνουμε ΕΝΑΝ ΚΗΦΗΝΑ (οργανισμό) ΛΙΓΟΤΕΡΟ;;;

... κάτι είναι και αυτό, για την τιμή των όπλων που λέμε. Και μην ακούσω τίποτα μουζουρακισμούς ότι το νερό και το ρεύμα είναι κοινωνικά αγαθά, βασικά δικαιώματα του κάθε πολίτη, κλπ για αυτό και (συνταγματικά) δεν γίνεται αυτό, γιατί ξέρεις τι θα σε πω;...

... Δοκίμασε μια φορά να μην πληρώσεις τη ΔΕΗ και μετά χάιντε τράβα να δεις πόσο μεγάλη αξία έχουν τα βασικά σου δικαιώματα σαν πολίτης...

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

The Lost Tribe


Μάστορας : Roel Reiné
Παίχτες : Emily Foxler, Nick Mennell and Marc Bacher
Με δυο λογάκια :
Πέντε φίλοι που ταξιδεύουν με ιστιοπλοϊκό ναυαγούν σε ένα άγνωστο νησί, αφότου σώσουν έναν άλλο μυστηριώδη... ναυαγό, ο οποίος σε έξαλλη κατάσταση με το που σώζεται παρεκκλίνει την πορεία του σκάφους τους προκειμένου να πέσουν στα βράχια και στο αλμυρό νερό. Κάνε φίλους να δεις καλό που λένε... εκεί, ανακαλύπτουν σκηνικά μεγάλης σφαγής και δυστυχίας. Απ'ότι φαίνεται, το νησί αποτελούσε σημείο μελέτης μιας ομάδας αρχαιολόγων, σχετικά με τους μυστηριώδεις κατοίκους του θρυλείται ότι πρόκειται για τον χαμένο κρίκο της εξέλιξης του ανθρώπου. Αλλά αυτό το μυστικό δεν αρέσει στο Βατικανό, που ακούει Δαρβίνο και βγάζει τη λύσσα την κακιά, οπότε στέλνει τον... εκτελεστή του (!!!) για να βγάλει την άκρια. Αρχαιολόγοι, εκτελεστές του Βατικανού, ναυαγοί αλλά και οι ανθρωποφάγοι κρο-μανιόν που ΑΚΟΜΑ ζουν, θα συγκρουστούν μεταξύ τους και κάπου εκεί χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.

Αναλυτικότερα :
Η μαλακία της υπόθεσης ξέρεις ποιά είναι; Ότι κάποια από τα concept του “Lost Tribe” χωρίς πλάκα, θα δούλευαν καλά, αν είχαν την τύχη να λάβουν μεταχείρισης από πιο έμπειρα χέρια. Αλλά όπως έχει τώρα, το αποτέλεσμα δε λέει. Βασικά, είναι μια φτωχική κόπια του πρώτου “Predator” - οι πρωτόγονοι μοιάζουν ύποπτα στον περιβόητο εξωγήινο – με ολίγη από “Lost”, και γαρνιρισμένο με εφηβικά τύπου cool και αντιδραστικά κλισεδάκια, και όπου στο τελευταίο – και καλύτερο – μέρος του, θυμίζει αυτές τις παλιές exploitation σκουπιδοταινίες του '70 με τίτλους όπως “Σαρίνα, η Πριγκίπισσα των Κανίβαλων” (by the way, αυτός ο γαμάτος τίτλος είναι δικιάς μου επινόησης, αλλά τέλωσπάντων το νόημα το πιάνετε...)

Και πάλι, με δεδομένα τα γούστα και τα χούγια μου, όλος αυτός ο αχταρμάς δεν συνεπάγεται απαραίτητα κάτι κακό! Όμως η ισχνή, ισχνότατη ιστορία του, η ανύπαρκτη πλοκή, η εν ψυχρώ δολοφονία όλων των επιμέρους concept του, καθώς και η ερασιτεχνική εκτέλεση αυτών (όσο προλαβαίνουν δηλαδή να “επιβιώσουν” πριν τις φάει η μαρμάγκα) οι παιδικές ερμηνείες και τα γελοία κλισέ δεν βοηθούν καθόλου το "The Lost Tribe" το οποίο παρεπιπτόντως αποτελεί remake του επίσης κακού "The Forgotten Ones" (γιατί μπήκαν στον κόπο άραγε;) Μοναδικό κάπως αξιόλογο σημείο του, η όμορφη και αρκούντως sexy Brianna Brown που όμως το ταλέντο και η εντυπωσιακή θωριά της παραμένουν τραγικά ανεκμετάλλευτα και θάβονται σε μια χωματερή μετριότητας, ανίας και προχειρότητας.

Πόσα πιάνει; 2 / 5

The Eagle (Ο Αετός της Αυτοκρατορίας)


Μάστορας : Kevin Macdonald
Παίχτες : Channing Tatum, Jamie Bell and Donald Sutherland
Με δυο λογάκια :
Μετά την εξαφάνιση της φημισμένης Ενάτης Λεγεώνας στα βουνά της Σκωτίας, ο νεαρός εκατόνταρχος Marcus Aquila (Tatum) έρχεται από τη Ρώμη με σκοπό να λύσει το μυστήριο και να διασώσει τη φήμη του πατέρα του που υπήρξε διοικητής της Ενάτης. Με μοναδική συντροφιά τον Βρετανό σκλάβο του, Esca (Bell), ο Marcus θα ξεκινήσει ένα ταξίδι όλο κακουχίες και κίνδυνο που θα τον φτάσει μέχρι την καρδιά των πιο ορκισμένων εχθρών της Ρώμης, προκειμένου να φέρει πίσω το χαμένο σύμβολο της Ενάτης Λεγεώνας, τον χρυσό αετό της αυτοκρατορίας...

Αναλυτικότερα :
Το “The Eagle” χρησιμοποιεί σαν ιστορικό υπόβαθρο μια αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα όσο και “παραμελημένη” κινηματογραφικά ιστορική περίοδο. Παράλληλα, τολμά, παρά το ότι πρόκειται για μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν Ρωμαίο στρατιωτικό, πρακτικά να αγνοήσει σαν σκηνικό την αιώνια πόλη και να χρησιμοποιήσει τον μουντό ουρανό και τα ομιχλιασμένα highlands της Σκωτίας σαν υπόβαθρο στο οποίο ξεδιπλώνει την σκοτεινή ιστορία του. Αν μη τι άλλο, είναι μια παράξενη, αντισυμβατική ταινία.

Τα 2 παλικαράκια στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι απρόσμενα καλοί στον τρόπο που “τα λένε” καθώς εξάλλου το κυρίως βάρος της ταινίας βασίζεται στην μεταξύ τους σχέση. Και είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις τον Donald Sutherland σε ρόλους όπου μπορεί κατά κόρον να χρησιμοποιήσει την βραχνιασμένα επιβλητική φωνή του. Η σκηνοθεσία είναι αλφάδι, με ωραίες μάχες, χωρίς υπερβολές και CGI κωλοτούμπες. Και η φωτογραφία χρησιμοποιεί στο έπακρο το δωρικό τοπίο για να αποθανατίσει σκηνές που σχεδόν η κάθε μια θα μπορούσε να σταθεί από μόνη της σαν ένας ρεαλιστικός ζοφερός ζωγραφικός πίνακας.

Με την ίδια προσεγμένη αίσθηση ο μάστορας αντιμετωπίζει και τους “κακούς” της ταινίας, οι οποίοι δεν είναι μονοδιάστατοι καραγκιόζηδες, αλλά είναι ένας λαός με τα δικά του κίνητρα, αξίες και συναισθήματα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω τίποτα το αρνητικό να πω για το “The Eagle”, αλλά και τίποτα το... πάρα πολύ θετικό. Είναι μια καθόλα προσεγμένη και άρτια ταινία. Αλλά στη μέση της κάνει κοιλιά και γενικά της λείπουν οι πραγματικά “μεγάλες” στιγμές, στη δράση αλλά και στη συναισθηματική διάθεση που θα την έκαναν να ξεχωρίσει.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Monsters


Μάστορας : Gareth Edwards
Παίχτες : Scoot McNairy & Whitney Able
Με δυο λογάκια :
Διερευνώντας την πιθανότητα ύπαρξης εξωγήινων μορφών ζωής στο ηλιακό μας σύστημα, η NASA στέλνει ένα διερευνητικό σκάφος να συλλέξει δείγματα. Κατά την επιστροφή του, συντρίβεται πάνω από την Νότια Αμερική. Σύντομα, αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους στην περιοχή νέες μορφές ζωής και σχεδόν το μισό Μεξικό μπαίνει σε καραντίνα σαν μολυσμένη ζώνη. Μέχρι σήμερα, ο αμερικανικός και ο μεξικανικός στρατός προσπαθούν να περιορίσουν τα παράξενα πλάσματα. Η ιστορία ακολουθεί τα βήματα δυο νέων που αναγκάζονται να διασχίσουν την μολυσμένη ζώνη προκειμένου να φτάσουν στα αμερικανικά σύνορα.

Αναλυτικότερα :
Εδώ τα παλικάρια προσπάθησαν να κάνουν κάτι που θεωρητικά είναι ακατόρθωτο. Να φτιάξουν μια ταινία επιστημονικής φαντασίας όπου μάλιστα τα εν λόγω τέρατα του τίτλου βρίσκονται συνέχεια – αν και συνήθως με έμμεσο τρόπο - στο προσκήνιο, αλλά με μηδενικά οικονομικά μέσα. Και ακόμα πιο παράξενο, το εν λόγω εγχείρημα δουλεύει. Κακά τα ψέματα, το μόνο πρόβλημα με το “Monsters” έχει να κάνει με το να το περάσεις για το είδος ταινίας που ΔΕΝ είναι και συνεπώς να περιμένεις να δεις τα ανάλογα. Και αναπόφευκτα να ξενερώσεις. Οπότε ξεκαθαρίζω. Αν περιμένεις να δεις έναν φτηνό κλώνο του “Independence Day”, έχασες. Ισόποσα έχασες και αν περιμένεις να δεις b-movie θριλεράκι.

Το θέμα του “Monsters” είναι η σχεδόν Χιτσκοκική ατμόσφαιρα που δεν παύει να χτίζεται μέχρι και το τέλος της ταινίας. Είναι επίσης οι σχέσεις μεταξύ των 2 πρωταγωνιστών – και ουσιαστικά των μοναδικών ηθοποιών της ταινίας. Παιχνίδι που παίζεται αποκλειστικά με υπονοούμενα και εκφράσεις προσώπου. Είναι η έντονη αλληγορία του, που αφορά από τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς, το κλείσιμο των συνόρων Μεξικού – Αμερικής με το πολυπόθητο – αλλά ανομολόγητο – για τους Αμερικάνους τοίχος στυλ Βερολίνου, μέχρι την ξενοφοβία γενικότερα αλλά και τις επιδράσεις που έχει σε μια κοινωνία μια οποιασδήποτε μορφής κρίση. Ο κυνισμός, η απληστία, αλλά και η ανθρώπινη εφευρετικότητα και ευελιξία. Όλα αυτά, για μια πραγματικά παράξενη ταινία που αν και πραγματεύεται εξωγήινα τέρατα, δεν περιέχει ούτε μια σκηνή δράσης, ούτε μια κλασική “θριλεριάρικη” σκηνή ή καταδίωξης

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5

Never Let Me Go (Μη με Αφήσεις Ποτέ)


Μάστορας : Mark Romanek
Παίχτες : Keira Knightley, Carey Mulligan & Andrew Garfield
Με δυο λογάκια :
Η ταινία ακολουθεί τα βήματα της ζωής 3 νέων και τις διακυμάνσεις των σχέσεών τους καθώς τα χρόνια περνούν από τη νηπιακή ηλικία έως την ενηλικίωση. Όλα αυτά, διαδραματίζονται σε ένα εναλλακτικό παρών όπου η κλωνοποίηση ατόμων είναι παγιωμένη τακτική και οι κλώνοι μεγαλώνουν ελεγχόμενα σε κρατικά ιδρύματα και παρακολουθούνται στενά προκειμένου όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή να μπορούν να λειτουργήσουν σαν δότες οργάνων. Αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα μεγαλώνουν σε μακάβρια ιδρύματα σαν ορφανοτροφεία και διοχετεύονται σε διάφορους ξενώνες και οργανισμούς κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής τους.

Αναλυτικότερα :
Αν μη τι άλλο, δεν έχεις ουδεμία στιγμή την αμφιβολία ότι αυτή η ταινιούλα είναι κάργα λογοτεχνική. Βασίζεται στο ομώνυμο πολύ επιτυχημένο διήγημα και πρόκειται για μια πολύ πιστή και συνάμα σωστά προσαρμοσμένη μεταφορά στο κινηματογραφικό μέσον. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ λίγα τα αρνητικά στοιχεία που μπορεί να βρει κανείς και να προσάψει στο “Never Let Me Go”. Οι ερμηνείες είναι καταπληκτικές, το ίδιο και οι διάλογοι, η φωτογραφία που τονίζει τη σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα, η σκηνοθεσία κλπ. Πολύ αξιόλογος επίσης είναι ο τρόπος που χειρίζονται το συναισθηματικό στοιχείο, χωρίς ίχνος μελούρας, λιτά, σχεδόν σπαρτιάτικα. Αν μη τι άλλο, εδώ έχουν πολλή περισσότερη σημασία οι εκφράσεις και τα όσα υπαινίσσονται, παρά τα όσα λέγονται στους έτσι και αλλιώς πολύ λίγους διαλόγους της ταινίας.

Αν κάτι αξίζει να ειπωθεί για αυτή την ταινία, είναι το ότι είναι ιδιαίτερα θλιβερή όσον αφορά την έκβασή της, συνεπώς αν δεν θέλεις να σου χαλάσει η διάθεση, καλύτερα να την αποφύγεις. Αν και κατά καιρούς την κοιλίτσα του την κάνει, το “Never Let Me Go” είναι κατά τα άλλα, είναι ένα εξαιρετικά φτιαγμένο και δυνατό έργο, κορυφαίο σε κάθε επιμέρους τομέα του. Στα συν και το καταπληκτικό soundtrack.

Πόσα πιάνει; 4 / 5

Monster Vault


Συγγραφέας : Rodney Thompson, Logan Bonner, Matthew Sernett
Εκδοτική : Wizards of the Coast
Τιμή : 30 euro
Με δυο λογάκια :
Πρόκειται για το Monster Manual της σειράς “Dungeons & Dragons Essentials”, ένας τόμος που περιέχει όλα τα βασικά τέρατα που θα χρειαστεί ο dungeon master για το παιχνίδι του.

Αναλυτικότερα :
Το βιβλίο αρχίζει με ένα εύχρηστο ευρετήριο, το “Monsters A to Z” που απαριθμεί τα τέρατα του παιχνιδιού με αλφαβητική σειρά. Συνεχίζει με το μίνι κεφάλαιο “Monster Statistic blocks” όπου αναφέρεται και επεξηγείται με λιτό αλλά περιεκτικό τρόπο οτιδήποτε μπορεί να συναντήσει ο αναγνώστης που να αφορά τις στατιστικές των τεράτων. Χωρίς πολλά πολλά, περνάει στην αναλυτική παρουσίαση του καθενός τέρατος, που περιλαμβάνει τις στατιστικές του και το συνοδό του κείμενο.

Οι στατιστικές σε μορφή και οργάνωση είναι ίδιες με αυτές του Monster Manual 3, κοινώς είναι οι πλέον σύγχρονες, πρακτικές και άρτιες που έχουν υπάρξει σε monster manual, στην ιστορία του παιχνιδιού. Αυτό είναι μια παραδοχή που ομολογούν καθολικά ακόμα και οι πολέμιοι της τέταρτης έκδοσης. Το συνοδό κείμενο κάθε τέρατος είναι μια ικανοποιητικού μεγέθους έκθεση που περιλαμβάνει από την περιγραφή μέχρι την οικολογία, τις συνήθειες, τη συμπεριφορά, μύθους και ιστορίες γύρω από το κάθε ένα. Πρόκειται για εξίσου εξαιρετική δουλειά που προάγει πολύ το roleplay αλλά και εμπλουτίζει τις περιγραφές του DM. Επίσης πολύ θετικό είναι ότι σχεδόν σε κάθε τέρας, περιλαμβάνονται τουλάχιστον άλλες 2 παραλλαγές του και ενίοτε 5 και 6 και 7, ιδιαίτερα εκεί που παρουσιάζονται στατιστικές πλασμάτων που αποτελούν συνάμα και player races (humans, elves, dwarves κλπ) και μπορούν να χρησιμοποιηθούν ανά πάσα στιγμή ως ολοκληρωμένοι NPC's με μηδενική απαιτούμενη προετοιμασία από μεριάς του Dungeon Master.

Το βιβλίο κλείνει με το “Appendix : Animals” που αφορά τις στατιστικές από τα “απλά” ζώα, υποζύγια και θηρία που μπορούν να συναντήσουν οι παίκτες στο παιχνίδι. Ακολουθεί το “Glossary” όπου επεξηγούνται όλοι οι όροι του παιχνιδιού που δεν έχουν να κάνουν με τις στατιστικές των τεράτων, αλλά συναντιώνται παρόλα αυτά στο βιβλίο. Τέλος, ένα πρακτικό ένθετο, το “Monsters by Level” κατατάσσει όλα τα τέρατα του βιβλίου με βάση το level τους, προκειμένου να βοηθήσει ακόμα περισσότερο τον DM να οργανώσει τα encounters που θα βγάλει στους παίκτες του.

Εμφάνιση / Δέσιμο :
Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό Box Set. Το κουτί καθεαυτό είναι παρόμοιας εμφάνισης, σκληρότητας και σύστασης με το αντίστοιχο του Red Box, δηλαδή μιλάμε για γερή, στιβαρή κατασκευή. Εντός, περιέχει το softcover βιβλίο, μια μικρή περιπέτεια, δεμένη με συνδετήρα, έναν poster χάρτη της περιπέτειας και tiles των τεράτων από χοντρό χαρτόνι, διπλής όψεως, η μια με “κανονικό” border και η άλλη με την ίδια εικόνα του τέρατος, αλλά με κόκκινο border που αντιπροσωπεύει την “blooded” condition. Η περιπέτεια καθεαυτή είναι αδιάφορη, όπως και τα σχετικά poster της, αλλά προτιμώ προσωπικά να την βλέπω σαν ένα “δωράκι” που συνοδεύει την αγορα του βιβλίου και των tokens, καθώς αυτά απαρτίζουν το 100% των λόγων που μπορεί να έχει κανείς για να αγοράσει αυτό το πακέτο.


Το βιβλίο είναι ίδιων διαστάσεων και δεσίματος με τα υπόλοιπα της σειράς D&D Essentials. Αν εξαιρέσεις το αδέξιο εξώφυλλο, το εσωτερικό του συνοδεύεται από αξιόλογο artwork μιας πληθώρας fantasy καλλιτεχνών, αν και έχουμε δει στα αντίστοιχα παλιότερα βιβλία της Wizards σαφέστατα ανώτερα δείγματα τέχνης. Επιπλέον φάουλ στο artwork είναι ότι συχνά πυκνά, λόγω περιορισμών του χώρου, δεν παρατίθεται ολόκληρη η εικόνα του τέρατος, αλλά το τμήμα της που απεικονίζεται και στο αντίστοιχο token.


Τα tokens είναι εξαιρετικής ποιότητας, αρκετά χοντρά και ανθεκτικά στις κακουχίες και απρόσμενα πολλά σε αριθμό. Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι σχεδόν όλες τις φορές περιλαμβάνονται πολλαπλά αντίτυπα του ίδιου τέρατος, αν θέλετε να προσθέσετε παραπάνω του ενός στις μάχες σας. Πολύ βολεύει και το γεγονός ότι από τη μια μεριά του κάθε token απεικονίζεται η “κανονική” κατάσταση του τέρατος και από την ανάποδη η blooded condition που αμφότερες συμβολίζονται με διαφορετικού χρώματος border. Επιπλέον περιλαμβάνονται μαυρα, γενικότερης χρήσης tokens που αντιπροσωπευουν swarms, minions αλλά και “δαχτυλίδια” στα οποία προσαρμόζονται άλλα tokens προκειμένου να συμβολίσουν ένα δεδομένο τέρας μεγαλύτερου μεγέθους από το συνηθισμένο.

Ρεζουμέ :
Καταπληκτικό πακέτο, ίσως το πλέον ελκυστικό και φροντισμένο από όλα τα υπόλοιπα προϊόντα της σειράς Essentials. Το βιβλίο, παρά την κάπως αδέξια εμφάνισή του είναι εξαιρετικό, πολύ χρηστικό και με πολύ “fluff” υλικό που δίνει πνοή ζωής σε κάθε campaign. Σαφέστατα, οι πιο βετεράνοι παίκτες, δε θα διαβάσουν πολλά καινούρια πράγματα, που να μην τα έχουν ξαναδεί, στις ecologies των συμπεριλαμβανομένων τεράτων. Όπως και μπορεί να ξενίσουν με την απουσία κάποιων “κλασικών” τεράτων και την προσθήκη κάποιων νέων. Αλλά αυτό είναι μια τακτική που ανέκαθεν γινόταν σε κάθε καινούρια ανατύπωση του παιχνιδιού και όπως και να έχει, το Monster Vault είναι το λιγότερο καινοτόμο και παρεμβατικό σε σχέση με τους προκατόχους του. Κοινώς, πάνω από το 95% των τεράτων που θέλει ο DM να συμπεριλάβει στο campaign του, υπάρχουν και εδώ, ειδικά αν οι καταβολές του DM είναι από την τρίτη έκδοση.

Το Monster Vault συνίσταται για αγορά και με κλειστά τα μάτια, τουλάχιστον αν σε ενδιαφέρει να ασχοληθείς – έστω και επιδερμικά – με την τέταρτη έκδοση του παιχνιδιού. Βασικά, για να απολαύσεις πλέον το Dungeons & Dragons χωρίς να χάνεις και πολλά πράγματα, χρειάζεσαι μόνο τα “Heroes of the Fallen Lands”, “Dungeon Master's Guide” & “Monster Vault”.

Πόσα πιάνει; 5 / 5

The Echo (Ηχώ) (2008)


Μάστορας : Yam Laranas
Παίχτες : Jesse Bradford, Amelia Warner & Carlos Leon
Με δυο λογάκια :
Ένας νεαρός αποφυλακίζεται και επιστρέφει μετά από χρόνια στο σπίτι του, όπου έμενε η μητέρα του μέχρι να πεθάνει, όσο αυτός ήταν στη φυλακή. Όσο προσπαθεί να βάλει ξανά τη ζωή του σε μια σειρά, ανακαλύπτει ανησυχητικά στοιχεία και φαινόμενα. Παράξενοι ήχοι ακούγονται από τους τοίχους του σπιτιού. Οι γείτονές του είναι άτομα στην καλύτερη των περιπτώσεων εκκεντρικά, στη χειρότερη βάναυσα. Πίσω από τις κουρτίνες του απέναντι κτηρίου κάποιος τον παρακολουθεί. Και όσο περνάει ο καιρός, αρχίζει να βλέπει και να ακούει πράγματα που δεν υπάρχουν...

Αναλυτικότερα :
Ουάου! Από το πουθενά ήρθε, με πήρε και με... σήκωσε αυτό το τρομερό θριλεράκι που θυμίζει έντονα τόσο στο περιεχόμενο, όσο και στην αισθητική τα παιχνίδια Silent Hill και συγκεκριμένα το πολύ καλό (και πλέον αδικημένο) τέταρτο μέρος της σειράς, το “Silent Hill 4 : The Room”. Με εξαιρετικές ερμηνείες, suspense, ατμόσφαιρα, σκηνοθεσία, τα πάντα όλα! Δεν μπορώ να βρώ ούτε ένα λόγο για να σας αποτρέψω από το να δείτε αυτή την όχι και τόσο καινούρια, αλλά υπέρ του δέοντος αξιόλογη ταινιούλα! Εκτός και αν τραβάτε ζόρι με τα ΑΛΗΘΙΝΑ θρίλερ.

Το σενάριο του “The Echo” είναι στην καρδιά του υπερβολικά απλό, πράγμα που “μασκαρεύεται” ευφυέστατα καθώς ο μάστορας χρησιμοποιεί σχεδόν κάθε τέχνασμα και τερτίπι που υπάρχει στην θριλεριάρικη... βίβλο, προκειμένου να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή ακμαίο και αμείωτο! Σίγουρα, σαν ταινία έχει τα επί μέρους ελαττωματάκια του, φερ' ειπείν κάποιες “τρύπες”, ανεξήγητα / παράλογα σημεία και λίγα κενάκια στο σενάριο. Αλλά αυτές οι μικρές αμυχές δεν πρέπει να σε αποτρέψουν από το να απολαύσεις ένα γνήσιο θρίλερ και μάλιστα νέας κοπής, από τα πλέον αξιοπρεπέστερα που έχει να προσφέρει η νέα γενιά.

Πόσα πιάνει; 4 / 5

Conan the Barbarian


Μάστορας : Marcus Nispel
Παίχτες : Jason Momoa, Ron Perlman & Rose McGowan
Με δυο λογάκια :
Μετά από τόσα χρόνια αναμονής, σχετικά με την ταινία που οι δυο προκάτοχοί της είναι κατά 90% υπεύθυνοι για το ισόβιο κόλλημά μου με τον κινηματογράφο και τα role playing games, ένα έχω να πω : ΑΞΙΖΕ!!! Είναι ΑΚΡΙΒΩΣ όπως έπρεπε. Ακολουθεί ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΑΤΟ review αμέσως από κάτου :

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΑΤΟ REVIEW ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ :

Έμαθα πως είσαι μάγκας
είσαι και μερακλής
πως γυρίζεις στις ταβέρνες
είσαι και μπελαλής

Τουρνέ και τούρνε
τουρνενέ
πες το βρε μάγκα
βρε μάγκα μου το ναι

Έμαθα πως παίζεις ζάρια
στις λέσχες πως γυρνάς
και στο σπίτι σου τα βράδια
ποτέ σου δεν πατάς

Τουρνέ και τούρνε
τουρνενέ
πες το βρε μάγκα
βρε μάγκα μου το ναι

Ρεζουμέ :
Αυτό ήταν. Μας πήρε και μας σήκωσε. Το θέαμά του σε 3d είναι εμπειρία ζωής. Ο νέος Κόναν είναι ωραίος, σωστός, μερακλής και μπεσαλής. Ταινία – σταθμός, όπως τις έφτιαχναν μόνο τότε – και ακόμη πιο καλό! Ακόμα και ο Robert Howard αν ζούμε, θα ήταν σήμερα πολύ υπερήφανος για τον ήρωα που δημιούργησε. Ο νέος Κόναν αλλάζει τα δεδομένα, δημιουργεί νέα και ένδοξα σημεία αναφοράς. Τιμή και δόξα, ατσάλι και μπετόν αρμέ!!!

Πόσα πιάνει; Ανεκτίμητο. 5 / 5 ακατέβατα.