Classics : Videodrome (1983)

Μάστορας : David Cronenberg

Παίχτες : James Woods, Sonja Smits, Deborah Harry 

Με δυο λογάκια :

Ο ιδιοκτήτης ενός μικρού τηλεοπτικού σταθμού που εξειδικεύεται σε φτηνά προγράμματα χαμηλού επιπέδου ψυχαγωγίας, ανακαλύπτει ένα μυστηριώδες πρόγραμμα που υπόσχεται να αλλάξει τα δρώμενα της τηλεόρασης αλλά και της ανθρώπινης φύσης για πάντα...

Τα Θετικά :

φάντασία και σκηνές πέραν κάθε προηγούμενου. Αυτή η ταινία δεν έχει καμία σχέση με ότι μπορεί να έχεις δει, είναι σχολή από μόνη της και καμιά άλλη δεν τόλμησε ούτε και κατάφερε να την αντιγράψει, ή έστω να την πλησιάσει

Τα Αρνητικά :

είναι Cronenberg. Με άλλα λόγια, ή τον αγαπάς, ή τον μισείς. Κάποιες σκηνές θα μπορούσαν να είναι ακόμη πιο ακραίες, είναι σαν να έπεσε κάπου ψαλίδι στο μοντάζ, ή ο μάστορας να συγκρατήθηκε. Απότομο φινάλε, θέλαμε κι άλλο...

Αναλυτικότερα :

οκέυ, πάμε προσεκτικά εδώ γιατί εξερευνούμε ένα από τα ιερά δισκοπότηρα του cult κινηματογράφου. H πιο περιβόητη – για πολλούς και η καλύτερη – δουλειά του μεγάλου David Cronenberg, ένα από τα πιο δύσκολα και ενίοτε δυσάρεστα έργα του και σίγουρα το πιο πρωτότυπο. Και πάνω από όλα – το Videodrome είναι 100% δικό του παιδί, σενάριο, σκηνοθεσία, τα πάντα όλα. Φιλμαρισμένο την εποχή που το VHS και το Betamax βρίσκοταν σε πόλεμο σχετικά με το ποιό θα στεφτεί πιο δημοφιλές μέσο αναπαραγωγής, δεν μπορώ καν να σκεφτώ τι αντίκτυπο μπορεί να είχε αυτή η ταινία στον ανυποψίαστο θεατή που 30 (!!!) χρόνια πριν την έβαζε στο βίντεό του. Επώδυνα προφητικό για την εποχή μας, ακόμη και σήμερα χρόνια μπροστά, δεν είναι τυχαίο ότι κανείς μέχρι τώρα δεν συζήτησε καν να ξαναγυρίσει αυτό το καλτ αριστούργημα. Δεν το έχει ανάγκη. Εδώ, ο Cronenberg δεν αγγίζεται από μοντέρνα χέρια, γιατί είναι ήδη πολύ μπροστά ακόμη και για τα δεδομένα του σήμερα.

Εξαιρετική η επιλογή του μεγάλου James Woods που σηκώνει την ταινία ερμηνευτικά στους ώμους του και τρελαίνεται απολαυστικά στο φακό, ενώ η απάνθρωπη (ή μήπως υπερανθρώπινη) συνωμοσία γύρω του εξυφαίνεται. Ακόμη και τα απίστευτα που βλέπεις στα τελευταία 30 λεπτά της ταινίας, γίνονται πιστευτά γιατί πολύ απλά ο πρωταγωνιστής καταφέρνει να σε πείσει ότι έτσι απλά όντως έτσι έχουν τα πράματα. Γιατί όντως, τα πράματα που συμβαίνουν εδώ είναι απλώς απερίγραπτα. Οι μεταμορφώσεις των προσώπων και της πραγματικότητας είναι τόσο απίστευτες που χωρίς πλάκα, ακόμη και να σας περιέγραφα χαρτί και καλαμάρι κάθε σκηνή, κάθε διάλογο της ταινίας και πάλι δεν θα σας είχα προετοιμάσει επαρκώς για το θέαμα που θα δείτε. Αισθητική αποκρουστική και συνάμα ανεξήγητα ελκυστική, ιστορία κανένας όρος δεν μπορεί να την χαρακτηρίσει, πάει τον σουρεαλισμό πολλά βήματα πιο μπροστά.

Ρεζουμέ :

ογκόλιθος του καλτ. Αν είναι να δεις 3 καλτ ταινίες όλες κι όλες σε όλη σου τη ζωή, ε, η μια πρέπει να είναι αυτή

Πόσα πιάνει; 5 / 5 ακατέβατα. Long live the new flesh!