Giallo (Ελ.Υπότιτλος : Άγρια Καταδίωξη)

Mάστορας : Dario Argento
Παίχτες : Adrien Brody, Emmanuelle Seigner, Elsa Pataky
Βαθμολογία : 3 / 5
Με δυό λογάκια :
Η πόλη του Τορίνο φημίζεται για της όμορφες γυναίκες της. Ένας μανιακός δολοφόνος καταδιώκει τις πιο όμορφες από αυτές, σκοτώνοντάς τις με ιδιαίτερα σαδιστικούς και αποτρόπαιους τρόπους. Ένας αποσπασμένος επιθεωρητής του FBI, δεσμεύεται να λύσει το μυστήριο.

Αναλυτικότερα :
Αν έχετε δει τα παλιότερα giallo του Argento, ξέρετε τι θα δείτε και εδώ. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, επισημαίνω ότι σκοπός αυτών των ταινιών είναι να διηγηθούν μια ιστορία σε όσο το δυνατόν πιο αληθοφανές πλαίσιο. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τάχα μου cool ατάκες και ωραιοποιημένες καταστάσεις. Ο καλός επιθεωρητής δεν είναι ένας σούπερ ήρωας, αλλά ένας αγχωμένος, προβληματισμένος καθημερινός άνθρωπος με τα δικά του φαντάσματα και δαίμονες που τον βασανίζουν. Ο δολοφόνος δεν διαθέτει τις απίστευτες δυνάμεις, ούτε είναι... (όπως συμβαίνει στα slasher έργα τύπου Scream) εφτάψυχος. Συνήθως είναι ένα άτομο με διανοητικά προβλήματα και νοσούντα ψυχισμό. Η λύση του μυστηρίου δεν επέρχεται από τις εξωπραγματικές ικανότητες των “καλών”, αλλά από την επίμονη δουλειά τους και σχεδόν πάντα, από τα λάθη που κάνει ο δολοφόνος, εξαιτίας των προαναφερθέντων ελαττωμάτων και κουσουριών του. Όπως εξάλλου συμβαίνει σε τέτοιες καταστάσεις συνήθως και στην πραγματικότητα.

Νομίζω ότι ακόμα και λέγοντας αυτά τα λίγα, γενικόλογα σχόλια έχω ήδη μαρτυρήσει πολλά για το έργο. Άξιος συγχαρητηρίων ο Andrian Brody που μετά από τα Oscar του “Πιανίστα” (ήταν ο πρωταγωνιστής στο αριστούργημα του Roman Polanski) δε μασάει και παίρνει μέρος σε αυτή την προφανώς low budget παραγωγή, δίνοντας μια πολυεπίπεδη, αντισυμβατική ερμηνεία. Αδιάφοροι οι υπόλοιποι χαρακτήρες και ίσως και η φιγούρα του δολοφόνου να χρειαζόταν μια πιο... mucho επικάλυψη μυστηρίου και δέους. Ωστόσο, το φιλμάκι αναδίδει μια νοσταλγική 70's... μπίχλα με μουντά πλάνα, βρώμικη φωτογραφία και ξεφτισμένα χρώματα που παραπέμπουν σε κάθε είδους παρακμιακές καταστάσεις. Εδώ, το κακό γεννιέται χωρίς λόγο και αιτία, είναι ένα φυσικό κομμάτι της τάξης πραγμάτων, υπάρχει επειδή δε μπορεί να κάνει αλλιώς, είναι evil for evil's sake. Με ένα μαγικό τρόπο που μόνο ο maestro γνωρίζει, το εργάκι κάνει πρόστυχα συνιάλα στη σκοτεινότερη πλευρά του ψυχισμού σου και σε παρασέρνει σε ένα μεσονυχτικό ταξίδι που το τέλος του σε βρίσκει λασπωμένο, κουρασμένο και παραδόξως... ξαλαφρωμένο.

Ένα παραπονάκι. Μιας και θυμάμαι έντονα τα παλιότερά του έργα, τα οποία αφενός τα έχω δει πρόσφατα, αφετέρου μου κάνουν την τιμή να κοσμούν την προσωπική μου συλλογή ταινιών, η σύγκριση δεν ευνοεί το “Giallo”. Το suspense και η αγωνία υπολείπονται ποιοτικά και ποσοτικά. Οι σκηνές δράσης είναι... λιγότερο δραστήριες. Το φινάλε ψιλοαπογοητευτικό. Λείπει η λόγια αναφορά, η αναζήτηση και η σκιαγράφηση των βαθύτερων αιτιών και των ιδιαίτερων υποσυνείδητων ψυχικών μηχανισμών που καθοδηγούν τις πράξεις του δολοφόνου και τον φέρνουν στην τελική καταδίκη του. Ήθελα περισσότερα.

Splatter / Gore :
Μια σύριγγα στο μάτι. Άλλη μια στη γλώσσα. Ένα κομμένο μικρό δαχτυλάκι με κλαδευτήρι. Χαρακώματα, μακελέματα, μαχαιρώματα. Δυο απανωτές εντυπωσιακές splatter σκηνές στο φινάλε. Όλα τα καλά.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Ο Maestro μπορεί να έχασε μέρος της σκηνοθετικής του δεινότητας, αλλά δεν έχασε το γούστο του για φρέσκα πιπίνια και το ταλέντο του να τα φιλμάρει με τέτοιο τρόπο ώστε να χαρίζει χαμόγελα ικανοποίησης στο (αντρικό) κοινό του. Τα καλύτερα και πιο τροφαντά μπουτάκια, άσπρα άσπρα σαν τα γάλατα. Γαργάλα τα, γαργάλα τα!!! Βυζάκια, γυμνές κοιλίτσες και κώλοι διακρίνονται μέσα από τις ημιδιάφανες δημιουργίες που φορούν τα μοντέλα στη σκηνή της επίδειξης μόδας.

Ρεζουμέ :
Ο εφευρέτης και απόλυτος άρχοντας των giallo επιστρέφει... κ@υλωμένος και διψασμένος για αίμα! Δίνει εσκεμμένα τον ίδιο τίτλο και στην τελευταία ταινία του, δένοντάς τον ωστόσο έξυπνα και με την πλοκή. Το έργο είναι τυπικό του είδους που ίδιος καθιέρωσε. Ωστόσο, τα παλιά του ήταν καλύτερα...

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Giallo στα Ιταλικά θα πει “Κίτρινο”. Giallo χαρακτήριζαν τότε τις ταινίες που ήταν μάλλον φτηνές / χαμηλού επιπέδου παραγωγές, συνήθως με νουάρ / μακάβριο θέμα και με υπέρ του δέοντος τονισμένη (τουλάχιστον για τα δεδομένα της εποχής) βία. Χρησιμοποιήθηκε η λέξη μάλλον με την ίδια λογική που χρησιμοποιείται και σε φράσεις και όρους όπως “κίτρινος τύπος”, “κιτρινισμός”, κλπ. Είναι ένας τίτλος εξάλλου που ανακαλύφθηκε για να χαρακτηρίσει τις ταινίες του Argento, αλλά και των άπειρων αντιγραφέων του που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια και πρακτικά είχαν φτιάξει δική τους “σχολή”!

Το κίτρινο θεωρείται ότι είναι το χρώμα της οργής αλλά και του μίσους.

Αν θέλετε μια πλήρη μελέτη όσον αφορά τη σχολή των giallo ταινιών, δείτε τα : “Cat o' Nine Tails”, “The Bird With the Crystal Plumage”, “Opera” και φυσικά το καλύτερο όλων, το αριστούργημα “Profondo Rosso”. Όλα δια χειρός του μαέστρου Argento...

Σε όλα τα giallo του, ανεξάρτητα από το ποιός ηθοποιός υποδύεται το ρόλο του δολοφόνου, πάντα οι σκηνές όπου πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα χέρια του, δεν είναι αυτά του ηθοποιού, αλλά τα χέρια του ίδιου του Argento! Αγαπημένες του δε, οι σκηνές στις οποίες χαϊδεύει τα μαχαίρια του όπως φυσικά και αυτές των στραγγαλισμών! Αυτό του έβγαλε τη φήμη του σαδιστή αλλά και του μισογύνη (καθώς τα θύματα στις ταινίες του είναι σχεδόν πάντα όμορφες γυναίκες)