Είναι στιγμές που πιστεύεις ότι το Hollywood έχει χάσει την αίγλη του, το σκοπό του, τη μαγκιά και τα κάκαλά του. Όταν πολιορκείσαι μανιωδώς από γκομενοταινίες, μικρομέγαλα παιδικά έργα που δεν μπορούν να περάσουν μήνυμα και συναίσθημα ούτε σε μεγάλους μα ούτε και σε μικρούς, από εκατοντάδες copy-paste politically correct κωμωδίες και περιπέτειες με εκρήξεις.
Είναι φορές που απογοητεύεσαι και πιάνεις τον εαυτό σου να διακυρήσσει όπως τόσοι άλλοι σινεφίλ ότι μοναδική πηγή γνήσιου ανόθευτου κινηματογράφου, το τελευταίο προπύργιο ίσως, είναι η Ευρώπη.
Και τότε από το πουθενα προσγειώνεται στην κατράνα σου ουρανοκατέβατη μια ταινία σαν το The Fountain. Και ξαφνικά, το πλήθος οι γκομενοταινίες, οι χαζοί διάλογοι, οι χαζοχαρούμενοι action heroes δεν σε ενοχλούν. Φωνάζεις ότι δε σε νοιάζει, φτύνεις στους μπακάληδες του κινηματογράφου την περιφρόνησή σου, ξέρεις ότι όσα σκουπίδια και να σου σερβίρουν και άλλα τόσα δεν σε αγγίζουν γιατί υπάρχουν αυτές οι λίγες ταινίες που κάνουν τη διαφορά, που αρπάνε το μυαλό και την ψυχή από τα κάκαλα και σου αλλάζουν τη ζωή.
Δε θα πω τίποτα για την ταινία. Θα πω μόνο ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ.
Είναι ένα μικρό αραβούργημα που παίζει ταυτόχρονα σε τόσα πολλά (φαινομενικά 3) επίπεδα και σε αφήνει άφωνο με τη μαστοριά, το κομψό τανγκό που χορεύει με τη Ζωή και το Θάνατο, την καλλιτεχνική αρτιότητα ενός Αζτέκικου LSD ονείρου, τις όμορφες ερμηνείες.
Αναθεωρώ την κακή γνώμη που είχα για τον Hugh Jackman και η Rachel Weisz με κάθε ταινία που γυρίζει γίνεται ολοένα και πιο όμορφος άνθρωπος. Εδώ ξεφεύγει, ανήκει σε άλλο, αιθερικό, πεδίο ύπαρξης και παίρνει και μας για ένα μικρό ταξιδάκι μαζί της και μας χαρίζει μια κλεφτή ματιά για το τι παίζει στην Άλλη Πλευρά.
Σταματάω. Γαμώ την πουτάνα μου, αυτός είναι κινηματογράφος!!!
Δεν είναι τυχαίο ότι μάστορας αυτου του αριστουργήματος είναι ο Darren Aronofsky του Requiem For A Dream. Τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Τι, θέλετε να δείτε και βαθμολογία ρε?
Είναι φορές που απογοητεύεσαι και πιάνεις τον εαυτό σου να διακυρήσσει όπως τόσοι άλλοι σινεφίλ ότι μοναδική πηγή γνήσιου ανόθευτου κινηματογράφου, το τελευταίο προπύργιο ίσως, είναι η Ευρώπη.
Και τότε από το πουθενα προσγειώνεται στην κατράνα σου ουρανοκατέβατη μια ταινία σαν το The Fountain. Και ξαφνικά, το πλήθος οι γκομενοταινίες, οι χαζοί διάλογοι, οι χαζοχαρούμενοι action heroes δεν σε ενοχλούν. Φωνάζεις ότι δε σε νοιάζει, φτύνεις στους μπακάληδες του κινηματογράφου την περιφρόνησή σου, ξέρεις ότι όσα σκουπίδια και να σου σερβίρουν και άλλα τόσα δεν σε αγγίζουν γιατί υπάρχουν αυτές οι λίγες ταινίες που κάνουν τη διαφορά, που αρπάνε το μυαλό και την ψυχή από τα κάκαλα και σου αλλάζουν τη ζωή.
Δε θα πω τίποτα για την ταινία. Θα πω μόνο ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ.
Είναι ένα μικρό αραβούργημα που παίζει ταυτόχρονα σε τόσα πολλά (φαινομενικά 3) επίπεδα και σε αφήνει άφωνο με τη μαστοριά, το κομψό τανγκό που χορεύει με τη Ζωή και το Θάνατο, την καλλιτεχνική αρτιότητα ενός Αζτέκικου LSD ονείρου, τις όμορφες ερμηνείες.
Αναθεωρώ την κακή γνώμη που είχα για τον Hugh Jackman και η Rachel Weisz με κάθε ταινία που γυρίζει γίνεται ολοένα και πιο όμορφος άνθρωπος. Εδώ ξεφεύγει, ανήκει σε άλλο, αιθερικό, πεδίο ύπαρξης και παίρνει και μας για ένα μικρό ταξιδάκι μαζί της και μας χαρίζει μια κλεφτή ματιά για το τι παίζει στην Άλλη Πλευρά.
Σταματάω. Γαμώ την πουτάνα μου, αυτός είναι κινηματογράφος!!!
Δεν είναι τυχαίο ότι μάστορας αυτου του αριστουργήματος είναι ο Darren Aronofsky του Requiem For A Dream. Τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Τι, θέλετε να δείτε και βαθμολογία ρε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου