Μέχρι οι φωστήρες σεναριογράφοι του Hollywood να ξυπνήσουν και να αφοσιωθούν πιο ζεστά στην προσαρμογή των έργων του John LeCarre και τόσων άλλων “τεράστιων” συγγραφέων του είδους στη μεγάλη οθόνη, το “The International” είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει σε καινούριο έργο όσον αφορά το χώρο του ρεαλιστικού κατασκοπευτικού thriller. Δυνατά ονόματα, με πρώτα αυτά των Naomi Watts & Clive Owen, εγγυούνται αν μη τι άλλο για την ποιότητα των ερμηνειών ενώ βοηθούνται και αναδεικνύονται από την καλή σκηνοθεσία, τους ρεαλιστικούς, γρήγορους ρυθμούς, άψογα γραμμένους διαλόγους και καλό soundtrack.
Το στόρυ – ένας αστυνομικός της Interpol μαζί με μια πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών συνεργάζονται για να φέρουν στο φως τη φύση των δοσοληψιών μιας διεθνούς τράπεζας με ένα γνωστό έμπορο όπλων. Η έρευνά τους θα τους οδηγήσει σε μια λαβυρινθώδη διαδρομή σε πολλές τοποθεσίες της Ευρώπης (κυρίως) και θα τους φέρει αντιμέτωπους με απόπειρες δολοφονίας, τρομοκρατικές οργανώσεις, ελεύθερους σκοπευτές, ψέμματα, ίντριγκες και πισώπλατα μαχαιρώματα εκ των έσω. Μάλλον το κάνω να ακούγεται πιο εντυπωσιακό από ότι είναι. Μη περιμένετε να δείτε τις εκρήξεις του James Bond εδώ, ούτε να ακούσετε cool ατάκες από ομορφονιούς ήρωες. Αντίθετα, το The International σερβίρει ένα μενού από βαρύ, χορταστικό σενάριο, πολλούς χαρακτήρες με αμφίβολα κίνητρα και επιδιώξεις, κυνισμό, καχυποψία, ζόρικους, γρήγορους διαλόγους. Ο ρεαλισμός εδώ έχει την πρώτη λέξη. Το έργο σου δίνει την έντονη αίσθηση ότι πραγματικά, αν γινόταν ένα τέτοιο συμβάν, κάπως έτσι θα ήταν.
Θα σας θυμίσει τα The Constant Gardener (Ελ. Υπότιτλος – Ο Επίμονος Κηπουρός) καθώς και το Munich (Ελ υπότιτλος – Μόναχο) του Spielberg, χωρίς όμως να φτάνει την ποιότητα αυτών των ταινιών. Ωστόσο, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως έργο του είδους του, αλλά είναι για λίγους. Λίγα τα παράπονα που μπορώ να έχω από το The International. Η υπερβολικά πολύπλοκη υπόθεση που θα σας αποπροσανατολίσει στην αρχή, για να “ξεφουσκώσει” προς το τέλος. Η (μια όλη και όλη!) σκηνή δράσης του έργου είναι λιγάκι πιο τραβηγμένη από όσο θα έπρεπε. Το ψιλοξεκάρφωτο φινάλε. Η λίγη παρουσία της Naomi Watts, που εδώ είναι ουσιαστικά απλώς κάτι παραπάνω από γλάστρα. Τη θέλουμε κι άλλο!!!
Το στόρυ – ένας αστυνομικός της Interpol μαζί με μια πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών συνεργάζονται για να φέρουν στο φως τη φύση των δοσοληψιών μιας διεθνούς τράπεζας με ένα γνωστό έμπορο όπλων. Η έρευνά τους θα τους οδηγήσει σε μια λαβυρινθώδη διαδρομή σε πολλές τοποθεσίες της Ευρώπης (κυρίως) και θα τους φέρει αντιμέτωπους με απόπειρες δολοφονίας, τρομοκρατικές οργανώσεις, ελεύθερους σκοπευτές, ψέμματα, ίντριγκες και πισώπλατα μαχαιρώματα εκ των έσω. Μάλλον το κάνω να ακούγεται πιο εντυπωσιακό από ότι είναι. Μη περιμένετε να δείτε τις εκρήξεις του James Bond εδώ, ούτε να ακούσετε cool ατάκες από ομορφονιούς ήρωες. Αντίθετα, το The International σερβίρει ένα μενού από βαρύ, χορταστικό σενάριο, πολλούς χαρακτήρες με αμφίβολα κίνητρα και επιδιώξεις, κυνισμό, καχυποψία, ζόρικους, γρήγορους διαλόγους. Ο ρεαλισμός εδώ έχει την πρώτη λέξη. Το έργο σου δίνει την έντονη αίσθηση ότι πραγματικά, αν γινόταν ένα τέτοιο συμβάν, κάπως έτσι θα ήταν.
Θα σας θυμίσει τα The Constant Gardener (Ελ. Υπότιτλος – Ο Επίμονος Κηπουρός) καθώς και το Munich (Ελ υπότιτλος – Μόναχο) του Spielberg, χωρίς όμως να φτάνει την ποιότητα αυτών των ταινιών. Ωστόσο, αποτελεί ένα πρώτης τάξεως έργο του είδους του, αλλά είναι για λίγους. Λίγα τα παράπονα που μπορώ να έχω από το The International. Η υπερβολικά πολύπλοκη υπόθεση που θα σας αποπροσανατολίσει στην αρχή, για να “ξεφουσκώσει” προς το τέλος. Η (μια όλη και όλη!) σκηνή δράσης του έργου είναι λιγάκι πιο τραβηγμένη από όσο θα έπρεπε. Το ψιλοξεκάρφωτο φινάλε. Η λίγη παρουσία της Naomi Watts, που εδώ είναι ουσιαστικά απλώς κάτι παραπάνω από γλάστρα. Τη θέλουμε κι άλλο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου