Funny People (Ελ. Υπότιτλος : Πεθαίνω στα Γέλια)

Μάστορας : Judd Apatow
Παίχτες : Seth Rogen, Adam Sandler, Leslie Mann
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας διάσημος κωμικός διαγιγνώσκεται με καρκίνο. Έχοντας χάσει την όρεξη του για δουλειά και γράψιμο, πληρώνει έναν άσημο συνάδελφό του για να του γράφει τα αστεία που θα λέει στα stand up comedy shows που είναι καλεσμένος. Σύντομα θα τους δέσει μια ιδιαίτερη φιλία και θα αρχίσει να βλέπει τη ζωή του με άλλο μάτι. Μπαίνει στη διαδικασία να διορθώσει τα πολλά λάθη που έκανε τα χρόνια που πέρασαν και να συμφιλιωθεί με τους ανθρώπους που πλήγωσε με τον εγωισμό και τον έξαλλο βίο του. Όταν μαθαίνει ότι η πορεία της νόσου του παρουσιάζει θεαματική βελτίωση, σε σημείο πρακτικά ίασης, αρχίζει ξανά να ολισθαίνει στα λάθη του παρελθόντος...

Αναλυτικότερα :
Κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για το τελευταίο πόνημα του Judd Apatow, ίσως του πιο υπερεκτιμημένου σκηνοθέτη των τελευταίων ετών. Είναι ο τύπος που μας χάρισε χρυσές μετριότητες τύπου “The 40-year old virgin – Ελλ. Υπότιτλός : Παρθένος 40 Ετών” οι οποίες πήγαν “ανεξήγητα” καλά και ακόμα πιο “ανεξήγητα” αποτελούν ακόμα σημείο αναφοράς για τη μοντέρνα κωμωδία. Τα εισαγωγικά, φυσικά δε μπήκαν κατά τύχη : είναι γνωστό πως λειτουργούν τα κυκλώματα στο Hollywood και πόσο αποδοτικά μπορούν τα μεγάλα κεφάλια να προωθήσουν τους δικούς τους, εφόσον το λένε σωστά το ποίημα. Η ιστορία απλώς επαναλαμβάνεται καιν τα σχετικά παραδείγματα είναι παραπάνω από αρκετά. Και επειδή το έργο το έχουμε ξαναδεί, το φινάλε είναι τραγικά γνωστό και "προβλεπέ". Όταν ο κοσμάκης την αντιληφθεί τη φούσκα και δείξει με τη στάση του το μεσαίο δάχτυλο στους κατεξοχήν επιτήδειους, τότε, απλά θα επιστρατευτεί το κλασικό επιχείρημα "...μόδα ήταν και πέρασε..."

Για να πω την πάσα αλήθεια, σας το άργησα πολύ αυτό το review. Όχι επειδή δεν προλάβαινα, απλά βαριόμουν αφάνταστα να κατσικωθώ να γράψω για αυτό το εργάκι. Και όταν βαριέμαι να κάτσω να γράψω review για μια ταινία που είδα, ένα είναι σίγουρο : δε μου έκανε καμιά θετική εντύπωση. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί το πράμα πήγε στραβά. Έχει δυο γνωστά και δυνατά κωμικά χαρτιά και αν μη τι άλλο, το σενάριο είναι πρωτότυπο. Αν και καμιά φορά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό... συγκεκριμένα όταν η πρωτοτυπία ταυτίζεται με την εκκεντρικότητα και ακόμα περισσότερο με την παραξενιά. Και αυτό είναι κρίμα, γιατί υπάρχουν στιγμές που ειλικρινά θέλεις να συμπαθήσεις αυτό το εργάκι με τους βαθιά σκιαγραφημένους χαρακτήρες, αλλά είναι τόσο ιδιότροπο που δε σου το επιτρέπει! Κατ' αρχήν, είναι μάλλον αμφιλεγόμενο τι ακριβώς είναι. Μια κωμωδία με στοιχεία δράματος; Κοινωνικό; Δράμα; Απ΄όλα και τίποτα από όλα αυτά. Περισσότερο θα μπορούσα να το θέσω σαν... δραματική ταινία χαρακτήρων με κωμικά στοιχεία. Και μόνο αυτό φτάνει για να πείσει για την ιδιατερότητα της ταινίας. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι απευθύνεται σε πολύ λίγους. Και προφανώς εγώ δε συμπεριλαμβάνομαι σε αυτούς.

Δε μπορώ να μη διακρίνω κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία στο σενάριο, πράγμα που σίγουρα εξάπτει την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον εφόσον κάποιοι από τους πρωταγωνιστές συνέβαλαν άμεσα στη δημιουργία της και από άλλα πόστα, όπως αυτό του παραγωγού. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αντιστοιχία μεταξύ της σχέσης των χαρακτήρων όπως αναπτύσσεται στο έργο και της αληθινής μεταξύ του έμπειρου Adam Sandler και νεοφώτιστου Seth Rogen, ότι κάθε άλλο παρά συμπτωματική δεν είναι. Επίσης, παίρνουμε μια αρκετά ειλικρινή ματιά στο αληθινό, ανθρώπινο πρόσωπο του κωμικού που κρύβεται πίσω από τα αστεία. Ένας τύπος ντροπαλός, με καταθλιπτική προδιάθεση. Αυτό είναι ένα κοινό μυστικό, αρκεί να διαβάσεις τις λιγοστές συνεντεύξεις των μεγάλων κωμικών μας για να βγάλεις το ίδιο συμπέρασμα. Τώρα, κατά πόσο όλα αυτά τα καθόλα ενδιαφέροντα μπορούν να μεταφερθούν στο γυαλί; Μάλλον δύσκολα.

Το όλο μελαγχολικό στοιχείο διαποτίζει το έργο στο σύνολο των δυο και κάτι ωρών που διαρκεί και κουράζει ψυχολογικά το θεατή. Στερημένο από κάθε είδος δραματικότητας, δεν είναι μελαγχολικό συναίσθημα που προκύπτει από την πλοκή και τα τεκταινόμενα σε αυτή, αλλά φαινομενικά υπάρχει απλώς για να υπάρχει. Η κατάθλιψη για την κατάθλιψη, πασπαλισμένες με μια γερή δόση αμηχανίας. Θα σε κάνει να νιώσεις στενάχωρα, άβολα. Τα όποια θετικά σημεία του καταποντίζονται από το σενάριο που ποτέ δε δείχνει αποφασιστικότητα σχετικά με την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει. Ιστορία που μπάζει από παντού, απαράδεκτο pacing και ασύστολη αφηγηματική “κοιλιά”, που υπερκαλύπτει στο σύνολό της το δεύτερο μισό της ταινίας. Και όσο άψογα και αναλυτικά και αν παρουσιάζονται οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες, δεν πάυουν να είναι τόσο ιδιότροποι και εκκεντρικοί, τόσο μακριά από οποιαδήποτε κλασική αρχετυπική φιγούρα χαρακτήρα, που παραμένουν αναπόφευκτα ψυχροί, απόμακροι και ακατανόητοι από το μέσο θεατή.

Ρεζουμέ :
Αν μαθαίνουμε κάτι από το “Funny People”, είναι ότι οι κωμικοί πρέπει να περιορίζονται στην ερμηνεία και να αφήνουν τα σενάρια και τις παραγωγές σε επαγγελματίες που ξέρουν. Παρά τα όσα καλά στοιχεία που αναμφίβολα διαθέτει, κουράζει και κάνει το θεατή να νιώσει άβολα για δυο και κάτι ατέλειωτες ώρες. Δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτα το διασκεδαστικό (ούτε καν με την πιο ευρεία έννοια του όρου) σε αυτούς τους Funny People.