Πλατφόρμα : PS3, XBOX360, PC
Τα Θετικά :Ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη ιστορία, εξαιρετική κινηματογραφική παρακολούθηση, γρίφοι και καταστάσεις που εκμεταλλεύονται έξυπνα τις ιδιαιτερότητες του χειρισμού. To υπέροχα επιβλητικό Soundtrack
Τα Αρνητικά :Αδέξιος, πολύπλοκος, προβληματικός χειρισμός. Κακός χειρισμός της κάμερας. Ξεπερασμένα γραφικά. Απογοητευτικό, αδιευκρίνίστο finale
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Αναλυτικότερα :
Ιστορική σειρά τα Alone in the Dark! Για τους νεότερους από εσάς που θεωρούν ότι η σειρά παιχνιδιών Resident Evil είναι η απαρχή του είδους survival horror, σας πληροφορώ ότι απατάσθε σφόδρα. Γιατί πολλά χρόνια πριν από το πρώτο Resident Evil στο Psone, είχε κλέψει τις καρδιές των PC users ένα υπέροχα ατμοσφαιρικό, μακάβριο παιχνίδι, το πρώτο Alone in the Dark! Έχοντας πρώιμα πολυγωνικά γραφικά, στατικό background, ανατριχιαστικά midi νανουρίσματα για soundtrack και αντλώντας την ιστορία του από
στοιχεία της Μυθολογίας Κθούλου αλλά και από τα γραπτά άλλων κλασικών συγγραφέων τρόμου, έβγαλε πολλά sequels, αλλά σταδιακά η φήμη του παράπαιε, προφανώς θύμα άλλων εντυπωσιακότερων και πιο μοδάτων ειδών παιχνιδιών που άρχισαν μα καταιγιστικούς ρυθμούς να μονοπολούν τα desktops της εποχής (λέγε με real time strategy & rpg's!)
Το Resident Evil είχε το όνομα, αλλά και τη χάρη. Έπιασε το νήμα από εκεί που το είχε παρατήσει η παλιά σειρά και το επέκτεινε με δημιουργικό και ευφυέστατο τρόπο, δένοντας το στοιχείο του survival horror με σχεδόν κινηματογραφικά production values, γραφικά τελευταίας τεχνολογίας, ενδιαφέρουσα, πολύπλοκη ιστορία (σε σημείο που να θυμίζει σήριαλ!) και τραγικούς larger than life χαρακτήρες. Σε όλα αυτά κόλλησε και την κουλτούρα των ζομποταινιών που είχαν γαλουχίσει μια ολοκληρη γενιά πιτσιρικάδων που γεννήθηκαν & μεγάλωσαν στο χρονικό διάστημα από τέλη της 10ετίας του '70 έως και όλη τη 10ετία του '80 και μετεξελίχθηκαν στο πλέον δραστήριο καταναλωτικό κοινό της 10ετίας του '90! Το φαινόμενο Resident Evil ήταν ένα από τα πιο σημαντικά και επιδραστικά στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών, συνοδεύτηκε από διψήφιο αριθμό τίτλων σε όλες τις πλατφόρμες, 3 κινηματογραφικές παραγωγές και μια σε μορφή anime και ένα αμέτρητο franchise, ίσως το δυνατότερο στη σκηνή των videogames, ακόμα και σήμερα!
Η παροιμία λέει ότι κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Έτσι, τα Alone in the Dark, από γεννήτορες της επιτυχίας του Resident Evil, βρέθηκαν να στηρίζονται και να αναβιώνουν χάρη στην τερατώδη επιτυχία του! Φυσικά, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Η
σύγκριση αδικούσε κατάφορα τα Alone in the Dark σε σχέση με τα διασημότερα “ξαδερφάκια” τους. Τα γραφικά & η παρουσίαση ήταν πάντα πιο πίσω, το gameplay & ο χειρισμός “πιθήκιζαν” αυτόν του R.E. Και το σενάριο προσπαθώντας να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό είχε απωλέσει σταδιακά τις λογοτεχνικές του καταβολές και εξαρτιόταν αδέξια από ένα ψευδοκινηματογραφικό προφίλ. Αλλά ήταν και η ίδια η εποχή που ξεπέρασε το Alone in the Dark. Από τα μέσα του '90 μέχρι και σήμερα, κάθε τίτλος που περιελάμβανε έστω ένα ψύγμα αληθινής real time δράσης και απαιτούσε αντανακλαστικά και “νεύρο” στο χειρισμό του πληκτολογίου ή / και του χειριστηρίου, είχε πάντα την σοβαρή πιθανότητα να καταδικαστεί ως “
κονσολάδικος” από το κοντόφθαλμο, προκατειλημμένο κοινό των PC gamers και φυσικά του σχετικού τύπου. Και ό,τι χαρακτηριζόταν κονσολάδικο, απλά αυτοκτονούσε εμπορικά στο χώρο των προσωπικών υπολογιστών. Δε χρειάζεται καν να προσθέσω ότι οι δυο ανεκδιήγητες κινηματογραφικές παραγωγές που μοιράζονται τον τίτλο του, διόλου δε συντέλεσαν στη δημοφιλία της σειράς...
Κάπου εκεί, ακολουθώντας την άκρως αποτυχημένη κυκλοφορία του “
Alone in the Dark : The New Nightmare” σε υπολογιστές αλλά και σε κονσόλες, η σειρά πέρασε σε αδράνεια. Πέρσι, η Eden Studios σε συνεργασία με την Atari, αποφάσισαν να “ξεθάψουν” το franchise και να κυκλοφορήσουν ένα καινούριο και άκρως φιλόδοξο τίτλο. Έξυπνη φαινομενικά κίνηση, δεδομένου ότι ο θρόνος του βασιλιά των survival horror games ήταν πλέον αδειανός, με το Resident Evil 5 να ακολουθεί καθαρά action νόρμες και με βασικό ανταγωνιστή μάλλον το (υπέροχο)
Dead Space (αλλά και το sequel αυτού που περιμένουμε άμεσα να βγει και να σαρώσει!) Κάτι ωστόσο δεν πήγε καλά και η πλειοψηφία του κοινού έμοιαζε απλά να αναρωτιέται τι στα κομμάτια συμβαίνει με το καινούριο Alone in the Dark. Τα περιοδικά και οι ιστοσελίδες έδιναν μουδιασμένες, μη διευκρινηστικές απόψεις και κάπου εκεί τα κουτιά του Alone in the Dark, μαζί με μια μπαμπάτσικη collector's edition έμειναν απούλητα στα ράφια των καταστημάτων.
Η αλήθεια ήταν ότι το καινούριο “Alone in the Dark” ήταν ένα καλό παιχνίδι που καταστρεφόταν από τα πολλά τεχνικά προβλήματα και τις ελλείψεις. Προβληματικός χειρισμός, bugs, παλιομοδίτικα γραφικά ήταν μόλις λίγα από τα πολλά και κραυγαλέα ελαττώματά του, που υποσκέλιζαν δραματικά τις όποιες καλές ιδέες, τις καινοτομίες και τις σεναριακές αρετές του. Η λύση δόθηκε με την κυκλοφορία ενός remake που πρακτικά ήταν το ίδιο παιχνίδι με τις απαραίτητες διορθώσεις και ένα αισθητικό lifting. Σε ιδιαίτερα φτηνό πακέτο, προκειμένου να καλμαριστούν οι τυχόν αρνητικές αντιδράσεις του κοινού που καλείται να πληρώσει δεύτερη φορά για το ίδιο προϊόν. Η λύση δεν είναι καινούρια, έχει εφαρμοστεί και στο παρελθόν (μπορώ με τη μια να θυμηθώ τους τίτλους “Castlevania” και “Castlevania : Legacy of Darkness” για το Nintendo 64) Ο τίτλος μετονομάστηκε “Alone in the Dark : Inferno” και μπορείτε να τον προμηθευτείτε ολοκαίνουριο σε τιμή της τάξης των 10 – 15 ευρώ από τα καταστήματα (και προφανώς ακόμα φτηνότερα μέσω ίντερνετ)
Σενάριο :
Έχεις το ρόλο του
Edward Carnby, του κλασικού “παλαίμαχου” κεντρικού χαρακτήρα της σειράς. Ξεκινώντας το παιχνίδι, ξυπνάς έχοντας απωλέσει τη μνήμη σου και με κάποιους άγνωστους να έχουν ξυλοκοπήσει & δέσει χειροπόδαρα, εσένα και έναν άλλο τύπο και να αναφέρονται σε κάποιου είδους “τελετουργία”. Ένας σεισμός κάνει τα πάντα λίμπα και κάποιες μυστήριες ρωγμές στα πατώματα και τους τοίχους, λειτουργώντας με σχεδόν νοήμονα τρόπο, κατατροπώνουν τους απαγωγείς σας και σου δίνουν την ευκαιρία να αποδράσεις. Βγαίνοντας από το μέρος που κρατείσαι, συνειδητοποιείς ότι αυτά τα μυστηριώδη φαινόμενα συμβαίνουν πλέον παντού. Σεισμοί και αφύσικες καταστροφές έχουν γονατίσει όλη την πόλη και τελικά καταλήγεις σε ένα απομονωμένο τμήμα του Central Park, μαζί με τον άλλο τύπο που ήσασταν κρατούμενοι αλλά και με μια γυναίκα που κόλλησε μαζί σας. Κάπου εκεί αρχίζει η οδύσσεια του Edward που πρέπει να ξαναβρεί την μνήμη του, να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη και να αποτρέψει όλο αυτό το σκηνικό που όλα μαρτυρούν ότι πρόκειται για την καταστροφή του κόσμου...
Το σενάριο έχει σαν πρωταρχική επιρροή τις θεωρίες συνωμοσίας που αφορούν τη δημιουργία του Central Park. Προσωπικά δεν τις είχα υπόψη μου, αλλά υπάρχουν άπειρα σχετικά βιβλία και sites που μπορούν να διαφωτίσουν όσους ενδιαφέρονται για το θέμα. Όπως και να έχει, είναι εντυπωσιακότατο, με εξαιρετικά καλοδουλεμένη κινηματογραφική άποψη. Ο ρυθμός του σε γραπώνει από τα κάκαλα και δε σε αφήνει να ησυχάσεις μέχρι να το τερματίσεις. Η φιλμική αίσθηση τονίζεται ακόμα περισσότερο από την ύπαρξη κεφαλαίων από όπου μπορείς να πιάσεις και να συνεχίσεις τη δράση, ακριβώς όπως τα chapters σε μια ταινία Blue Ray ή dvd! Αυτό σου επιτρέπει να ξεπεράσεις ολόκληρα κομμάτια, ακόμα και να πας κατευθείαν στον επίλογο, χωρίς να χρειάζεται να έχεις παίξει πριν και να περάσεις τα προηγούμενα κεφάλαια! Φυσικα δεν προτείνω κάτι τέτοιο, αλλά μπορεί να αποβεί αναγκαίο κακό σε περίπτωση που το παιχνίδι “κολλήσει” - δεδομένου ότι δε σου δίνει τη δυνατότητα να σώσεις από μόνος σου, αλλά το κάνει το παιχνίδι από μόνο του – ή αν δε μπορείς να λύσεις ένα γρίφο και δε θέλεις να συμβουλευτείς λύση. Κάθε φορά μάλιστα που συνεχίζεις από εκεί που το άφησες ή που “φορτώνεις” ένα chapter, βλέπεις και ένα απολαυστικό “τρέιλερ” των όσων προηγήθηκαν, κομπλέ με κινηματογραφικό soundtrack και εκφωνιτή!
Όλα τα του σεναρίου άψογα – εκτός από το ένα και σημαντικότερο : το φινάλε. Αμφότερα (δεδομένου ότι είναι 2 διαφορετικά) είναι ημιτελή (προφανώς για να σε βάλουν στην πρίζα να παίξεις το sequel – αφόσον αυτό βγει κάποτε), ασαφή και διφορούμενα. Απλώς απογοητευτικά. Αλλά επειδή η τελική γεύση είναι και αυτή που σου μένει, η όλη αίσθηση από το κατά τα άλλα πολύ καλό σενάριο, χαλάει και αυτό είναι πραγματικά κρίμα. Τέλος, αξίζει να αναφέρω ότι το σενάριο χωρίζεται σε 8 κεφάλαια (ή μήπως
interactive ταινίες μικρού μήκους;) της μιας ώρας περίπου έκαστο, δηλαδή θα τερματίσετε το παιχνίδι σε 3 - 4 απογεύματα. Συν μισή ώρα για να ξαναπαίξετε το τελικό κομμάτι του τελευταίου κεφαλαίου, προκειμένου να δείτε και τον εναλλακτικό επίλογο. Και κάπου εκεί τελειώνουν όλοι οι λόγοι που υπάρχουν για να σας κάνουν να ασχοληθείτε με το παιχνίδι.
Γραφικά & Ήχος :Με μια λέξη – πεπαλαιωμένα. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί το εξαιρετικά σχεδιασμένο μοντέλο του Edward και οι εξωτερικές όψεις των περισσότερων κτηρίων που αποδίδονται με εντυπωσιακή αρχιτεκτονική λεπτομέρεια. Όλα τα άλλα πάσχουν όσον αφορά το γραφικό τομέα. Περιορισμένη χρωματική παλέτα, ελλιπείς φωτισμοί και μονότονα, γκρίζα περιβάλλοντα, ειδικά όσον αφορά το εσωτερικό κτηρίων και δωματίων. Τα μοντέλα των υπόλοιπων χαρακτήρων, αυτά των “τεράτων” και των υπερφυσικών πλασμάτων που καταδιώκουν τον Edward, απογοητεύουν. Κακές αναλογίες, χοντροκομμένα πολύγωνα, έλλειψη φαντασίας στο σχεδιασμό (εκτός, ίσως, από το εντυπωσιακό πλάσμα που πολεμάτε στο κεφάλαιο με το τρένο) Ανήκουν καθαρά σε κονσόλα παλαιότερης γενιάς, τολμώ να πω ότι αν παραβλέψουμε την υψηλή ανάλυση, τα περισσότερα παιχνίδια του Playstation 2 έχουν πολύ καλύτερα γραφικά και μοντέλα! Ίσως και κάποια λίγα του Playstation 1!!! (φερ ειπείν τα Resident Evil 2 & 3, Metal Gear, Soul Blade, Wipeout, Tomb Raider 2 & 3.
Τι θυμήθηκα πάλι ο πστς!)
Ο ήχος απαρτίζεται από ένα κορυφαίο, αλλά πολύ περιορισμένο σε μουσικά θέματα soundtrack και πολλά αν και κάπως μονότονα ηχητικά εφέ. Άπαξ και ξεπεράσετε το αρχικό σοκ από το ατμοσφαίρικό μουσικό κομμάτι που ντύνει τους τίτλους αρχής, τα τρέιλερ και όλες τις δραματικές στιγμές του παιχνιδιού, θα διαπιστώσετε ότι ο ηχητικός τομέας σίγουρα δεν είναι το δυνατό του κομμάτι. Το speech κινείται σε υψηλό επίπεδο, η βραχνή “συφιλιασμένη” φωνή του Edward πείθει και σας βάζει ακόμα περισσότερο στο πετσί του ρόλου. Το αυτό ισχύει και με τη φωνή της συμπρωταγωνίστριας. Οι διάλογοι είναι ευκρινείς, καλογραμμένοι και καλοειπωμένοι, αν και δυστυχώς δεν υπάρχει δυνατότητα ενεργοποίησης υποτίτλων.
Χειρισμός :
Όσο πιο άγαρμπος γίνεται. Το concept του να χειρίζεστε ξεχωριστά το κάθε χέρι του Edward είναι έξυπνο, αλλά κάκιστα εκτελεσμένο. Η βασική ιδέα είναι να χρησιμοποιείτε αντικείμενα ξεχωριστά με το κάθε χέρι και ενίοτε ταυτόχρονα, δημιουργώντας διάφορους συνδυασμούς. Το inventory σας είναι... το εσωτερικό του παλτού του Edward, οι θήκες και οι τσέπες του. Ωστόσο, ενω μπορείτε να αλλάξετε θέσεις στα υπάρχοντά σας, αυτά για άγνωστο λόγο παρά το ότι μετακινούνται ελεύθερα όσο παραμένουν στο ίδιο πλευρό του παλτού, εντούτοις, για κάποιο λόγο αρνούνται να μετακινηθούν στην άλλη πλευρά! Δηλαδή όσα αντικείμενα αποθηκευτούν στη αριστερή τσέπη, δε γίνεται να μπουν στη δεξιά! Δεδομένου ότι η πλευρά στην οποία αποθηκεύεται ένα αντικείμενο, συνεπάγεται και το ποιο χέρι πρόκειται να το χειριστεί, αυτό σημαίνει ότι κάποια αντικείμενα θα πρέπει να τα συνδυάσετε μεταξύ τους σε real time, απλά επιλέγοντας το ένα με το δεξιό χέρι και το άλλο με το αριστερό, εντούτοις δε μπορείτε να κάνετε το ίδιο, αν αυτά βρίσκονται στην ίδια μεριά του παλτού, γιατί μπορεί τα τα επεξεργαστεί μονάχα το σύστοιχο χέρι! Τότε πρέπει να “μπείτε” στο inventory, να δώσετε εντολή να συνδυαστούν τα αντικείμενα και μετά να “βγείτε” από αυτό και να τα χρησιμοποιήσετε. Και όση ώρα σας πάρει για να τα κάνετε όλα αυτά, η δράση συνεχίζεται απτόητη, οι εχθροί συνεχίζουν να σας καταδιώκουν!
Για παράδειγμα, έστω ότι θέλετε να χρησιμοποιήσετε τον αναπτήρα σας. Μπορείτε να τον χειριστείτε αποκλειστικά με το αριστερό χέρι. Δε βαριέσαι. Έστω τώρα ότι θέλετε να χρησιμοποιήσετε ταυτόχρονα αναπτήρα & μπουκάλι spray, δημιουργώντας ένα αυτοσχέδιο φλογοβόλο. Επιλέγετε ζωντανά τον αναπτήρα με το αριστερό χέρι & το μπουκάλι με το δεξί (και μόνο!) και voila! το φλογοβόλο σας. Επίσης κανένα πρόβλημα. Έστω τώρα ότι θέλετε να φτιάξετε μια αυτοσχέδια μολότωφ. Δε μπορείτε να ανάψετε το φυτίλι, γιατί τα υφάσματα και τον αναπτήρα, τα χειρίζεστε αποκλειστικά με το αριστερό! Πρέπει να μπείτε στο inventory, να δώσετε εντολή να συνδυαστούν το ύφασμα / κομμάτι επίδεσμο / φυτίλι με το μπουκάλι. Να βγείτε, να ξαναεπιλέξετε στο αριστερό χέρι τον αναπτήρα, στο δεξί το μπουκάλι με το φυτίλι, να το ανάψετε παρακολουθώντας ένα παράλογα μακροσκελές animation του “ανάμματος”, μετά με το κουμπί του ενός χεριού να σημαδέψετε και με το κουμπί του άλλου χεριού (!!!) να εκτοξεύσετε τη μολότωφ! Ενώ ταυτόχρονα όλη αυτή την ώρα, εχθροί σας κυνηγάνε και αφαιρούν ανεμπόδιστοι τη ζωή σας! Τώρα φανταστείτε τι θα πρέπει να κάνετε προκειμένου να φτιάξετε μια αυτοσχέδια ωρολογιακή βόμβα, βάζοντας φυτίλι στο μπουκάλι, να το τυλίξετε με κολλητική ταινία διπλής όψης, να κολλήσετε σε αυτό ένα κουτί σφαίρες, να ανάψετε το όλο σύστημα, να σημαδέψετε και να το πετάξετε!
Η ιδέα είναι καλή και κάποιοι γρίφοι συδυάζουν έξυπνα τις καινοτομίες του χειρισμού. Αλλά η εκτέλεση πάσχει. Προσθέστε στο όλο χάος ότι πολλά από τα αντικείμενα έχουν μια εναλλακτική χρήση με το κουμπί αλληλεπίδρασης, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ από τη χρήση που ενεργοποιείτε από το κουμπί που ελέγχει το σύστοιχο χέρι. Φερ' ειπείν, αν πατήσετε το κουμπί αλληλεπίδρασης κρατώντας ένα μπουκάλι με υγρό, αδειάζετε το περιεχόμενό του στο πάτωμα. Με ένα άλλο κουμπί, αφήνετε χάμω το μπουκάλι! Και με το κουμπί του χεριού, σημαδεύετε για να το εκτοξεύσετε! Τις περισσότερες φορές απλά θα μπερδέυετε τα διάφορα αντικείμενα, κάποια θα πρέπει να τα συνδιάσετε από μόνοι σας και κάποια θα “κολλάνε” αυτόματα, προκαλώντας σύγχιση και εκνευρισμό. Την κατάσταση προσπαθούν να σώσουν κάποια shortcuts που αποθηκεύουν και εκτελούν αστραπιαία μέχρι 4 διαφορετικούς συνδυασμούς αντικειμένων της επιλογής σας, όταν πατήσετε διαδοχικά μια ακολουθία πλήκτων.
Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει και στα άλματα. Ποτέ δε γνωρίζεις μέχρι ποιό ακριβώς μήκος μπορεί να πηδήξει ο χαρακτήρας, καθώς φαινομενικά αυτό αλλάζει κατά περίσταση. Ακόμα και να κάνεις τον Edward να περπατήσει με πολλή ακρίβεια, είναι ένας μικρός άθλος, δεδομένου ότι ξεκινάει την κίνησή του αργά και την τελειώνει με μια σχετική καθυστέρηση, λόγω αδράνειας. Σε αυτό προσθέστε και το γεγονός ότι τα τραύματα του Edward επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κίνηση και την ταχύτητά του. Ευτυχώς το παιχνίδι σπάνια απαιτεί να κάνετε χειρισμους ακριβείας, αν και όπου αυτό συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι μάλλον αμήχανο και εκνευριστικό. Θέμα μεγάλο υπάρχει με την κάμερα όσο κινείστε σε οπτική τρίτου προσώπου. Με την παραμικρή κίνηση αλλάζει από μόνη της κατεύθυνση και πρέπει να την επαναφέρετε χειροκίνητα, σε μόνιμη βάση. Σύντομα θα διαπιστώσετε ότι από τις δυο οπτικές παιξίματος, αυτή του πρώτου προσώπου είναι η πλέον προτιμότερη και λειτουργικότερη, αν και υστερεί στην απόδοσή της όσον αφορά τη γραφική απεικόνιση.
Πρωτότυπος αλλά με αδέξια απόδοση, είναι και ο τρόπος που χειρίζεστε αντικείμενα που μαζεύετε από τον περιβάλλον σας. Πρακτικά, με ένα κουμπί τα παίρνετε, με ένα άλλο τα αφήνετε κάτω και με το κουμπί του αντίστοιχου χεριού σε συνδυασμό με τις κινήσεις του δεξιού αναλογικού μοχλού τα κινείτε όπως θέλετε. Φερ' ειπείν, προκειμένου να επιτεθείτε με ένα λοστό πρέπει κρατώντας το κουμπί του χεριού, να κινείτε αναλλακτικά τον αναλογικό μοχλό δεξιά και αριστερά για να κάνετε οριζόντιο χτύπημα και πάνω / κάτω για να κάνετε κάθετο χτύπημα. Παίρνοντας ένα εύλεκτο αντικείμενο και στρέφοντας το με το μοχλό προς την κατεύθυνση μιας φωτιάς, αυτό αρχίζει να φλέγεται. Για να ρίξετε μια πόρτα παίρνετε ένα βαρύ αντικείμενο π.χ. Έναν πυροσβεστήρα και τον μετακινείτε με φόρα μπρος / πίσω. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, δεδομένου ότι ο χειρισμός των αντικειμένων που δεν είναι από το inventory σας γίνεται αποκλειστικά με την οπτική τρίτου προσώπου, έχετε ένα επιπλέον πρόβλημα με την κάμερα που αρνείται πεισματικά να συνεργαστεί και χάνει την εστίασή της ακόμα και με την παραμικρή σας κίνηση.
Gameplay :
Ευτυχώς, οι δημιουργοί του παιχνιδιού έλαβαν υπόψη τα κολλήματα του χειρισμού και σε γενικές γραμμές κράτησαν τις απαιτήσεις όσον αφορά το action κομμάτι σε χαμηλά επίπεδα. Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια παρεξήγησης :
η καρδιά του “Alone in the Dark : Inferno” είναι οι γρίφοι του και το έξυπνο, πρωτότυπο gameplay που σε κάθε ευκαιρία ενσωματώνει δημιουργικά τον ιδιαίτερο, πολύπλοκο χειρισμό. Τα αντικείμενα που μπορείς να πιάσεις, να συδυάσεις και να χρησιμοποιήσεις είναι πάρα πολλά και οι συνδυασμοί διεγείρουν τη φαντασία. Θέλεις απλά να μετατρέψεις ένα μπουκάλι spray σε φλογοβόλο; Κανένα πρόβλημα! Θες να φτιάξεις άπειρες μολότωφ και να δώσεις στο επαναστατημένο νιάτο που κρύβεις μέσα του μια μοναδική ευκαιρία να εκφραστεί; Do it! Ή μήπως γουστάρεις να το παίξεις
μικρός McGuyver και να δοκιμάσεις ό,τι κουφό σε συνδυασμό μπορείς να φανταστείς; Με αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς, “μονοπάτια φωτιάς” και δε συμμαζεύεται; Και αυτό παίζει! Μια προειδοποίηση – όταν πιάσεις τον εαυτό σου, επανειλημμένα και χωρίς ιδιαίτερο λόγο,
να τρέχει τέζα γκαζωμένος, να πηδάει την τελευταία στιγμή από το αυτοκίνητο και αμέσως μετά να σημαδεύει το ντεπόζιτο της βενζίνης και να το μετατρέπει σε μια τεράστια βόμβα, παίζει να αρχίζεις να γίνεσαι πυρομανής! Στην πραγματική ζωή!
Μια ακόμα ιδιαιτερότητα του χειρισμού, ευτυχώς ευχάριστη αυτή τη φορά, είναι η ξεχωριστή σχέση που έχει ο Edward με τα αυτοκίνητα. Καθώς κινείσαι σε ένα σχεδόν αποκαλυπτικό τοπίο, απομονωμένος στο σκοτεινό, ομιχλιασμένο Central Park, μπορείς να μπεις σε οποιοδήποτε αυτοκίνητο βρεθεί στο δρόμο σου και να το χρησιμοποιήσεις κατά βούληση, με τον ίδιο τρόπο που έκλεβες αυτοκίνητα στα “Gran Theft Auto”. Μόνο που εδώ μπορείς να εξερευνήσεις πλήρως το εσωτερικό του αυτοκινήτου, τα πίσω καθίσματα, τη θέση του συνοδηγού, να ψάξεις σε ντουλαπάκια και καθρέφτες οροφής, να παίξεις με τα φώτα, την κόρνα, το ραδιόφωνο.
Να τρυπήσεις με ένα μαχαίρι το ντεπόζιτο βενζίνης και να κλέψεις καύσιμο για να γεμίσεις τα μπουκάλια σου! Να το πυροβολήσεις και να μετατρέψεις το αυτοκίνητο σε μια πελώρια φλεγόμενη σφαίρα! Και εννοείται, όταν δε μπορείς να βρεις τα κλειδιά, να το ξεκινήσεις όπως στις ταινίες! Το αποτέλεσμα του να τρέχεις έξαλλος, να μπουκάρεις στο πρώτο αυτοκίνητο που θα βρεις, να μη βρίσκεις τα κλειδιά και να πασχίζεις να πετύχεις το σωστο συνδυασμό καλωδίων για να το κάνεις να πάρει μπρος, ενώ τέρατα σε κυνηγάνε, πηδάνε πάνω στο καπό και στην οροφή, σου ξηλώνουν τις πόρτες, δημιουργεί χολυγουντιανή αγωνία και εντάσεις! Στα συν και η οδήγηση που είναι μια ρεαλιστική, συναρπαστική εμπειρία, αν εξαιρέσεις κάποια προβληματάκια με το collition detection.
Ρεζουμέ :
Το “Alone in the Dark : Inferno”
είναι μάλλον ιδανικό παιχνίδι για ενοικίαση. Μέσα σε λίγα απογέυματα θα πάρεις τα όσα καλά έχει να σου προσφέρει χωρίς να σκοτιστείς ιδιαίτερα με τον προβληματικό χειρισμό και τις τεχνικές του ατέλειες, δεδομένου ότι δε θα σκέφτεσαι ότι θα μπορούσες να είχες επενδύσει τα χρήματά σου κάπου καλύτερα. Η προοπτική της ενοικίασης φαντάζει ακόμα ελκυστικότερη αν σκεφτείς ότι από τη στιγμή που θα το τερματίσεις δεν έχεις πλέον κανένα λόγο να ασχοληθείς μαζί του. Χωρίς να καταφέρει να αλλάξει το status quo στο χώρο των survival horror games, αποτελεί παρόλα αυτά μια αξιοπρεπέστατη πρόταση και αναμφίβολα κατέχει από τα πιο συναρπαστικά σενάρια σε videogame, τουλάχιστον μέχρι το finale.
Μάστορας : Judd Apatow
