Get the Gringo

Μάστορας : Adrian Grunberg

Παίχτες : Mel Gibson, Peter Stormare & Dean Norris

Με δυο λογάκια : 

Μετά από μια αποτυχημένα απόπειρα ληστείας, ο ήρωας καταλήγει σε μια μεξικάνικη φυλακή. Εκεί θα πρέπει να επιβιώσει και παράλληλα να κλείσει κάποιους ανοιχτούς λογαριασμούς. Μοναδικός του φίλος στον αγώνα του είναι ένα 9χρονο αγόρι...

Αναλυτικότερα : 

Ωρέ, αναστήθηκε ο Mel Gibson! Εντάξει, φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς εκεί έξω δεν τον έχετε πλέον και σε τρελή υπόληψη μετά από τις real life περιπέτειες του των τελευταίων ετών που περιλαμβάνουν ολίγη από αλκοολισμό, άκρα δεξιά, αντισημιτικές δηλώσεις και γενικά μια εθνοχριστιανική παλαβομάρα που υπήρξε και η αφορμή για το γνωστό ανέκδοτο : 

Ποιά η διαφορά μεταξύ του Charlie Sheen & του Mel Gibson;

Mel Gibson : God made him crazy

Charlie Sheen : crazy made him GOD!!!

Πάντως, όπως και να έχει, προσωπικά γουστάρω πολύ τον Mel Gibson και πιστεύω ότι δεν υπήρξε κανείς καλύτερός του για αβανταδόρικους ρόλους και αμερικανοπεριπέτειες τύπου "Lethal Weapon". Εδώ, ανακαλύπτει ξανά τον εαυτό του σε έναν ρόλο που πολύ απλά του πηγαίνει ΓΑΝΤΙ, περιβαλλόμενος από ένα τόσο τρελαμένο όσο και ρεαλιστικό σκηνικό. Μεξικάνικες φυλακές. Όποιος έχει δει τα πρόσφατα δημοσιεύματα και ντοκιμαντέρ που βγήκαν στη φόρα, ξέρει τι να περιμένει να δει. Το θέαμα είναι πολύχρωμο, θορυβώδες, σουρεαλιστικό με καταπληκτικούς διαλόγους (και μονολόγους του πρωταγωνιστή!) μαύρο χιούμορ, σπίρτο και σκέρτσο!

Όλα οφείλονται στο πολύ έξυπνο σενάριο που μέσα σε μια σύγχρονη βαβέλ επιτάσσει έναν αντιήρωα που σαν άλλος Οδυσσέας χρησιμοποιεί το μυαλό και την παγαποντιά του απλώς για να την παλέψει. Και αν καταφέρει να ρίξει το κορίτσι, ακόμα καλύτερα. Και αν το κορίτσι είναι μια κουρασμένη 40άρα plus με παιδί και attitude, παραδόξως δεν πειράζει, ταιριάζει απόλυτα με το "φθαρτό" στοιχείο του σκηνικού αλλά και της φιγούρας του Mel Gibson. Αυτή είναι η πιο ευχάριστη φιλμική έκπληξη της χρονιάς so far. Όσοι από εσάς έχουν απολαύσει έστω μια φορά μια αβανταδόρικη, έξυπνη ταινία παρακμής και δράσης, μη διανοηθείτε να αφήσετε αυτόν τον gringo να σας τη σκαπουλάρει!

Πόσα πιάνει ; 4 / 5 

This Means War (Αυτό θα πει Πόλεμος)

Μάστορας : McG

Παίχτες : Reese Witherspoon, Chris Pine & Tom Hardy

Με δυο λογάκια : 

Δυο κορυφαίοι πράκτορες του FBI και καλύτεροι φίλοι ερωτεύονται το ίδιο κορίτσι. Αποφασίζουν να αφήσουν την κοπέλα να αποφασίσει με ποιόν από τους 2 τους θέλει να είναι, κρύβοντάς της τη φιλία τους όπως και το γεγονός ότι "ξέρουν" ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Αυτή η συμφωνία κυριών σύντομα θα μετατραπεί σε αθέμιτο αγώνα δρόμου με απρόβλεπτα και ξεκαρδιστικά αποτελέσματα...

Αναλυτικότερα : 

Εντάξει. Αν έχεις δει μια  ρομαντική κομεντί (= γκομενοταινία!) τις έχεις δει όλες καθώς το μόνο που αλλάζει είναι οι αφορμές και τα επαγγέλματα των πρωταγωνιστών, εξ ου και τα σχετικά γκαγκς που προκύπτουν από αυτά, που είναι όλα όμως στην καρδιά τους ίδια το ένα με το άλλο. Φερ' ειπείν, εδώ οι επίδοξοι μνηστήρες είναι μυστικοί πράκτορες. Αυτό είναι αφορμή για να μας συνοδεύσει το ρομάντζο ο McG με πολλές πολλές χαβαλεδιάρικες εκρήξεις και σκηνές δράσης από εκείνες που τόσο καλά ξέρει να σκηνοθετεί από την εποχή των ταινιών "Charlie's Angels". α, και για να δείξει στα κορίτσια τους κοιλιακούς του Chris Pine. Μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα, το "This Means War" είναι ακριβώς ίδιο με ότι σχετικό ταινιάκι του σωρού έχεις δει μέχρι τώρα. 

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, έχει και τις αρετές του. Οι σκηνές δράσης είναι εξαιρετικές, κάποιες ερμηνείες είναι πολύ κεφάτες, κάποιες (λίγες) σκηνές είναι πραγματικά σπιρτόζικες και σπαρταριστές και η Chris Witherspoon εξακολουθεί να βγάζει ένα πολύ καλοδεχούμενο δροσερό, κοριτσίστικο sexy "κάτι". Όμως, το βεβιασμένο τέλος, η σωρεία κλισέ (σε σημείο που ξέρεις ανά πάσα στιγμή ακριβώς το τι θα δεις) και κάποιες αμφίβολες σεναριακές επιλογές (φερ' ειπείν, οι άντρες παρουσιάζονται σαν όρθια βόδια που παλεύουν για το ποιός θα πρωτοκερδίσει την καρδιά ενός κοριτσιού που ασύστολα και δίχως καμιά αναστολή βγαίνει ταυτόχρονα και με τους δυο) δεν επιτρέπουν στο "This Means War" να ξεχωρίσει από το σωρό. 

Πόσα πιάνει; 3 / 5

Sherlock Holmes : Game of Shadows

Μάστορας : Guy Ritchie

Παίχτες : Robert Downey Jr., Jude Law & Jared Harris

Με δυο λογάκια : 

O Sherlock Holmes επιστρέφει σε μια καινούρια περιπέτεια. Αυτή τη φορά θα πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις του με τον πιστό του φίλο dr. Watson για να συλλάβουν τον μεγαλύτερό του αντίπαλο, dr. Moriarty. 

Αναλυτικότερα : 

Λάτρεψα το πρώτο Sherlock Holmes και ήμουν απόλυτα σίγουρος ότι θα λατρέψω και τούτο εδώ. Και φαινομενικά, δεν έχω κανένα λόγο για να μη το κάνω : το "Game of Shadows" ακολουθεί τον κανόνα που διέπει όλα τα καλά sequels. Μεγαλύτερο, ακριβότερο, εντυπωσιακότερο και γενικά με ακόμη περισσότερη έμφαση σε κάθε στοιχείο που έκανε το πρωτότυπο έργο να ξεχωρίσει. Έτσι θα  ξαναδείς - και πάνω από μια φορά - την αναλυτική σκέψη του Shellock Holmes καθώς προβλέπει τις πιθανές κινήσεις των αντιπάλων του σε σκηνές τύπου "bullet time" από το Max Payne. Θα ξαναδείς τον Robert Downwy Jr να υποδύεται υποδειγματικά τον θρυλικό ντετέκτιβ και να επιδίδεται σε ακόμα πιο εξωφρενικά τρυκ και μεταμφιέσεις. Και γενικά, όπως είπαμε παραπάνω : θα ξαναδείς ότι είδες και στο πρώτο Sherlock Holmes, αλλά μεγαλύτερο και καλύτερο. 

Δυστυχώς, η επανάληψη, πέρα από μήτηρ πάσης μαθήσεως, φέρνει και βαρεμάρα. Σε αυτό συμβάλλει μέγιστα και η μαραθώνια διάρκεια της ταινίας όπου από ένα σημείο και μετά ο θεατής χάνει το κουβάρι της διήγησης, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή του για τόση πολλή ώρα σε τόσες πολλές λεπτομέρειες. Έτσι, η τελική εντύπωση που σου αφήνει το "Game of Shadows" είναι μιας εξαιρετικά καλοφτιαγμένης μεν, ατελείωτης δε σειράς ψιλοάσχετων μεταξύ τους σκηνών όπου οι 2 πρωταγωνιστές κάνουν τα πάντα όλα σχεδόν σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και το κάθε κεφάλαιο κλείνει με μια μεγάλη έκρηξη, πριν ακολουθήσει ένα ακόμη κεφάλαιο που θα κλείσει με μια ακόμη μεγαλύτερη έκρηξη. 

Γενικά, το "Game of Shadows" το ζορίζει το θέμα του πολύ, λες και βρίσκεται σε αγώνα δρόμου για να εντυπωσιάσει το κοινό του. Αυτή η υπερπροσπάθεια βγαίνει από την οθόνη, περνάει στο θεατή και τον "φορτώνει". Αντί να διηγηθεί την - έτσι και αλλιώς ισχνή - ιστορία του απλά και όμορφα και να επιτρέψει στις πολλές αρετές του να αναπνεύσουν, μπουκώνει ασφυκτικά το θεατή με τρελές σκηνές, κόλπα, τοποθεσίες, χαρακτήρες, εκρήξεις, κωλοτούμπες και δε συμμαζεύεται, μέχρι που μέχρι το τέλος όποιο ενδιαφέρον υπάρχει χάνεται - εκτός και αν τραβάς τρελή πώρωση ή είσαι 12 χρονών!

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5

Chronicle (Το Χρονικό)

Μάστορας : Josh Trank

Παίχτες : Dane DeHaan, Alex Russell & Michael B. Jordan

Με δυο λογάκια : 

Δυο συμμαθητές έρχονται σε επαφή με έναν μετεωρίτη και αποκτούν υπερφυσικές δυνάμεις. Η προσπάθεια να τις διαχειριστούν σε συνδυασμό με την ψυχολογική πίεση που υφίστανται, θα οδηγήσει σύντομα σε δραματικές καταστάσεις...

Αναλυτικότερα : 

Ξέρω τι εντύπωση σου δημιουργείται διαβάζοντας τις αράδες της περίληψης και ξέρω τι περιμένεις τώρα να δεις. ε, λοιπόν ξέχνα το, γιατί δεν παίζει με την καμία. Το "Chronicle" ξεκινάει από τη δημιουργική βάση των ταινιών και comics με υπερήρωες αλλά από εκεί και πέρα αλλάζει τα φώτα στην κλασική αφήγηση των ιστοριών τέτοιου τύπου, ανεβάζοντας κατακόρυφα τον τόνο του ρεαλισμού αλλά και του δράματος. Το αποτέλεσμα είναι απρόσμενα καλό και το νιώθεις απροσδόκητα "ταιριαστό". Ουσιαστικά, δίνει μια πρώτης τάξεως απάντηση σε ένα ερώτημα τύπου "what if..." δηλαδή πώς θα ήταν αν έστω κάποια πράγματα που βλέπουμε και διαβάζουμε στις αντίστοιχες ταινίες και comics ήταν αληθινά. 

Με καλές ερμηνείες, σκηνοθεσία και φωτογραφία, ποιοτικούς διαλόγους και ευφυή χρήση των εφέ υπολογιστή, το "Chronicle" ξαναβαπτίζει όλα τα παραδοσιακά κλισέ του είδους, δίνοντάς τους ένα άκρως επιδέξιο, ριζικό (όσο και αναγκαίο!) lifting. Το αποτέλεσμα είναι μια ιστορία που ξεχωρίζει, εντυπωσιάζει, καθηλώνει και θα τη θυμάσαι για αρκετό καιρό αφότου πέσουν τα credit του τέλους. εξαιρετική δουλειά. Μοναδικό τρόπον τινά μειονέκτημα, είναι να ξενίσει ένα κοινό που περιμένει να δει κάτι τελείως διαφορετικό από  αυτό που τελικά λαμβάνει. 

Πόσα Πιάνει; 4 / 5

The Divide

Μάστορας : Xavier Gens

Παίχτες : Lauren German, Michael Biehn & Milo Ventimiglia

Με δυο λογάκια :

Στο κατόπι μιας πυρηνικής καταστροφής, οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας κλειδώνονται στο υπόγειο καταφύγιο. Εκεί, με τις προμήθειές τους σε φαγητό και νερό να μειώνονται και συνωστιζόμενοι σε ελάχιστο χώρο, τα πνεύματα αρχίζουν να οξύνονται. Η ψυχολογική πίεση γίνεται αφόρητη και σύντομα, ο καθένας θα δείξει τον πραγματικό του εαυτό.

Αναλυτικότερα :

Να σε περιγράψω το “The Divide” με μια φράση : αν το «ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ» ήταν καλή ταινία επιστημονικής φαντασίας και είχε γίνει από τους Αμερικάνους, θα ήταν το “The Divide”. Πάλι το ξεπέταξα το review με τη μια ο πούστης! Αεράτος! Εντάξει, για να ακριβολογούμε, το «The Divide» είναι μια σκοτεινή ταινία επιστημονικής φαντασίας με πολλές πολλές κοινωνικές και δραματικές προεκτάσεις. Θα μπορούσε ακόμη να πει κανείς ότι πρόκειται για μια αμιγώς δραματική ταινία κοινωνικού σχολιασμού «μεταμφιεσμένη» σε θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Όπως και να έχει, είναι εξαιρετικά καλογυρισμένη και με πολύ καλές ερμηνείες. Είναι αξιοθαύμαστο δε το γεγονός ότι οι περιορισμένοι χώροι στους οποίους διαδραματίζονται τα γεγονότα δεν αφαιρούν καθόλου από την πλοκή και ορμή της αφήγησης, πράγμα που αποτελεί μνεία για την ποιότητα του σεναρίου και την αξία του σκηνοθέτη.

Οι καταστάσεις που βλέπει κανείς στο “The Divide” αρχίζουν από μυστηριώδεις / ιντριγκαδόρικες / θριλεριάρικες και καταλήγουν να είναι άκρως δραματικές έως ενοχλητικές και δυσβάσταχτες. Και αυτό βασικά είναι το κυρίως ελάττωμα που βρήκα σε αυτή την ταινία. Είναι υπερβολικά «βαριά» κυριολεκτικά σου μαυρίζει την ψυχή. Θέλει να είσαι σε ειδικό mood πριν τη δεις και βασικά να είσαι προετοιμασμένος για φάσεις που από ένα σημείο και μετά ξεφεύγουν τελείως. Είναι μια πολύ απαισιόδοξη και απογοητευτική ματιά στην ανθρώπινη φύση. Αν έχεις δει το “Blindness” με την Julianne Moore, ξέρεις πάνω κάτω τι να περιμένεις και εδώ, μονάχα που θα το λάβεις εις την νιοστή όσον αφορά το αρρωστημένο / απαισιόδοξο κομμάτι του.

Ρεζουμέ :

Περισσότερο ενοχλητικό και καταθλιπτικό παρά μυστηριώδες ή θριλεριάρικο, παρόλα αυτά το “The Divide” είναι μια αναμφισβήτητα προσεγμένη ταινία. Εφόσον είσαι συνειδητοποιημένος για το τι θα δεις, μπορείς να το προσεγγίσεις άφοβα.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Hellraiser Revelations

Μάστορας : Víctor García

Παίχτες : Nick Eversman, Fred Tatasciore & Steven Brand

Με δυο λογάκια :

Στην ένατη επίσημη Hellraiser ταινία, ξεδιπλώνεται η ιστορία 2 φίλων που ταξιδεύουν στο Μεξικό για λίγη εργένικη διασκέδαση και μπροστά στο δρόμο τους βρίσκεται το περίφημο puzzle box. Με απανωτά flashbacks από το παρελθόν του ταξιδιού στο παρών, οι συγγενείς τους προσπαθούν να ξετυλίξουν το αίνιγμα της ιστορίας και να επιζήσουν από τους cenobites, τους δαίμονες στη διάσταση των οποίων οδηγεί το κουτί…

Αναλυτικότερα :

Να σε πω ένα στανταράκι : θα διαβάσεις έναν τόνο ξεχέσματος όσον αφορά αυτή την ταινία, από οποιοδήποτε site / blog με reviews ταινιών που υπάρχει εκεί έξω. Και δεν θα έχουν απόλυτο άδικο. Ας πάρουμε τα πράματα με τη σειρά. Η ταινία αυτή έγινε μόνο και μόνο επειδή κάποια στιγμή (και συγκεκριμένα ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ) η παραγωγός εταιρία, Weinstein Company, συνειδητοποίησε ότι αν δεν φτιάχνανε μια ταινία Hellraiser ΑΜΕΣΑ θα έχαναν τα πνευματικά δικαιώματα του franchise. Ναι, είναι από αυτά τα μαλακισμένα συμβόλαια που μόνο στην Αμερική γίνονται. Υπενθυμίζω ότι τα τελευταία Hellraiser ήταν το μέτριο «Deader» και το εμετικό, όγδοο «Hellworld» και reviews και των 2 θα βρεις στην διεθνή καμαριέρα. (χτύπα τα στο search του blog) Με τη λογική «τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος μου» ολοκληρώθηκε το γύρισμα σε 3 μόλις εβδομάδες και με το ευτελές Budget των τριακοσίων χιλιάδων δολαρίων. Λόγω του επισπευσμένου της παραγωγής αλλά και της πενιχρής αμοιβής, ο ηθοποιός που έχει ταυτιστεί με το ρόλο του Pinhead, ο Doug Bradley, αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ταινία. Αντικαταστάτης του στον διάσημο ρόλο είναι ο Stephan Smith Collins.

Λοιπόν, το Revelations είναι αναμφισβήτητα η πιο αδύναμη και φτωχική τεχνικά ταινία Hellraiser. H φωτογραφία είναι άχρωμη και άκρως τηλεοπτική, η σκηνοθεσία βαρετή και τα make up effects… απλώς τράτζικ. Ερμηνείες μέτριες με χειρότερη όλων αυτή του Stephan Smith Collins που πολύ απλά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο ρόλο του Pinhead. Παρόλα αυτά, το σενάριο είναι το πρώτο ορίτζιναλ Hellraiser σενάριο που γράφτηκε για ταινία της σειράς από το τέταρτο μέρος (από το «Bloodlines» και μετά όλες οι μεταγενέστερες ταινίες, ήταν αρχικά απλά generic thrillers που οι παραγωγοί έβαλαν «τσόντα» θέματα από τη μυθολογία του Hellraiser, μόνο και μόνο για να αυξήσουν την εμπορικότητά τους.) Για αυτό και έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ειδικά για τους οπαδούς των ταινιών αυτών, επειδή επιτέλους, για πρώτη φορά από το 1996 (!!!) λαμβάνουν αυθεντικό Hellraiser υλικό. Το οποίο, παρά την μέτρια εκτέλεσή του, ομολογουμένως δεν είναι καθόλου κακό. Βασικά, δανείζεται πολλά από την αυθεντική νουβέλα του Clive Barker μόνο που στη θέση του Frank και της Julia, έχουν βάλει την περίπτωση των δυο αδερφικών φίλων.

Ρεζουμέ :

Μια ταινία φτωχή και μέτρια εκτελεσμένη αλλά με καλό σενάριο που αν το είχαν διαχειριστεί διαφορετικά, θα μπορούσε να λάμψει. Το “Revelations” ως έχει είναι σαφέστατα καλύτερο από το “Hellworld” αλλά βασικά χειρότερο από κάθε άλλη Hellraiser ταινία. Όμως βλέπεται άνετα, ειδικά από έναν φαν της σειράς που με καλή παρέα, πίτσα και μπυρόνια (και προσπαθώντας να αγνοήσει την κακή φωτογραφία και τα τραγικά make up effects) μπορεί ακόμα και να το ψιλο - διασκεδάσει.

Πόσα πιάνει; 2 / 5 

Dream House (Το Σπίτι των Ονείρων)

Μάστορας : Jim Sheridan

Παίχτες : Daniel Craig, Rachel Weisz, Naomi Watts

Με δυο λογάκια : 

Μια οικογένεια μετά από πολλούς κόπους αποκτάει το σπίτι που πάντα ονειρευόταν. Αφότου μετακομίζουν σε αυτό, μαθαίνουν ότι οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες του βρήκαν φρικτό θάνατο. Σύντομα, παράξενα και ανησυχητικά συμβάντα κάνουν την εμφάνισή τους... 

Αναλυτικότερα : 

Τους ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν, τους προσέξατε; Δηλαδή, ουάου! Παρόλα αυτά, είναι κρίμα γιατί το "Dream House" είναι πρώτα και πάνω από όλα μια τεράστια σπατάλη ταλέντου. Δεν είναι μόνο ότι παίρνουν 3 ηθοποιούς και τους βάζουν να πρωταγωνιστήσουν σε ένα συμπαθητικό μεν, δευτέρας διαλογής δε θριλεράκι σαν χιλιάδες άλλα παρόμοια, είναι και το ότι η λατρεμένη μου Naomi Watts πρακτικά δεν συμμετέχει καθόλου στην ταινία. Ο ρόλος της είναι τόσο μικρός, μη  αναπτυγμένος και άνευ σημασίας στην πλοκή που φαντάζομαι ότι την βάλανε μονάχα για κράχτη που θα προσελκύσει θεατές για την ταινία. 

Ξεκαθαρίζω. Το "Dream House" δεν είναι κακή ταινία. Αλλά είναι τετριμμένη, ξεκινάει αδύναμα, στο μέσο της χάνει τη μπάλα - η μεγάλη ανατροπή της ταινίας γίνεται με τόσο απότομο και αδέξιο τρόπο που φτάνεις σε σημείο να μην καταλαβαίνεις καλά καλά τι είναι αλήθεια και τι όχι από όλα όσα βλέπεις και βασικά ξενερώνεις επειδή σου ακυρώνει ότι έβλεπες τόση ώρα. Στο τέλος της σώζεται κάπως το πράμα και καταφέρνει μάλιστα να δώσει και μια συναισθηματική κορύφωση στον πολύπαθο χαρακτήρα του πατέρα. Όμως η ζημιά έχει ήδη γίνει και οφείλεται πρώτα από όλα στο κακογραμμένο σενάριο και δευτερευόντως στην άνευρη σκηνοθεσία. Και είναι κρίμα, γιατί το "Dream House" πραγματικά είχε τη στόφα και τα μέσα για να γίνει μια πολύ καλή και ξεχωριστή ταινία. Ως έχει, είναι συμπαθητικό, δε λέω, αλλά μπορώ να σου συστήσω δεκάδες άλλα ισάξια και καλύτερα φετινά και περσινά αντίστοιχα εργάκια. 

Πόσα Πιάνει : 3 / 5

The Ides of March (Αι Ειδοί του Μαρτίου)

Μάστορας : George Clooney

Παίχτες : George Clooney, Ryan Gosling, Paul Giamatti, Phillip Seymour Hoffman

Με δυο λογάκια : 

Η ταινία διηγείται το πώς ο αγώνας για την εκλογική νίκη υποχρεώνει ένα ιδεολόγο και αγνό πολιτικό αλλά και τον υπεύθυνο της προεκλογικής του καμπάνιας να κυλιστούν για τα καλά σε βρώμικα παιχνίδια για να επικρατήσουν...

Αναλυτικότερα : 

Κάτι μου λέει ότι ο Clooney πάει να γίνει ο Clint Eastwood της γενιάς του. Από την "ελαφρότητα" της ηθοποιίας στον πιο ψαγμένο κόσμο της σκηνοθεσίας και επιπλέον όσο μεγαλώνει μέσα από το έργο του δείχνει να γίνεται σοφότερος και καλύτερος. Βασικά, δεν υπάρχουν και πάρα πολλά που έχω να πω για αυτή την ταινία, πέρα από όσα σου δίνουν να καταλάβεις το casting και η σύνοψη της . Κορυφαίες ερμηνείες από τα μεγαλύτερα και πιο σεβαστά ονόματα στο σύγχρονο hollywood. Kαταπληκτική φωτογραφία και άρτια σκηνοθεσία, καλό pacing, σενάριο και ποιοτικοί διάλογοι απαρτίζουν μια αναμφίβολα εξαιρετικά προσεγμένη ταινία. 

Δεν μου αρέσουν τα πολιτικά έργα, όπως δεν μου αρέσει τίποτα που να έχει να κάνει με την πολιτική και τους πολιτικούς γενικώς. Και παρά το ότι το "The Ides of March" δεν δείχνει στον θεατή κάτι που ήδη δεν το ξέρει ή υποψιάζεται, παρόλα αυτά, το είδα με πολλή ευχαρίστηση. Προσωπικά θα προτιμούσα ένα πιο τολμηρό σενάριο, μια ιστορία που να βάζει το μαχαίρι πολύ πιο βαθιά στο κόκαλο και να βγάζει περισσότερη "σαπίλα" και διαφθορά. Γενικώς, ίσως ο πήχης του δράματος θα έπρεπε να είναι ένα δυο (ή και περισσότερα) κλικ πιο ψηλά. Όπως είναι, φαντάζει λιγάκι αποστειρωμένο και ξενέρωτο. Παρόλα αυτά, παραμένει μια αν μη τι άλλο αξιόλογη δουλειά. 

Πόσα Πιάνει; 3,5 / 5

ABSENTIA

Μάστορας : Mike Flanagan

Παίχτες : Katie Parker, Courtney Bell, David Levine

Με δυο λογάκια : 

Δυο γυναίκες ερευνούν τη σχέση που έχει ένα υπόγειο τούνελ στην περιοχή που ζουν με μια σειρά ανεξήγητων εξερευνήσεων. Ένα από τα θύματα είναι και ο σύζυγος της μίας...

Αναλυτικότερα : 

Έχοντας δει αυτή την ταινιούλα, ένα έχω να πω : "μπράβο πούτσα το μυγάκι!" Πραγματικά, το "ABSENTIA" είναι υπόδειγμα του τι μπορεί να καταφέρει κανείς αν το μεράκι, το ταλέντο και η θέληση για να γίνει κάτι σωστό περισσεύουν. Και ας μην υπάρχουν τα λεφτά. Μιλάμε για μια καθαρόαιμη παλιομοδίτικη ιστορία υπερφυσικού τρόμου όπου το υπονοούμενο και το suspense συμβάλλουν τα μέγιστα στην επίτευξη ατμόσφαιρας και αυτού του μοναδικά "ανησυχητικού" συναισθήματος που νιώθεις όταν διαβάζεις βιβλία των μεγάλων συγγραφέων του είδους. 

Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή αν έλεγα ότι η ιστορία του θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί από τον ίδιο τον H.P.Lovecraft, ή έστω από έναν Stephen King σε μεγάλα κέφια. Και αυτό γιατί, παρά το ταπεινό της παραγωγής του, το "ABSENTIA" είναι μια καθαρόαιμη Call of Cthulhu ιστορία, όχι τόσο με την "κλασική" έννοια, αλλά όσον αφορά την αισθητική, το συναίσθημα και το "μέγεθος" της απειλής, του άγνωστου τρόμου που πάντοτε υπονοείται και είναι αδιάφορος και ανεπηρέαστος από ότι και αν κάνουν οι κατεξοχήν καταδικασμένοι ήρωες της ιστορίας. Πράγμα που κάνει το "ABSENTIA" ακαταμάχητο για μένα και όσους τραβάνε μεράκι με το suspense, το υπονοούμενο και γενικά για ένα έργο ψαγμένο που θα σε βάλει να σκεφτείς και λιγάκι, δε θα σου προσφέρει μασημένη εύπεπτη τροφή για το κεφάλι σου, κάνοντάς το ταυτόχρονα απωθητικό για όσους θέλουν να δουν μια καφρίλα ή απλά ένα θριλεράκι με τέρατα. 

Συμπαθητικές ερμηνείες - ειδικά η παρουσία της γλυκύτατης Katie Parker - και σκηνοθεσία που μπορεί μεν να μην κάνει παπάδες, αλλά τα δίνει όλα όσον αφορά τη δημιουργία της τεταμένης ατμόσφαιρας και σου χαρίζει από το τίποτα μερικές από τις πιο "ενοχλητικά" τρομαχτικές σκηνές που είδες τελευταία. Δυστυχώς, το χαμηλό budget, το αργό ξεκίνημα και ο ρυθμός της αφήγησης, όπως και η "τηλεοπτική" άχρωμη φωτογραφία αφαιρούν πόντους από αυτή την ταινία που, όποιος έχει απολαύσει μια καλή ιστορία υπερφυσικού τρόμου, πολύ απλά επιβάλλεται να τη δει. Μιλάμε για ένα indie διαμάντι. Και έχει σαρώσει και ότι βραβείο υπάρχει σε αντίστοιχα φεστιβάλ στο εξωτερικό. Αμέ!

Πόσα πιάνει; 4 / 5