Άκου τίτλο που βρήκαμε οι Έλληνες να βάλουμε στην ταινία! Άιντε μετά να πείσεις κάποιον άνθρωπο με έστω μισό δράμι μυαλό να φιλοτιμηθεί να τη δει. Το στόρι – 5 νέοι ταξιδεύουν για ένα rave πάρτι στην έρημο έξω από την περιβόητη Area 51. Κάπου στην πορεία αποκλείονται σε ένα εγκατελειμμένο μοτέλ και παράξενα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Τα τηλέφωνα δε λειτουργούν, ραδιόφωνα και ασύρματοι το ίδιο και γενικώς τα πάντα δείχνουν ότι για κάποιο λόγο υπάρχει μια ολοένα και δυσχερέστερη επαφή με τον κόσμο γύρω τους, σαν αυτός σταδιακά να εξαφανίζεται. Παράξενα φαινόμενα αρχίζουν να συμβαίνουν, διαμελισμένα πτώματα που περπατάνε, περίεργοι ήχοι και οσμές, ο κακός από το karate kid τους κάνει αρμένικη βίζιτα και έχει και κάποια περίεργα και ιδιαίτερα ενοχλητικά κενά μνήμης... και σημαντικότερο όλων, ένα πλάσμα που μοιάζει με shadow από το Dungeons & Dragons και έχει ιδιαίτερο θέμα με την προσωπική υγιεινή, θέλει να τους ξεπαστρέψει όλους, ένα προς έναν...
Παράξενο εργάκι. Ξεκινά σαν κλώνος του scream με την κλασική ομάδα χαζών έφηβων που πάνε όλοι μαζί παρέα κάπου. Προφανώς, η πληθώρα τέτοιων ταινιών ή υποδηλώνει ότι οι Αμερικάνοι έφηβοι έχουν ιδιαίτερα πολύ χρόνο και χρήμα να ξοδέψουν, ή κάποιοι από χόλυγουντ μεριά μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Τέλωσπάντων. Όσο η ταινία συνεχίζει, η ανάπτυξη των χαρακτήρων γίνεται με αρκετά λεπτομερή (τουλάχιστον για ταινία του είδους) τρόπο. Παράλληλα, οι παρατεταμένες σκηνές αγωνίας, η έλλειψη δράσης και κάποιες αρκετά επιτυχημένες ανατριχιαστικές σκηνές, σε κάνουν να αναθεωρείς την αρχική σου εκτίμηση για το έργο. “Ώπα”, λες. “Εδώ έχουμε να κάνουμε με ποιότητα”. Λίγο πριν το τέλος, όταν εμφανίζεται το πλάσμα, η ταινία μετατρέπεται σε ένα συνεχόμενο κυνηγητό. Όλες οι υποσχέσεις και οι θεωρίες συνομοσίας που μέχρι στιγμής σου έταζε το σενάριο αρχίζουν να καταρρίπτονται. Παρόλα αυτά, αυτό δε σε ξενερώνει πολύ, αν μη τι άλλο τουλάχιστον η δράση σε διασκεδάζει. Στο φινάλε, όταν σου αποκαλύπτεται τελικά το τι στα κομμάτια συμβαίνει σε αυτή την ταινία, γουστάρεις και ξενερώνεις ταυτόχρονα. Γουστάρεις γιατί το συγκεκριμένο concept (θα καταλάβετε όταν δείτε το έργο) είναι πάντα ευπρόσδεκτο σε θρίλερ. Ξενερώνεις, γιατί τίποτα από όλα όσα διαδραματίζονταν επί μιαμιση ώρα επί της οθόνης δεν σου έδιναν το παραμικρό στοιχείο για το φινάλε. Για την ακρίβεια, σε προετοίμαζαν για οτιδήποτε ΕΚΤΟΣ από αυτό.
Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το The Reeker είναι μια καλογυρισμένη ταινία. Η αγωνία και το suspense δίνονται σε σωστές γενναιόδωρες δόσεις, η δράση είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής, οι ερμηνείες συμπαθείς και οι χαρακτήρες επαρκέστατα δωσμένοι. Το “τέρας” της ταινίας είναι άψογα φτιαγμένο, σε σκιάζει και σε εντυπωσιάζει συνάμα, χρησιμοποιώντας έναν έξυπνο συνδιασμό CGI και θριλεριάρικου make-up. Αυτό που αποδεικνύεται αχίλλειος πτέρνα του, είναι η φιλοδοξία του. Τάζει πολλά και λίγα δίνει, όπως έκανε το Age of Conan στο διαδίκτυο και τώρα δεν προλαβαίνουν να αποδομούν τους server του. Όλες, μα ΟΛΕΣ οι σεναριακές red herrings και οι παράπλευρες ιστορίες του σου βγαίνουν στην τελική άκυρες και το φινάλε φαντάζει ξένο και άσχετο με όλα όσα έβλεπες τόση ώρα πριν. Και η σύγκριση δε το ευνοεί – μας τα έχουν πει και άλλοι, εδώ και πολύ καιρό και με πολύ καλύτερο τρόπο. Η έλλειψη σαφούς προσανατολισμού επίσης δε βοηθά. Θέλει να είναι μοντέρνο, γκαζωμένο και hip, αλλά θέλει να κρατάει και μια ποιοτική πισινή. Η έλλειψη δράσης και οι παρατεταμένες σκηνές αγωνίας κάνουν περίεργο κοντράστ με τα κυνηγητά του δεύτερου μισού της ταινίας, οι ερωτικές φάσεις είναι πετσοκομμένες και οι αναίμακτοι και (φαινομενικά) άσχετοι φόνοι απογοητεύουν. Ωστόσο, παραμένει ένα καλό b-movie πακέτο που θα κάνει μια χαρά τη δουλειά του σε ένα νεαρότερο και λιγότερο απαιτητικό κοινό που δεν έχει ακόμα γνωρίσει αριστουργήματα όπως το Jacob's Ladder και τόσα άλλα.
Παράξενο εργάκι. Ξεκινά σαν κλώνος του scream με την κλασική ομάδα χαζών έφηβων που πάνε όλοι μαζί παρέα κάπου. Προφανώς, η πληθώρα τέτοιων ταινιών ή υποδηλώνει ότι οι Αμερικάνοι έφηβοι έχουν ιδιαίτερα πολύ χρόνο και χρήμα να ξοδέψουν, ή κάποιοι από χόλυγουντ μεριά μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Τέλωσπάντων. Όσο η ταινία συνεχίζει, η ανάπτυξη των χαρακτήρων γίνεται με αρκετά λεπτομερή (τουλάχιστον για ταινία του είδους) τρόπο. Παράλληλα, οι παρατεταμένες σκηνές αγωνίας, η έλλειψη δράσης και κάποιες αρκετά επιτυχημένες ανατριχιαστικές σκηνές, σε κάνουν να αναθεωρείς την αρχική σου εκτίμηση για το έργο. “Ώπα”, λες. “Εδώ έχουμε να κάνουμε με ποιότητα”. Λίγο πριν το τέλος, όταν εμφανίζεται το πλάσμα, η ταινία μετατρέπεται σε ένα συνεχόμενο κυνηγητό. Όλες οι υποσχέσεις και οι θεωρίες συνομοσίας που μέχρι στιγμής σου έταζε το σενάριο αρχίζουν να καταρρίπτονται. Παρόλα αυτά, αυτό δε σε ξενερώνει πολύ, αν μη τι άλλο τουλάχιστον η δράση σε διασκεδάζει. Στο φινάλε, όταν σου αποκαλύπτεται τελικά το τι στα κομμάτια συμβαίνει σε αυτή την ταινία, γουστάρεις και ξενερώνεις ταυτόχρονα. Γουστάρεις γιατί το συγκεκριμένο concept (θα καταλάβετε όταν δείτε το έργο) είναι πάντα ευπρόσδεκτο σε θρίλερ. Ξενερώνεις, γιατί τίποτα από όλα όσα διαδραματίζονταν επί μιαμιση ώρα επί της οθόνης δεν σου έδιναν το παραμικρό στοιχείο για το φινάλε. Για την ακρίβεια, σε προετοίμαζαν για οτιδήποτε ΕΚΤΟΣ από αυτό.
Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το The Reeker είναι μια καλογυρισμένη ταινία. Η αγωνία και το suspense δίνονται σε σωστές γενναιόδωρες δόσεις, η δράση είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής, οι ερμηνείες συμπαθείς και οι χαρακτήρες επαρκέστατα δωσμένοι. Το “τέρας” της ταινίας είναι άψογα φτιαγμένο, σε σκιάζει και σε εντυπωσιάζει συνάμα, χρησιμοποιώντας έναν έξυπνο συνδιασμό CGI και θριλεριάρικου make-up. Αυτό που αποδεικνύεται αχίλλειος πτέρνα του, είναι η φιλοδοξία του. Τάζει πολλά και λίγα δίνει, όπως έκανε το Age of Conan στο διαδίκτυο και τώρα δεν προλαβαίνουν να αποδομούν τους server του. Όλες, μα ΟΛΕΣ οι σεναριακές red herrings και οι παράπλευρες ιστορίες του σου βγαίνουν στην τελική άκυρες και το φινάλε φαντάζει ξένο και άσχετο με όλα όσα έβλεπες τόση ώρα πριν. Και η σύγκριση δε το ευνοεί – μας τα έχουν πει και άλλοι, εδώ και πολύ καιρό και με πολύ καλύτερο τρόπο. Η έλλειψη σαφούς προσανατολισμού επίσης δε βοηθά. Θέλει να είναι μοντέρνο, γκαζωμένο και hip, αλλά θέλει να κρατάει και μια ποιοτική πισινή. Η έλλειψη δράσης και οι παρατεταμένες σκηνές αγωνίας κάνουν περίεργο κοντράστ με τα κυνηγητά του δεύτερου μισού της ταινίας, οι ερωτικές φάσεις είναι πετσοκομμένες και οι αναίμακτοι και (φαινομενικά) άσχετοι φόνοι απογοητεύουν. Ωστόσο, παραμένει ένα καλό b-movie πακέτο που θα κάνει μια χαρά τη δουλειά του σε ένα νεαρότερο και λιγότερο απαιτητικό κοινό που δεν έχει ακόμα γνωρίσει αριστουργήματα όπως το Jacob's Ladder και τόσα άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου