Gamer (2009)

Μάστορας : Neveldine & Taylor
Παίχτες : Gerald Butler, Michael C Hall, Amber Valletta, Logan Lerman, Terry Crews
Βαθμολογία : 1,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Στο κοντινό μέλλον, το hot σε διασκέδαση είναι το “Slayers”, ένα απίστευτα βίαιο ΜΜΟ (Massive Multiplayer Online) παιχνίδι που αντί για χαρακτήρες του ηλεκτρονικού υπολογιστή, χρησιμοποιεί... κανονικούς ανθρώπους που οι παίκτες του παιχνιδιού τους ελέγχουν μέσω κάποιων ειδικών κυττάρων που έχουν εμφυτευτεί στον εγκέφαλό τους. Ένας από αυτούς, θα προσπαθήσει να σπάσει τα ψηφιακά αλλά και τα πραγματικά δεσμά του και να ανατρέψει όλο αυτό το νοσηρό σκηνικό.

Αναλυτικότερα :
Ξεκινάει καλά, με μια μουντή μελαγχολική hardrockάδικη διασκευή στο “Sweet Dreams” της Annie Lenox να στολίζει τους τίτλους αρχής. Μετά αρχίζει το απόλυτο μπάχαλο. Το Gamer θα μπορούσε να ήταν μια πολύ καλή ταινία επιστημονικής φαντασίας, συνδυάζοντας καλά στοιχεία από τα The Matrix, Blade Runner, Surrogates, Tron, The Running Man και άλλα αξιόλογα έργα του είδους, συνδιαζόμενα με μια ιδιαίτερα καυστική κοινωνική κριτική για τον εθισμό σε μια δεύτερη ψηφιακή ζωή μέσω του ίντερνετ και γενικότερα την όλη ψυχολογία του σύγχρονου, βαριεστημένα εκφυλισμένου ανθρώπου. Σίγουρα αυτή ήταν η αρχική πρόθεση. Όλα όμως πάνε λάθος.

Πρώτα και πάνω από όλα, την ταινία καταστρέφει η χειρότερη σκηνοθεσία και μοντάζ που έχετε δει ποτέ στη ζωή σας. Σκηνές κόβονται χωρίς λόγο, αντικαθίστανται από άλλες για να συνεχίσουν από εκεί που κόπηκαν μετά. Εκεί που παίζει κανονικά η ταινία, ξαφνικά και χωρίς καμιά προειδοποίηση η δράση μεταφέρεται σε άλλο τόπο και χρόνο με αποτέλεσμα όλο το έργο να φαντάζει περισσότερο με μια μάλλον τυχαία συρραφή άσχετων μεταξύ τους σκηνών, παρά σαν ένα ενιαίο αφηγηματικό σύνολο. Αφότου έχετε δει το πρώτο μισό του έργου, σαν να αρχίζει να βγαίνει κάποιο νόημα και αυτό αφότου έχετε κάνει τρελά άλματα λογικής στο μυαλό σας προκειμένου να δέσετε μεταξύ τους τις φαινομενικά άσχετες καταστάσεις, καθώς οι δημιουργοί προφανώς θεώρησαν ότι δεν αξίζει να μπουν στον κόπο να εξηγήσουν στο θεατή τι στα κομμάτια συμβαίνει στην ταινία τους. Πρακτικά, το Gamer είναι... μισό έργο, καθώς το άλλο μισό θα το φτιάξετε αποκλειστικά στο κεφάλι σας, προσπαθώντας να συνδέσετε μεταξύ τους τα αγεφύρωτα κενά.

Θα με πεις, εντάξει ρε φίλε. Πρώτη φορά στη ζωή σου βλέπεις αφαιρετική σκηνοθεσία; Ε, λοιπόν όχι δε βλέπω πρώτη φορά. Οι μεγαλύτεροι δημιουργοί του κόσμου έχουν ενίοτε ασκήσει και τον αφαιρετικό τρόπο αφήγησης. Ωστόσο, το έκαναν επιλέγοντας αριστοτεχνικά τις σκηνές τους και δημιουργώντας ταινίες που αποτελούσαν παράλληλα και ένα είδος πνευματικού puzzle που ενίοτε είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο, αναζωογονητικό και εθιστικό να κάτσεις να το δεις, να προβληματιστείς και να το αποκρυπτογραφήσεις. Ταινίες όπως το “Memento” αποτελούν άψογα παραδείγματα αυτού του στυλ. Κάτι τέτοιο, δυστυχώς ΔΕΝ συμβαίνει στο “Gamer”. Εδώ το αποτέλεσμα φαντάζει σαν κάποιος να πήρε ένα ψαλίδι στο ένα χέρι και το πρωτότυπο φιλμ στο άλλο και να το “περιποιήθηκε” κατά το δοκούν. Και μη φανταστείτε πως αυτό που περισσεύει είναι και ό,τι το καλύτερο : χαοτική ιστορία που πέφτει συνέχεια σε λογικά κενά και αντιφάσεις. Μονοδιάστατοι, αδιάφοροι, ανύπαρκτοι ερμηνευτικά χαρακτήρες. Χείριστης ποιότητας διάλογοι γεμάτοι με αναίτια βρισίδια, εξωφρενικές υπερβολές και κλισαρισμένες καταστάσεις.

Splatter / Gore :
Στις σχετικά χορταστικές σκηνές δράσης, γίνεται εν ολίγοις της κακομοίρας, εντούτοις, η κακή σκηνοθεσία και το μοντάζ δε σε αφήνουν να εκτιμήσεις το splatter κομμάτι της ταινίας. Δηλαδή υπάρχει, αλλά... δε φαίνεται! Σε αυτό, εμπόδιο αποτελεί και η ατυχής επιλογή των χρωμάτων.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Μπουτάκια δεξιά, μπουτάκια αριστερά, πολύχρωμες συνθέσεις από βυζιά και κώλους και μάλιστα άψογης ποιότητας, άφθονες και απρόσμενα άμεσες kinky καταστάσεις απαρτίζουν το κομμάτι της ταινίας που διαδραματίζεται στο ψηφιακό πεδίο του “Society”, που αποτελεί τον πιο “κοινωνικό” αντίποδα του “Slayers”, κάτι σαν σεξοπορνοδιαστροφικό “Second Life”. Σε μια δυο περιπτώσεις βλέποντας την ταινία με πιάσαν σηκωμάρες! Η kamariera σε αυτό τον τομέα εγκρίνει και χειροκροτεί!

Ρεζουμέ :
Έχει τα καλά του στοιχεία, καλές γκαζωμένες σκηνές δράσης, και όπου χρειάζεται επιδεικνύει άμεση μαγκιά και χύμα μερακλίδικη προστυχιά. Ωστόσο το θεόκουλο σενάριο, η πλήρης έλλειψη αφηγηματικής συνοχής, οι κακές ερμηνείες και οι διάλογοι, οι άστοχοι σκηνοθετικοί ακροβατισμοί και οι ταρζανιές στο μοντάζ καταστρέφουν τα όποια καλά στοιχεία της ταινίας. Ακόμα και το 1,5 στα 5 που του έδωσα, ίσως και πολύ να του είναι. Το έδωσα κυρίως για τη δυναμική που υπήρχε σε αυτό το εργάκι. Άιντε και για τις κωλάρες.