The Taking of Pelham 123 (Ελ. Υπότιτλος : Επίθεση στο Συρμό)

Μάστορας : Tony Scott
Παίχτες : Denzel Washington, John Travolta
Βαθμολογία : 3,5 / 5

Με δυό λογάκια :
Κλασικό αστυνομοέργο αγωνίας, είδος στο οποίο μαστορεύει εδώ και χρόνια ο Tony Scott. Εδώ παραδίδει μια τεχνικά άψογη, μετρημένη και καλοκουρδισμένη παράσταση, που όμως υπολείπεται σε έμπνευση και πρωτοτυπία.
Αναλυτικότερα :
Όπως υποδηλώνει και ο αδέξια μεταφρασμένος Ελληνικός υπότιτλος, εγκληματίες καταλαμβάνουν έναν συρμό του αστικού σιδηροδρόμου της Νέας Υόρκης και απαιτούν λύτρα για τη ζωή των επιβατών. Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι παίζεται αποκλειστικά σε ερμηνευτικό πεδίο μεταξύ των Travolta & Washington, που αμφότεροι εδώ έχουν γίνει οπτικά αγνώριστοι για τις ανάγκες της ταινίας. Πάντως στην αναμέτρηση ερμηνευτικά κερδισμένος βγαίνει με το σπαθί του ο Denzel Washington που το είχε εξάλλου και περισσότερη ανάγκη προκειμένου να ξεφύγει λιγουλάκι από τους ρόλους – καρμπόν που του έχουν αναθέσει σε δεκάδες προηγούμενες ταινίες.

Η μεγαλύτερη αρετή της ταινίας είναι η όλη προσέγγιση του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου. Τηρώντας καθολικά χαμηλούς τόνους και με αδιάσπαστο focus στο ρυθμό ξετυλίγματος της ιστορίας, παραδίδουν βασικά μια ταινία χαρακτήρων που μπορεί να μη διαφεύγει πάντα από τα αναμενόμενα κλισέ – κάτι τέτοιο είναι μάλλον αδύνατο καθώς η ταινία καθεαυτή αποτελεί remake – αλλά διατηρεί καθόλη τη διάρκειά της μια αίσθηση ποιότητας που ικανοποιεί το μάτι αλλά και το αισθητικό κριτήριο. Αξιοσημείωτα καλοί διάλογοι, χωρίς τάχα μου cool ατάκες και αμερικανιές, σύντομοι, κοφτοί και γεμάτοι νόημα. Δε μπορώ να μη παραθέσω τις δυο πιο αγαπημένες μου ατάκες από την ταινία :

“Shit always hits you”
αλλά και
“Fucking yourself is easy!”

Κοινώς, και τις μπάλες. Μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας, είναι μάλλον η προώθησή της. Σου πλασάρεται σαν ταινίας δράσης, πράγμα που ΔΕΝ είναι. Έτσι, πολλοί από εσάς (εδώ συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου) θα μείνουν με μια αίσθηση ανικανοποίητου. Σαν να ζητάς κάτι πιο πολύ, πιο large, πιο uber ρε αδερφέ. Αλλά δεν παίζει. Εν έτει 2009, κάποιοι τόλμησαν να φτιάξουν αστυνομικό έργο χωρίς εκρήξεις, βυζιά, αναίτιες “νέγρικες” βρισιές, διεφθαρμένους μπάτσους και κουλαμάρες τύπου bullet time. Σε τελική ανάλυση, μαγκιά τους.
Ρεζουμέ :
Έχει μπάλες, είναι τεχνικά άψογο και στέκει και σε πολύ καλό ερμηνευτικό επίπεδο. Προσωπικά θα ήθελα κάτι πιο πρωτότυπο πίσω από τα κίνητρα του κακού χαρακτήρα (Travolta) αλλά ίσως τελικά μια απλή κατά βάση ιστορία χωρίς πολλά φρου φρου κι αρώματα, να είναι από μόνη της κάτι πρωτότυπο στους κινηματογραφικά χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Αυτή είναι η πρώτη ερμηνεία του Travolta μετά τον πρόωρο και άδικο θάνατο του παιδιού του. Ήταν 16 ετών και έπασχε από ένα πολύ σπάνιο ανίατο συγγενές σύνδρομο.