La piel que habito (Το δέρμα που κατοικώ)

Μάστορας : Pedro Almodóvar

Παίχτες : Antonio Banderas, Elena Anaya & Jan Cornet

Με δυο λογάκια :

Ένας πλαστικός χειρουργός που είναι αυθεντία στον τομέα του, δημιουργεί ένα συνθετικό δέρμα που αντέχει κάθε είδους ζημιά. Η εμμονή του οφείλεται στον θάνατο της γυναίκας του από εγκαύματα. Χρησιμοποιώντας σαν πειραματόζωο μια μυστηριώδη γυναίκα που κρατά φυλακισμένη στην έπαυλή του – και που φέρει μια παράξενη ομοιότητα με τη θανούσα – και μέσα από το πρίσμα της ανεξήγητης έλξης που εκείνη του ασκεί, ξετυλίγεται το δράμα της ζωής του που τον οδηγεί σιγά σιγά στην παραφροσύνη…

Αναλυτικότερα :

Ένας μικρός χαμός έγινε με αυτή την ταινιούλα και όχι άδικα. Αν μη τι άλλο, ο Αλμοδοβάρ συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον και το συναίσθημα του κοινού και αυτό από μόνο του είναι μεγάλη επιτυχία. Επιπλέον, το ίντερνετ βρίθει από κριτικές που είτε αποθεώνουν, είτε θάβουν αυτή την ταινία. Πάντως, πρέπει ομολογουμένως να είναι από τα πιο παράξενα, σκοτεινά και αντισυμβατικά έργα του μεγάλου σκηνοθέτη. Το «La piel que habito» είναι δύσκολη ταινία – έως αρρωστημένη – εξαιρετικά πρωτότυπη αλλά και με πολλές πολλές απώλειες και αδυναμίες που αφαιρούν από τον αντίκτυπο που θα μπορούσε να προκαλέσει στο κοινό της. Έχουμε να κάνουμε με μια ιστορία εξαιρετική που όμως η διήγησή της είναι τμηματική έως ελλιπής. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην ανεπάρκεια του σκηνοθέτη, του σεναρίου, ή απλά αν έπεσε βαρβάτο τσεκούρι στο μοντάζ, αλλά η πλοκή όπως έχει πάσχει. Δεν μαθαίνουμε ποτέ τίποτα σχετικά με τη γυναίκα του γιατρού, που η ζωή και ο θάνατός της είναι για αυτόν η αρχή της κατρακύλας του στην παράνοια. Ο χαρακτήρας της κόρης του, που αποτελεί την αφορμή για τη οριστική ψυχική κατάρρευση του πατέρα της εμφανίζεται μονάχα σε μια σκηνή, ενώ η αυτοκτονία της παρουσιάζεται στον θεατή μόνο… αναφορικά! (χωρίς πλάκα!)

Δεν μαθαίνουμε ποτέ τίποτα σχετικά με το τι πραγματικά συμβαίνει στο κεφάλι του τραγικού ήρωα, γιατί πολύ απλά ο Banderas είναι τόσο “κλειστός” και εσωστρεφής στην ερμηνεία του που δεν σου αφήνει περιθώρια, παρά μόνο με υποθέσεις, για να καταλάβεις το τι αισθάνεται. Τέλος, ο χαρακτήρας της μυστηριώδους γυναίκας αιχμάλωτης του γιατρού είναι ο πλέον αδύναμος και μη ανεπτυγμένος. Και γενικά, η πλοκή έχει τεράστιες τρύπες και ελλείψεις. Όλα αυτά οδηγούν στη δημιουργία χαρακτήρων για τους οποίους ο θεατής δεν τρέφει κανένα απολύτως συναίσθημα, άρα και δεν ενδιαφέρεται για την τύχη τους. Έτσι, το φινάλε φαντάζει μοιραία λίγο. Και το «La piel que habito» αν και θα μπορούσε και είχε τα φόντα να είναι κάτι πολύ παραπάνω, μένει στη μνήμη σαν μια παράξενη – και λιγάκι αρρωστημένη – ταινία που είδες κάποτε, αλλά πλέον δεν θυμάσαι και πολλά πράματα για αυτήν. 

Πόσα πιάνει; Βάζω ενδεικτικά ένα 2,5 / 5 αλλά πραγματικά δεν γίνεται να βαθμολογηθεί η ταινία αυτή.