Amour (Έρωτας)

Μάστορας : Michael Haneke

Παίχτες : Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva & Isabelle Huppert

Με δυο λογάκια :

Οι George και Anne είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, γύρω στα 80. είναι καλλιεργημένοι συνταξιούχοι δάσκαλοι μουσικής. Η αγάπη τους είναι βαθιά και παίρνει ακόμη περισσότερη δύναμη από τα κοινά τους ενδιαφέροντα. Έτσι, ζουν αρμονικά, παρά την πρακτική απουσία των παιδιών τους. Μια μέρα όμως, η Anne θα πάθει ένα πολύ άσχημο εγκεφαλικό και από εκείνο το σημείο και πέρα η υγεία της θα ακολουθήσει τραγικά πτωτική πορεία. Οι δυσκολίες και η σταδιακά αφόρητη καθημερινότητα θα δοκιμάσει την αγάπη τους…

Αναλυτικότερα :

Για όσους δεν ζουν σε αυτό τον πλανήτη, δεν έχουν πρόσβαση σε τηλεόραση, ράδια, ίντερνετ, τύπο, αυτή η ταινία ήταν το φετινό φαινόμενο των χρυσών σφαιρών και βασικά κάθε μεγάλου κινηματογραφικού φεστιβάλ ανά την υφήλιο. Το ήδη θρυλικό «Amour» του Michael Haneke. Πολλά, πάρα πολλά και καλά ακούστηκαν για αυτή την ταινία και βασικά κάθε τι που περιβάλλεται από τόσο ισχυρό hype προσωπικά τείνει να με απωθεί. Τέλως πάντων, ήμουν πολύ επιφυλακτικός πριν το δω. Ομολογουμένως όμως, είναι μαστόρικη δουλειά. Ο Haneke στήνει την ιστορία του με τόσο φυσικό και αυθεντικό τρόπο, σε κάθε σκηνή, κάθε πλάνο και κάθε παραμικρή λεπτομέρεια που βασικά δεν το νιώθεις σαν ταινία, παρά σαν να είσαι περισσότερο μάρτυρας σε μια αληθινή, δύσκολη και πολύ πολύ λυπητερή αληθινή ιστορία.

Ο μάστορας έχει ισχυρότατους συμμάχους σε αυτή του την προσπάθεια. Η ερμηνεία του πρωταγωνιστικού διδύμου είναι απαράμιλλη. Θαραλλέο αλλά και μοιραία εύθραυστο, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ζει τη δική του Οδύσσεια, που αντί για τέρατα έχει φάρμακα, κατακλίσεις και αναπηρία. Το φινάλε, αναπόφευκτο, συγκλονιστικό όσο και σπαρακτικό. Και η προτελευταία σκηνή βάζει την τελευταία αρμονική πινελιά σε αυτό το αμετροεπώς πεσιμιστικό αραβούργημα, επαναφέροντάς το στις ισορροπίες του. Όσο και αν φαίνεται παράξενο στις νεαρότερες ηλικίες, το Amour είναι η απόλυτη ιστορία αγάπης. Και δεν έχει να κάνει με δυο νέους ανθρώπους που ερωτεύονται ο ένας τον άλλο στην ακμή τους, αλλά στον από χέρι χαμένο αγώνα με τα γηρατειά και τον θάνατο. Ή μήπως τελικά δεν είναι τόσο χαμένος όσο νομίζουμε;

Ρεζουμέ :

Είπαμε, ας μην μας παρασύρει το hype. Και ας κρατήσουμε τις ισορροπίες. Ναι το Amour είναι μια πολύ καλή ταινία. Αλλά, μιλώντας καθαρά προσωπικά, είναι υπερβολικά άχρωμο, «μίζερο», μοιρολατρικό και απαισιόδοξο για τα γούστα μου. θέλω να πω, καλλιτεχνικά συμφωνώ μαζί του με τα μπούνια, αλλά φιλοσοφικά και κοσμοθεωρητικά, ενίσταμαι! Και εντάξει, αν και το μικρό, καλά κρυμμένο και παραλλαγμένο παράθυρο αισιοδοξίας σαφέστατα υπάρχει, εντούτοις, δεν μου φτάνει!

Πόσα πιάνει; 3 ¾ / 5