Όνειρα : ...για να σώσουμε τον κόσμο!...

Είπαμε, όταν βλέπω όνειρο και το θυμάμαι, σίγουρα είναι κάτι που ξεχωρίζει! Σε γενικές γραμμές βλέπω όνειρα πολύ πιο συχνά απ' όσο πιστεύω, απλά σχεδόν πάντα τα ξεχνώ με το που ξυπνά και παίρνει μπρος ο εγκέφαλος. Όσα θυμάμαι όμως, είναι ενα κι ένα! Συνήθως έχουν μορφή κινηματογραφικής ταινίας, με την έννοια ότι έχουν αρχή, μέση και τέλος και πάντα βλέπω τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο να παίζει, όπως βλέπεις τους ηθοποιούς σε ένα έργο. Απλά είναι το περιεχόμενο που κάνει τη διαφορά. Άπειρα πιο ψυχοβλαμμένα ψυχεδελικό και “γειά σας” απ' ό,τι μπορώ να φανταστω στον ξύπνιο μου, θα μπορούσαν άνετα να κάνουν ένα Φρόυντ να μασουλήσει απελπισμένος τα πτυχία του κι έναν Αλμοδοβάρ (της πρώιμης, καλής του περιόδου!) να τα παρατήσει όλα κλαίγοντας και να πιάσει δουλειά στο Ελληνικό δημόσιο! Παλαιότερα δείγματα της εξαίσιας εγκεφαλικής μου σοδειάς υπάρχουν και σε παλιότερα post της Καμαριέρας. Άμα βαριέστε να ψάξετε, Googl-άρετε “όνειρα diethnis kamariera” και όλο και κάτι θα βγει.

Στην ονειρική ιδιωτική προβολή που έπαιξε χτες λοιπόν, είμασταν, λέει, εγώ και η Σοφία κάτι σαν... μυστικοί πράκτορες. Κάτι μεταξύ του James Bond και του Robert Langton από τον “Κώδικα DaVinci”. Η αποστολή μας λοιπόν, είναι να... σώσουμε τον κόσμο. Βλέπεις, ένα από τα πολλά πράματα που όταν συμβούν προκειται να καταστραφεί ο κόσμος, είναι όταν ο Νίκος ο ψηλός αποκτήσει ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Με μεθόδους μάλλον αδιευκρίνιστες μαθαίνουμε αυτή τη φοβερή αλήθεια. Αποφασίζουμε να αποτρέψουμε πάση θυσία την απόκτηση αυτού του βιβλίου και προκειμένου να το πετύχουμε αυτό χωριζόμαστε και ακολουθεί ο καθένας τη δική του έρευνα, προκειμένου να καλύψουμε ταχύτερα το δυνατόν περισσότερο πεδίο! Τελικά, μετά από άπειρες περιπέτειες, οι προσπάθειές μας συγκλίνουν σε ένα κοινό κομβικό σημείο που είναι... ένα δωμάτιο του παλιού μου σπιτιού, στα Κάτω Πατήσια!!!

Είμαστε λοιπόν έξω από την κλειστή πόρτα του δωματίου. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα και έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος του. Η καταστροφή του κόσμου μοιάζει να είναι πιο κοντά από ποτέ, εξάλλου παίζει ο Νίκος να έχει ήδη αποκτήσει το βιβλίο και πλέον να μη μπορεί να γίνει τίποτα για να το αποτρέψουμε, να αλλάξουμε τα ήδη τεκταινόμενα... Η αγωνία εκτοξεύεται στα ουράνια και η απόλυτη ησυχία που επικρατεί στο στενό, σκοτεινό διάδρομο δε μπορεί να είναι τίποτα άλλο από αυτό που αποκαλούμε “γαλήνη πριν από την καταιγίδα”. Πίσω από αυτή την πόρτα κρύβεται η λύση στο μυστήριο, το αίσιο ή ολέθριο τέλος των προσπαθειών μας, ο στόχος της αποστολής μας... διστακτικός, δίχως να έχω ιδέα τι μας περιμένει μέσα στο δωμάτιο, κάνω να γυρίσω το πόμολο της πόρτας...

...ξαφνικά αυτή ανοίγει, σχεδόν στα μούτρα μου. Οπισθοχωρώ ξαφνιασμένος και κάτι περνάει από δίπλα μας σαν σίφουνας. Γυρνάω το κεφάλι μου προς τα πίσω, συνειδητοποιώ ότι ταυτόχρονα αυτή την κίνηση επαναλαμβάνει μηχανικά και η Σοφία και στη διάρκεια της στροφής αυτής αρχίζει να καταγράφεται σταδιακά στον εγκέφαλο η ακριβής εικόνα του τι ήταν αυτό που μας προσπέρασε τόσο απότομα. Ένα πάγωμα ξεκινά από τη νύχια των ποδιών και φτάνει στην κορυφή του κεφαλιού μας, ανεβαίνει και μουδιάζει τα μέλη και τη ραχοκοκκαλιά μας όσο η συνειδητοποίηση του τι ακριβώς ήταν αυτό που είδαμε, αρχίζει να κρυσταλλώνεται στο συνειδητό μας...

Πράξη που τελικά ολοκληρώνεται και επιβεβαιώνεται με τον πλέον τραγικό, απόλυτο τρόπο, με το που το βλέμμα μας φτάνει πίσω, στην κατεύθυνση που είχαμε ξεκινήσει να στρέφουμε το κεφάλι μας, φαινομενικά τόση πολλή ώρα πριν! Κίνηση που προφανώς ολοκληρώθηκε μηχανικά, αντανακλαστικά, χωρίς καν να το καταλάβουμε, διήρκησε κάποια παγωμένα δέκατα του δεπτερολέπτου... όταν το τελικό όπτικό ερέθισμα επικύρωσε ανεξίτηλα την ορθότητα της αρχικής μας εντύπωσης, αυτού που αρχικά νομίσαμε ότι είχαμε αντιληφθεί – όσο και αν ελπίζαμε να είχαμε κάνει λάθος!

Αυτό που μας προσπέρασε ήταν ... ο Μητροπάνος! Ναι, ο γνωστός! Έχοντας το πιο τσαντισμένο / αποφασιστικό βλέμμα που μπορείς να φανταστείς! Κοιτούσε αυστηρά και μόνο μπροστά, σε τέτοιο βαθμό που να με κάνει να αμφιβάλλω ακόμα αν μας είχε όντως αντιληφθεί. Περπατούσε γρήγορα, απότομα. Ξιπόλυτος, τελείως γυμνός και φορώντας μονάχα ένα μαύρο σουτιέν!!! Η παράσταση αποκτούσε ακόμα περισσότερη έμφαση από την εκκρεμοειδή εντύπωση ανάμεσα στα πόδια και τα ισχνά κωλομέρια του δημοφιλούς τραγουδιστή! Δηλαδή από τα “καμπαναριά” που πήγαιναν δεξιά & αριστερά ακολουθώντας το νευρικό ρυθμό του βηματισμού!!! Κοκκαλώνουμε οι πράκτορες, αμφότεροι. Ξύπνησα ιδρωμένος. Όχι, δεν παίρνω ληγμένα! Ασταδιάλα ρε!