Silent Hill : Downpour

Εταιρία : Konami / Vatra

Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360

Με δυο λογάκια :

Στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς Silent Hill, ο παίκτης ελέγχει έναν βαρυποινίτη που κατά την μετάθεσή του σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, το λεωφορείο που τον μεταφέρει τρακάρει, δίνοντάς του την αφορμή να ξεφύγει. Προσπαθώντας να δραπετεύσει, φτάνει σε μια μυστηριώδη έρημη πόλη όπου ο τρόμος και το μαρτύριο είναι πραγματικότητα και η πραγματικότητα ξεφεύγει πολύ από τα καθιερωμένα…

Τα Θετικά :

Τα καλύτερα γραφικά που υπήρξαν ποτέ σε Silent Hill… όσο τα βλέπεις ακίνητα τουλάχιστον.

Ρεαλιστικές μορφές χαρακτήρων και εκφράσεις των προσώπων που αποδίδουν με σαφήνεια τα συναισθήματά τους.

Καλό voice acting.

Κάποιες καλές και φιλότιμες προσπάθειες για να ανανεωθεί η σειρά.

Κάποιες επιμέρους καλές ιδέες.

Κατορθώνει να αποκτήσει τη δικιά του ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και ταυτόχρονα να διατηρεί ένα σαφέστατο Silent Hill feeling

Τα Αρνητικά :

Αστάθεια του frame rate, σπάσιμο της κίνησης σε σημεία που ενίοτε κάνουν το χειρισμό και τον προσανατολισμό στον χώρο δυσχερή. Τεχνικά προβλήματα που δεν αρμόζουν σε παιχνίδι κονσόλας νέας γενιάς.

Ατέλειωτοι loading times.

Απαράδεκτος χειρισμός, ανακριβής, που κολλάει σε σημεία.

Κακοφτιαγμένο και αδέξιο σύστημα μάχης.

Πλήρης απώλεια κάθε στοιχείων τρόμου. Είναι περισσότερο «παράξενο», παρά τρομαχτικό.

Απλή ιστορία που ξετυλίγεται ατελώς, με κουραστικές, επαναλαμβανόμενες και τελείως παράλογες τεχνικές. 

Βαρετό, χωρίς να παρέχει τις περισσότερες φορές κάποιο σκοπό ή κίνητρο στον παίχτη.

Mini games και παράπλευρες αποστολές που δεν προσφέρουν τίποτα στην εμπειρία και απλώς ξενερώνουν ακόμα περισσότερο το ήδη ισχνό σενάριο.

Πολύ μικρή ποικιλία και ανεπάρκεια στα τέρατα

Αναλυτικότερα :

Αυτό είναι το όγδοο παιχνίδι Silent Hill. Και μόνο αυτή η διατύπωση είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς ότι τα περιθώρια για βελτίωση ή ανανέωση σε μια ήδη κουρασμένη σειρά, είναι ισχνά. Και αν το δεις από αυτό το πρίσμα, είναι λιγάκι κατόρθωμα που κατάφεραν οι σχεδιαστές να βγάλουν ένα αξιοπρεπές παιχνίδι που ταυτόχρονα διατηρεί τον δικό του μοναδικό χαρακτήρα, έστω κι αν είναι ίσως το χειρότερο (μαζί με το «Origins») Silent Hill παιχνίδι μέχρι τώρα. Για να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα. Το “Downpour” δεν είναι κακό, έχει κάποια καλά στοιχεία και ιδέες, έχει ανανεωτική διάθεση και καλές προθέσεις, αλλά έχει και τραγικές αδυναμίες που το καταβαραθρώνουν. Και δεν φταίει στην τελική τόσο ο ελαττωματικός τεχνικός τομέας, ούτε – παραδόξως – το ισχνό σενάριο (που θυμίζει στο στυλ του το “Homecoming”) αλλά το ότι το «Downpour» είναι πολύ απλά βαρετό, καθώς το 90% και βάλε του παιχνιδιού θέλει τον παίκτη να περιπλανιέται σαν την άδικη κατάρα σε ατέλειωτες (αν και εξαιρετικά καλοσχεδιασμένες) περιοχές, χωρίς να υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος σκοπός για αυτή την περιπλάνηση.

Δεν θέλει και πολλή σκέψη για να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά με το καινούριο Silent Hill. Μετά από μια πολύ ωραία, πρωτότυπη και ατμοσφαιρική εισαγωγή, βρίσκεσαι στα περίχωρα της στοιχειωμένης πόλης. Προσπαθώντας να ξεφύγεις από αυτήν, επιλέγεις (βασικά το παιχνίδι σε υποχρεώνει) να περάσεις από ένα μακάβριο τελεφερίκ και ακολούθως από ένα ατέλειωτο ορυχείο / θεματικό πάρκο που διασχίζει τα έγκατα της πόλης. Όλα αυτά με το καλημέρα, ατέλειωτες ΑΔΕΙΕΣ περιοχές που διαδέχονται η μια την άλλη χωρίς να συμβαίνει απολύτως τίποτα σε αυτές και κυρίως χωρίς να έχεις κανέναν, μα ΚΑΝΕΝΑΝ λόγο να τριγυρίζεις σε αυτές. Εκτός και αν η ιδέα σου για να δραπετεύσεις από ένα μέρος, δεν είναι απλά να το προσπεράσεις κόβοντας λάσπη (δεδομένου ότι η περιπέτεια αρχίζει ΕΞΩ από το Silent Hill) αλλά να φέρεις τα πάνω κάτω για να μπουκάρεις σε ένα μακάβριο λούνα παρκ που σε μεταφέρει  ΑΚΟΜΑ πιο βαθιά στον τόπο από τον οποίο θέλεις να φύγεις.

Θες και το καλύτερο; Προς το τέλος του θεματικού πάρκου, πριν μπεις στα ορυχεία, βγαίνουν οι πρώτοι εχθροί. Που είναι κάτι μαυροφορεμένες μάγισσες που σου ρίχνουν μπουνιές. Ναι, σωστά διάβασες. Σε πλακώνουν στα ΜΠΟΥΚΕΤΑ!!! WTF???

Σενάριο / Ατμόσφαιρα :

To σενάριο είναι απλό, στα πρότυπα του “Homecoming”. Πράγμα με το οποίο προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα. Αλλά πάσχει η πλοκή, ο τρόπος που ξετυλίγεται η ιστορία και ο ρυθμός με τον οποίο παρέχονται πληροφορίες στον παίκτη. Πάνω από το 50% των σημαντικών στοιχείων σου γίνονται ξεκάθαρα μόλις στο… φινάλε, αφότου έχεις βγάλει τον καρκίνο μέχρι να το τερματίσεις και έχεις υποστεί τη μια ψυχεδελική κουλαμάρα μετά την άλλη. Αφού τελειώσεις από αυτό το γολγοθά, έρχεται το φινάλε για να μισοεξηγήσει όλα τα κουλά και τα ανεξήγητα που έχεις δει. Αλλά τότε είναι πια αργά. Δεν έχει κανένα νόημα να σου αποκρύπτονται βασικές πληροφορίες που ο πρωταγωνιστής δεν μπορεί να μην ξέρει. Πρέπει να τερματίσεις το μισό παιχνίδι μέχρι να μάθεις ότι ο χαρακτήρας σου ήταν παντρεμένος και είχε και ένα παιδί που σκοτώθηκε. Και αυτά έχουν ΣΗΜΑΣΙΑ για το σενάριο. Αλλά ο χαρακτήρας σου επιλέγει να τα… αγνοεί για το μισό παιχνίδι.

Πέραν τούτου, το σενάριο πάσχει έχοντας τεράστιες αντιφάσεις και λογικά κενά από τα θεμέλιά του. Στα επικρατέστερα και πιο «official» από τα 6 (!!!) πιθανά φινάλε του, αποκαλύπτεται ότι ο χαρακτήρας σου είναι τελικά αθώος για τα εγκλήματα που του προσάπτουν. Τότε, αφού ήταν άσχετος με αυτά, γιατί πέρασε ολόκληρο καρκίνο μέχρι να φτάσει στο τέλος; Δεν θα έπρεπε όλα αυτά τα μαρτύρια της πόλης να τα περάσει ο αληθινός ένοχος; Τέλος, το μεγαλύτερο αγκάθι στην αφήγηση είναι η πλήρης άγνοια λογικής συνάφειας στο ξετύλιγμα της ιστορίας. Είναι αμέτρητες οι φορές που ο χαρακτήρας σου εκεί που βρίσκεται σε ένα σημείο, πολύ απλά, στο επόμενο δευτερόλεπτο θα μεταφερθεί σε ένα άλλο, τελείως διαφορετικό μέρος, είτε λόγω κάποιου «τύπου» όνειρου ή flash back, ή επειδή πολύ απλά… γιατί έτσι (!!!) και το παιχνίδι συνεχίζεται σε τελείως διαφορετικό μέρος και συνθήκες, χωρίς κανένα απολύτως λόγο για αυτήν την αλλαγή και χωρίς αυτό να πολυπροβληματίζει τον ήρωά σου – η βασικά τον οποιονδήποτε από τους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Εντάξει, ξέρουμε ότι στο Silent Hill οι νόμοι της πραγματικότητας είναι ιδιαίτερα εύκαμπτοι και ότι κουλά πράγματα συμβαίνουν, αλλά μέχρι τώρα, αυτό το στοιχείο οι προγραμματιστές το χρησιμοποιούσαν με μέτρο και έτσι έδιναν έμφαση στον υπερφυσικό τρόμο. Όταν η πραγματικότητα αναδιπλώνεται, τότε ήξερες ότι κάτι κακό συμβαίνει. Στο Downpour, αυτό δεν ισχύει επειδή πολύ απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ «ΚΑΝΟΝΙΚΗ» ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ (ή μάλλον, υπάρχουν ελάχιστα διαλείμματα πραγματικότητας) για να αναιρεθεί.

Ατμοσφαιρικώς, το καινούριο Silent Hill είναι… πολύ διαφορετικό. Όσοι περιμένουν τον κλασικό γνώριμο τρόμο μάλλον θα απογοητευτούν. Το Downpour αλλάζει τελείως τα πράγματα. Η ομίχλη trademark όλων των Silent Hill είναι πλέον παρελθόν και αντικαθίσταται από την βροχή (εξ ου και ο τίτλος). Βασικά, όταν περιφέρεσαι σε εξωτερικό χώρο και πιάνει βροχή, τα τέρατα πολλαπλασιάζονται και γίνονται πολύ επιθετικότερα. Τότε, πρέπει να αναζητήσεις καταφύγιο μέσα σε κάποιο κτήριο. Αυτό είναι ίσως και η καλύτερη στιγμή του “Downpour” όταν η βροχή δυναμώνει, τέρατα σε κυνηγάνε από παντού και εναγωνίως προσπαθείς να βρεις μια είσοδο σε κάποιο κτήριο για να πάρεις μια ανάσα. Η ίδια η πόλη είναι μεγαλύτερη πιο καλοσχεδιασμένη και πιο ρεαλιστική από ποτέ. Μπορείς να χρησιμοποιήσεις ακόμα και τον υπόγειο σιδηρόδρομο που τη διατρέχει για να αποκτήσεις πρόσβαση στα διάφορα σημεία της. Σε διάφορα κτήρια υπάρχει πλήθος υπό-αποστολών που ποικίλουν από απλοϊκές (να βρεις χαμένα αντικείμενα και να τα τοποθετήσεις στη σωστή τους θέση) μέχρι πιο εντυπωσιακές πχ ένας κινηματογράφος διαφορετικός από όλους τους άλλους, όπου οι ταινίες που βάζεις στο προβολικό μηχάνημα ανοίγουν τις πύλες για παράξενα μέρη.

Βασικά, τα πράματα χαλάνε κυρίως όταν βρίσκεσαι σε εσωτερικούς χώρους. Εκεί κάνουν τα τεχνικά προβλήματα πιο έντονη την παρουσία τους, αλλά και η βαρεμάρα βαράει κόκκινο. Όλα (μα ΟΛΑ) τα dungeon του παιχνιδιού, είναι ατέλειωτοι, αδειανοί χώροι με κάποιες λίγες σποραδικές μάχες και γρίφους (κάποιοι από αυτούς αρκετά αξιόλογοι, αλλά τους περισσότερους τους έχεις ξαναδει) που πρέπει να λύσεις για να προχωρήσεις παρακάτω. Δεδομένου ότι φωτισμός δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, είσαι υποχρεωμένος να περιφέρεσαι αργά, πολύ αργά σε αυτούς τους τεράστιους χώρους, σε άπειρα άδεια δωμάτια και διαδρόμους στα σκοτεινά, εξαρτώμενος από τον αναπτήρα ή τον φακό σου, πράγμα που κάνει την περιπλάνηση ακόμα πιο αργή και προβληματική. Και όταν η «άλλη» πραγματικότητα μπαίνει στο προσκήνιο, τα πάντα αλλάζουν, τα δωμάτια και οι διάδρομοι που μέχρι τότε περιπλανιόσουν συνενώνονται σε έναν ενιαίο, ακατανόητο λαβύρινθο ενώ μια άυλη κόκκινη σφαίρα σε κυνηγάει μέχρι να βρεις την έξοδο ή μέχρι να σε φτάσει και να σε καταστρέψει. Όσοι θυμούνται ένα συγκεκριμένο σημείο από το Silent Hill 3 όπου η ίδια σφαίρα καταδιώκει σε κάποια φάση την Heather και το συνδυάσουν με το στυλ και το χειρισμό της φάσης της καταδίωξης στο Silent Hill : Shattered Memories, καταλαβαίνουν ακριβώς για το τι μιλάω.

Όταν η κακιά σφαίρα δεν σε καταδιώκει, περιφέρεσαι σε – επίσης! – ατέλειωτους και άδειους μακάβριους και ανεξήγητους χώρους, που είναι διανθισμένοι με στοιχεία από… torture porn τύπου “SAW”, βιομηχανικά απομεινάρια, ανεξήγητους και παράλογους χώρους και παραστάσεις, τεράστια ρολόγια (?!?) και γρανάζια που ίπτανται, ίχνη από αναπηρικά καροτσάκια, ανεξήγητες πατημασιές, σωλήνες που τρεμοπαίζουν (;;;) και άλλα αλλόκοτα και τελείως άσχετα με την πλοκή στοιχεία. Και κάπου κάπου, βγαίνουν οι κακές μαυροφορεμένες μάγισσες για να σε πλακώσουν άλλον ένα γύρο μπουκέτα. Και όλα αυτά, πόλη, dungeon και «άλλη» πραγματικότητα, επαναλαμβάνονται με τον ίδιο κύκλο, ξανά και ξανά.

Γραφικά / Ήχος :

Μιλάμε για το ομορφότερο Silent Hill όλων των εποχών… τουλάχιστον όσο βλέπεις τα γραφικά ακίνητα. Γιατί έτσι και τα δεις σε κίνηση, σε πιάνει (ενίοτε) το μάτι σου. Κάκιστο frame rate που πέφτει σε άσχετα σημεία και κάνει για όσο αυτό διαρκεί, την κίνηση και τον προσανατολισμό βασικά αδύνατο. Θα σου συμβεί συχνά να περπατάς μια χαρά σε έναν διάδρομο και χωρίς να συμβεί κάτι, στα μισά του διαδρόμου, τα γραφικά να παγώσουν για κάποια λίγα δευτερόλεπτα, οι εντολές που θα δίνεις με το χειριστήριο να μην εκτελούνται και όταν ο ντουβρουτζάς του περάσει, να έχεις με κάποιο τρόπο φτάσει στην άλλη άκρη του διαδρόμου, η κάμερα να είναι σε τελείως διαφορετική και άκυρη θέση σε σχέση με την κανονική της και κάποιος εχθρός να ουρλιάζει στα αυτιά σου και να σε βαράει όλη αυτή την ώρα. Με μπουνιές.

Πέραν τούτου, σπασιματάκια στην κίνηση και απότομες αλλαγές στην τοποθέτηση της κάμερας θα είναι μόνιμοι σύντροφοί σου, αλλά αυτό σε γενικές γραμμές δεν εμποδίζει ιδιαίτερα την πορεία σου στο παιχνίδι, αν και σαφέστατα ενοχλεί. Το παιχνίδι το έπαιξα στο PS3, υποτίθεται ότι είναι ίδιο και για το XBOX. Κάποια βίντεο που είδα στο ίντερνετ από το XBOX δείχνουν την κίνηση και το frame rate να είναι σαφέστατα καλύτερα, αλλά αυτό είναι μια εντύπωση που έχω και σαφέστατα όχι μια πληροφορία που να μπορώ να την επιβεβαιώσω. Πάντως, τέτοιου είδους προβλήματα είναι απαράδεκτα για παιχνίδι της εποχής μας.

Πέραν τούτου, όλες οι τοποθεσίες είναι εξαιρετικά καλοφτιαγμένες (είπαμε : όταν τις βλέπεις ακίνητος!) με αξιοπρόσεκτο και πρωτοφανές επίπεδο λεπτομέρειας και γεμάτες αντικείμενα και διάφορα στοιχεία του περιβάλλοντος. Το αυτό ισχύει και στα μοντέλα των πρωταγωνιστών της ιστορίας, όπου ειδικά στα πρόσωπα έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, με τέλειο lip synchronization και πολλές εκφράσεις που αποτυπώνουν έκδηλα τα συναισθήματά τους. Το ίδιο δυστυχώς δεν μπορεί να ειπωθεί για τα μοντέλα των τεράτων που είναι λίγα, προχειροφτιαγμένα και χωρίς λεπτομέρειες, με ογκώδη πολύγωνα να προεξέχουν.

Ο ήχος είναι το στοιχείο του τεχνικού τομέα που στέκει μάλλον καλύτερα από όλα τα άλλα. Τα τραγούδια που ακούς από τον μοναδικό εναπομείναντα ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης είναι εξαιρετικά (από άποψη τραγουδιών το soundtrack αυτού του παιχνιδιού πρέπει να είναι το καλύτερο όλων!) και το ίδιο ισχύει για την ποιότητα και την ερμηνεία των διαλόγων.

Χειρισμός / Gameplay :

Κάκιστος. Εντολές που δεν ανταποκρίνονται (ειδικά όταν πέσεις σε ένα από τα πολλά και απρόβλεπτα frame rate drops) και το χειρότερο σύστημα μάχης που έγινε ποτέ. Βασικά, η μάχη σε θέλει να ανταλάσσεις μπουνιές με τα τέρατα, ή να τα χτυπάς με διάφορα αντικείμενα που βρίσκεις στο χώρο (καρέκλες, λοστούς, σανίδια, εργαλεία, τούβλα και πέτρες μεταξύ άλλων) ενώ σου δίνεται και η δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να εκτοξεύσεις ότι κρατάς στα χέρια σου, ελπίζοντας ότι θα βρεις το στόχο, που (ειδικά αν υπάρχουν άνω του ενός εχθρού ταυτόχρονα) είναι πράμα χλωμό. Όλα αυτά βασίζονται στην εναλλαγή ενός κουμπιού για επίθεση και ενός κουμπιού για άμυνα. Τα τέρατα ακολουθούν προβλέψιμα patterns επιθέσεων, αλλά ο κακός χειρισμός δεν σε αφήνει να εκμεταλλευτείς στρατηγικά αυτή την αδυναμία, είτε επειδή ο χαρακτήρας σου είναι πολύ πιο αργός από αυτά (μπορούν να διακόψουν οποιοδήποτε χτύπημά σου, ακόμα και αν σχεδόν έχεις έρθει σε επαφή) είτε επειδή το κακό collision detection σε κάνει να κολλάς κατά τη διάρκεια της κίνησής σου σε κάποια προεξοχή και να μένεις εκεί ακινητοποιημένος. Ή επειδή πολύ απλά το frame rate έπεσε πάλι και βρίσκεσαι κάμποσα δευτερόλεπτα πιο μετά, σε άκυρο σημείο και με την κάμερα στραμμένη στο Θεό. Τουλάχιστον, οι κατασκευαστές δείχνουν να αναγνωρίζουν τις αδυναμίες του χειρισμού και για αυτό κάθε γωνιά του Silent Hill είναι διάσπαρτη από κυτία πρώτων βοηθειών που αποκαθιστούν πλήρως την ενέργεια που έχεις χάσει και παίζει να είναι και περισσότερα από τα ίδια τα τέρατα του παιχνιδιού!

Όσον αφορά τον χειρισμό των λίγων όπλων που βρίσκεις (περίστροφο και καραμπίνα) είναι ακόμα χειρότερος από την μάχη εκ του συστάδην, επειδή ο κέρσορας της στόχευσης κινείται απαράδεκτα αργά και από μόνος του αποφασίζει να τρεμοπαίζει δεξιά και αριστερά, ειδικά όσο βρίσκεσαι εν κινήσει!

Online / Multiplayer:

Δεν υφίσταται. Αυτό του έλειπε!

Ρεζουμέ :

Με κάκιστη πλοκή και ρυθμό ξετυλίγματος του σεναρίου, υπερβολική δοσολογία ψυχεδέλειας και «παραξενιάς», εξαλείφοντας κάθε ίχνος survival horror και αφήνοντάς σε να παλεύεις με κακό χειρισμό και αστάθεια του frame rate, το “Downpour” ανακηρύσσεται στο χειρότερο Silent Hill όλων των εποχών, με εξαίρεση (ίσως!) του ανέμπνευστου “Silent Hill : Origins”. Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί εδώ υπάρχουν πολλές (και ενίοτε καλές) ιδέες και μια αναμφισβήτητη διάθεση για ειλικρινή και ριζική ανανέωση της κουρασμένης σειράς, περισσότερο ίσως από κάθε άλλο παιχνίδι της. Αλλά η εκτέλεση των πολλών concept του είναι ατελής και ο βαρετός ρυθμός του χαντακώνει τα όποια καλά στοιχεία του.

Γραφικά & ήχος : 3 / 5 (αν δεν ήταν το θέμα του frame rate, θα έβαζα 5 δαγκωτό!)

Gameplay & Χειρισμός : 1,5 / 5

Ατμόσφαιρα & Σενάριο : 2,5 / 5

Value for money : 2 / 5

Συνολικά πόσα πιάνει: 2,5 / 5