Mortal Kombat Reloaded!!!

... πάλι θα αρρωστήσουμε... Kombat begins in 2011... και ακόμα επιμένουν να γράφουν τη λέξη combat ανορθόγραφα! KOMBAT!!! Θεοί!

http://www.gamespot.com/shows/today-on-the-spot/?event=today_on_the_spot20101030

The Human Contract (Η Γυναίκα Αράχνη)

Μάστορας : Jada Pinkett Smith
Παίχτες : Paz Vega , Jason Clarke ,
Πόσα πιάνει; 1 / 5
Με δυό λογάκια :
Πίσω από κλειδωμένες πόρτες και αποστειρωμένα περιβάλλοντα γραφείου, καθένας ζει το προσωπικό του δράμα και αντιμετωπίζει τους δικούς του δαίμονες στο L.A. Ο πρωταγωνιστής, Julian Wright, προσπαθεί να ανταπεξέλθει στο επικείμενο διαζύγιό του. Γνωρίζει τη Michael, μια ατίθαση, σαγηνευτική και πανέμορφη γυναίκα. Θα συνδεθούν ερωτικά και η ζωή του θα αλλάξει σε ριζικά απρόβλεπτες γραμμές. Εν τω μεταξύ, επαγγελματική πίεση, τα ερωτικά τερτίπια και τα οικογενειακά του προβλήματα συσσωρεύονται και τον μετατρέπουν σε μια βραδυφλεγή βόμβα, με την όμορφη Michael να λειτουργεί δυνητικά σαν πυροκροτητής...

Αναλυτικότερα :
Πολύς κόσμος ζήλεψε τη δόξα του σκηνοθέτη και πρώτοι από όλους οι ηθοποιοί. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό πράμα γιατί από ατομάρες όπως οι Clint Eastwood, Ron Howard, Sylvester Stallone (ναι ρε! Τραβάς κάνα ζόρι;) και δε συμμαζεύεται, έχουμε δει ταινιάρες. Όμως για κάθε τέτοια καλή περίπτωση, αντιστοιχούν πολύ περισσότερες περιπτωσάρες. Οι Asia Argento, William Shatner, Madonna, Rob Zombie και πάρα πολλοί άλλοι, θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν είχαν ποτέ αποπειραθεί να γυρίσουν τη δικιά τους ταινία. Κάπου σε αυτή την κατηγορία ανήκει και αυτό το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Jada Pinkett Smith – είναι η γυναίκα του Will Smith αλλά οι περισσότεροι από εσάς την έχουν γνωρίσει από το ρόλο της ως Niobe, στα 2 τελευταία Matrix. Δυστυχώς, το “The Human Contract”, αν και αρχικά καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του θεατή, καταλήγει να είναι μια ημιτελής, βαρετή, παράλογη και ενίοτε ενοχλητική ταινία.

Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους : δεν είμαι ο τύπος που θα κάτσει να δει συναισθηματικά δράματα. Τα βρίσκω στην πλειονότητά τους προβλέψιμα, αδιάφορα, με υπερβολικές καταστάσεις που απλά ΔΕΝ υπάρχουν και εξωφρενικά μη ρεαλιστικούς χαρακτήρες. Σα να ζουν σε άλλο πλανήτη. Χώρια που η φύση της συναισθηματικής επαφής είναι σχεδόν πάντα ρηχότατη και περιορίζεται... στα φυσικά κάλλη των πρωταγωνιστών. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτό το μη συμπαθές σε μένα genre, έχει ενίοτε προσφέρει ευχάριστες εκπλήξεις και ακόμα πιο “ενίοτε”, ταινιάρες. Τώρα, όσον αφορά το “The Human Contract”; Δεν έχει καμία σχέση με όλες αυτές τις κινηματογραφικές αρετές.

Κατ'αρχήν, η ταινία δολοφονείται με το που θα διαβάσεις τον Ελληνικό υπότιτλο. Που δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τα όσα θα δεις σε αυτή. Πραγματικά, το “Η Γυναίκα Αράχνη” δεν θα μπορούσε να είναι πιο άστοχο προκειμένου να συνοψίσει το περιεχόμενο της ταινίας. Τυπική περίπτωση ΚΑΚΟΥ μη επαγγελματία υποτιτλιστή που αφενός δεν ξέρει Αγγλικά, αφετέρου δεν έχει μπει στον κόπο να δει την ταινία που του ανέθεσαν να “βαφτίσει”. Βέβαια, σε αυτό δεν ευθύνονται οι συντελεστές της ταινίας, αλλά οι δικοί μας αλμπάνηδες. Οπότε, το προσπερνάμε και πάμε κατευθείαν στα κατεξοχήν της ταινίας...

Υποτίθεται ότι το ψωμοτύρι για τις ταινίες του είδους ότι είναι οι χαρακτήρες. Δεν θα μπορούσε να αποτύχει περισσότερο σε αυτό τον τομέα η ταινία αυτή. Οι χαρακτήρες όχι απλά δεν είναι συμπαθείς, όχι απλά είναι αδιάφοροι, αλλά είναι απόλυτα ΣΙΧΑΜΕΝΟΙ! Και καλά, να υπήρχε κάποιος λόγος, κάποιο κίνητρο για αυτό, ας το έπαιρνε το παλιάμπελο. Αλλά εδώ δεν υπάρχει κανένας! Απλά η ταινία σε υποχρεώνει να συμβιώσεις για σχεδόν 2 ατέλειωτες ώρες με χαζούς, αντιπαθητικούς χαρακτήρες που ενίοτε θα έπρεπε κανονικά να χαρακτηριστούν σαν ψυχολογικά ασταθείς. Τα προβλήματά τους ποτέ δεν σου φαντάζουν σημαντικά, γιατί απλά ποτέ δεν πρόκειται να “συνδεθείς” και να να επενδύσεις συναισθηματικά σε αυτά τα άτομα και στα επιμέρους πάθη τους. Πέραν τούτου, είναι πέρα για πέρα μη ρεαλιστικοί, ενίοτε σε εξωφρενικό βαθμό. Το'παμε : σαν να βρίσκονται σε άλλο πλανήτη.

Δεν μπορώ να προτείνω σε καμία περίπτωση το “The Human Contract”. Είναι μια βαρετή, εκνευριστική ταινία με ΕΜΕΤΙΚΟ φινάλε που σε αφήνει τελείως ξεκρέμαστο και σου προσφέρει απλόχερα κωλοδάχτυλα επειδή μπήκες στον κόπο να χάσεις 2 ώρες από τη ζωή σου για να της δώσεις την ευκαιρία που – θεωρείς – ότι της αξίζει. Ο μόνος λόγος για να τη δεις είναι οι 2 όλες και όλες φάσεις όπου απεικονίζεται η ΘΕΑ, πανέμορφη Paz Vega ημίγυμνη, με υπερσέξι μαύρα εσώρουχα. Που και αυτές είναι ουσιαστικά ΠΛΑΝΑ και ουχί ερωτικές σκηνές, οι οποίες, παρεπιπτόντως, απουσιάζουν ολοκληρωτικά.

The Wolfman (Ο Λυκάνθρωπος)

Μάστορας : Joe Johnston
Παίχτες : Benicio Del Toro , Anthony Hopkins , Emily Blunt , Hugo Weaving
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Με δυό λογάκια :
Η παιδική ηλικία του Lawrence Talbot τελείωσε οριστικά τη νύχτα που σκοτώθηκε η μητέρα του. Ο πατέρας του τον έστειλε από το ήσυχο χωριό που γεννήθηκε, το Blackmoor σε ένα άσυλο για φρενοβλαβείς. Αφότου βγήκε, πήγε στην Αμερική όπου έγινε αναγνωρισμένος ηθοποιός. Τότε τον βρίσκει η αρραβωνιαστικιά του αδερφού του, Gwen Conliffe, με νέα ότι ο αδερφός του εξαφανίστηκε και τον παρακαλάει να επιστρέψει στο Blackmoor για να τον βρουν. Επιστρέφει στο αρχοντικό του πατέρα του όπου στο μεταξύ το κατακρεουργημένο πτώμα του αδερφού του έχει βρεθεί. Ξεκινώντας για να ανακαλύψει το φονιά του αδερφού του, βρίσκει αντί αυτού μια φριχτή μοίρα για τον ίδιο... Εν τω μεταξύ, κάτι με απίστευτη δύναμη σκοτώνει κόσμο με ζωώδη τρόπο. Ένας επιθεωρητής της Scotland Yard μπαίνει στο παιχνίδι και οι υποψίες στρέφονται γύρω από τον Lawrence...

Αναλυτικότερα :
Εντάξει. Από μια ταινία που ονομάζεται “Ο Λυκάνθρωπας” δεν περιμένεις και πολλά πράματα. Αν μη τι άλλο, περιμένεις ένα προβλέψιμο του κερατά σενάριο. Και το έχει. Περιμένεις καλή ατμόσφαιρα. Και την έχει. Τα πάντα σε αυτό το ταινιάκι ουρλιάζουν Ravenloft! Η επιμέλεια στα σκηνικά, τα τοπία, την αρχιτεκτονική και τα σχετικά, θα έκανε ακόμα και τον παλιό καλό Tim Burton του “Sleepy Hollow” (“Ο Μύθος του Ακέφαλου Καβαλάρη” – η ΑΠΟΛΥΤΗ ταινία του είδους!) υπερήφανο! Εντάξει, η φωτογραφία είναι κομματάκι “στεγνή” με αποστειρωμένα χρώματα που προσπαθούν να είναι επιιτηδευμένα ατμοσφαιρικά, αλλά είναι μάλλον περισσότερο βαρετά. Ενίοτε, περιμένεις να δεις και κάμποσες συναρπαστικές – και ενίοτε κλασικά τρομακτικές – σκηνές. Δεν τις έχει. Τέλος, βλέποντας τα ονόματα των Del Toro και Hopkins να μοστράρονται στη θήκη του dvd, αν μη τι άλλο, περιμένεις να δεις και κάποιες ερμηνείες την προκοπής. Ούτε αυτό παίζει...

Και είναι ειλικρινά κρίμα. Διάλογοι κατώτεροι του αναμενόμενου δεν βοηθούν τις έτσι και αλλιώς κακές ερμηνείες. Ο Hopkins βαριέται αφάνταστα (πλάκα πλάκα, μήπως είναι καιρός του να βγει στη σύνταξη, να την κάνει σιγά σιγά με ελαφρά προτού σπιλώσει τελείως το όνομά του;) και ο πάντα ΑΨΟΓΟΣ Del Toro, δίνει εδώ τη χειρότερη ερμηνεία της καριέρας του. Με την ίδια “πονεμένη” έκφραση στο πρόσωπό του σε ΚΑΘΕ πλάνο της ταινίας, που μετά από την τόση ώρα που διαρκεί (140 και κάτι λεπτά, δε την λες και μικρή σε διάρκεια!) σου φέρνει η φάτσα του λιγάκι σε... δυσκοιλιότητα. Και άσε πια με αυτή την ανεκδιήγητη περούκα που του φορέσανε! Μα, πού τη βρήκανε τέτοια καούκα, που ακόμα και στο καρναβάλι τις Πάτρας βρίσκεις και καλύτερες; και καλά, ο στυλίστ ήτανε γκάου. Ο δραματοποιός γνώμη δεν είχε να εκφέρει, ή μήπως απλά δεν τον ένοιαζε;

Όπως και να έχει, όλα αυτά δε θα μετρούσαν και πολύ αν είχαμε κάτι πραγματικά αξιόλογο να δούμε. Αλλά η ιστορία είναι τόσο προβλέψιμη, που καταδικάζει κάθε πιθανότητα που θα είχε αυτό το ταινιάκι να ξεχωρίσει. Και πέρα από αυτό, η έλλειψη συναισθηματικά φορτισμένων σκηνών και γενικά οποιασδήποτε σκηνής που θα μπορούσε λιγάκι να ανεβάσει την αδρεναλίνη και να σπάσει λίγο τους “κοιμησμένους” ρυθμούς της ταινίας και τέλος η αποστέρηση από οτιδήποτε θα μπορούσε να θυμίζει θρίλερ – πόσο περίεργο και αταίριαστο για μια από τις πρώτες και κλασικότερες ταινίες τρόμου! - χαντακώνει την ομολογουμένως καλή παραγωγή. Η χρυσή εποχή για τους λυκάνθρωπες ήταν η 10ετία του '80 με τη σειρά The Howling (Το Ουρλιαχτό – ειδικά η πρώτη ταινία είναι ένα ατμοσφαιρικό b-movie αριστούργημα!) και φυσικά με τα “An American Werewolf in London”. Μετά, τους λυκάνθρωπες, όπως και τους μάγκες, τους πάτησε το τρένο...

Splatter / Gore :
Λίγα πράματα και προβλεπέ. Παραδόξως, περισσότερα από όσο σε παραπέμπουν οι αργοί ρυθμοί και το υποτονικό, χαμηλών τόνων στυλ της ταινίας.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
...του λυκάνθρωπα!!!!

Ρεζουμέ :
Κρίμα, επειδή πίσω από το μέτριο αποτέλεσμα καταλαβαίνεις ότι υπήρχε όραμα. Φράγκα πέσανε, σκηνικά δουλευτήκανε, καλό cast επιλέχτηκε. Αλλά το γλυκό δεν έδεσε. Και αυτό που μένει είναι μια ταινία που πέρα από τα όποια δυνατά και τρωτά της σημεία, είναι βαρετή και αδιάφορη.

I Love you Phillip Morris

Μάστορας : Glenn Ficarra, John Requa
Παίχτες : Jim Carrey, Ewan McGregor, Leslie Mann
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Steven Russell είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης που ζει το Αμερικανικό όνειρο. Μέχρι που ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα γίνεται η αφορμή για να αναθεωρήσει τα πάντα στη ζωή του και αποφασίζει πλέον να τη ζήσει όπως θέλει, χωρίς πλέον να καταπιέζει τον εαυτό του. Αποκαλύπτει σε όλοις την ομοφυλοφιλία του, ζει ένα εξωφρενικό στυλ ζωής γεμάτο απολαύσεις και σκαρφίζεται τις πιο τρελές κομπίνες προκειμένου να μπορέσει να το διατηρήσει! Κάποια στιγμή θα συλληφθεί και μέσα στη φυλακή θα γνωρίσει ένα ντροπαλό νέο, τον Phillip Morris. Ερωτεύονται τρελά και αποφασίζει με την αποφυλάκισή του να κάνει οτιδήποτε προκειμένου να ελευθερώσει και τον αγαπημένο του. Όταν τα καταφέρει, θα καταφύγει σε ακόμα πιο τρελές απατεωνιές προκειμένου να ζήσει τη ζωή που ονειρεύεται μαζί του.

Αναλυτικότερα :
Εντάξει, δεν το λες και τυπικό χολυγουντιανό πρότζεκτ. Για αυτό εξάλλου και ψιλοθάφτηκε ακόμα και από τους ίδιους τους συντελεστές του, όσον αφορά την προβολή του παγκοσμίως. Δεύτερον, δεν το λες τυπική ταινία για την οποία θα ασχοληθώ να κάνω review στην Καμαριέρα. Και για να είμαι ειλικρινής, ποσώς δε θα με ενδιέφερε το ταινιάκι αυτό αν δεν είχα ιντριγκαδοριστεί από κάποια άρθρα που το αφορούν και φυσικά αν δεν έπαιζε σε αυτό ο Jim Carrey που προσωπικά τον θεωρώ ένα από τα μεγαλύτερα υποκριτικά ταλέντα εν ζωή. Αν και αδικήθηκε πολύ και πρώτα από όλα αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του με τις κατά καιρούς επιλογές του, δεν παύει να ισχύει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι πρόκειται για έναν σπουδαίο ηθοποιό που με τη σωστή σκηνοθετική καθοδήγηση μπορεί να κάνει θαύματα. Επίσης σπουδαίος ηθοποιός είναι και ο Ewan McGregor. Αμφότεροι δεν φοβήθηκαν να συμμετάσχουν κατά καιρούς σε ανορθόδοξους, ετερόκλητους ρόλους που ενίοτε τους έφεραν στα όριά τους και κάποιες φορές αποδόμησαν τη δημόσια εικόνα τους. Πάνω κάτω δηλαδή ό,τι γίνεται και εδώ. Μπράβο τους και μαγκιά τους.

Το ταινιάκι αυτό αποτελεί τρόπον τινά βιογραφία καθώς βασίζεται σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις. Σερβίρεται με ένα ιδιόμορφο κοκτέιλ που απαρτίζεται από ένα ποσοστό μαύρο, ενίοτε φρενήρες, ενίοτε slapstick χιούμορ (στο οποίο φυσικά ο Carrey είναι μανούλα), ισόποσες δόσεις δράματος και ένα καλό μέρος αξύτατης κοινωνικής κριτικής και σχολιασμού ανθρώπων, αξιών και δε συμμαζεύεται. Και, τέλος, το στοιχείο που το διακατέχει και αφήνει ανεξήτηλη τη σφραγίδα του στην αισθητική του θεατή είναι μια αναμφισβήτητη σπιρτάδα που αντανακλάται πάνω από όλα στην ασυνήθιστα ευφυή περσόνα του Steven Russell. Τόσο πολύ, που κατά καιρούς θα σου θυμίσει το όλο πνεύμα και στυλ των καλύτερων σκηνών του “Ocean's Eleven”. Πέρα από αυτό, περιέχει ίσως τις πλέον δυνατές ερμηνείες που έχουν προσφέρει στην πλούσια καριέρα τους οι 2 αυτοί μεγάλοι ηθοποιοί.

Κατά τα άλλα, το ταινιάκι είναι πανέξυπνο, εξαιρετικά δουλεμένο με κορυφαία σκηνοθεσία, φωτογραφία και φυσικά ερμηνείες. Καταφέρνει να είναι πάντα απρόβλεπτο, πάνω εκεί που νομίζεις ότι τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά και πας να χαλαρώσεις την προσοχή σου, εκεί είναι που θα σου τραβήξει την τρελή ανατροπή και θα σε στείλει να ψάχνεσαι από πού σου ήρθε η κεραμίδα που σε χτύπησε. Και με αυτό τον τρόπο θα την πατήσεις πάνω από 2 φορές στη διάρκεια της ταινίας! Είναι κρίμα που το αντισυμβατικό του θέματός του δεν του επιτρέπει να αγγίξει το κοινό που θα του άξιζε, όχι τόσο επειδή πάει κάτι στραβά με την ίδια την ταινία. Το στραβό στοιχείο αυτή τη φορά βρίσκεται στο κεφάλι του θεατή.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Μόνο αντρικοί. Μάγκες, ατυχήσατε.

Ρεζουμέ :
Εξαιρετική δουλειά, αλλά όχι για όλους. Καταδικασμένο να αποτύχει εμπορικά και το γνωρίζει. Όσοι το σνομπάρουν, αυτοί θα χάσουν.

The Expendables (Οι Αναλώσιμοι)

Μάστορας : Sylvester Stallone
Παίχτες : Sylvester Stallone, Mickey Rourke, Jet Li, Jason Statham, Dolph Lundgren, Eric Roberts ,Randy Couture , Steve Austin
Πόσα πιάνει; για το κοινό του 4 / 5 τουλάχιστον
Με δυό λογάκια :
Μια ομάδα από σκληροτράχηλους βετεράνους με μούσκουλα από ατσάλι και μπάλες από ατόφιο, αγνό μπετόν αρμέ, αναλαμβάνουν να ξεκαθαρίσουν τα κακώς κείμενα σε ένα νησάκι στη νότιο Αμερική που το έχει αγκαζάρει ένας βρωμιαραίος δικτάτορας με ένα μικρό στρατό. Δηλαδή εύκολα πράματα!

Αναλυτικότερα :
Μπερεκέτια. Ανάσταση. Να ανάψουνε τα πυροφάνια και να πέσουν τα μινόρια από Manowar, Dio, Grave Digger και δε συμμαζεύεται! Η ταινία που ονειρευόσουν μια ζωή έφτασε. Αυτό ΑΝ ανήκες ποτέ στη γενιά των πιτσιρικάδων που έβλεπαν με ανοιγμένα στόματα “αριστουργήματα” όπως τα “FIRST BLOOD”, “COMMANDO”, “RAMBO 2”, “RAW DEAL”, “COBRA”, “MISSING IN ACTION” και άλλα τόσα έπη τεστοστερόνης, βαρβατίλας και γκουφοσύνης! Αν ποτέ αναλώθηκες συγκρίνοντας ποια από αυτες τις ταινίες είναι η πιο γαμάτη, αν τσακώθηκες με τους φίλους σου πάνω σε συζητήσεις επιπέδου “ο Ζβατσενέγκερ δέρνει τον Σταλλόνε” εννοείται τροφοδοτούμενη από τα σχετικά αφιερώματα σε έγκυρα περιοδικά της εποχής (και της ηλικίας!) δηλαδή στα “ΜΠΛΕΚ” και “ΑΓΟΡΙ”!!! Αν στις αποκριές ντύθηκες νίντζα, ή κομμάντο, αν ξεπατίκωσες τις ατάκες και τις φάσεις από τις ταινίες στα παιχνίδια με τα στρατιωτάκια σου και τους Τζι-άι-τζο (!!!) ε, αυτή η ταινία είναι για σένα!

Δεν υπάρχει πιο ένοχη κινηματογραφική απόλαυση από αυτά τα αβανταδόρικα 80’s action flicks με τους υπερ-τεράστιους larger than life πρωταγωνιστές! Τώρα που εξωραϊστηκαν και πήραν άφεση αμαρτιών στα μάτια του ευαισθητοποιημένου φιλοθεάμονος (κατά τα άλλα) κοινού ακόμα και οι (παλαί ποτέ) σάπιες κιτρινισμένες grindhouse ταινίες έχοντας πλέον καταντήσει τύπου... μόδα, δεν έμειναν και πολλά κινηματογραφικά αποκούμπια αμόλυντα από μια παγκοσμιοποίηση που θέλει σώνει και καλά να μας μετατρέψει όλους σε politically correct καλά παιδιά. Κι όμως. Σαν το μικρό Γαλατικό χωριό που για πάντα θα αντιστέκεται στο Ρωμαίο κατακτητή, στέκει μοναχικό μετερίζι η σκονισμένη στοίβα από τις παλιές βιντεοκασέτες της 10ετίας του '80! Σαφέστατα σωβινιστικές, υπέρ του δέοντος φασιστικές, δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι έφτασαν στο peak τους με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης – δηλαδή το οριστικό και με τη βούλα τέλος του Ψυχρού Πολέμου - και υποστηρήχτηκαν οικονομικά από την κυβέρνηση του Ρήγκαν και όχι μόνο. Αλλά, γαμώ το κέρατό μου, είναι τόσο μα ΤΟΣΟ απολαυστικές! Κακά τα ψέματα : ακόμα και σήμερα, μπροστά στη φθαρμένη οθόνη με τον Άρνολντ να κραδαίνει τεράστια πυροβόλα όπλα, όλες οι νέες τουμπανιστές action movies μαζί δεν πιάνουν μια!

Όπως και να έχει, το “macho action genre” από τη 10ετία του '90 και μετά πολεμήθηκε πάραυτα, έτρωγε τη μια κατραπακιά μετά την άλλη για να καθηλωθεί με τον ερχομό της νέας χιλιετίας οριστικά... στην κόλαση των straight to DVD releases με ΑΝΤΡΕΣ (τονίζω τη λέξη) σαν τον Dolph Lundgren να κάνουν ότι μπορούν, παρά τις χαλεπές συνθήκες, προκειμένου να διατηρήσουν τη φλόγα ζωντανή. Νέες απόπειρες φυσικά υπήρξαν με μια πληθώρα από ταινίες δράσης οι οποίες περιλαμβάνουν νέους, όμορφους, ραφινάτους πρωταγωνιστές με eyeliner, αποτρίχωση, hair styling και προσεχτικό λεξιλόγιο, σενάρια πιο προσεγμένα και λιγότερο “προσβλητικά” και ενίοτε αυτό απέδωσε κάποια πραγματικά καλά αποτελέσματα. Αλλά δε φτάνει! We need more ammo dude!

Αλλά κάποιος έπρεπε να κάνει κάτι. Να υψώσει το ανάστημα και να μεταλαμπαδεύσει εκ νέου την κληρονομιά των ΑΝΤΡΙΚΩΝ ταινιών δράσης στο κοινό. Και έμελλε ο κλήρος να πέσει στον ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ action star όλων των εποχών : το θεό SYLVESTER STALLONE. Πώς, μα, φυσικά με το “THE EXPENDABLES” μια big budget ταινία απευθείας βγαλμένη από το χρονοντούλαπο των 80’s με τιτάνες action heroes, τόνους “μπάλες”, τερατώδη γρανίτινα σώματα και ένα σκασμό όπλα. Φυσικά είχε προηγηθεί το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ τελευταίο “Rambo”. Οπότε, τι μπορούμε να περιμένουμε από τη νέα απόπειρα να επανέλθουν οι αληθινοί άντρες μπροστά στις οθόνες; Ακολουθεί παρακάτω η απόλυτα αντικειμενική, φιλοσοφημένη και κατασταλαγμένη γνώμη μου...

... γαμεί ρε! Γαμεί και δέρνει! Φωτιά και τσεκούρι στους άπιστους, ατσάλι και μπετόν αρμέ, τιμή και δόξα!

Το λάτρεψα. Κόβει κώλους, αρπάζει το θεατή από τα cojones και τον σέρνει επί μιαμιση ώρα σε ένα ξέφρενο roller coaster αντρίλας, σφαγής και αγγουροκαταστάσεων. Η σκηνή με τους Stallone, Schwarzenegger και Bruce Willis? Απλά κινηματογραφική ιστορία! Οι ατάκες; Φαρμάκι, δηλητήριο και τοξικά απόβλητα! Οι σφαίρες; Αμέτρητες και ΔΕΝ τρυπάνε απλά, ούτε απλά σκοτώνουν : κόβουν σε χοντρά ματωμένα κομμάτια τους βρωμιαραίους μη-Άρειους που τολμάνε να μπουν στο διάβα του Αμερικάνου ήρωα! Το σενάριο; Κουκουρούκου. Ανάπτυξη χαρακτήρων; Πώς είπατε; Σκηνοθεσία και στήσιμο; Τούμπανο, με μερικές από τις καλύτερες σκηνές δράσης που έχει καταφέρει να στήσει ο Stallone, ever! Cast? Τέτοιο που να αξίζει να πουλήσεις τα παιδιά σου σε παιδεραστές στην Ταϋλάνδη προκειμένου να μπορέσεις να τους βάλεις στην ταινία σου! Σερβιρισμένο με ένα πολύ καλό “τύπου RAMBO” soundtrack από τον βετεράνο Bryan Tyler, γαμηστερές τοποθεσίες, καυτές γυναίκες – θεές οι Giselle Itié & Charisma (όνομα και πράμα!) Carpenter - εκρηκτική χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών, εκρήξεις, όπλα, διαμελισμούς. Όλα και όλα, το THE EXPENDABLES ένα θέμα πραγματεύεται, και το κάνει καλύτερα από τον καθέναν : καλοί που προκαλούν βάναυσο ΠΟΝΟ στους κακούς!

Τα αρνητικά, εφόσον δεν είσαι τόσο υπέρμετρα πορωμένος για να τα προσέξεις : “βεβιασμένη” ιστορία, έχω την εντύπωση ότι έπεσε αρκετό ψαλίδι στο μοντάζ. Ίσως να δούμε τα κομμένα στο dvd όταν βγει. Ο χαρακτήρας του Lundgren παρακαλούσε – και άξιζε – περισσότερη ανάλυση. Το αυτό και με κάποιους από τους υπόλοιπους “expendables”, είχαν πολύ περιορισμένο χρόνο στην οθόνη! Απλά ήρθαν, έκοψαν κώλους και έφυγαν! Θέλαμε κι άλλο! Ιδιαίτερα για τους χαρακτήρες των Terry Crews, Couture και Jet Li που ήταν οι πλέον αδικημένοι. Α, και κάποια πραγματάκια αδικαιολόγητα λείπανε. Συγκεκριμένα :

α) μια σκηνή σε στριπτιτζάδικο
β) ο Chuck Norris!!! Τότε και αν προσκυνούσαμε!!!

Ρεζουμέ :
Μην το δεις αν είσαι :
α) γυναίκα
β) αδερφή
γ) γεννημένος μετά το 1985

Χωρίς πλάκα τώρα, το “THE EXPENDABLES” ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε να είναι. Διασκεδαστικό, “τυρένιο”, macho, με αβανταδόρικη και καταιγιστική σφαγή, κουλές ατάκες και χοντρά όπλα. Το βλέπεις και νιώθεις τα @ρχίδια σου να βαραίνουν! Αλήθεια! Μήπως θέλει sequel κανείς; ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ! Και ένα re-imagining με σπαθιά περικαλώ!

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Είχε γίνει πρόταση στον Jean-Claude Van Damme να παίξει το ρόλο του Dolph Lundgern. Αρνήθηκε επειδή θεώρησε ότι ο χαρακτήρας δεν είχε ουσία και βάθος. Ξενέρωτος. Καλά να πάθει, αυτός έχασε.

Από την άλλη, ο Wesley Snipes ήταν να παίξει το ρόλο του Hale Ceasar αλλά δε μπόρεσε επειδή λόγω των φορολογικών του εκκρεμοτήτων του έχει απαγορευτεί η έξοδος από τη χώρα!

Έγινε πρόταση στο Steven Seagal να κάνει ένα σύντομο guest ρόλο αλλά αρνήθηκε επειδή δε χωνεύεται με έναν από τους παραγωγούς, τον Αvi Lerner.

A Nightmare on Elm Street (2010) - Εφιάλτης Στο Δρόμο με τις Λεύκες

Μάστορας : Samuel Bayer
Παίχτες : Jackie Earle Haley , Kyle Gallner , Rooney Mara , Katie Cassidy, Thomas Dekker
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 αν δεν έχεις δει το πρωτότυπο, 2,5 / 5 αν το έχεις δει, 1,5 / 5 αν το έχεις δει και είσαι ορκισμένος φαν του πρωτότυπου και του Robert Englund
Με δυό λογάκια :
Τα παιδιά της Elm Street βασανίζονται από επίμονους εφιάλτες στους οποίους ένας τύπος με καμμένο πρόσωπο και φορώντας ένα χαρακτηριστικό γάντι με ξυράφια στη θέση των δακτύλων, τα κυνηγάει για να τα εξολοθρεύσει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, φαινομενικά, ό,τι κι αν πάθουν στο όνειρο, “μεταφέρεται” και στην πραγματικότητα. Ακόμα και ο ονειρικός θάνατος, συνεπάγεται τον αληθινό... Εννοείται πως δε μιλάμε για την original κλασική και αγαπημένη ταινία του Wes Craven, αλλά το φετινό remake της, ή για να είμαστε ακόμα πιο ακριβείς, re-imagining, λέξη που φοριέται αρκετά τον τελευταίο καιρό με προθέσεις αμφίβολες...

Αναλυτικότερα :
Τέλωσπάντων, ο Freddy είναι ξανά εδώ και όλα τα άλλα περισσεύουν! Μεγάλωσα με τα “Nightmare on Elm Street” τα θεωρώ από τις ταινίες που επηρέασαν καθοριστικά την αγάπη μου για τον κινηματογράφο (ειδικά την αμίμητη πρώτη ταινία) και θεωρώ τον Freddy σαν τον πλέον εικονικό “κακό” των θρίλερ, εννοείται χάρη στην έξτρα αβανταδόρικη larger than life παρουσία του Robert Englund που αποτελεί σχολή από μόνη της. Σαφέστατα αναγνωρίζω ότι αναμφίβολα μέσα στο franchise εισχώρησαν στοιχεία ακραίου kitsch & trash καθώς περνούσαν τα χρόνια, οστόσο αυτό δεν οφείλεται μονάχα στην κερδοσκοπία / ημιμάθεια / βλακεία των τότε συντελεστών και παραγωγών όσο στην λατρεμένα παρδαλή κουλτούρα της 10ετίας του '80 που με κάποιο ανεξήγητο, μαγικό τρόπο κατάφερνε να διεισδύει σε όλες τις πτυχές της ζωής (και ακόμα περισσότερο στα έργα πολιτισμού και πνεύματος) και να τα χρωματίζει ανεξίτηλα με τρελή φωσφοριζέ gay χαρά της ζωής!

Τέσπα, η 10ετία του ΄80 είναι πλέον 30 χρόνια πίσω μας – και αυτό από μόνο του είναι μια ΤΕΡΑΤΩΔΗΣ διαπίστωση, ειδικά για έναν ανθρωπο της γενιάς μου. Τόσο τερατώδης, όσο και το “βδελυρό” cocnept των remakes όσον αφορά τη ντελικάτη (μη χέσω) αισθητική των σινεκριτικών, όσο και τη στενόμυαλη αντιμετώπιση και προσέγγιση από τους δεινόσαυρους φανς. Εντάξει και εγώ προσωπικά, αν περνούσε από το χέρι μου θα είχα μάλλον απαγορεύσει το γύρισμά των remakes, ιδιαίτερα εκεί που δε χρειάζονται καθόλου. Γιατί κάποιες ταινίες είναι πραγματικά κλασικές και η αξία τους παραμένει διαχρονικά αναλλοίωτη. Και το πρώτο “Nightmare...” είναι μια από αυτές. Από την άλλη, οφείλω να ομολογήσω ότι η δουλειά της Platinum Dunes όσον αφορά αυτό τον τομέα, δεν είναι κακή. Τα καινούρια “Texas Chainsaw Massacre” μπορεί να μη τα λες αριστουργήματα, αλλά σίγουρα δε τα λες και σκουπίδια. Το αυτό ισχύει και με το όχι και τόσο επιτυχημένο “Amytiville Horror”. Όσον αφορά το καινούριο “Friday the 13th” απλά το λάτρεψα. Και 'ντάξει, το “The Hitcher” ήταν του κώλου. Με όλο αυτό το “ιστορικό” πως θα μπορούσε να είναι η τελική έκβαση των πραγμάτων για το remake του “...Elm Street”? Μάλλον κάπου στο ενδιάμενο...

Αναμφίβολα η ταινία ξεκινά λάθος. Τα πρώτα 40 λεπτά είναι βαρετά και το όλο suspense και η αναμονή για να δούμε ξανά τον “φρέσκο” Freddy πάει περίπατο. Με τη μια τον βλέπουμε φάντη μπαστούνι, προφίλ, αν φας, σε φωτεινά πλάνα, σε σκοτεινά πλάνα στη μάπα γενικώς. Εξαιρετικά άκομψη και άδικη για το χαρακτήρα αντιμετώπιση. Μετά βέβαια, τα πράματα ψιλομπαίνουν στο δρόμο τους και η ιστορία συνεχίζει (κοπιωδώς για να λέμε την πάσα αλήθεια) μέχρι το καλό φινάλε και την εξωφρενικά απαράδεκτη τελευταία σκηνή (όλη η ταινία θα ήταν πολύ καλύτερη αν την είχαν απλά παραλείψει) Κακό pacing και ιστορία, προφανώς οφείλεται στα πολλαπλά σενάρια που θα έπρεπε να δουλέψουν ταυτόχρονα (προφανώς με τη “μέθοδο” copy / paste) οι συντελεστές προκειμένου να βγει μια “μεσοβέζικη” λύση που να αρέσει σε όλους. Αναπόφευκτο αποτέλεσμα όταν προσπαθείς να ικανοποιήσεις τους πάντες, είναι τελικά να μην ικανοποιήσεις κανέναν. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει και εδώ.

Πάμε παρακάτω. Όλα τα στοιχεία και τα σκηνικά της έντασης, του suspense, οι μακάβριες και τρομακτικές σκηνές για τις οποίες φημιζόταν το ορίτζιναλ έργο, είναι οπουδήποτε αλλού ΕΚΤΟΣ από εδώ! Μένουν μερικές “φτηνιάρικες” απόπειρες να τρομάξει ο θεατής με τη μέθοδο του ξαφνιάσματος. Καθώς και οι μέτριες σκηνές θανάτου, που ωστόσο τείνουν να είναι πιο “άμεσες” και αιματηρές σε σχέση με τα παλιά έργα της σειράς. Ακόμα, περιλαμβάνονται κάποιες κλασικές φάσεις κλειδιά από το πρωτότυπο, ωστόσο αν και δεν είναι κακοεκτελεσμένες, εντούτοις φαντάζουν “βιαστικές” και δεν καταφέρνουν ποτέ να μπουν κάτω από το πετσί του θεατή.

Την κατάσταση δε βοηθούν οι ερμηνείες και γενικά οι φάτσες που επιλέχτηκαν να παίξουν τους ρόλους. Μονάχα η ξανθούλα Katie Cassidy το είχε αληθινά (και είναι και απίστευτο κομμάτι!) και ειλικρινά έπρεπε να έχει επιλεχτεί για το ρόλο της Nancy, αντί για την ξενέρωτη Rooney Mara που όταν δεν σε εκνευρίζει με το πόσο αγγουρένια είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων σε αφήνει παγερά αδιάφορο το αν ζήσει ή αν θα πεθάνει στην ταινία. Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες, απλά δεν υπάρχουν, καθώς μοιάζουν περισσότερο με τα emo παιδάκια που βόσκουν prozac στο “The Mall”. Από την άλλη μεριά, οι υπόλοιποι χαρακτήρες υπάρχουν απλά για να σφαγιαστούν από τον Freddy, οπότε οι κακές τους ερμηνείες δεν είναι σε τελική ανάλυση και η τρελή απώλεια.

Επίτηδες αφήνω τελευταία και βάζω σε ξεχωριστή παράγραφο την ερμηνεία του Jackie Earle Haley... κακά τα ψέματα, είναι ίσως ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να ερμηνεύσει τον Freddy, μετά τον Robert Englund φυσικά. Και το κάνει με τέχνη, με ωραίους μαννερισμούς (γαμάτος στις σκηνές που τρίβει νευρικά τα νύχια του), με φθαρμένη, τραχιά Southern προφορά (και μάλιστα ψευδίζει κιόλας!) Επίσης και στον οπτικό τομέα το είχε, με ενδιαφέρουσες γκριμάτσες και καλό, διαφορετικό make up από αυτό του Freddy που είχαμε συνηθίσει. Ωστόσο, δεν καταφέρνει ποτέ ούτε να αγγίξει την ερμηνεία και το μέγεθος στην οθόνη του Robert Englund! Ο παλιός Freddy ήταν η επιτομή του κακού, ο απόλυτα διαβολικός σαλτιμπάγκος (με ότι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό) Ο Καινούριος Freddy είναι πιο ρεαλιστικός αλλά για αυτό και πιο... μικρός και ξενέρωτος! Ήταν απλά άλλος ένας (καλοπαιγμένος να λέμε την αλήθεια) serial killer με καμμένο πρόσωπο και ένα γάντι με μαχαίρια για όπλο. Κοινώς, δεν ήταν μοναδικός.

Παρόλα αυτά, το φιλμάκι δείχνει ωραίο στο μάτι, με καλή κινηματογράφιση και σκηνοθεσία, φωτογραφία και καλά διαλεγμένες γωνίες της κάμερας. Κάποιες λίγες σκηνές είναι πραγματικά επιτυχημένες, όπως και κάποιες ατάκες και one liners. Το αυτό ισχύει και για τον ήχο που συμβάλει πολύ περισσότερο στη δημιουργία ατμόσφαιρας απ' ότι η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες! Πολύ καλή και φρέσκια η επανεκτέλεση του κλασικού soundtrack του Charles Bernstein. Κάποιες καλές και πρωτότυπες ιδέες υπάρχουν (όπως η φάση με τα micro naps) οι οποίες όμως μένουν σχετικά ανεκμετάλλευτες. Τέλος, το όλο ξετύλιγμα της ορίτζιναλ ιστορίας του Freddy χρήζει συζήτησης. Κάποιοι θα το λατρέψουν – κακά τα ψέματα, οι παλιές ταινίες δεν μας προσέφεραν πρακτικά τίποτα σχετικά με το παρελθόν του Freddy, επαφίοντας την όλη ιστορία στη φαντασία του κοινού. Από την άλλη, αυτό ήταν που έντυνε το χαρακτήρα με ακόμα περισσότερο μυστήριο και ίντριγκα. Τώρα, δείχνει λιγάκι πιο... απομυθοποιημένος, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου...

Splatter / Gore :
Μαχαιριές, κοψίματα, παλουκώματα, ξεματιάσματα. Ωραία πράματα, αν και λείπουν οι πρωτότυποι (και συχνά εξωφρενικοί!) φόνοι σήμα κατατεθέν του Freddy. Είναι ίσως το πιο αιματηρό “Nightmare...”

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Απολύτως τίποτα, πράγμα απαράδεκτο για ταινία που έχει τις καταβολές της στη 10ετία του '80! Από την άλλη, να μας δείξει τι; Την ξενέρωτη Rooney Mara? Να μας λείπει!

Ρεζουμέ :
Είναι άνισο, με κακές (επί το πλέιστον) ερμηνείες, φτηνές φοβηστικές σκηνές και πλήρη απουσία των στοιχείων της αγωνίας και του suspense. Αλλά έχει αυτό το κάτι... είναι καλό στο μάτι, με αναμφισβήτητες (αν και λίγες) αρετές, δεν πάυει να προσφέρει κάτι φρέσκο στο “μπαγιάτικο” franchise. Οι παλιοί φανς το πιθανότερο είναι να το καταδικάσετε. Ναι, δεν φτάνει ούτε στη σκιά του πρωτότυπου έργου. Αλλά είναι καλοφτιαγμένο, προσεγμένο και ειλικρινές. Στα μάτια κάποιου “καινούριου” θα φανεί πολύ καλύτερο. Είναι κρίμα που οι συντελεστές του ήταν αρκετά κοντόφθαλμοι ώστε να μη μπορέσουν να ανεβάσουν αυτό το συμπαθητικό ταινιάκι πάνω και πέρα από τα όρια ενός teen slasher flick...

Hammerfast – A Dwarven Outpost Adventure Site

Συγγραφέας : Mike Mearls
Εκδοτική : Wizards of the Coast
Τιμή : 15 ευρώ

Το “Hammerfast” εγκαινιάζει μια νέα σειρά από “προϊόντα” που λανσάρει η Wizards of the Coast. Κεντρικό τους θέμα, είναι η παρουσίαση και η εξερεύνηση μιας φανταστικής πόλης την οποία ο Dungeon Master θα μπορεί να την πάρει όπως είναι και να τη χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν στον δικό του campaign κόσμο. Αν και τοποθετημένη στη Nentir Vale, το κατεξοχήν setting στο οποίο διαδραματίζεται το “βασικό” campaign της 4ης έκδοσης του Dungeons & Dragons (κατά τον ίδιο τρόπο που το Grayhawk χρησιμοποιήθηκε σαν το κατεξοχήν setting της τρίτης έκδοσης), το περιεχόμενο του βιβλίου είναι αρκετά “γενικό” ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε οποιονδήποτε “συμβατικό” κόσμο του D&D.

Το Hammerfast είναι μια πόλη στην οποία νάνοι και όρκ ζουν σε μια αμήχανη εκεχειρία, αποτέλεσμα μιας παράδοξης “συνεργασίας” μεταξύ των 2 θεοτήτων τους, του Moradin & του Gruumsh αντίστοιχα. Επιπλέον, είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια μιας νεκρόπολης, αποτέλεσμα του παλιού πολέμου μεταξύ των 2 φυλών. Αυτό οδηγεί στα παράδοξα φαινόμενα αφενός να κατοικούνται και να χρησιμοποιούνται για “πρακτικούς” καθημερινούς σκοπούς κτήρια και αρχιτεκτονικές δομές που αρχικά προορίζονταν για την ταφή των νεκρών. Μεγάλα μαυσωλεία χρησιμεύουν σαν αποθήκες, ορμητήρια επιχειρήσεων και guilds. Μικροί ομαδικοί τύμβοι χρησιμοποιούνται σαν κατοικίες, με τους νέους ενοίκους να “συγκατοικούν” αρμονικά και να είναι απόλυτα συμφιλιωμένοι με τους λιγοστούς... ορίτζιναλ κατοίκους που έχουν πλέον... αποδημήσει και βιώνουν μια μετά θάνατον ύπαρξη σαν φιλικά – συνήθως – φαντάσματα. Και φυσικά, πίσω από όλα αυτά υπάρχουν πολλές συνομωσίες και υπο-ιστορίες που περιμένουν τους παίκτες σας να τις βγάλουν στο φως...

Τα περιεχόμενα του “πακέτου”, εφόσον αφαιρέσεις την εξωτερική ζελατίνα και το φύλλο χοντρό χαρτόνι από τη μέση – που υπάρχει προκειμένου να μη τσαλακώνεται το εσωτερικό – είναι αναλυτικά τα εξής :

α) Χαρτονένιο αποσπώμενο εξώφυλλο που από μέσα υπάρχει από τη μια μεριά ασπρόμαυρος χάρτης (με εξάγωνα) της άμεσης περιοχής στην οποία βρίσκεται το Hammerfast και από την άλλη μεριά ένας ασπρόμαυρος χάρτης – κάτοψη του Hammerfast

β) Χάρτης πόστερ διπλής όψεως, έγχρωμος. Από τη μια πλευρά είναι μεγάλος έγχρωμος χάρτης της πόλης, που προορίζεται για χρήση από τους παίκτες (δεν έχει καθόλου πάνω σημειώσεις, νούμερα ή οτιδήποτε άλλο σχετικό) και από την άλλη είναι ο χάρτης του πανδοχείου στο οποίο πιθανότατα οι παίκτες σας θα περάσουν σημαντικό χρόνο. Ο δεύτερος χάρτης είναι τετραγωνισμένος και σε κλίμακα έτσι ώστε να μπορείτε να χρησιμοποιείσετε πάνω του τις μινιατούρες / tiles σας για να σκηνοθετήσετε τα bar fights στα οποία οι γκάφαλοι παίκτες σας αναπόφευκτα θα εμπλακούν.

γ) Το “βιβλίο” καθεαυτό, καλύτερα χαρακτηρίζεται σαν ψωμομένο φυλλάδιο, που απαριθμεί 32 ασπρόμαυρες σελίδες σε καλής ποιότητας σκληρό χαρτί.

Το βιβλίο είναι αρκετά καλογραμμένο, προσεγμένο και ολοκληρωμένο όσον αφορά αυτό που προσπαθεί να πετύχει. Όσα γράφονται ακροβατούν επιδέξια ανάμεσα στο απαραίτητο και το περιττό, δίνοντας στον dungeon master ότι χρειάζεται προκειμένου να “ζωντανέψει” επιτυχώς αυτή την απομακρυσμένη γωνιά της Nentir Vale, χωρίς αφετέρου να τον επιβαρύνουν με περιττές λεπτομέρειες που και τη φαντασία του θα περιορίσουν και θα βάλουν σε λούκια, και που ποσώς ενδιαφέρουν τους παίκτες. Το λιγοστό artwork που περιέχει, είναι ωραία σκίτσα σημαντικών χαρακτήρων της περιοχής, με μαύρο μελάνι που θα θυμίσουν στους παλιότερους τα αντίστοιχα που είχε σχεδιάσει ο Arnie Swekel για το Player's Handbook της 3ης έκδοσης. Τα κεφάλαια του βιβλίου, έχουν αναλυτικά ως εξής :

Welcome to Hammerfast
Μια μικρή εισαγωγή στο τι είναι και πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις αποδοτικότερα το προϊόν που μόλις αγόρασες. Επίσης λειτουργεί για να προετοιμάσει ψυχολογικά τον αναγνώστη προκειμένου να δεχτεί ευκολότερα τα ανισυμβατικά concept με τα οποία θα έρθει στη συνέχεια αντιμέτωπος.

Hammerfast's Legacy
Η ιστορία της πόλης, αναλυτικότερα, μαζί με αρκετές λεπτομέρειες που θα προσθέσουν γεύση στο campaign σας.

Surrounding Terrain
Το δεύτερο πιο ενδιαφέρον μέρος του βιβλίου. Μια σύντομη περιγραφή σχετικά με ΟΛΕΣ τις τοποθεσίες της ευρύτερης περιοχής (όπως απεικονίζεται στα εξάγωνα του χάρτη του εσωφύλλου). Γεμάτο από γεωγραφία, adventure hooks και ιδέες.

Important Figures in Hammerfast
Μέσα σε μια σελίδα, 4 από τις πλέον σημαντικές προσωπικότητες που με τη δράση τους καθορίζουν και ρυθμίζουν τη ζωή στο Hammerfast.

Hammerfast Locations
Το πλέον ενδιαφέρον μέρος του βιβλίου, μια αναλυτική περιγραφή της ίδιας της πόλης. Τα πάντα είναι γραμμένα με επάρκεια και ευκρίνεια. Επίσης είναι ασφυκτικά γεμάτο με ιδέες, adventure hooks, προτάσεις και ευνάσματα για να βάλει μπρος η φαντασία και να δουλέψει. Πραγματικά πολύ καλή δουλειά.

The Foundation Stone
Ένα μικρό κεφάλαιο αφιερωμένο στην ομώνυμη ταβέρνα που πιθανότατα να φιλοξενήσει τους παίκτες σας. Ναι, είναι η ίδια που απεικονίζεται στην άλλη μεριά του poster map της πόλης.

Villains of Hammerfast
Το τρίτο καλύτερο μέρος του βιβλίου είναι εδώ. Πρακτικά, μέσα σε μόλις ένα τρισέλιδο σου έχουν αναπτύξει ένα ολόκληρο campaign που θα πάει τους παίκτες από το πρώτο επίπεδο στο δέκατο!!! Μιλάμε ότι περιέχει μήνες ολόκληρους από ατόφιο gameplay!!! Φυσικά δεν υπάρχουν χάρτες ή εκτεταμένες στατιστικές (πλην αυτών των σημαντικότερων villains). Αλλά υπάρχουν αναλυτικά outlines για... ούτε μια, ούτε δυο αλλά... 10 (!!!) περιπέτειες, που με λίγη δουλειά από μέρους του dungeon master και δεδομένου ότι όλα πλέον βρίσκονται με λίγο ψάξιμο έτοιμα, στατιστικές, dungeon maps και δε συμμαζεύεται, μπορούν να μετατραπούν σε πλήρεις, κανονικότατες περιπέτειες με τα όλα τους. Φυσικά το σενάριο δεν είναι και ουάου, ούτε κάτι που δεν έχεις ξαναδει. Αλλά είναι λειτουργικότατο, είναι αρκετά απλό και τυρένιο προκειμένου να πατήσει σωστά όλα τα “κουμπια” των παικτών και να τους κάνει να ενδιαφερθούν και να “νιώσουν”. Εξάλλου, ποιό από τα αληθινά κλασικά adventure modules είχε καλό σενάριο; Μήπως το “Keep on the Borderlands” (που η... οσμή του πλανάται έντονα μέσα στις σελίδες του Hammerfast); Το “White Plume Mountain”, το “Tomb of Horrors” ή μήπως η σάγκα του “Against the Giants”; Αυτό ακριβώς! Μη χέσω σενάριο είχαν! Αλλά είχαν έξοχα background τα οποία έξαπταν τη φαντασία των παικτών της εποχής, οι οποίοι έφτιαχναν με τις πράξεις τους μόνοι τους την ιστορία. Με αυτό τον “παλιομοδίτικο” τρόπο αποπειράται να λειτουργήσει και το υλικό του Hammerfast και κατά την ταπεινή μου γνώμη, το κατορθώνει απόλυτα.

Τα κεφάλαια “Bandits of the Dawnforge Mountains”, “The Circle of Stone”, “Thar and the Slumbering Dragon” περιέχουν στατιστικές και λεπτομερές background σχετικά με τους σημαντικότερους “κακούς” του campaign που αναπτύχθηκε σχηματικά στο προηγούμενο κεφάλαιο. Τέλος, το κεφάλαιο “Other Adventures in Hammerfast” είναι μια συλλογή από “χύμα” ιδέες και προτάσεις για να εμπλουτίσετε το campaign σας.

Τις απόψεις μου για την 4η έκδοση του Dungeons & Dragons τις έχω εκτυπώσει εκτενέστατα πολλές φορές στο παρελθόν. Δεν μου αρέσει επειδή δε μου ταιριάζει. Αλλά τη σέβομαι. Και οφείλω να ομολογήσω πως μέχρι τώρα ότι έχει βγει με τη βούλα της 4th Edition, άσχετα αν διαφωνώ με το περιεχόμενο και τη φιλοσοφία του, είναι ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΜΕΝΟ ΜΕΧΡΙ ΑΗΔΙΑΣ. Το αυτό ισχύει και με το Hammerfast που στις λίγες σελίδες του κρύβει τόσο πολύ υλικό και ιδέες που ένα τέτοιο αντίστοιχο προϊόν αν έβγαινε τότε για τη 3rd Edition θα ήθελε ολόκληρο τόμο για να τα χωρέσει! Από την άλλη, για άλλη μια fantasy πόλη, αξίζει να δώσει κανείς 15 ευρώ, ειδικά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε; Δεδομένου ότι με... άλλα τόσα αγοράζεις ολόκληρο hardcover βιβλίο campaign setting; Κατά τη γνώμη μου ΟΧΙ – εκτός κι αν δεν έχεις άλλη καλύτερη επιλογή.

Εξηγώ. Πριν μόλις 3 χρόνια, άρθρα της ποιότητας και της έκτασης του Hammerfast θα περιέχονταν εντός ενός Dungeon ή Dragon περιοδικού. Που μαζί με άλλες... 60 σελίδες υλικό, θα στοίχιζε όλο μαζί τα μισά λεφτά από όσα έχει το Hammerfast τώρα. Και θα σου είχε και δωράκι τον έγχρωμο poster χάρτη! Θυμίζω τα αντίστοιχα υποδειγματικά τεύχη που περιέγραφαν τις πόλεις Cauldron, Diamond Lake, Sasserine, the Styes, Istivin, τη σειρά cities of the Realms και τόσα άλλα... Από την άλλη, τα Dungeon και Dragon, τουλάχιστον όπως τα είχαμε μάθει και αγαπήσει από την καλή Paizo Publishing είναι εδώ και χρόνια παρελθόν. Και δεν είναι και το πλέον εύκολο πράγμα να τα βρεις, ή ακόμα και να τα πετύχεις, δεν ξέρεις αν θα περιέχουν αυτό που ζητάς. Το Hammerfast από την άλλη, είναι μια στιβαρή επιλογή, εύκολο να το κατανοήσεις αλλά με βάθος αμέτρητο που μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα πολύτιμη, ειδικά για τον αρχάριο dungeon master που δεν έχει την πληθώρα υλικού που έχουν οι παλιότερες “καραβάνες”. Αλλά ακόμα και για τους πιο έμπειρους, η πρωτοτυπία του σε πολλά θεμελιώδη πράγματα – είναι σαφέστατο ότι δεν πρόκειται για “άλλη μια πόλη σαν τις άλλες”! - το κάνει αρκετά ελκυστικό σαν πρόταση.

Βαθμολογία : 3,5 / 5

Date Night (Ραντεβού για Παντρεμένους)

Μάστορας : Shawn Levy
Παίχτες : Steve Carell , Tina Fey , Mark Wahlberg , Mila Kunis , James Franco
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο Phil και η Claire Foster είναι ένα ανδρόγυνο που η ζωή τους έχει μπει σε μια απόλυτη ρουτίνα. Μεταξύ των επαγγελματικών και των οικογενειακών υποχρεώσεών, δεν τους έχει μείνει καθόλου χρόνος για τους ίδιους. Προσπαθώντας να αναθερμάνουν τη σχέση τους, βγαίνουν ραντεβού σε ένα σικάτο εστιατόριο. Εκεί, μη βρίσκοντας τραπέζι για να κάτσουν, παίρνουν την κράτηση ενός ζευγαριού που δεν παρουσιάστηκε, ισχυριζόμενοι ότι είναι αυτοί. Μόνο που το ζευγάρι έχει κάνει λαμογιά σε έναν νονό της μαφίας. Και πλέον, ο στόχος των εκτελεστών του είναι ο Phil και η Claire καθώς νομίζουν ότι πρόκειται για τους αληθινούς απατεώνες...

Αναλυτικότερα :
Εντάξει, τουλάχιστον οι προθέσεις της ταινίας είναι ολοκάθαρες. Ο μόνος λόγος ύπαρξής της είναι για να δώσει χώρο στα κωμικά ταλέντα των Tina Fey – πάντα γλυκύτατη – και του Steve Carrell προκειμένου να “αλωνίσουν”. Το αποτέλεσμα είναι μια απόλυτα προβλέψιμη – αν και εξόχως διασκεδαστική – κωμωδιούλα που ενίοτε θυμίζει δεκαετία του '80 καθώς αποτελεί γέννημα θρέμμα εκείνης της “σχολής”. Και ασφαλώς σερβίρεται κομπλέ με όλα τα τερτίπια ταινίας του είδους, κάποιες καλές εκπλήξεις σαν guest ρόλους και φυσικά τη χημεία των 2 πρωταγωνιστών. Πέρα από αυτά, δεν υπάρχει κάτι άλλο ιδιαίτερο να σχολιάσει κανείς για αυτή την ταινία. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να μαντέψει πώς ξεκινά, πώς εξελίσσεται και πώς τελειώνει.

Φυσικά, είναι πάντα ευχάριστο να βλέπεις αυτούς τους ηθοποιούς να παίζουν αγαπησιάρηδες, γκαφατζήδες χαρακτήρες. Αν και κατά τη γνώμη μου, τόσο ο Steve Carrell, όσο και η Tina Fey είναι περισσότερο “τηλεοπτικοι” ή ακόμα καλύτερα του stand up comedy. Η μεγάλη οθόνη νιώθεις πως κάνει το ταλέντο τους να φαντάζει πιο... “ξεθωριασμένο”... το “τεντώνει” σαν να απλώνεις πολύ μικρή ποσότητα βούτυρου σε πάρα πολύ ψωμί. Κάτι που συμβαίνει και με τους “δικούς μας” εξάλλου ηθοποιούς που μπορεί να είναι πολύ δημοφιλείς και στους τηλεοπτικούς τους ρόλους να “κεντάνε”, αλλά όποτε αποπειρώνται να κάνουν κινηματογράφο, δείχνουν αναπόφευκτα “λίγοι”. Θέλει άλλο φυζίκ, φάτσα και... cojones για να γεμίσεις τη μεγάλη οθόνη. Θέλει μια πολύ πιο large παρουσία. Και οι Carrell & Fey, όσο συμπαθητικοί και ταλαντούχοι να είναι (που είναι!) εντούτοις δεν είναι επ'ουδενί κινηματογραφικοί. Απλώς “επιστρατεύτηκαν” λόγω έλλειψης άλλων ηχηρών ονομάτων στην πιάτσα της κωμωδίας, με τη λογική του “ανάμεσα στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος”.

Παρόλα αυτά, το “Date Night” έχει αδιαμφισβήτητα τις αρετές του. Η σκηνή του κυνηγητού με τα αυτοκίνητα είναι ξεκαρδιστική. Και στις λίγες περιπτώσεις που οι 2 πρωταγωνιστές αφήνουν το κωμικό τους ταλέντο πιο “αμολυτό” από τους περιορισμούς του σεναρίου – πχ όταν σχολιάζουν τα άτομα στα διπλανά τους τραπέζια – αυτές είναι και οι πλέον δημιουργικές και πρωτότυπες στιγμές της ταινίας. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να αυτοσχεδιάσουν περισσότερο, να είναι πιο αυθόρμητοι, πιο πολύ ο εαυτός τους, κοινώς, να κάνουν τα “δικά τους”. Αλλά δυστυχώς, το καλούπι του σεναρίου και οι επιταγές μιας χολυγουντιανής παραγωγής πέφτουν και τους καταπλακώνουν αλύπητα. Σαν ένα κουστούμι που είναι καλό εξωτερικά μεν, αλλά δεν εφαρμόζει σωστά πάνω σου.