Jack the Giant Slayer (Τζακ, ο κυνηγός γιγάντων)

Μάστορας : Bryan Singer

Παίχτες : Nicholas Hoult, Ewan McGregor, Stanley Tucci

Με δυο λογάκια :

Το βασίλειο κινδυνεύει όταν ο Jack, ένας αφελής νέος αγρότης ανοίγει την πύλη μεταξύ του κόσμου μας και του μυστικού βασιλείου των γιγάντων.

Τα Θετικά :

πολύχρωμος και όμορφος κόσμος φαντασίας

Τα Αρνητικά :

τίποτα περισσότερο πέραν τούτου. Είναι απλώς μια συμπαθητικούλα ταινία φαντασίας

Αναλυτικότερα :

το Jack the Giant Slayer είναι μια οπτικά εντυπωσιακή ταινία, μάλλον προορισμένη περισσότερο για μικρές ηλικίες. Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό. Το κακό είναι ότι είναι κάπως... άγευστο έως αδιάφορο. Την ιδέα του spin off ενός κλασικού παραμυθιού (στην προκειμένη περίπτωση τον Τζακ και τη Φασολιά) την έχουμε ξαναδεί και πολύ πρόσφατα (στο αφάνταστα καλύτερο, OZ) και είναι ένα σαφώς καλοδεχούμενη. Ο Nicholas Hoult (του "Warm Bodies") στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει μια συμπαθητικούλα ερμηνεία, αλλά τίποτα περισσότερο. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι αυτή τη στιγμή είναι από τα πιο καυτά και ανερχόμενα ονόματα του χώρου, αλλά το παλικάρι ακόμη δεν μπορεί να σηκώσει στους ώμους του το βάρος μιας ταινίας. Πολύ μεγαλύτερα ονόματα, όπως του Ewan McGregor σπαταλώνται σε ασήμαντους ρόλους. Συμπαθής η ιδέα του θρησκευτικού τάγματος που προστατεύει τα φασόλια και το στέμμα και η όλη συνωμοσία πίσω από αυτά τα κειμήλια. Αδύναμο και αδιάφορο το ρομάντζο του Jack με την Princess Isabelle (πολύ όμορφη η Eleanor Tomlinson αλλά...μέχρι εκεί), που ψάχνει να βρει την δική της περιπέτεια στη ζωή. Λίγες καλές σκηνές (όπως η πρώτη συνάντηση με γίγαντα) δυστυχώς δεν επαναλαμβάνονται. Και ο τίτλος είναι παραπλανητικός : ο Jack the Giant Slayer ουδέποτε σκοτώνει γίγαντες και τις πολύ λίγες φορές (νομίζω 2) που αυτό γίνεται είναι μάλλον λόγω... ατυχήματος.

Βασικά, όσοι με διαβάζουν καιρό μάλλον καταλαβαίνουν που το πάω. Όταν βαριέμαι να γράψω ένα review, φαντάσου πόσο αδιάφορο μου φάνηκε αυτό που είδα. Και είναι κρίμα, γιατί και καλούς ηθοποιούς έχει και εντυπωσιακές τεχνικές προδιαγραφές (και μερικά από τα πιο όμορφα τοπία φαντασίας που έχεις δει) – αν και τα γραφικά των ίδιων των γιγάντων είναι αδέξια, δεν σε πείθουν για την “ρεαλιστικότητά” τους και θυμίζουν παλιότερες εποχές. Αλλά εν κατακλείδι, το αδιάφορο σενάριο, η διεκπαιρεωτική σκηνοθεσία και οι αδύναμες ερμηνείες υποβιβάζουν το Jack the Giant Slayer σε μια ταινιούλα που μόνο οι... σχολικές ηλικίες θα απολαύσουν – και που ακόμη και αυτές έχουν πολύ καλύτερα πράματα να δουν.

Πόσα πιάνει; 2¾ / 5