Wreck it Ralph (Ralph : Η Επόμενη Πίστα)

Μάστορας : Rich Moore

Παίχτες : John C. Reilly, Jack McBrayer, Jane Lynch 

Με δυο λογάκια :

Ο κακός ενός κλασικού βιντεοπαιχνιδιού, αποφασίζει να γίνει καλός για να κερδίσει τη συμπάθεια των υπόλοιπων χαρακτήρων του παιχνιδιού και αυτό προκαλεί χάος στο συνοικιακό ουφάδικο όπου βρίσκεται το βιντεοπαιχνίδι.

Αναλυτικότερα :

Επιτέλους! Κάτι πρωτότυπο, κάτι αληθινό, κάτι με καρδιά! Φτιαγμένο με μεράκι και πολλή αγάπη για εκείνα τα βιντεοπαιχνίδια που μας «μεγάλωσαν», το Wreck-It Ralph δεν είναι απλά μια καλοφτιαγμένη αρπαχτή που θα χαϊδέψει τα ένστικτα και τις μνήμες των απανταχού geeks. Όχι, η ταινιούλα αυτή φτιάχτηκε από παιδιά που έχουν την ίδια αρρώστια με εμάς και που τάισαν πολλά κέρματα για να τερματίσουν το αγαπημένο τους παιχνίδι, τότε που τα παιχνίδια ήταν ΑΛΗΘΙΝΑ (δηλαδή όντως ΔΥΣΚΟΛΑ) και τα πάντα ήταν απλώς πιο πολύχρωμα, πιο γευστικά και (αναλόγως με το τι καταγώγιο επέλεγες για να περνάς τα απογεύματά σου) πιο… οσμηρά! Και δεν φτάνει μόνο αυτό! Πολλές, πάρα πολλές καταπληκτικές ιδέες αλλά και Licenses από πασίγνωστα παιχνίδια που δίνουν στο όλο αποτέλεσμα ακόμη πιο συλλεκτική και cult αξία!

Τι να πει κανείς για μια ταινία που αρχίζει με μια αλησμόνητη σκηνή όπου όλοι οι κλασικοί κακοί των βιντεοπαιχνιδιών (ο Bowser του Mario, ο Mr. Bison και ο Zangief του Street Fighter, ο Kano του Mortal Kombat και πολλοί άλλοι) κάνουν μεταξύ τους… group therapy για να συνεχίσουν να ανταπεξέρχονται ψυχολογικά στο ρόλο τους ως κακοί! Με πρόεδρο και συντονιστή τους, τον πλέον κακό (στο «σπίτι» του οποίου λαμβάνει χώρα και η ψυχοθεραπεία) το φάντασμα του Pac Man! Και όμως, η συνέχεια είναι εξίσου δυνατή. Ένα όργιο φαντασίας, υπέροχων χρωμάτων, γουστόζικων και αγαπησιάρικων χαρακτήρων μαγεύει το θεατή μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Σφιχτή σκηνοθεσία, άψογοι ρυθμοί που δεν αφήνουν στιγμή την ταινία να κάνει κοιλιά, καταπληκτικό screenplay με το χιούμορ να πέφτει ακριβώς στα σωστά σημεία και στις σωστές δόσεις (ούτε γλυκανάλατο, ούτε κρυάδες). Να λέμε και την αλήθεια, κάποιοι εκεί στην Disney τα τελευταία χρόνια κάνουν πολύ καλή δουλειά. 

Ρεζουμέ :

Ένα υπέροχο παραμύθι που ΔΕΝ είναι μόνο για πιτσιρίκια, αν το Wreck it Ralph δεν καταφέρει έστω για 2 ώρες να ξυπνήσει το παιδί που κρύβεις μέσα σου…  τότε σου έχω άσχημα νέα…

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 

Argo (Επιχείρηση : Argo)

Μάστορας : Ben Affleck

Παίχτες : Ben Affleck, Bryan Cranston, John Goodman

Με δυο λογάκια :

Η επιχείρηση να αποσπαστούν 6 Αμερικάνοι φυγάδες από το Ιράν – μεταμφιεσμένοι σε κινηματογραφικό συνεργείο ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία που προέκυψε από την συνεργαγία της CIA με την κυβέρνηση του Καναδά, μια περίοδο που το Ιράν βρισκόταν σε καθεστώς επανάστασης.

Αναλυτικότερα :

Εντάξει. Όποιος δεν έχει ακόμη ακουστά το Argo, ούτε καν σαν τίτλο, μάλλον ζει σε άλλο πλανήτη. Ένεκα της τεράστιας δημοσιότητας, της ακόμη μεγαλύτερης προβολής που δέχτηκε και λίγες ώρες πριν την (μάλλον αναπόφευκτη) βράβευσή του με Oscar καλύτερης ταινίας, η Καμαριέρα αποπειράται να απαντήσει στο ερώτημα : είναι τελικά τόσο καλό ή μια υπερπροβεβλημένη πατάτα; Λοιπόν, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, στο τεχνικόν του θέματος η ταινία είναι μια χαρά. Ωραία και εξόχως πρωτότυπη ιστορία, ερμηνείες, ρυθμοί, μοντάζ, όλα είναι κορυφαίου επιπέδου. Η σκηνοθετική ματιά του Affleck είναι στερεή και ντούρα, αν και λιγάκι παλιομοδίτικη, αντανακλώντας το κλίμα της εποχής και συνεπικουρούμενη από την «ξεθωριασμένη» φωτογραφία. Ναι, λοιπόν, το Argo είναι όντως μια καλή ταινία…

… απλά ότι τόσο πολύ όσο μας θέλουν να πιστέψουμε. Με την ανάπτυξη των χαρακτήρων να γίνεται στο ελάχιστο, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων αδιάφοροι, στην χειρότερη αντιπαθείς προς τον θεατή. Η ταινία έχει μια σαφέστατα φιλοαμερικάνικη οπτική, παρουσιάζοντας τους Ιρανούς… κάπως σαν εξαγριωμένα ζόμπι (βασικά, πλάνα της θύμιζαν σκηνές από το Resident Evil 5!) και περνώντας κάτω από το χαλί το γεγονός ότι η όλη φάση στράβωσε εξαιτίας της παρέμβασης της Αμερικής να τοποθετήσει στην περιοχή έναν τύραννο που εξυπηρετούσε τα δικά της συμφέροντα, όσον αφορά το πετρέλαιο. Η ταινία στο δεύτερο μισό της κάνει αναπόφευκτα κοιλιά, ενώ οι αναφορές στην περίφημη ψεύτικη ταινία Argo είναι απειροελάχιστες. To τελευταίο κομμάτι της, με το αριστοτεχνικά κλιμακούμενο suspense σαφέστατα σώζει τα πράματα και γέρνει την ζυγαριά υπέρ των θετικών στοιχείων της ταινίας.

Ρεζουμέ :

Υπερπροβεβλημένο και με ένα γιγάντιο hype να το συνοδεύει, το Argo είναι σαφέστατα μια καλή ταινία, απλά όχι τόσο πολύ καλή. Επιπλέον, το γεγονός ότι βασίζεται σε αληθινή ιστορία τρόπον τινά δένει τα χέρια του μάστορα όσον αφορά την πλοκή, και έτσι τα πράματα είναι μοιραία πολύ περισσότερο «στεγνά» από όσο περιμέναμε σε μια μεγάλη χολυγουντιανή παραγωγή.  

Πόσα πιάνει; 3¾   / 5 

Grabbers

Μάστορας : Jon Wright

Παίχτες : Richard Coyle, Ruth Bradley, Russell Tovey

Με δυο λογάκια :

Όταν σε ένα μικρό νησί έξω από τις ακτές της Ιρλανδίας εισβάλλουν… εξωγήινοι βρικόλακες, ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι ο μόνος τρόπος να παραμείνουν ασφαλείς είναι να δηλητηριάσουν το αίμα τους με αλκοόλ… δηλαδή να γίνουν όλοι ζάντα!

Αναλυτικότερα :

Συμπαθέστατο  B-movie από την Ιρλανδία που εκμεταλλεύεται κατά κόρον το μοναδικό της περιβάλλον αλλά και αυτοσαρκάζεται την περιβόητη ροπή των κατοίκων της προς τον αλκοολισμό; Ενώ μάχονται πλοκαμοφόρα τέρατα από το διάστημα; ΝΑΙ ΟΜΩΣ!!! Και δεν είναι συνίσταται μόνο στην καφρίλα το θέαμα. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο η Workaholic αστυνομικός Lisa Nolan αλκοολικός και λίγο… ρεμάλι συνάδελφός της Ciaran O'Sa μπορεί να μην διερευνώνται εις βάθος σαν χαρακτήρες, αλλά τα λίγα που δείχνει η ταινία είναι υπεραρκετά για να δώσει σε αυτό το μοιραία αταίριαστο ζευγάρι πολλή ζωντάνια. Οι ατάκες ρέουν ανεμπόδιστα, το χιούμορ και οι καταστάσεις ισορροπούν μεταξύ του έξυπνου και του γουστόζικα καμένου, οι φάτσες είναι μία και μια και βασικά όλα συναινούν για να φτιαχτεί μια αναπάντεχα σφιχτή και καλοφτιαγμένη b-movie, ίσως από τις καλύτερες των τελευταίων ετών.

Το suspense χτίζεται σταδιακά και με μαεστρία (περνάει πάνω από το 1/3 της ταινίας μέχρι να δούμε πώς μοιάζουν αυτά τα τέρατα!) και η κλιμάκωσή του, από την έρευνα, την ανακάλυψη στοιχείων μέχρι την… απεγνωσμένη απόπειρα να πείσουν όλους τους κατοίκους του νησιού ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου το να γίνουν λιώμα στο πιοτό (!!!) μέχρι την τελευταία μάχη, είναι όλα χάρμα οφθαλμών για όποιον μπορεί να εκτιμήσει μια καλή B-movie. Κάποιες σκηνές θα μπορούσαν να είχα περικοπεί στο μοντάζ, καθώς προς το τέλος τείνει να κάνει λίγο κοιλίτσα. Και θα ήταν ακόμη πιο κοντά στα δικά μου γούστα αν είχαν ανεβάσει λίγο τους τόνους στο στοιχείο του splatter και της δράσης, ενώ και η τελική μάχη σαφέστατα ήθελε κάτι το παραπάνω για να λάμψει. Όλα αυτά όμως είναι μικρές λεπτομέρειες.

Ρεζουμέ :

Γρήγορο, σπιρτόζικο, έξυπνο και εγκεφαλικά καμένο, το Grabbers είναι μια πολύ καλή b-movie που αναμφίβολα θα ικανοποιήσει τον κάθε φαν του είδους.

Πόσα πιάνει; 3¾  / 5 

Twixt

Μάστορας : Francis Ford Coppola

Παίχτες : Val Kilmer, Bruce Dern, Elle Fanning 

Με δυο λογάκια :

Ένας αλκοολικός συγγραφέας με την καριέρα του να έχει πάρει την κατιούσα… μια πολύ παράξενη πόλη… ένα παράδοξα, σχεδόν απαγορευμένα ελκυστικό και (μάλλον) νεκρό ανήλικο κορίτσι… ένας ψυχωτικός ιερέας, βρυκόλακες, φαντάσματα και ο… Edgar Allan Poe στο ρόλο του αφηγητή μιας πολύ παράδοξης όσο και σουρεαλιστικής ιστορίας που ακροβατεί ανάμεσα το ονειρικό και το πραγματικό…  

Αναλυτικότερα :

Αυτή είναι (παραδόξως) η πιο πρόσφατη ταινία του μεγάλου Francis Ford Coppola. Αλλά καταλαβαίνω απόλυτα αν δεν το ξέρατε καθόλου αυτό, βασικά και εγώ από τύχη το έμαθα. Και εν μέρει δικαίως – πολλές ατυχείς επιλογές έβαλαν την ταφόπλακα στην καριέρα του μεγάλου σκηνοθέτη, με αποκορύφωμα τα «Tetro» και «Youth without youth». Ε, λοιπόν, το Twixt είναι σαφέστατα καλύτερο από εκείνες τις ταινίες. Και είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον να βλέπεις έναν καταξιωμένο σκηνοθέτη να κάνει κάτι τόσο έξω από τα νερά του. Και σε αντίθεση με το κακό Hype του, (που εντάξει, λογικό, όλοι ευχαριστιούνται να κλωτσάνε ένα πτώμα) ουσιαστικά το Twixt είναι μια πολύ πρωτότυπη, παράξενη και αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα ταινία.

Εντάξει, χάνει στις ερμηνείες. Και εφόσον τα παλικάρια δεν είχαν να διαθέσουν πολλά φράγκα για να αγοράσουν τα κορυφαία γραφικά υπολογιστή, θα έπρεπε τουλάχιστον να μειώσουν στο ελάχιστο τη χρήση αυτών των δευτεροκλασάτων γραφικών. Κατά τα άλλα… όποιος τσιμπάει στην ιδέα μιας πολύ παράξενης, πρωτότυπης και αντισυμβατικής ταινίας, όπου τα πράματα είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενα και με πάμπολλες αναφορές στην λογοτεχνία και άλλες όψεις του γοτθικού, μια χαρά θα περάσει εδώ. Θα πω κάτι που θα το καταλάβουν ίσως μόνο οι παλιότεροι από εσάς. Θυμάστε εκείνα τα υπέροχα PC adventure games των αρχών της δεκαετίας του 90, τα οποία πλέον έχουν εκλείψει; Κάτι διαμάντια όπως τα Phantasmagoria, Garbiel Knight, Dark Seed κλπ; E, το Twixt είναι σαν να σύρραψε κάποιος τα βιντεάκια ενός τέτοιου παιχνιδιού και να τα διαμόρφωσε σε κανονική ταινία. Πράμα που είναι τουλάχιστον ενδιαφέρων, έτσι;

Ρεζουμέ :

Παράξενος και σουρεαλιστικός συνδυασμός ψηφιακής φωτογραφίας και γοτθικής κινηματογράφησης. Θυμίζει λίγο από Twin Peaks και αρκετά από τα υπέροχα adventure games εκείνης της εποχής. Ξαναφέρνει πίσω τον Val Kilmer (αγνώριστος!) από τον τάφο. Οι τεχνικές του αδυναμίες κάνουν κάποιες βασικές σκηνές να χάνουν σε ενέργεια και οι ερμηνείες θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. Και η πλοκή δεν είναι τόσο κουκουρούκου, εγώ προσωπικά μια χαρά την κατάλαβα.

Πόσα πιάνει; 3 / 5 

Silver Linings Playbook (Οδηγός Αισιοδοξίας)

Μάστορας : David O. Russell

Παίχτες : Bradley Cooper, Jennifer Lawrence, Robert De Niro

Με δυο λογάκια :

Μετά από αρκετούς μήνες παραμονή σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο, ο πρώην δάσκαλος Pat Solitano επιστρέφει σπίτι με τους γονείς του και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις συνέπειες την ψυχικής κατάρρευσης που του κόστισαν τη δουλειά και το γάμο του. Με πολλές δυσκολίες, προσπαθεί να ξαναβάλει τη ζωή του σε μια σειρά. γνωρίζει στην πορεία ένα κορίτσι με τα δικά της προβλήματα, την Tiffany, και θα στηριχτούν ο ένας στον άλλο για να πετύχουν τους σκοπούς τους.

Αναλυτικότερα :

Απρόσμενη, εξαιρετικά πρωτότυπη, πολύ προσεγμένη και απλά υπέροχη ταινία που συνδυάζει αρμονικά το χιούμορ, το δράμα, πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες, κουλές αλλά καθημερινές καταστάσεις και μέσα από  όλο αυτό το οργανωμένο χάος βγάζει ένα πολύ ζεστό, αισιόδοξο και πάνω από όλα γνήσια ανθρώπινο συναίσθημα. Κατ’ αρχήν, πρέπει να μιλάμε για την πιο ακριβή απεικόνιση της μανιοκατάθλιψης που έγινε ποτέ σε ταινία. Ο Bradley Cooper, δίνοντας ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, ζωντανεύει αξιοθαύμαστα τον προβληματισμένο ήρωα που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, αλλά τα φαντάσματα στο μυαλό του και τα προβλήματα της οικογένειάς του δεν τον αφήνουν.

Εξαιρετικές όλες οι ερμηνείες και μια απρόσμενα καλή Jennifer Lawrence (η γκομενίτσα από το Hunger Games) που επιτέλους αποδεικνύει ότι είναι μια πραγματικά καλή και ταλαντούχα ηθοποιός. Τι άλλο να πω; Εξαιρετικό σενάριο και διάλογοι, ένα δύσκολο θέμα (της ψυχικής αρρώστιας) που αντιμετωπίζεται με πολλή λεπτότητα και ευαισθησία, χωρίς ούτε στιγμή να καννιβαλίζεται. Γέλιο, συγκίνηση και κάθαρση στο όμορφο όσο και χορταστικό στο μάτι φινάλε (καθώς η ταινία κορυφώνεται κατά τη διάρκεια ενός ημιεπαγγελματικού διαγωνισμού χορού). Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Ρεζουμέ :

Ίσως κάποια πράγματα και συμπεριφορές των χαρακτήρων να σας φανούν παράλογα στην αρχή της ταινίας. Όλα όμως γίνονται για ένα σκοπό και έχουν σαφέστατη αιτία. Και όλα επεξηγούνται απλά και φυσικά, χωρίς κυρήγματα και νουθεσίες. Βασικά, αν μπορώ να βρω κάτι αρνητικό στο Silver Linings Playbook, είναι ότι αργεί να ξεδιπλώσει τις αρετές του και ίσως να ξενίσει κάποιους στην αρχή του. Αλλά αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω.

Πόσα πιάνει; 4 / 5 δαγκωτό!

The Impossible

Μάστορας : Juan Antonio Bayona

Παίχτες : Naomi Watts, Ewan McGregor, Tom Holland

Με δυο λογάκια :

O αγώνας μιας οικογένειας να επιζήσει μιας τρομακτικής καταστροφής, αλλά και να ξαναβρούν ο ένας τον άλλο…

Αναλυτικότερα :

Αυτό είναι μια ταινία για το τσουνάμι. Συγκεκριμένα, μια από τις επιπτώσεις του τσουνάμι και ο αγώνας επιβίωσης μιας οικογένειας. Μπορούσε λοιπόν ο μάστορας να βγάλει πολύ πράμα από την ιστορία. Και αληθινή είναι και θεαματικά καταστροφική και γεμάτη τραγικές ιστορίες και γεγονότα. Οικογένειες ξακληρίστηκαν, χάσανε δικούς τους ανθρώπους κλπ. Για να καταλάβω λοιπόν. Ο σεναριογράφος (αλλά και ο συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου) από όλα αυτά τα άκρως ενδιαφέροντα όσο και τραγικά περιστατικά που θα μπορούσαν να διαλέξουν, επέλεξαν να τα παραβλέψουν όλα και να διηγηθούν την ιστορία μιας πλούσιας οικογένειας, που δεν έπαθαν σε τελική ανάλυση τίποτα το ιδιαίτερο και που στο τέλος τους παρέλαβε μια υπερλούξ ασφαλιστική εταιρία και τους έκανε διακομιδή σε ένα υπερλούξ νοσοκομείο στο εξωτερικό. Όταν κόσμος πίσω τους ψόφαγε σαν τις μύγες. Μαλακία, ε;

Επιπλέον, βασικά ο αγώνας της οικογένειας να βρουν ο ένας τον άλλον ήταν λίγο έως πολύ τζούφιος. Βασικά, αφότου χωρίζονται για λίγο (μια μέρα) χωρίς πολλά πολλά καταλήγουν όλοι (στην τύχη) στο ίδιο νοσοκομείο που γίνεται (λογικό) της πουτάνας το μαγκάλι και απλά κάποια στιγμή αναπόφευκτα πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο. Και αν σας αποκάλυψα το ψωμί της ιστορίας, είναι για να σας προφυλάξω από το να δείτε μια τελείως άνευρη και αδιάφορη ιστορία, που παρά τους καλούς πρωταγωνιστές της, δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει. Μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρων, μέτριες ερμηνείες, πεζή σκηνοθεσία. Και το χειρότερο : Φτηνό και τραβηγμένο από τα μαλλιά δράμα – φερ ειπείν η μάνα πάνω στο κρεβάτι που πόνου ασθμαίνοντας ανακοινώνει στο βλαστάρι της πως πεθαίνει ενώ… το μόνο που έχει τελικά είναι ένα τραύμα στο πόδι – δεν πείθει πλέον κανέναν. Προ εικοσαετίας, ίσως. Αλλά εν έτει 2013 σαφέστατα όχι.

Ρεζουμέ :

Βαρετό, ρηχό και λίγο. Απορώ πώς οι Naomi Watts και Ewan McGregor δέχτηκαν να παίξουν σε ένα τέτοιο σενάριο.

Πόσα πιάνει; 2 / 5 

Hitchcock

Μάστορας : Sacha Gervasi

Παίχτες : Anthony Hopkins, Helen Mirren, Scarlett Johansson 

Με δυο λογάκια :

Το 1959, ο Alfred Hitchcock και η σύζυγός του, Alma, βρίσκονται στην κορυφή της επιτυχίας. Τότε, ο μεγάλος σκηνοθέτης παθιάζεται με μια ιστορία και σε πείσμα όλων βάζει μπροστά για να την κάνει ταινία, με προσωπικό κόστος, το κύρος του πληγωμένο και την φήμη του κατακερματισμένη. Επιπλέον, η οικογενειακή του γαλήνη διαταράσσονται, τα σινεμά τον μποϊκοτάρουν και η υγεία του είναι ασταθής. Όμως παραμένει σταθερός στην δημιουργία του «Psycho», που έμελλε να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του…

Αναλυτικότερα :

Προσωπικά μια χαρά ευχαριστήθηκα το «Hitchcock», αλλά μπορώ να φανταστώ το γιατί δεν θα ευχαριστήσει τους θερμόαιμους οπαδούς του μεγάλου σκηνοθέτη. Έχοντας μεγάλα αστέρια του θεάματος (Jessica Biel, Scarlet Johanssen, Helen Mirren που δίνει και την καλύτερη ερμηνεία στην ταινία) μια εντυπωσιακή μεταμόρφωση από τον Anthony Hopkins, το Hitchock είναι ένα παράξενο μείγμα που προσπαθεί να δώσει λίγο από όλα : μια ματιά στο κλίμα της εποχής, μια ιδέα του τι έτρεχε στο κεφάλι του μεγάλου σκηνοθέτη, μια υποψία της αληθινής ιστορίας των εγκλημάτων του  Ed Gein που ενέμπνευσαν το βιβλίο και την ταινία, ολίγη από love story και ίντριγκα, ολίγη από την ψύχωση που περιοδικά ανέπτυσσε ο Hitchcock με τις πρωταγωνίστριές του.

Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Στο λίγο από όλα, στην τόσο επιφανειακή αντιμετώπιση των πολλών (υπερβολικά πολλών) θεμάτων που ανοίγει, που σχεδόν πάντα μεταφράζεται σε "πολλά από τίποτα". Αν και εξαιρετικά παιγμένο και γυρισμένο, καμία από τις υπο-ιστορίες του δεν απογειώνεται, ενίοτε τα διάφορα στοιχεία του δείχνουν άσχετα μεταξύ τους και κάποια λίγα από αυτά δείχνουν τελείως παράταιρα. Βασικά, το πλέον διασκεδαστικό κομμάτι του, είναι εκείνο που αφορά το casting, το γράψιμο και την κινηματογράφιση του «Psycho». Για μένα που δεν έχω ξαναδεί ταινία ή ντοκιμαντέρ σχετικά με τον μεγάλο σκηνοθέτη, μια χαρά με κάλυψε. Αλλά όσοι θέλουν κάτι πιο ουσιαστικό και βαθύ, δεν θα ικανοποιηθούν εδώ.  

Πόσα πιάνει; 3 / 5