Μάστορας : Julien Magnat
Παίχτες : Milla Jovovich, Julian McMahon & David Atrakchi
Με δυο λογάκια :
Η δασκάλα Anna Marchant ζει με τον φίλο της Bryce σε ένα ωραίο διαμέρισμα και τακτικά
βγαίνει με τις κολλητές της και πίνουν τα ποτάκια τους. Όλα αυτά τα καλά
σταματάνε όταν κάποια στιγμή τυγχάνει να γίνει μάρτυρας ενός φόνου. Ο δολοφόνος την αντιλαμβάνεται, την καταδιώκει και στην προσπάθειά της να ξεφύγει πέφτει από μια γέφυρα χτυπώντας το κεφάλι της. Ξυπνάει στο νοσοκομείο από το κώμα μια
εβδομάδα αργότερα και εκεί διαπιστώνεται ότι το τραύμα της προξένησε ένα σπάνιο
σύνδρομο που ονομάζεται «Προσωπαγνωσία» κοινώς, δεν μπορεί πλέον ο εγκέφαλός της
να συγκρατήσει εικόνες προσώπων, ενώ για τα υπόλοιπα αντικείμενα η μνήμη της λειτουργεί
κανονικά. Και το χειρότερο : ο δολοφόνος γνωρίζει ότι η Anna, παρά το ότι έχει δει το πρόσωπό του
δεν μπορεί πλέον να το θυμηθεί…
Αναλυτικότερα :
Εντάξει, ακούγεται αρκετά κουφό. Αλλά κουφό όσον αφορά την υπόθεσή του ήταν και το “Stendhal Syndrome” του Dario Argento και το “Phenomena” και είναι αριστουργήματα του είδους τους. Θέλω να πω ότι μια κουφή κεντρική ιδέα δεν είναι πάντα κάτι κακό όσον αφορά τα θρίλερ… χώρια που εδώ παίζει η Milla Jovovich, η γυναίκα με το πιο ενδιαφέρον πρόσωπο και ρώγες των τελευταίων 20 ετών! Τουλάχιστον! Δυστυχώς, το «Faces in the Crowd» δεν καταφέρνει να αποτελέσει την εξαίρεση
στον κανόνα… βασικά, είναι μια καλογυαλισμένη τηλεταινία, αρκετά ευνουχισμένη στα
όσα θέλει να δείξει και να πει. Είναι ακριβώς το είδος της ταινίας που
πετυχαίνεις στην τηλεόραση σε ένα βαριεστημένο απόγευμα της Κυριακής. Είναι ρηχό,
στερημένο μυστηρίου, έντονων σκηνών και συγκινήσεων. Με μονοδιάστατους,
κλισαρισμένους χαρακτήρες και καταστάσεις, βαρετή σκηνοθεσία και ανεπαρκείς
ερμηνείες. Τεράστιες τρύπες στο σενάριο (σε ένα σημείο, για να χλευάσει την
αδυναμίας της ηρωίδας, ο δολοφόνος σκοτώνει μπροστά στα μάτια της την καλύτερή
της φίλη, γνωρίζοντας ότι όπως και να έχει δεν θα μπορεί με οποιονδήποτε τρόπο
να θυμηθεί το πρόσωπό του. Και επιλέγει να το κάνει αυτό ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ CLUB ΚΑΤΑΜΕΣΤΟ ΑΠΟ ΚΟΣΜΟ) Και βασικά, η
ιστορία και η εξέλιξή της παραμένουν τόσο κακές, κουφές και μη ρεαλιστικές όσο
ακούγονται.
Πρέπει επιτέλους οι Αμερικάνοι να
καταλάβουν ότι δεν μπορούν πια να ψάχνουν για ιδέες για ταινίες ξεψαχνίζοντας
ιατρικές εγκυκλοπαίδειες. Ο κόσμος πλέον δεν γουστάρει τις «ταινίες με σπάνιες
παθήσεις». Και κατά δεύτερον, πρέπει να απαγορεύσουν στη Milla να παίζει σε ταινίες που δεν υπάρχει
τουλάχιστον μια υποχρεωτική tit shot! Είπα και ελάλησα! (πάντως σε ένα
πλάνο στην ταινία εδώ, όπου φοράει ένα κολλητό see thru – εννοείται χωρίς σουτιέν! - οι
ρώγες της βρίσκονται ακόμα στην ίδια θρυλική στύση, όπως τότε! Γάτα η κυρία! Γάτα με πέταλα!)
Πόσα πιάνει;
1,5 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου