The year is 1948... Everyone uses magic...
Με αυτή την υπερβολικά λιτή εισαγωγή ξεκινάει αυτό το μικρό έπος που μπορείτε να βρείτε ακόμα και σημερα αμα ψάξετε αρκετά.
Για αυτή την ταινία πρωτοδιάβασα σε ένα βιβλίο-αφιέρωμα στις επιμέρους προσπάθειες να μεταφερθεί το έργο του Howard Phillips Lovecraft στην οθόνη, μεγάλη ή μικρή. Από κινηματογραφικές παραγωγές, μέχρι τηλεταινίες, μέχρι φεστιβαλικές συμμετοχές, το βιβλιαράκι αυτό τα είχε όλα, μέχρι τουλάχιστον τη χρονιά που εκδόθηκε. Τιτλοφορείται The Lurker in the Lobby και αποτελεί έναν πολύτιμο οδηγό για τον κάθε αναζητητή σε αυτό το δύσβατο πεδίο γνώσης καθώς και τρελό collector's item, για αυτό, έτσι και το πετύχετε να πωλείται είτε στο εξωτερικό, είτε στο Internet, χτυπήστε το αλύπητα.
By the way, άμα το όνομα Howard Phillips Lovecraft δε σας λέει τίποτα, έχετε χάσει πολλά επεισόδια. Μιλάμε απλώς για τον σπουδαιότερο συγγραφέα Σκοτεινής Φαντασίας (απεχθάνομαι τον όρο Λογοτεχνία Τρόμου) που έζησε ποτέ, μετά τον Edgar Allan Poe φυσικά.
Έχοντας υπόψη, λοιπόν, την ύπαρξη αυτού του μικρού ακατέργαστου διαμαντιού, έψαχνα καιρό για να το εντοπίσω, χωρίς αποτέλεσμα. Χρόνια πέρασαν από τότε και μέσα στη βαβούρα και τα τόσα άλλα το ξέχασα. Μέχρις ότου η ταινία αυτή σχεδόν από μόνη της προσγειώθηκε μπροστά στα πόδια μου φέτος. Είμαι χαρούμενός και (λίγο πιο) ολοκληρωμένος άνθρωπος. Τώρα το μόνο που μου μένει είναι να βρω το The Resurrected, μια απίστευτη modern day εκδοχή της Περίπτωσης Του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ και έχω συμπληρώσει ό,τι με ενδιαφέρει να έχω για τη συλλογή μου Λαβκραφτικών ταινιών.
Στο θέμα μας τώρα που είναι η ταινία. Με το καλημέρα εντυπωσιάζεσαι με τα ονόματα που συμμετέχουν σε αυτή. Too good to be true, τουλάχιστον για τηλεταινία (γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται). Fred Ward, Julianne Moore και τη σκηνοθετική μπαγκέτα καλά κρατεί ο Martin Campbell !!! Ναι, μιλάμε για τον τύπο που σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων τα GoldenEye & Casino Royale. Σε ένα φανταστικό Los Angeles της δεκαετίας του '40 που όλοι χρησιμοποιούν μαγεία ξετυλίγεται η ιστορία του ιδιωτιού ντετέκτιβ H.P.Lovecraft !!! Τα είδατε όλα? Και που να δείτε τι παίζει μετά !
Κατ' αρχήν, όταν λέμε μαγεία, εννοούμε μαγεία με τα όλα της, με μαγικά coctails που ανακατεύνται και σερβίρονται μόνα τους, φτηνό ζόμπι εργατικό δυναμικό που πωλείται 30 δολάρια το κεφάλι, επικλήσεις πλασμάτων από το υπερπέραν που αναλαμβάνουν δολοφονίες και κάτι που περιμένει κρυμμένο όχι στη δική μας σφαίρα ύπαρξης, ούτε σε άλλες, αλλά στα διαστήματα μεταξύ τους...
Ο ήρωάς μας ωστόσο απεχθάνεται τη μαγεία και προτιμά τις πιο παραδοσιακές ντετεκτιβικές μεθόδους εις βάρος του και σε πείσμα των καιρών. Η ιστορία μας αρχίζει όταν αυτός προσλαμβάνεται από ένα μεγιστάνα για να εντοπίσει ένα πρώην employee του που κάνοντας την με ελαφρά πηδηματάκια "δανείστηκε" παράλληλα το πιο σημαντικό βιβλίο από την αποκρυφιστική συλλογή του εργοδότη του... που δεν είναι άλλο από το περίφημο Necronomicon.
Όσον αφορά την πλοκή, από όλα έχει ο μπαξές. Μοιραίες γυναίκες που τραγουδάνε βραχνά Blues φορώντας ολόσωμα μεταξωτά φορέματα με σκίσιμο στο πλάι, γάντια που φτάνουν πάνω από τους αγκώνες, και έχοντας μόνιμα ένα τσιγάρο αναμμένο να κρέμεται από τα χείλη τους. Εξουσιοδοτημένες με κρατικό πτυχίο μάγισσες. Τραβεστί κλέφτες αρχαίων κειμηλίων. Μαφιόζους και ζόμπι μπράβους. Μάγους δολοφόνους. Όλα αυτά - και ακόμα περισσότερα - είναι αρκετά για να κάνουν και τον πιο τρελαμένο fan του Λάβκραφτ να τρίβει τα πλοκάμια του από ευχαρίστηση. Στοιχεία από τις αστυνομικές ιστορίες του Raymond Chandler παντρεύονται όμορφα με χιουμοριστικές φάσεις, ολίγη από δράση, φιλμ νουάρ ατμόσφαιρα και... τους Μεγάλους Παλαιούς !!! Ασυνήθιστη, πρωτότυπη και άκρως ελκυστική πρόταση. Καλή σκηνοθεσία, έξοχες (κατά καιρούς) ατάκες και ερμηνείες.
Τα αρνητικά. Πρόκειται για τηλεταινία και αυτό της φαίνεται. Τόσο στην έλλειψη χρηματικών πόρων, (που αντανακλάται στα ξεπερασμένα ακόμα και για την εποχή τους ειδικά εφφέ και creature features) όσο και στο "ψαλίδι" που έχει πέσει στις σκηνές δράσης, βίας και Gore. (ειδικά οι τελευταίες λάμπουν δια της απουσίας τους) Η τελευταία και σημαντικότερη σκηνή του έργου όπου οι Μεγάλοι Παλαιοί σκάνε μύτη στον κόσμο μας, δείχνει άσχημα και είναι αδέξια σκηνοθετημένη. Το φινάλε κάποιους από εσάς θα τους διασκεδάσει και κάποιους θα τους ξενερώσει.
Ρεζουμέ. Αν εδώ περιμένετε μια "σοβαρή" μεταφορά κάποιας ιστορίας του Λάβκραφτ, ποντάρατε σε λάθος άλογο. Το αυτό ισχύει και για εσάς που περιμένετε να δείτε μια ταινία τρόμου. Αν όμως
α) γνωρίζετε αρκετά από το σύμπαν του διάσημου συγγραφέα ώστε να πιάσετε όλες τις αναφορές και τα στοιχεία-φόρους τιμής που γίνονται σε αυτή την ταινία,
β) διατηρήσετε ανοιχτό μυαλό και
γ) δείτε την ταινία όχι σαν αυτό που θα θέλατε να είναι, αλλά σαν αυτό που όντως είναι, δηλαδή ένα πανέξυπνο πάντρεμα φιλμ νουάρ και καλοπροαίρετης παρωδίας, τότε θα το καταχαρείτε το εργάκι.
Εγώ τουλάχιστον ξέρω ότι το φχαριστήθηκα με το παραπάνω...
Εναλλακτικός Τίτλος - Ο Κθούλου πάει στο Hollywood
Είδος ταινίας - από αυτές που δεν παίζονται
Πότε? - 1991
Πόσο? - κάπου 95 λεπτά
Μαχαλάς - Η.Π.Α.
Μάστορας - Martin Campbell
Παίχτες - Fred Ward, Julianne Moore
Βαθμολογία - για τους ανοιχτόμυαλους Λαβκραφτικούς 4/5 πλοκάμια. Για όλους τους υπόλοιπους 2,5 / 5 πλοκάμια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου