A Nightmare on Elm Street (2010) - Εφιάλτης Στο Δρόμο με τις Λεύκες

Μάστορας : Samuel Bayer
Παίχτες : Jackie Earle Haley , Kyle Gallner , Rooney Mara , Katie Cassidy, Thomas Dekker
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 αν δεν έχεις δει το πρωτότυπο, 2,5 / 5 αν το έχεις δει, 1,5 / 5 αν το έχεις δει και είσαι ορκισμένος φαν του πρωτότυπου και του Robert Englund
Με δυό λογάκια :
Τα παιδιά της Elm Street βασανίζονται από επίμονους εφιάλτες στους οποίους ένας τύπος με καμμένο πρόσωπο και φορώντας ένα χαρακτηριστικό γάντι με ξυράφια στη θέση των δακτύλων, τα κυνηγάει για να τα εξολοθρεύσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, φαινομενικά, ό,τι κι αν πάθουν στο όνειρο, “μεταφέρεται” και στην πραγματικότητα. Ακόμα και ο ονειρικός θάνατος, συνεπάγεται τον αληθινό... Εννοείται πως δε μιλάμε για την original κλασική και αγαπημένη ταινία του Wes Craven, αλλά το φετινό remake της, ή για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, re-imagining, λέξη που φοριέται αρκετά τον τελευταίο καιρό με προθέσεις αμφίβολες...

Αναλυτικότερα :
Τέλωσπάντων, ο Freddy είναι ξανά εδώ και όλα τα άλλα περισσεύουν! Μεγάλωσα με τα “Nightmare on Elm Street” τα θεωρώ από τις ταινίες που επηρέασαν καθοριστικά την αγάπη μου για τον κινηματογράφο (ειδικά την αμίμητη πρώτη ταινία) και θεωρώ τον Freddy σαν τον πλέον εικονικό “κακό” των θρίλερ, εννοείται χάρη στην έξτρα αβανταδόρικη larger than life παρουσία του Robert Englund που αποτελεί σχολή από μόνη της. Σαφέστατα αναγνωρίζω ότι αναμφίβολα μέσα στο franchise εισχώρησαν στοιχεία ακραίου kitsch & trash καθώς περνούσαν τα χρόνια, οστόσο αυτό δεν οφείλεται μονάχα στην κερδοσκοπία / ημιμάθεια / βλακεία των τότε συντελεστών και παραγωγών όσο στην λατρεμένα παρδαλή κουλτούρα της 10ετίας του '80 που με κάποιο ανεξήγητο, μαγικό τρόπο κατάφερνε να διεισδύει σε όλες τις πτυχές της ζωής (και ακόμα περισσότερο στα έργα πολιτισμού και πνεύματος) και να τα χρωματίζει ανεξίτηλα με τρελή φωσφοριζέ gay χαρά της ζωής!

Τέσπα, η 10ετία του ΄80 είναι πλέον 30 χρόνια πίσω μας – και αυτό από μόνο του είναι μια ΤΕΡΑΤΩΔΗΣ διαπίστωση, ειδικά για έναν ανθρωπο της γενιάς μου. Τόσο τερατώδης, όσο και το “βδελυρό” cocnept των remakes όσον αφορά τη ντελικάτη (μη χέσω) αισθητική των σινεκριτικών, όσο και τη στενόμυαλη αντιμετώπιση και προσέγγιση από τους δεινόσαυρους φανς. Εντάξει και εγώ προσωπικά, αν περνούσε από το χέρι μου θα είχα μάλλον απαγορεύσει το γύρισμά των remakes, ιδιαίτερα εκεί που δε χρειάζονται καθόλου. Γιατί κάποιες ταινίες είναι πραγματικά κλασικές και η αξία τους παραμένει διαχρονικά αναλλοίωτη. Και το πρώτο “Nightmare...” είναι μια από αυτές. Από την άλλη, οφείλω να ομολογήσω ότι η δουλειά της Platinum Dunes όσον αφορά αυτό τον τομέα, δεν είναι κακή. Τα καινούρια “Texas Chainsaw Massacre” μπορεί να μη τα λες αριστουργήματα, αλλά σίγουρα δε τα λες και σκουπίδια. Το αυτό ισχύει και με το όχι και τόσο επιτυχημένο “Amytiville Horror”. Όσον αφορά το καινούριο “Friday the 13th” απλά το λάτρεψα. Και 'ντάξει, το “The Hitcher” ήταν του κώλου. Με όλο αυτό το “ιστορικό” πως θα μπορούσε να είναι η τελική έκβαση των πραγμάτων για το remake του “...Elm Street”? Μάλλον κάπου στο ενδιάμενο...

Αναμφίβολα η ταινία ξεκινά λάθος. Τα πρώτα 40 λεπτά είναι βαρετά και το όλο suspense και η αναμονή για να δούμε ξανά τον “φρέσκο” Freddy πάει περίπατο. Με τη μια τον βλέπουμε φάντη μπαστούνι, προφίλ, αν φας, σε φωτεινά πλάνα, σε σκοτεινά πλάνα στη μάπα γενικώς. Εξαιρετικά άκομψη και άδικη για το χαρακτήρα αντιμετώπιση. Μετά βέβαια, τα πράματα ψιλομπαίνουν στο δρόμο τους και η ιστορία συνεχίζει (κοπιωδώς για να λέμε την πάσα αλήθεια) μέχρι το καλό φινάλε και την εξωφρενικά απαράδεκτη τελευταία σκηνή (όλη η ταινία θα ήταν πολύ καλύτερη αν την είχαν απλά παραλείψει) Κακό pacing και ιστορία, προφανώς οφείλεται στα πολλαπλά σενάρια που θα έπρεπε να δουλέψουν ταυτόχρονα (προφανώς με τη “μέθοδο” copy / paste) οι συντελεστές προκειμένου να βγει μια “μεσοβέζικη” λύση που να αρέσει σε όλους. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα όταν προσπαθείς να ικανοποιήσεις τους πάντες, είναι τελικά να μην ικανοποιήσεις κανέναν. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει και εδώ.

Πάμε παρακάτω. Όλα τα στοιχεία και τα σκηνικά της έντασης, του suspense, οι μακάβριες και τρομακτικές σκηνές για τις οποίες φημιζόταν το ορίτζιναλ έργο, είναι οπουδήποτε αλλού ΕΚΤΟΣ από εδώ! Μένουν μερικές “φτηνιάρικες” απόπειρες να τρομάξει ο θεατής με τη μέθοδο του ξαφνιάσματος. Καθώς και οι μέτριες σκηνές θανάτου, που ωστόσο τείνουν να είναι πιο “άμεσες” και αιματηρές σε σχέση με τα παλιά έργα της σειράς. Ακόμα, περιλαμβάνονται κάποιες κλασικές φάσεις κλειδιά από το πρωτότυπο, ωστόσο αν και δεν είναι κακοεκτελεσμένες, εντούτοις φαντάζουν “βιαστικές” και δεν καταφέρνουν ποτέ να μπουν κάτω από το πετσί του θεατή.

Την κατάσταση δε βοηθούν οι ερμηνείες και γενικά οι φάτσες που επιλέχτηκαν να παίξουν τους ρόλους. Μονάχα η ξανθούλα Katie Cassidy το είχε αληθινά (και είναι και απίστευτο κομμάτι!) και ειλικρινά έπρεπε να έχει επιλεχτεί για το ρόλο της Nancy, αντί για την ξενέρωτη Rooney Mara που όταν δεν σε εκνευρίζει με το πόσο αγγουρένια είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων σε αφήνει παγερά αδιάφορο το αν ζήσει ή αν θα πεθάνει στην ταινία. Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες, απλά δεν υπάρχουν, καθώς μοιάζουν περισσότερο με τα emo παιδάκια που βόσκουν prozac στο “The Mall”. Από την άλλη μεριά, οι υπόλοιποι χαρακτήρες υπάρχουν απλά για να σφαγιαστούν από τον Freddy, οπότε οι κακές τους ερμηνείες δεν είναι σε τελική ανάλυση και η τρελή απώλεια.

Επίτηδες αφήνω τελευταία και βάζω σε ξεχωριστή παράγραφο την ερμηνεία του Jackie Earle Haley... κακά τα ψέματα, είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να ερμηνεύσει τον Freddy, μετά τον Robert Englund φυσικά. Και το κάνει με τέχνη, με ωραίους μαννερισμούς (γαμάτος στις σκηνές που τρίβει νευρικά τα νύχια του), με φθαρμένη, τραχιά Southern προφορά (και μάλιστα ψευδίζει κιόλας!) Επίσης και στον οπτικό τομέα το είχε, με ενδιαφέρουσες γκριμάτσες και καλό, διαφορετικό make up από αυτό του Freddy που είχαμε συνηθίσει. Ωστόσο, δεν καταφέρνει ποτέ ούτε να αγγίξει την ερμηνεία και το μέγεθος στην οθόνη του Robert Englund! Ο παλιός Freddy ήταν η επιτομή του κακού, ο απόλυτα διαβολικός σαλτιμπάγκος (με ότι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό) Ο Καινούριος Freddy είναι πιο ρεαλιστικός αλλά για αυτό και πιο... μικρός και ξενέρωτος! Ήταν απλά άλλος ένας (καλοπαιγμένος να λέμε την αλήθεια) serial killer με καμμένο πρόσωπο και ένα γάντι με μαχαίρια για όπλο. Κοινώς, δεν ήταν μοναδικός.

Παρόλα αυτά, το φιλμάκι δείχνει ωραίο στο μάτι, με καλή κινηματογράφιση και σκηνοθεσία, φωτογραφία και καλά διαλεγμένες γωνίες της κάμερας. Κάποιες λίγες σκηνές είναι πραγματικά επιτυχημένες, όπως και κάποιες ατάκες και one liners. Το αυτό ισχύει και για τον ήχο που συμβάλει πολύ περισσότερο στη δημιουργία ατμόσφαιρας απ' ότι η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες! Πολύ καλή και φρέσκια η επανεκτέλεση του κλασικού soundtrack του Charles Bernstein. Κάποιες καλές και πρωτότυπες ιδέες υπάρχουν (όπως η φάση με τα micro naps) οι οποίες όμως μένουν σχετικά ανεκμετάλλευτες. Τέλος, το όλο ξετύλιγμα της ορίτζιναλ ιστορίας του Freddy χρήζει συζήτησης. Κάποιοι θα το λατρέψουν – κακά τα ψέματα, οι παλιές ταινίες δεν μας προσέφεραν πρακτικά τίποτα σχετικά με το παρελθόν του Freddy, επαφίοντας την όλη ιστορία στη φαντασία του κοινού. Από την άλλη, αυτό ήταν που έντυνε το χαρακτήρα με ακόμα περισσότερο μυστήριο και ίντριγκα. Τώρα, δείχνει λιγάκι πιο... απομυθοποιημένος, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου...

Splatter / Gore :
Μαχαιριές, κοψίματα, παλουκώματα, ξεματιάσματα. Ωραία πράματα, αν και λείπουν οι πρωτότυποι (και συχνά εξωφρενικοί!) φόνοι σήμα κατατεθέν του Freddy. Είναι ίσως το πιο αιματηρό “Nightmare...”

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Απολύτως τίποτα, πράγμα απαράδεκτο για ταινία που έχει τις καταβολές της στη 10ετία του '80! Από την άλλη, να μας δείξει τι; Την ξενέρωτη Rooney Mara? Να μας λείπει!

Ρεζουμέ :
Είναι άνισο, με κακές (επί το πλέιστον) ερμηνείες, φτηνές φοβηστικές σκηνές και πλήρη απουσία των στοιχείων της αγωνίας και του suspense. Αλλά έχει αυτό το κάτι... είναι καλό στο μάτι, με αναμφισβήτητες (αν και λίγες) αρετές, δεν πάυει να προσφέρει κάτι φρέσκο στο “μπαγιάτικο” franchise. Οι παλιοί φανς το πιθανότερο είναι να το καταδικάσετε. Ναι, δεν φτάνει ούτε στη σκιά του πρωτότυπου έργου. Αλλά είναι καλοφτιαγμένο, προσεγμένο και ειλικρινές. Στα μάτια κάποιου “καινούριου” θα φανεί πολύ καλύτερο. Είναι κρίμα που οι συντελεστές του ήταν αρκετά κοντόφθαλμοι ώστε να μη μπορέσουν να ανεβάσουν αυτό το συμπαθητικό ταινιάκι πάνω και πέρα από τα όρια ενός teen slasher flick...