Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Review - REC


Ήμουν μόνος (με την Αφροδίτη να ροχαλίζει αρμονικά στο δίπλα δωμάτιο), κουρασμένος και βαριόμουν. Μόλις είχα δει το Meet the Spartans και έψαχνα απεγνωσμένα για κάτι να στανιάρω από το ξενέρωμα.

- By the way μάγκες, το Meet the Spartans είναι απίστευτη παπαριά. Κάντε τη χάρη στους εαυτούς σας, στους φίλους και στην οικογένειά σας και ΜΗ ΔΕΙΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ !!! Υποθέτω ότι άμα είσαι 12χρονο Αμερικανάκι και χτυπάς 8ωρα στην τηλεόραση κάθε μέρα, μπορέι και να διασκεδάσεις λιγουλάκι με αυτή. Αλλιώς δε μπορώ προσωπικά να φανταστώ κάποιον με μυαλό που να έχει προσπεράσει το στάδιο της προσχολικής ηλικίας που να μπορεί να βρει κάτι - ο,τιδήποτε - καλό σε αυτή την ταινία. Χαλαρά ό,τι χειρότερο έχω δει σε κωμωδία τα τελευταία ΠΟΛΛΑ χρόνια. -

Πάμε παρακάτω. Ήταν λοιπόν η ανάγκη μου μεγάλη για να δω κάτι να με φτιάξει, για να φύγει η δυσάρεστη γεύση της προηγούμενης ταινίας. Έβαλα στο dvd το δισκάκι του REC. Και όπως αποδείχθηκε, πολύ καλά έκανα!

Άκουσα να γίνεται μεγάλος ντόρος για αυτή την ταινία, χωρίς ωστόσο να γνωρίζω καλά καλά περί τίνος πρόκειται. Ψάχτηκα για λίγο στο net. Ισπανόφωνη. Καλό αυτό. Διθυραμβικές κριτικές. Όπου ακούω πολλές τέτοιες, συνήθως το αποτέλεσμα με αφήνει αδιάφορο. Οι Αμερικάνοι ήδη καβάντζωσαν τα δικαιώματα για το αντίστοιχο Remake. Γυρισμένη όλη σε πρώτο πρόσωπο, με κάμερα - και καλά - χειρός. Στο στυλ του Diary of the Dead & Cloverfield. Ξενέρωσα. δεν ξέρω τη γνώμη σας, αλλά προσωπικά πιστέυω ότι αυτό το κινηματογραφικό στυλ είναι η κατάρα που άφησε το Blair Witch Project στον κόσμο του κινηματογράφου. Στυλ εξυπνακίστικο, βασισμένο ολοσδιόλου στην εντύπωση & για τα γέρικα πλέον μάτια μου, απλώς κουραστικό. Οσμίζομαι ότι παίζει κάποιου είδους μόδα εδώ. Ολοένα και περισσότερα εργάκια τώρα τελευταία είναι γυρισμένα με την τεχνική της "κάμερας με Πάρκινσον" όπως την αποκαλώ. Πλέον δεν υφίσταται ταινία δράσης ή θρίλερ που να μην περιέχει τουλάχιστον μια σεκάνς γυρισμένη σε αυτό το στυλ. Είντα να κάνουμε, this is the marketing.

Προσπάθησα να βάλω την προσωπική μου προκατάληψη στο πλάι (εκεί δίπλα στο ράφι με τις τσόντες) και να δω την ταινιούλα όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά.

Το ρεζουμέ: Πιπίνι δημοσιογραφίσκα με το χαμάλι καμεραμάν της κάνουν ρεπορτάζ για μια καμμένη εκπομπή της τηλεόρασης. Σκοπός να δώσουν στον κόσμο μια εικόνα της τυπικής νυχτερινής βάρδιας σε ένα πυροσβεστικό σταθμό. Είμαι σίγουρος ότι αν η ταινία γυριζόταν στην Ελλάδα, όλος ο κόσμος θα γινόταν επιτέλους κοινωνός της υψίστης τέχνης του Φραπέ και απόκρυφων μυστικών του Ταβλιού που μόνο οι πυροσβέστες μας κατέχουν. Εκτροχιάστηκα.Τέσπα. Πέφτει το μοιραίο τελεφώνι και όλη η ομάδα ξεκινάει - μαζί με τους δημοσιογράφους - με σκοπό να απεγκλωβίσουν μια γυναίκα από το διαμέρισμά της. Μόνο που δεν είναι όλα όπως φαίνονται και πολύ σύντομα η κατάσταση θα αλλάξει ριζικά προς το χειρότερο...

Ό,τι παραπάνω πω, μοιραία θα είναι spoiler και ειλικρινά είναι κρίμα να σας χαλάσω την έκπληξη. Αρκούμαι να προσθέσω ότι το REC ανήκει "υπερήφανα" σε ένα είδος ταινιών που θεωρείται τελειωμένο, κλισαρισμένο, που ό,τι υπάρχει να για να ειπωθει για αυτό έχει πλέον ειπωθεί. Παρόλα αυτά, οι δημιουργοί της ταινίας σοφά απέφυγαν να καταφύγουν σε επιτηδευμένες "καινοτομίες" καννιβαλίζοντας έτσι ένα ολόκληρο κινηματογραφικό υπο-είδος και τη μυθολογία που έχει χτιστεί με το πέρασμα των χρώνων πίσω από αυτό.

Το REC αγκαλιάζει με στοργή όλα τα κλισέ και τις κοινοτυπίες του συναφιού του και μας τα προσφέρει με τρόπο τόσο φρέσκο και ζωντανό που φαντάζουν όλα ξανά λαμπερά, ολοκαίνουρια στα μάτια μας.

Χαρακτήρες που παρά τη σύντομη εικονογράφισή τους (εξαιτίας κυρίως της πολύ μικρής διάρκειας της ταινίας) καταφέρνουν να γίνονται "τρισδιάστατοι", ζωντανοί και συμπαθητικοί στο θεατή. Μίνι σπουδή προσωπικοτήτων. Ζωηρή, νευρική σαν υπερκινητικό 8χρονο σκηνοθεσία. & ας έχει πάρκινσον η κάμερα. Χαλάλι. Το τρομακτικότερο 20λεπτο που θα έχετε δει - και θα κάνετε να δείτε - εδώ και πολύ καιρό. Φινάλε που ουρλιάζει ΑΝΤΕ ΓΑΜ#$^* στο θεατή. Το υποκριτικό ρεσιτάλ της μικρούλας πρωταγωνίστριας, ειδικά στο τελευταίο μέρος της ταινίας. Έχει και ωραία βυζάκια. & ας μη μας έσκασαν καθόλου μύτη. Δεν πειράζει.

Είχα χρόνια να δω ταινία αυτού του κινηματογραφικού υπο-είδους (δε μου αρέσει ο όρος αυτός αλλά για την ώρα δε μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο πιο πρέπον) που να με τρομάξει, που να νιώσω τα κάκαλά μου να συρρικνώνονται από την αγωνία. Ειλικρινά πίστευα ότι αυτές οι ταινίες είχαν χάσει κάθε ικανότητα να ψαρώσουν τον κόσμο από τα τέλη της δεκαετίας του '70. Ε, ήμουν λάθος. Το REC πήρε τα παχιά λόγια μου και τα έτριψε ανηλεώς στο άσχημο μούτρο μου.

Δείτε το REC. Μόνοι ή με το αμόρε (άμα είστε αρκετά κάφροι, χεχεχε...) βράδυ με σβηστά φώτα και κλειστά κινητά. Γιατί το Horror είναι έυθραυστο συναίσθημα. Και είναι σαν το καλό κρασί - πρέπει να σερβίρεται υπο τις κατάλληλες συνθήκες για να αναδείξει τη γέυση του. Ο Stephen King κάποτε έγραψε ότι δεν έχει σημασία τόσο η ιστορία, όσο ο τρόπος που τη διηγείσαι. Το REC είναι το καλύτερο επιχείρημα που μπορώ να σκεφτω για να τεκμηριώσω αυτή τη θέση.

Είδος ταινίας - Τρομαχτικιά
Μαχαλάς - Η πατρίδα του Vega από το Street Fighter
Πότε? - Φέτο
Πόσο? - Ούτε 80 λεπτάκια. Σα να λέμε 5 τσιγάρα δρόμος
Μάστορας - Ισπανός προπονητής
Παίχτες - Μια ξανθούλα με βυζάκια για γλύψιμο και μετά το χάος
Βαθμολογία - 4 / 5

2 σχόλια:

Nick 'Volrath' είπε...

Καλό ήταν αν και με προβλέψιμο φινάλε...

Seth είπε...

Μόνο ένα σωστό φινάλε μπορεί να υπάρχει σε μια καλή ταινία με ζόμπι - να τους τρώνε όλους! Όλα τα άλλα είναι teen gay dark elf εφηβικά τερτίπια!