Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία ταινία των X-Men, η οποία παρεπιπτόντως δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Πιάνοντας τον παλμό του κοινού, οι παραγωγοί δεν άργησαν να συνειδητοποιήσουν αφενός τη δημοφιλία του Wolverine σαν χαρακτήρα, αφετέρου το προσωπικό γκελ και την αίγλη που απολαμβάνει ο πρωταγωνιστής Hugh Jackman. Έτσι, η πρώτη από τη σειρά ταινιών X-Men Origins (έργα που αντικείμενό τους είναι η αποκάλυψη της προσωπικής ιστορίας και η καλύτερη σκιαγράφηση του χαρακτήρα των ηρώων) που φιλοδοξούν να φτιάξουν, έχει αναπόφευκτα να κάνει με το ζοχάδα ήρωα με το μυστηριώδες παρελθόν. Για τα στοιχεία του οποίου είχε γίνει νύξη αρκετές φορές στα παλιά έργα X-Men και την ακριβή φύση του καλείται να διελευκάνει αυτό το εργάκι. Στα opening credits βλέπουμε και το όνομα του πρωταγωνιστή να φιγουράρει με την ιδιότητα του παραγωγού. Φιλόδοξο παλικάρι με όραμα. Και γιατί όχι?
Θα αρχίσω με τα αρνητικά της ταινίας, τα οποία είναι και τα (ποοολύ!) περισσότερα. Το έργο πάσχει από παντού. Όλη η ταινία υπηρετεί σαν καθρέφτης και φερέφωνο της φιλοδοξίας και της ωραιοπάθειας του Hugh Jackman. Πάνω από το 95% των πλάνων της είναι κοντινά του πρωταγωνιστή και των διάφορων προσόντων του. Έτσι, για πάνω από 100 λεπτά “απολαμβάνουμε” εναλλάξ τα νύχια του Wolverine, τα μαλλιά του Wolverine, τα μπράτσα του Wolverine, το στήθος και το άσπρο (δε μπα να γκρεμίζονται ολόκληρες πόλεις, το φανελάκι του ουδέποτε λερώθηκε... η διαφορά μεταξύ λευκού και πραγματικά καθαρού!) φανελάκι του Wolverine, τον κώλο του Wolverine, τις άλλοτε προβληματισμένες, αλλοτε τσαντισμένες, άλλοτε περίλυπες εκφράσεις του προσώπου του Wolverine και πάει λέγοντας. Η εξιστόρηση της ζωής του γίνεται με τρόπο τσαπατσούλικο, με χοντρές παραλύψεις και λογικά κενά. Το love story της υπόθεσης είναι σαν να το πέρασες με ΑΖΑΞ. Αόρατο. Μοναδική αξία οι βυζάρες της μελαχρινής όπως διακρίνονται από το ντεκολτέ της. Φανταστείτε, χτες είδα το έργο και δε θυμάμαι ούτε το όνομά της. Και αν μη τι άλλο, όπου δω ένα δυνατό ζευγάρι βυζιά τείνω να μη το ξεχνώ. Τόσο καλά.
Δεν ξέρω αν ευθύνεται ο σκηνοθέτης ή το μοντάζ για αυτό, αλλά σε όλη τη διάρκεια του έργου έχεις την αίσθηση ότι λείπουν σκηνές. Ακόμα, για άγνωστο σε μένα τουλάχιστον λόγο, γίνονται κάποιες συμβάσεις που δε συμπνέουν με τη μυθολογία του comic. Υπονοείται ότι ο Wolverine είναι αθάνατος και μπορεί να σκοτωθεί μόνο αν του κόψεις το κεφάλι. Μάλλον ο σεναριογράφος έβλεπε πολύ Highlander στη φάση που δούλευε. Ασυγχώρητα τα λάθη και οι λογικές παραλείψεις, το σενάριο είναι κυριολεκτικά διάτρητο. Κόσμος σκοτώνεται χωρίς λόγο και αιτία. Οι πράξεις των χαρακτήρων συχνά αντιβαίνουν στη λογική και στα πιστεύω τους. Δείτε τη μάχη Wolverine / Gambit / Victor και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ο Wolverine τελικά χάνει τη μνήμη του με μια... λεπτή νευροχειρουργική επέμβαση μέσω μιας σφαίρας από Αδαμάντιο στο κεφάλι, με τη λεπτομέρεια ότι ο κακός που του την ήπαιξε ήξερε, ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ από την αρχή ότι έτσι θα τον κάνει να χάσει τη μνήμη του. Χαρακτήρες εμφανίζονται από το πουθενά και εξαφανίζονται γιατί έτσι σας αρέσει. Ο Ryan Reynolds έχει εκ προοιμίου εξασφαλίσει το φετινό χρυσό βατόμουρο. Μιλάμε για ερμηνεία τόσο κακή που ενοχλεί. Ευτυχώς που ο ρόλος του είναι διακοσμητικός. Τον Gambit ακόμα να καταλάβω γιατί τον έβαλαν στο έργο, καθώς η παρουσία του δεν εξυπηρετεί με κανένα τρόπο τη ροή της ιστορίας. Το αυτό ισχύει και για τον έφηβο Cyclops.
Όσον αφορά την ηθοποιία άστα να πάνε. Το σύνολο των χαρακτήρων είναι απλώς καρικατούρες, με ελλιπή ανάπτυξη, χαζοδιαλόγους και κακές αρμηνείες. Για πρώτη φορά σε έργο της σειράς απογοητεύει ακόμα και ο ίδιος ο Jackman, ο οποίος στις παλιότερες ταινίες διατηρούσε μια τουλάχιστον καλή ερμηνεία. Θα με πεις, με τι καρδιά και διάθεση να ερμηνεύσουν τα παιδιά τα σκουπίδια που τους βάζουν να πουν. Έλα μου ντε... Θα επιμείνω στον αηδιαστικό Ryan Reynolds. Το παιδί ερμηνευτικά δεν το 'χει ούτε για τσόντα. Υποθέτω ότι όλα αυτά δε θα ενοχλήσουν ιδιαίτερα τις μικρότερες ηλικίες, ούτε το κοινό – κοτόπουλο που μπαίνει στο cineplex για να βοσκήσει καλαμπόκι και να δει εκρήξεις. Ωστόσο έχουμε δει τόσα καλύτερα στο είδος τους και παλιότερα (και με πολύ φτωχικότερο budget) έργα που ειλικρινά σε πιάνει απορία με την προχειρότητα και την ανεπάρκεια αυτού του προϊόντος σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς πλην του οπτικού.
Αυτό είναι και το μοναδικό στοιχείο που διασώζεται. Αν μη τι άλλο, η ταινία είναι εντυπωσιακή. Άψογα εφέ, ποιότητα εικόνας και ήχου, εντυπωσιακές εκρήξεις, καταστροφές κτηρίων, δυνατές συγκρούσεις. Εξαιρετικά φτιαγμένες είναι και οι ιστορικές σκηνές που δείχνουν τον πρωταγωνιστή σε διάφορες φάσεις της ζωής του, από τον Αμερικάνικο εμφύλιο, στους Ά & ΄Β Παγκοσμίους πολέμους, στο Βιετνάμ και αλλού. Η τελική μάχη των Wolverine & Victor με τον Weapon XI μοιάζει να έχει ζωντανέψει κατευθείαν από τις σελίδες κάποιου καλού comic. Όλα αυτά ωστόσο αρκούν? Δεν το παίζω κουλτουριάρης εδώ, γουστάρω μια καλή χαζή ταινία δράσης τόσο όσο και ο μέσος 13χρονος. Αν μη τι άλλο, τα παλιότερα review που έχω κάνει σε τούτη τη σελίδα το αποδεικνύουν. Γαμώ το κέρατό μου, διαβάζω κιόλας comics, έχω σειρές ολόκληρες στη βιβλιοθήκη μου, μαζί με κάποιες συλλεκτικές τσόντες. Ήθελα πολύ να μου αρέσει αυτή η ταινία. Αλλά τα 100 λεπτά που διαρκεί είναι τόσο αδιάφορα, τόσο κενά από χαρακτήρα, ουσία και μαγκιά, που κάποιες φορές φαντάζουν αβάσταχτα.
Θα αρχίσω με τα αρνητικά της ταινίας, τα οποία είναι και τα (ποοολύ!) περισσότερα. Το έργο πάσχει από παντού. Όλη η ταινία υπηρετεί σαν καθρέφτης και φερέφωνο της φιλοδοξίας και της ωραιοπάθειας του Hugh Jackman. Πάνω από το 95% των πλάνων της είναι κοντινά του πρωταγωνιστή και των διάφορων προσόντων του. Έτσι, για πάνω από 100 λεπτά “απολαμβάνουμε” εναλλάξ τα νύχια του Wolverine, τα μαλλιά του Wolverine, τα μπράτσα του Wolverine, το στήθος και το άσπρο (δε μπα να γκρεμίζονται ολόκληρες πόλεις, το φανελάκι του ουδέποτε λερώθηκε... η διαφορά μεταξύ λευκού και πραγματικά καθαρού!) φανελάκι του Wolverine, τον κώλο του Wolverine, τις άλλοτε προβληματισμένες, αλλοτε τσαντισμένες, άλλοτε περίλυπες εκφράσεις του προσώπου του Wolverine και πάει λέγοντας. Η εξιστόρηση της ζωής του γίνεται με τρόπο τσαπατσούλικο, με χοντρές παραλύψεις και λογικά κενά. Το love story της υπόθεσης είναι σαν να το πέρασες με ΑΖΑΞ. Αόρατο. Μοναδική αξία οι βυζάρες της μελαχρινής όπως διακρίνονται από το ντεκολτέ της. Φανταστείτε, χτες είδα το έργο και δε θυμάμαι ούτε το όνομά της. Και αν μη τι άλλο, όπου δω ένα δυνατό ζευγάρι βυζιά τείνω να μη το ξεχνώ. Τόσο καλά.
Δεν ξέρω αν ευθύνεται ο σκηνοθέτης ή το μοντάζ για αυτό, αλλά σε όλη τη διάρκεια του έργου έχεις την αίσθηση ότι λείπουν σκηνές. Ακόμα, για άγνωστο σε μένα τουλάχιστον λόγο, γίνονται κάποιες συμβάσεις που δε συμπνέουν με τη μυθολογία του comic. Υπονοείται ότι ο Wolverine είναι αθάνατος και μπορεί να σκοτωθεί μόνο αν του κόψεις το κεφάλι. Μάλλον ο σεναριογράφος έβλεπε πολύ Highlander στη φάση που δούλευε. Ασυγχώρητα τα λάθη και οι λογικές παραλείψεις, το σενάριο είναι κυριολεκτικά διάτρητο. Κόσμος σκοτώνεται χωρίς λόγο και αιτία. Οι πράξεις των χαρακτήρων συχνά αντιβαίνουν στη λογική και στα πιστεύω τους. Δείτε τη μάχη Wolverine / Gambit / Victor και θα καταλάβετε τι εννοώ. Ο Wolverine τελικά χάνει τη μνήμη του με μια... λεπτή νευροχειρουργική επέμβαση μέσω μιας σφαίρας από Αδαμάντιο στο κεφάλι, με τη λεπτομέρεια ότι ο κακός που του την ήπαιξε ήξερε, ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ από την αρχή ότι έτσι θα τον κάνει να χάσει τη μνήμη του. Χαρακτήρες εμφανίζονται από το πουθενά και εξαφανίζονται γιατί έτσι σας αρέσει. Ο Ryan Reynolds έχει εκ προοιμίου εξασφαλίσει το φετινό χρυσό βατόμουρο. Μιλάμε για ερμηνεία τόσο κακή που ενοχλεί. Ευτυχώς που ο ρόλος του είναι διακοσμητικός. Τον Gambit ακόμα να καταλάβω γιατί τον έβαλαν στο έργο, καθώς η παρουσία του δεν εξυπηρετεί με κανένα τρόπο τη ροή της ιστορίας. Το αυτό ισχύει και για τον έφηβο Cyclops.
Όσον αφορά την ηθοποιία άστα να πάνε. Το σύνολο των χαρακτήρων είναι απλώς καρικατούρες, με ελλιπή ανάπτυξη, χαζοδιαλόγους και κακές αρμηνείες. Για πρώτη φορά σε έργο της σειράς απογοητεύει ακόμα και ο ίδιος ο Jackman, ο οποίος στις παλιότερες ταινίες διατηρούσε μια τουλάχιστον καλή ερμηνεία. Θα με πεις, με τι καρδιά και διάθεση να ερμηνεύσουν τα παιδιά τα σκουπίδια που τους βάζουν να πουν. Έλα μου ντε... Θα επιμείνω στον αηδιαστικό Ryan Reynolds. Το παιδί ερμηνευτικά δεν το 'χει ούτε για τσόντα. Υποθέτω ότι όλα αυτά δε θα ενοχλήσουν ιδιαίτερα τις μικρότερες ηλικίες, ούτε το κοινό – κοτόπουλο που μπαίνει στο cineplex για να βοσκήσει καλαμπόκι και να δει εκρήξεις. Ωστόσο έχουμε δει τόσα καλύτερα στο είδος τους και παλιότερα (και με πολύ φτωχικότερο budget) έργα που ειλικρινά σε πιάνει απορία με την προχειρότητα και την ανεπάρκεια αυτού του προϊόντος σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς πλην του οπτικού.
Αυτό είναι και το μοναδικό στοιχείο που διασώζεται. Αν μη τι άλλο, η ταινία είναι εντυπωσιακή. Άψογα εφέ, ποιότητα εικόνας και ήχου, εντυπωσιακές εκρήξεις, καταστροφές κτηρίων, δυνατές συγκρούσεις. Εξαιρετικά φτιαγμένες είναι και οι ιστορικές σκηνές που δείχνουν τον πρωταγωνιστή σε διάφορες φάσεις της ζωής του, από τον Αμερικάνικο εμφύλιο, στους Ά & ΄Β Παγκοσμίους πολέμους, στο Βιετνάμ και αλλού. Η τελική μάχη των Wolverine & Victor με τον Weapon XI μοιάζει να έχει ζωντανέψει κατευθείαν από τις σελίδες κάποιου καλού comic. Όλα αυτά ωστόσο αρκούν? Δεν το παίζω κουλτουριάρης εδώ, γουστάρω μια καλή χαζή ταινία δράσης τόσο όσο και ο μέσος 13χρονος. Αν μη τι άλλο, τα παλιότερα review που έχω κάνει σε τούτη τη σελίδα το αποδεικνύουν. Γαμώ το κέρατό μου, διαβάζω κιόλας comics, έχω σειρές ολόκληρες στη βιβλιοθήκη μου, μαζί με κάποιες συλλεκτικές τσόντες. Ήθελα πολύ να μου αρέσει αυτή η ταινία. Αλλά τα 100 λεπτά που διαρκεί είναι τόσο αδιάφορα, τόσο κενά από χαρακτήρα, ουσία και μαγκιά, που κάποιες φορές φαντάζουν αβάσταχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου