Αυτή η ταινιούλα είναι το τελευταίο πόνημα του Jim Carrey. Συμπαθώ ειλικρινά τον Carrey, νομίζω ότι κρύβει μέσα του απίστευτες δυνατότητες υποκριτικού ταλέντου και ακόμα δεν έχουμε δει πλήρες δείγμα αυτών. Ωστόσο, με εξαίρεση κάποιες λίγες ποιοτικές του στιγμές, οι επιλογές που έκανε στην καριέρα του δεν ήταν και ό,τι καλύτερο, με αποτέλεσμα ο πολύς κόσμος να τον σνομπάρει, όπως ανέκαθεν έκανε με όλους τους άλλους μεγάλους κωμικούς, η αξία των οποίων αναγνωρίστηκε πολλά χρόνια αφότου είχε παρέλθει το ζενίθ της τέχνης τους. Άπειρα τα σχετικά παραδείγματα στην ιστορία του κινηματογράφου. Αυτόματα στο μυαλό μου έρχεται η περίπτωση του δικού μας Θανάση Βέγγου που πέρασε τις δημιουργικές του μέρες παλεύοντας με νύχια και με δόντια προκειμένου να σώσει την εταιρία παραγωγής ταινιών του από τη χρεωκοπία, για να αναγνωριστεί ετεροχρονισμένα το τεράστιο ταλέντο του, στα γεράματα.
Έτυχε να ψάξω σχετικά για αυτή την ταινία στο internet, σε κάποιες ιστοσελίδες που εμπιστεύομαι, πριν τη δω. Οι κριτικές δεν την επαινούσαν και θεωρητικά η υποδοχή που της επιφύλαξε το κοινό ήταν χλιαρή. Το στόρυ έχει να κάνει με έναν αδιάφορο κατά τα άλλα τυπάκο που περνά τη ζωή του κλεισμένος στις αναστολές και στα πλαίσια κάποιων άγραφων κανόνων και περιορισμών που ο ίδιος αυτοβούλως έχει θέσει στον εαυτό του. Έτσι, έχει γίνει ένα άτομο μίζερο, κλεισμένο στον εαυτό του, στάσιμο επαγγελματικά και παρατημένο από τη γυναίκα του. Ουσιαστικά έχει φτάσει σε σημείο να φοβάται τη ζωή και να υιοθετεί μια αρνητική συμπεριφορά απέναντί της, βρίσκοντας συνεχώς διάφορες δικαιολογίες για να απέχει από αυτή. Μέχρι που παρακολουθεί κάποια σεμινάρια που διδάσκουν ένα τρόπο ζωής πιο δεκτικό, στον οποίο κυριαρχεί η δεκτικότητα και το ανοιχτό μυαλό. Ενθουσιάζεται και αποφασίζει από εδώ και στο εξής να βάλει τη λέξη “ΝΑΙ” για τα καλά στη ζωή του. Τότε ανοίγεται μπροστά του ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, γεμάτος συμβάντα υπέροχα, απρόβλεπτα, ευτράπελα, αλλά και προβλήματα...
Μπορώ να καταλάβω γιατί η ταινία ψιλοθάφτηκε. Ο κόσμος περίμενε κάτι άλλο από τον Jim Carrey. Προφανώς μια τα-μυαλά-στα-κάγκελα κωμωδία όπως τα Ace Ventura, ή όπως το Dumb and Dumber. Ίσως σε αυτό να φταίει και το όλο το promotion της ταινίας. Παράλληλα, μπορώ να αναγνωρίσω τα όποια σφάλματά της που επεσήμαναν οι κριτικοί. Τους ρηχά δοσμένους και αδιάφορους χαρακτήρες. Την επιφανειακή και σε σημεία πρόχειρα δουλεμένη πλοκή. Την απουσία ουσιαστικού σεναρίου. Τις μέτριες ερμηνείες και σκηνοθεσία. Το ότι η όποια κρίση που περνά ο ήρωας προς το τέλος – απαραίτητο στοιχείο σε κάθε Αμερικανική χαζοκωμωδία πριν το τελικό happy end – φαντάζει άσχετη και τελείως τεχνητή. Την πληθώρα των κλισέ του είδους που φροντίζει εδώ αμέριστα να διαιωνίζει.
Ωστόσο, χωρίς να αμφισβητώ όλα τα παραπάνω, νομίζω ότι το Yes Man, αδικήθηκε. Γιατί ο στόχος του ανέκαθεν ήταν να αποτελέσει μια διεκπαιρεωτική οικογενειακή κομεντί, πράγμα που το επιτυγχάνει μια χαρά. Μπορείς να το δεις άνετα με το αμόρε ή την οικογένεια και θα περάσεις 140 πολύ ευχάριστα λεπτά. Η όλη ταινία, παρά τις όσες ατέλειές της, με κάποιο ψιλοανεξήγητο τρόπο διαποτίζεται από την αρχή μέχρι και το τέλος της με ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο και ζεστό feeling, τόσο που σε κάνει στην τελική να μη σε νοιάζει, ούτε να την πολυψάχνεις για τα όσα διαδραματίζονται στην οθόνη σου, που ενδεχομένως σε μια άλλη ταινία να μέτραγαν πολύ περισσότερο σε βάρος της. Πέρα από τις λίγες εντυπωσιακές στιγμές που ο Jim Carrey βρίσκει ελεύθερο πεδίο για να ξεδιπλώσει το κολοσσιαίο ταλέντο του στη slapstick σχεδόν βουβή κωμωδία, το εργάκι βρίθει θετικών vibes και θα σε κάνει να χαζοχαμογελάς μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Έτυχε να ψάξω σχετικά για αυτή την ταινία στο internet, σε κάποιες ιστοσελίδες που εμπιστεύομαι, πριν τη δω. Οι κριτικές δεν την επαινούσαν και θεωρητικά η υποδοχή που της επιφύλαξε το κοινό ήταν χλιαρή. Το στόρυ έχει να κάνει με έναν αδιάφορο κατά τα άλλα τυπάκο που περνά τη ζωή του κλεισμένος στις αναστολές και στα πλαίσια κάποιων άγραφων κανόνων και περιορισμών που ο ίδιος αυτοβούλως έχει θέσει στον εαυτό του. Έτσι, έχει γίνει ένα άτομο μίζερο, κλεισμένο στον εαυτό του, στάσιμο επαγγελματικά και παρατημένο από τη γυναίκα του. Ουσιαστικά έχει φτάσει σε σημείο να φοβάται τη ζωή και να υιοθετεί μια αρνητική συμπεριφορά απέναντί της, βρίσκοντας συνεχώς διάφορες δικαιολογίες για να απέχει από αυτή. Μέχρι που παρακολουθεί κάποια σεμινάρια που διδάσκουν ένα τρόπο ζωής πιο δεκτικό, στον οποίο κυριαρχεί η δεκτικότητα και το ανοιχτό μυαλό. Ενθουσιάζεται και αποφασίζει από εδώ και στο εξής να βάλει τη λέξη “ΝΑΙ” για τα καλά στη ζωή του. Τότε ανοίγεται μπροστά του ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, γεμάτος συμβάντα υπέροχα, απρόβλεπτα, ευτράπελα, αλλά και προβλήματα...
Μπορώ να καταλάβω γιατί η ταινία ψιλοθάφτηκε. Ο κόσμος περίμενε κάτι άλλο από τον Jim Carrey. Προφανώς μια τα-μυαλά-στα-κάγκελα κωμωδία όπως τα Ace Ventura, ή όπως το Dumb and Dumber. Ίσως σε αυτό να φταίει και το όλο το promotion της ταινίας. Παράλληλα, μπορώ να αναγνωρίσω τα όποια σφάλματά της που επεσήμαναν οι κριτικοί. Τους ρηχά δοσμένους και αδιάφορους χαρακτήρες. Την επιφανειακή και σε σημεία πρόχειρα δουλεμένη πλοκή. Την απουσία ουσιαστικού σεναρίου. Τις μέτριες ερμηνείες και σκηνοθεσία. Το ότι η όποια κρίση που περνά ο ήρωας προς το τέλος – απαραίτητο στοιχείο σε κάθε Αμερικανική χαζοκωμωδία πριν το τελικό happy end – φαντάζει άσχετη και τελείως τεχνητή. Την πληθώρα των κλισέ του είδους που φροντίζει εδώ αμέριστα να διαιωνίζει.
Ωστόσο, χωρίς να αμφισβητώ όλα τα παραπάνω, νομίζω ότι το Yes Man, αδικήθηκε. Γιατί ο στόχος του ανέκαθεν ήταν να αποτελέσει μια διεκπαιρεωτική οικογενειακή κομεντί, πράγμα που το επιτυγχάνει μια χαρά. Μπορείς να το δεις άνετα με το αμόρε ή την οικογένεια και θα περάσεις 140 πολύ ευχάριστα λεπτά. Η όλη ταινία, παρά τις όσες ατέλειές της, με κάποιο ψιλοανεξήγητο τρόπο διαποτίζεται από την αρχή μέχρι και το τέλος της με ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο και ζεστό feeling, τόσο που σε κάνει στην τελική να μη σε νοιάζει, ούτε να την πολυψάχνεις για τα όσα διαδραματίζονται στην οθόνη σου, που ενδεχομένως σε μια άλλη ταινία να μέτραγαν πολύ περισσότερο σε βάρος της. Πέρα από τις λίγες εντυπωσιακές στιγμές που ο Jim Carrey βρίσκει ελεύθερο πεδίο για να ξεδιπλώσει το κολοσσιαίο ταλέντο του στη slapstick σχεδόν βουβή κωμωδία, το εργάκι βρίθει θετικών vibes και θα σε κάνει να χαζοχαμογελάς μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου