Inglourious Basterds (Ε.Υπότιτλος : Άδωξη Μπάσταρδη)

Μάστορας : Quentin Tarantino
Παίχτες : Brad Pitt, Eli Roth, Dianne Krueger
Βαθμολογία : 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία, μια μικρή ομάδα Αμερικανοεβραίων θα προβάλλει τη δική της ξεχωριστή μορφή αντίστασης, κυνηγώντας τους Γερμαναράδες και εξολοθρεύοντάς τους με ιδιαίτερα αποτρόπαιους και εξευτελιστικούς τρόπους. Όταν θα παρουσιαστεί η ευκαιρία να πιάσουν στα πράσα τον ίδιο τον... Φύρερ, θα καταστρώσουν ένα ιδιαίτερα φιλόδοξο και ριψοκίνδυνο σχέδιο.

Αναλυτικότερα :
O Tarantino είναι μεγάλος δημιουργός. Είναι προικισμένος με το αγνά πηγαίο φυσικό ταλέντο του μεγάλου κινηματογραφιστή και διαθέτει και τη σωστή δόση εργατικότητας, παιδείας και πουτανιάς προκειμένου να το καλλιεργεί και να το προωθεί όσο το δυνατόν καλύτερα. Είναι πολύ σωστός ο κύριος. Γιατί, σου λέει, δε μπα να φιλμάρεις ταινιάρες, τι να το κάνεις άμα είναι να τις βλέπουν μόνο εσύ, οι κολλητοί σου, άιντε και κάτι ανέραστοι κριτικοί του κινηματογράφου; Είναι μεγάλο πράγμα να φτιάχνεις κυριολεκτικά ό,τι σου καβλώσει και να κάνεις όλο τον πλανήτη να υποκλίνεται στις καφρίλες σου! Το Hollywood να σε προσκυνά, οι μεγαλύτεροι και πιο λαμπροί ηθοποιοί που παίζουν σε παραγωγές εκατοντάδων εκατομμυρίων, να παρακαλάνε να τους πάρεις στην ταινία σου με μισθό... μεροκάματο και από πάνω, να έχεις εφάπαξ και την καθολική αποδοχή των κριτικών και της όλης ιντελιγκέντσιας του κινηματογράφου! Θα το ξαναπώ – ο Tarantino είναι ΜΕΓΑΛΟΣ δημιουργός.

Αυτό όμως το δώρο / χάρισμα / τύχη / whatever, συνοδεύεται με ένα τίμημα που πιστεύω ότι τουλάχιστον στα μάτια δημιουργού θα φαντάζει δυσβάσταχτα βαρύ : έφτασε στο καλλιτεχνικό του ζενίθ πολύ νωρίς. Η κορυφή της δημιουργικότητάς του ήταν τα “Reservoir Dogs” και φυσικά το θεϊκό “Pulp Fiction”. Από εκεί και μετά, κάθε έργο που έφτιαχνε, θα συγκρινόταν αυτόματα με τα ανωτέρω αριστουργήματα και ήταν άπαξ καταδικασμένο να βγει χαμένο από αυτή τη σύγκριση. Αυτό, ο Tarantino το γνωρίζει. Ξέρει ότι μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει το επίπεδο που έφτασε με τις πρώτες ταινίες του. Ότι κάθε ταινία που θα βγάλει από εδώ και μπρος θα είναι χειρότερη (τουλάχιστον στα μάτια του κοινού!) από τις προηγούμενες, παρά το ότι έχει κατορθώσει αυτό που λίγοι, πολύ λίγοι κατάφεραν : η κάθε ταινία του είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από μόνη της, τελείως διαφορετική από όλες τις άλλες που έχει γυρίσει, οπωσδήποτε αξιοπρεπέστατη και άψογη σε τεχνικό επίπεδο και τουλάχιστον αρκετά καλή σαν σύλληψη και εκτέλεση. Αλλά όχι σαν τα Reservoir Dogs & Pulp Fiction!!!

Πάνω κάτω, το ίδιο ισχύει και με το Inglourious Basterds. Είναι καλό, ΠΟΛΥ καλό, αλλά από τον Tarantino περίμενες περισσότερα. Κατά τα άλλα, όλα τα σημεία – κατατεθέν του δημιουργού είναι εδώ. Οι παρατεταμένες πολυλογάδικες σκηνές. Δουλεμένοι μέχρι αηδίας λογοτεχνικοί διάλογοι. Σαλεμένοι, κομιξάδικοι χαρακτήρες και σουρεάλ καταστάσεις. Μοιραίες γυναίκες – δηλητήριο. Σινεφίλ αναφορές και φόροι τιμής σε όλα όσα εμπνέουν το σκηνοθέτη, ίσως εδώ περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ξέφρενη καυστική σάτυρα στα παράλογα του κινηματογράφου. Λίγες, μα ιδιαίτερα κάφρικες και επώδυνες καταστάσεις. Και, φυσικά, το απόλυτο μπάχαλο στο τέλος. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Της πουτάνας γίνεται!

Απολαυστικά αγνώριστος ο Brad Pitt, με μια σπαρταριστή προφορά. Υπέροχη φροϋλάιν η Diane Krueger, άψογα στυλατη και κοκέτα. Γυναικάρα από τις λίγες. Ξεκαρδιστικά ζοχάδας ο Χίτλερ. Δυστυχώς το ίδιο δε μπορεί να ειπωθεί και για τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ταινίας που χάνοται στο πλήθος τους (είναι ίσως πολύ περισσότεροι από όσο χρειαζόταν) αλλά και πίσω από τη λάμψη του κυρίως πρωταγωνιστή της. Κατά τα άλλα η ταινία ίσως να τραβάει σε διάρκεια περισσότερο από όσο έπρεπε και ενός βαθμού ψαλίδισμα καλό θα ήταν να είχε πέσει στην άκρατη (ωστόσο, πάντα άψογη ποιοτικά) λογοδιάρροια των χαρακτήρων. Παρόλα αυτά, η ταινία τελειώνει αφήνοντάς σου ένα ανάλαφρο συναίσθημα ολοκλήρωσης και το αβίαστο συμπέρασμα ότι, παρά τα όποια ελαττώματά της, την κατευχαριστήθηκες.

Splatter / Gore :
Σε λίγες, αλλά βάρβαρες δόσεις. Οι φάσεις βίας, όπου υπάρχουν, ΠΟΝΑΝΕ! Απλά δείτε τη σκηνή που οι Inglourious Basterds εκτελούν το Χίτλερ! Προσκύνημα!

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Δεν παίζουν, όπως εξάλλου δεν έπαιξαν ποτέ σε ταινία του Tarantino. Προφανώς οι Inglourious Basterds είναι υπερβολικά απασχολημένοι με το να σφάζουν ναζιστικά γουρούνια, που δεν προλαβαίνουν να χαραμίσουν το χρόνο τους με βυζιά και κώλους... Ωστόσο, οι μπουτάρες και η όλη παρουσία της Diane Krueger σε αποζημιώνουν και με το παραπάνω.

Ρεζουμέ :
Παρά τις όποιες ιδιαιτερότητές της και το τελείως άσχετο θέμα με όλες τις άλλες ταινίες του σκηνοθέτη, το Inglourious Basterds είναι μια καθόλα “Ταραντινική” ταινία με τα όλα της. Τόσο που η πατρότητά της μπορεί άνετα να αναγνωριστεί και από κάποιον που θα δει το έργο δίχως να γνωρίζει ποιός είναι ο δημιουργός του. Έχει ακριβώς τα συν, τα πλην και όλα τα χούγια που περιμένεις από μια ταινία του Tarantino. Νομίζω ότι αυτό από μόνο του φτάνει και περισσεύει για να βγάλετε τα όποια συμπεράσματά σας.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Ο Ελληνικός υπότιτλος είναι εσκεμμένα ανορθόγραφος προκειμένου να ταιριάζει στον εξίσου ανορθόγραφο original τίτλο της ταινίας
Ουσιαστικά, το “Inglourious Basterds” αποτελεί ένα τρόπον τινά ντελούξ remake του πολύ παλιότερου (και παντελώς άγνωστου) “Inglorious Bastards”, μιας από εκείνες τις φτηνοταινίες με πιστολίδια που έβγαιναν τότες με το κιλό. Φυσικά μόνο ο Tarantino διαθέτει επαρκή δόση σαλεμάρας αλλά και τα απαραίτητα... cohones ώστε να τολμήσει να κάνει το remake μιας παντελώς άγνωστης σκουπιδοταινίας!