Μάστορας
: Nicolas
Roeg
Παίχτες
: Art
Garfunkel, Theresa
Russell, Harvey
Keitel
Με
δυο
λογάκια
:
Μια
γυναίκα μεταφέρεται στο νοσοκομείο
ετοιμοθάνατη, αφότου αποπειράθηκε να
αυτοκτονήσει με φάρμακα. Ο επιθεωρητής
της αστυνομίας υποψιάζεται ότι κάτι
άλλο συμβαίνει πίσω από αυτό και ανακρίνει
τον φίλο της, έναν αμερικάνο ψυχαναλυτή.
Καθώς τα γεγονότα προχωράνε, η ανάκριση
τραβάει σε μάκρος και με περιοδικά
flashbacks
αποκαλύπτονται
τα μυστικά μιας πολύπλοκης όσο και
σκοτεινής ερωτικής σχέσης...
Τα
Θετικά
:
κατάμαυρο,
παραισθησιογόνο νουάρ, δεν έχεις ξαναδεί
όμοιό του. Ίσως οι πιο πολύπλοκοι και
αμφιλεγόμενοι χαρακτήρες που
αποθανατίστηκαν ποτέ.
Τα
Αρνητικά :
αυτά
ακριβώς που έγραψα από πάνω. Δεν είναι
και η πιο εύκολη ταινία για όλους και η
απώλεια ενός “αντικειμενικού” μπούσουλα,
δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα
.jpg)
Αναλυτικότερα
:
και
να φανταστείς ότι την εποχή που το BAD
TIMING: A SENSUAL OBSESSION (όπως
ήταν τότε ο πλήρης τίτλος) έσκασε μύτη,
όλοι οι διανομείς το αντιμετώπισαν σαν
καυτή πατάτα. Ο Χριστός και η Παναγία!
Σεξ! Χειρουργεία! Εμμονές! Λεκέδες από
σπέρμα! Όλα αυτά ήταν υπερβολικά πολλά
για την Rank
Organization, μια
καταρρέουσα εταιρία παραγωγής που
κάποτε είχε βγάλει κλασικά διαμάντια
όπως το παλιό GREAT
EXPECTATIONS. Ο
μόνος λόγος τελικά που πείστηκαν και
το έβγαλαν απρόθυμα στην παραγωγή, ήταν
τα Φροϋδικά του πέντιγκρι. Και πάλι,
αυτό δεν τους εμπόδισε αφότου βγήκε η
ταινία να την ταμπελοποιήσουν σαν “μια
ταινία που έχει να κάνει με άρρωστους
ανθρώπους, φτιαγμένη από άρρωστους
ανθρώπους και που προορίζεται για ένα
άρρωστο κοινό” !!!
Αυτό
είναι ένα κλασικό (και εγκληματικά
παραμελημένο έργο)
του
μεγάλου Nicolas
Roeg ενός
σκηνοθέτη οραματιστή της δεκαετίας του
'70.
πέραν
τούτου, έχει γυρίσει τα αριστουργήματα
“WALKABOUT”,
“DON'T LOOK NOW” (το
έκανα και πρόσφατα κριτική στην
καμαριέρα!)
και
“MAN
WHO FELL TO EARTH”. Ο
Roeg
πολύ
απλά επινόησε μια ολοκαίνουρια φιλμική
γλώσσα, αντικαθιστώντας την κλασική
αφηγηματική σκηνοθεσία με καταπληκτικά
ατμοσφαιρική φωτογραφία, βαθιά “σωματική”
ερμηνεία των πραγμάτων και την δημιουργική
χρήση των jump
cuts, cross cuts και
subliminal
flicker cuts που
σε αντίθεση με τον οχετό των κομμένων
και ανακατεμένων σκηνών που μας πλασάρουν
σήμερα, τότε είχαν όντως λόγο ύπαρξης
και πάντα φανέρωναν κάτι από την ψυχολογία
και τα κίνητρα των χαρακτήρων. Και τέλος,
όλα αυτά σερβίρονταν με μια γερή δόση
αμφιλεγόμενου και ελέυθερου στην
ερμηνεία στοιχείου, ανάλογα με την κρίση
του θεατή. Μπορεί στη σύγχρονη εποχή ο
μάστορας να μην έχει πλέον καμία θέση,
αλλά 40 χρόνια πριν ήταν απλά θεός στο
είδος του και δεν τον ξεπέρασε ποτέ
κανείς.
Όπως
όλες του οι καλές ταινίες (γιατί είχε
και κακές στιγμές) το BAD
TIMING δεν
μπορεί να περιγραφεί, πόσο μάλλον να
ταμπελοποιηθεί με μια φράση. Αν τολμούσα
να δοκιμάσω κάτι τέτοιο, θα έλεγα ότι
είναι ένα νουάρ που όμως όμοιό του δεν
έχεις δει ποτέ. Αναλυτικότερα, είναι
μια παράξενη αμοιβαία έλξη που σταδιακά
ξεφεύγει και μπαίνει στα θολά νερά της
παράνοιας, της ζήλειας και τέλος, της
εμμονής. Η θεά Theresa
Russell εδώ
στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της,
ερμηνεύει εκπληκτικά την σέξι, αινιγματική,
μεθυστική αλλά και πολύ σκοτεινή και
αυτοκαταστροφική Milena
που
μπλέκεται με έναν νευρωτικό, κλεισμένο
στον εαυτό του ψυχαναλυτή που πολύ απλά
δεν μπορεί να σταθεί δίπλα της και να
χειριστεί τον αβυσσαλέα απρόβλεπτο όσο
και ελκυστικό χαρακτήρα της. Και τελικά,
ένας καχύποπτος επιθεωρητής της
αστυνομίας (αγνώριστος στα νιάτα του ο
Harvey
Keitel) να
ξεμπλέξει το κουβάρι.
Και
καθώς η ιστορία ξετυλίγεται με σχεδόν
αυθόρμητους ρυθμούς και οι παράξενες
λεπτομέρειες κατακλύζουν το θεατή,
γίνεται ολοένα και πιο θολό το ποιός
τελικά είναι ο θύτης, ποιός είναι το
θύμα και πώς ΟΝΤΩΣ έχουν τα γεγονότα,
καθώς υπονοείται ότι πολλά (αν όχι όλα)
από αυτά βλέπονται με την “υποκειμενική”
ματιά του εκάστοτε τραγικού ήρωα, παρά
με μια πιο παραδοσιακή αντικειμενική
θέαση. Η μεθυστική μουσική από τους
Jarrett, Tom Waits, The Who, Billie Holiday, Harry Partch και
τόσους άλλους, υπνωτίζει πολύπλευρα
τις αισθήσεις και παράγει ένα σχεδόν
παραισθησιογόνο και αναμφίβολα άνευ
προηγουμένου αποτέλεσμα.
Ρεζουμέ
:
Κάτσει
καλά. Μιλάμε για ογκόλιθο. Παρόλα αυτά,
οι αργοί ρυθμοί και η φλου αντιμετώπιση
των πραγμάτων προφανώς δεν θα είναι
ελκυστική για τον καθένα.
Πόσα
πιάνει;
δεν γίνεται να βαθμολογηθεί. Τελείως
υποκειμενικά, 4,5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου