Review - Zombie Strippers !!!

Το λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που πραγματεύεται ταυτόχρονα με 2 από τα πιο σημαντικά θέματα στη ζωή ενός άντρα... Ζόμπι και Στριπτιτζούδες! Και μοστράροντας σε πρωταγωνιστικό ρόλο τη θεά Jenna Jameson και σε ρόλο έκπληξη τον πολύ Robert Englund (τον τύπο που φορούσε ξυράφια στα χέρια και έσφαζε Αμερικανάκια στη σειρά ταινιών Nightmare on Elm Street) Τι άλλο μπορεί να ζητήσει ένας άντρας? Ε? Η απάντηση εν ολίγοις είναι τίποτα, ειδικά άμα μιλάμε για καφροπροβολή με τους κολλητους με πίτσες και μπυρόνια.
Κατ' αρχήν η υπόθεση τα σπάει - διανύουμε την 4η τετραετία της συγκυβέρνησης Μπους με το κολλητάρι του Αρνολντ Σβαρτσενέγγερ. Η Αμερική έχει κυρήξει πόλεμο στις περισσότερες χώρες του κόσμου γιατί ως γνωστόν ο πόλεμος είναι ο τρόπος του Θεού να μάθει τους Αμερικάνους Γεωγραφία. Σαν απώτερη συνέπεια, υπάρχει σοβαρή έλλειψη στρατιωτικού προσωπικού και οι Αμερικάνοι επιστήμονες έβαλαν μπρος τρελό σχέδιο για να την αντιμετωπίσουν. Τι? Έναν ιό που αναβιώνει τα σώματα των νεκρών και ενισχύει τις πολεμικές τους ικανότητες μετατρέποντάς τους σε σούπερ-στρατιώτες. Φυσικά, ο ιός διαφέυγει από την καραντίνα των επιστημόνων και όλα γίνονται κώλος. Ρίξε στο μίξερ μια γκαβή στρατόκαβλη ομάδα American Soldiers που διοικείται από μια γκόμενα που μοιάζει στη Μπεζαντάκου και ένα παράνομο Strip Club με απίστευτες στριπτιτζούδες όπου γίνεται το outbreak. Θέλετε και άλλα?
α) Tits & Ass. Πάρε κόσμε να'χεις. Μας σερβίρονται στην οθόνη δεκάδες θεσπέσια ζευγάρια βυζιά, μπουτάρες, κωλάρες και 2 φορές σκάει μύτη το αυθάδικο ξυρισμένο γατάκι της θεάς Jenna. Οι στριπτιτζούδες είναι απίστευτα πλάσματα, η μια πιο καλή από την άλλη. Γαμώ το κέρατό μου, είχα σηκωμάρες σε ολόκληρη την πρώτη ώρα της ταινίας! Το μόνο που λείπει για να δέσει το γλυκό είναι μια εκπρόσωπος της μαύρης φυλής, κατά προτίμηση τύπου Τσίλα. Καλά, τότε θα μιλούσαμε για υπερπαραγωγή επικών διαστάσεων και οσκαρικών φιλοδοξιών. Πάμε παρακάτω.
β) Σενάριο - παραδόξως, αρκετά καλό και με κάποιους ψευτο-φιλοσοφικούς προβληματισμούς και φιλολογικά τσιτάτα που σκάνε τελείως στο άξαφνο και είναι μια αρκετά ευχάριστη πρωτοτυπία. Στα συν η τρελή σάτυρα - βάλτε την εισαγωγή στο slow motion και διαβάστε το crawl που περνάει στο πάνω μέρος της οθόνης κατά τη διάρκεια του πλασματικού δελτίου ειδήσεων και θα κατουρηθείτε στα γέλια. Κάποιες πολύ καλές ατάκες. Η σκηνη του Μεξικανού καθαριστή με το γάιδαρο (!!!)
γ) Soundtrack - σπέρνει. Αν έπαιζε και Manowar τουλάχιστον σε κάποιες σκηνές στριπτήζ, όλοι οι κάφροι θα παραμιλούσαμε τώρα.
Στα αρνητικά τώρα.
α) Κακές, κάκιστες ερμηνείες με μοναδική εξαίρεση τη Jenna και το Robert Englund. Ειδικά ο δεύτερος στον σχεδόν cartoon ρόλο του αδίστακτα άπληστου, ανεύθυνου μικροβιοφοβικού ιδιοκτήτη του στριπτιτζάδικου, είναι απολαυστικός. Αλλά όλοι ΜΑ ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι συντελεστές της ταινίας, ερμηνευτικά πιάνουν πάτο. Όχι ότι μας νοίαζει σε μια ταινία τέτοιου τύπου αλλά λέμε τώρα...
β) Το ψωμοτύρι μιας ζομποταινίας είναι οι σκηνές Gore και εδώ κινούνται σε μέτριο προς αδιάφορο επίπεδο, το οποίο ευτυχώς βελτιώνεται όσο προχωράει η ταινία στο τέλος της.
γ) Σκηνοθεσία. Κακή, βιαστική, πρόχειρη. Οι σκηνές δράσης μοιάζουν με κακοστημένη σχολική παράσταση. Ένα θα πω - θυμίζουν Uwe Boll !!! Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Α, και τα CGI κάνουν μπαμ από μακριά. Άσχημο.
δ) Το τελευταίο 15λεπτο της ταινίας είναι βιαστικό, απότομο. Υποθέτω, λόγω κακού editing.

Εναλλακτικός Τίτλος - δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερος και αντιπροσωπευτικότερος από αυτόν που ήδη έχει
Είδος Ταινίας - Δες τίτλο
Μαχαλάς - πού αλλού?
Πότε? - 2008
Πόσο? - όσο πρέπει
Μάστορας - Μπόμπ
Παίχτες - Jenna, Robert, και όλοι οι άλλοι δεν υπάρχουν
Βαθμολογία - για καφροπροβολή με το σωστό κόσμο, 4/5 σιλικονάτα πεπόνια. Αλλιώς άστο καλύτερα

Review - Cast a Deadly Spell

The year is 1948... Everyone uses magic...
Με αυτή την υπερβολικά λιτή εισαγωγή ξεκινάει αυτό το μικρό έπος που μπορείτε να βρείτε ακόμα και σημερα αμα ψάξετε αρκετά.
Για αυτή την ταινία πρωτοδιάβασα σε ένα βιβλίο-αφιέρωμα στις επιμέρους προσπάθειες να μεταφερθεί το έργο του Howard Phillips Lovecraft στην οθόνη, μεγάλη ή μικρή. Από κινηματογραφικές παραγωγές, μέχρι τηλεταινίες, μέχρι φεστιβαλικές συμμετοχές, το βιβλιαράκι αυτό τα είχε όλα, μέχρι τουλάχιστον τη χρονιά που εκδόθηκε. Τιτλοφορείται The Lurker in the Lobby και αποτελεί έναν πολύτιμο οδηγό για τον κάθε αναζητητή σε αυτό το δύσβατο πεδίο γνώσης καθώς και τρελό collector's item, για αυτό, έτσι και το πετύχετε να πωλείται είτε στο εξωτερικό, είτε στο Internet, χτυπήστε το αλύπητα.
By the way, άμα το όνομα Howard Phillips Lovecraft δε σας λέει τίποτα, έχετε χάσει πολλά επεισόδια. Μιλάμε απλώς για τον σπουδαιότερο συγγραφέα Σκοτεινής Φαντασίας (απεχθάνομαι τον όρο Λογοτεχνία Τρόμου) που έζησε ποτέ, μετά τον Edgar Allan Poe φυσικά.
Έχοντας υπόψη, λοιπόν, την ύπαρξη αυτού του μικρού ακατέργαστου διαμαντιού, έψαχνα καιρό για να το εντοπίσω, χωρίς αποτέλεσμα. Χρόνια πέρασαν από τότε και μέσα στη βαβούρα και τα τόσα άλλα το ξέχασα. Μέχρις ότου η ταινία αυτή σχεδόν από μόνη της προσγειώθηκε μπροστά στα πόδια μου φέτος. Είμαι χαρούμενός και (λίγο πιο) ολοκληρωμένος άνθρωπος. Τώρα το μόνο που μου μένει είναι να βρω το The Resurrected, μια απίστευτη modern day εκδοχή της Περίπτωσης Του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ και έχω συμπληρώσει ό,τι με ενδιαφέρει να έχω για τη συλλογή μου Λαβκραφτικών ταινιών.
Στο θέμα μας τώρα που είναι η ταινία. Με το καλημέρα εντυπωσιάζεσαι με τα ονόματα που συμμετέχουν σε αυτή. Too good to be true, τουλάχιστον για τηλεταινία (γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται). Fred Ward, Julianne Moore και τη σκηνοθετική μπαγκέτα καλά κρατεί ο Martin Campbell !!! Ναι, μιλάμε για τον τύπο που σκηνοθέτησε μεταξύ άλλων τα GoldenEye & Casino Royale. Σε ένα φανταστικό Los Angeles της δεκαετίας του '40 που όλοι χρησιμοποιούν μαγεία ξετυλίγεται η ιστορία του ιδιωτιού ντετέκτιβ H.P.Lovecraft !!! Τα είδατε όλα? Και που να δείτε τι παίζει μετά !
Κατ' αρχήν, όταν λέμε μαγεία, εννοούμε μαγεία με τα όλα της, με μαγικά coctails που ανακατεύνται και σερβίρονται μόνα τους, φτηνό ζόμπι εργατικό δυναμικό που πωλείται 30 δολάρια το κεφάλι, επικλήσεις πλασμάτων από το υπερπέραν που αναλαμβάνουν δολοφονίες και κάτι που περιμένει κρυμμένο όχι στη δική μας σφαίρα ύπαρξης, ούτε σε άλλες, αλλά στα διαστήματα μεταξύ τους...
Ο ήρωάς μας ωστόσο απεχθάνεται τη μαγεία και προτιμά τις πιο παραδοσιακές ντετεκτιβικές μεθόδους εις βάρος του και σε πείσμα των καιρών. Η ιστορία μας αρχίζει όταν αυτός προσλαμβάνεται από ένα μεγιστάνα για να εντοπίσει ένα πρώην employee του που κάνοντας την με ελαφρά πηδηματάκια "δανείστηκε" παράλληλα το πιο σημαντικό βιβλίο από την αποκρυφιστική συλλογή του εργοδότη του... που δεν είναι άλλο από το περίφημο Necronomicon.
Όσον αφορά την πλοκή, από όλα έχει ο μπαξές. Μοιραίες γυναίκες που τραγουδάνε βραχνά Blues φορώντας ολόσωμα μεταξωτά φορέματα με σκίσιμο στο πλάι, γάντια που φτάνουν πάνω από τους αγκώνες, και έχοντας μόνιμα ένα τσιγάρο αναμμένο να κρέμεται από τα χείλη τους. Εξουσιοδοτημένες με κρατικό πτυχίο μάγισσες. Τραβεστί κλέφτες αρχαίων κειμηλίων. Μαφιόζους και ζόμπι μπράβους. Μάγους δολοφόνους. Όλα αυτά - και ακόμα περισσότερα - είναι αρκετά για να κάνουν και τον πιο τρελαμένο fan του Λάβκραφτ να τρίβει τα πλοκάμια του από ευχαρίστηση. Στοιχεία από τις αστυνομικές ιστορίες του Raymond Chandler παντρεύονται όμορφα με χιουμοριστικές φάσεις, ολίγη από δράση, φιλμ νουάρ ατμόσφαιρα και... τους Μεγάλους Παλαιούς !!! Ασυνήθιστη, πρωτότυπη και άκρως ελκυστική πρόταση. Καλή σκηνοθεσία, έξοχες (κατά καιρούς) ατάκες και ερμηνείες.
Τα αρνητικά. Πρόκειται για τηλεταινία και αυτό της φαίνεται. Τόσο στην έλλειψη χρηματικών πόρων, (που αντανακλάται στα ξεπερασμένα ακόμα και για την εποχή τους ειδικά εφφέ και creature features) όσο και στο "ψαλίδι" που έχει πέσει στις σκηνές δράσης, βίας και Gore. (ειδικά οι τελευταίες λάμπουν δια της απουσίας τους) Η τελευταία και σημαντικότερη σκηνή του έργου όπου οι Μεγάλοι Παλαιοί σκάνε μύτη στον κόσμο μας, δείχνει άσχημα και είναι αδέξια σκηνοθετημένη. Το φινάλε κάποιους από εσάς θα τους διασκεδάσει και κάποιους θα τους ξενερώσει.
Ρεζουμέ. Αν εδώ περιμένετε μια "σοβαρή" μεταφορά κάποιας ιστορίας του Λάβκραφτ, ποντάρατε σε λάθος άλογο. Το αυτό ισχύει και για εσάς που περιμένετε να δείτε μια ταινία τρόμου. Αν όμως
α) γνωρίζετε αρκετά από το σύμπαν του διάσημου συγγραφέα ώστε να πιάσετε όλες τις αναφορές και τα στοιχεία-φόρους τιμής που γίνονται σε αυτή την ταινία,
β) διατηρήσετε ανοιχτό μυαλό και
γ) δείτε την ταινία όχι σαν αυτό που θα θέλατε να είναι, αλλά σαν αυτό που όντως είναι, δηλαδή ένα πανέξυπνο πάντρεμα φιλμ νουάρ και καλοπροαίρετης παρωδίας, τότε θα το καταχαρείτε το εργάκι.
Εγώ τουλάχιστον ξέρω ότι το φχαριστήθηκα με το παραπάνω...

Εναλλακτικός Τίτλος - Ο Κθούλου πάει στο Hollywood
Είδος ταινίας - από αυτές που δεν παίζονται
Πότε? - 1991
Πόσο? - κάπου 95 λεπτά
Μαχαλάς - Η.Π.Α.
Μάστορας - Martin Campbell
Παίχτες - Fred Ward, Julianne Moore
Βαθμολογία - για τους ανοιχτόμυαλους Λαβκραφτικούς 4/5 πλοκάμια. Για όλους τους υπόλοιπους 2,5 / 5 πλοκάμια

Review - The Fountain

Είναι στιγμές που πιστεύεις ότι το Hollywood έχει χάσει την αίγλη του, το σκοπό του, τη μαγκιά και τα κάκαλά του. Όταν πολιορκείσαι μανιωδώς από γκομενοταινίες, μικρομέγαλα παιδικά έργα που δεν μπορούν να περάσουν μήνυμα και συναίσθημα ούτε σε μεγάλους μα ούτε και σε μικρούς, από εκατοντάδες copy-paste politically correct κωμωδίες και περιπέτειες με εκρήξεις.
Είναι φορές που απογοητεύεσαι και πιάνεις τον εαυτό σου να διακυρήσσει όπως τόσοι άλλοι σινεφίλ ότι μοναδική πηγή γνήσιου ανόθευτου κινηματογράφου, το τελευταίο προπύργιο ίσως, είναι η Ευρώπη.
Και τότε από το πουθενα προσγειώνεται στην κατράνα σου ουρανοκατέβατη μια ταινία σαν το The Fountain. Και ξαφνικά, το πλήθος οι γκομενοταινίες, οι χαζοί διάλογοι, οι χαζοχαρούμενοι action heroes δεν σε ενοχλούν. Φωνάζεις ότι δε σε νοιάζει, φτύνεις στους μπακάληδες του κινηματογράφου την περιφρόνησή σου, ξέρεις ότι όσα σκουπίδια και να σου σερβίρουν και άλλα τόσα δεν σε αγγίζουν γιατί υπάρχουν αυτές οι λίγες ταινίες που κάνουν τη διαφορά, που αρπάνε το μυαλό και την ψυχή από τα κάκαλα και σου αλλάζουν τη ζωή.
Δε θα πω τίποτα για την ταινία. Θα πω μόνο ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ.
Είναι ένα μικρό αραβούργημα που παίζει ταυτόχρονα σε τόσα πολλά (φαινομενικά 3) επίπεδα και σε αφήνει άφωνο με τη μαστοριά, το κομψό τανγκό που χορεύει με τη Ζωή και το Θάνατο, την καλλιτεχνική αρτιότητα ενός Αζτέκικου LSD ονείρου, τις όμορφες ερμηνείες.
Αναθεωρώ την κακή γνώμη που είχα για τον Hugh Jackman και η Rachel Weisz με κάθε ταινία που γυρίζει γίνεται ολοένα και πιο όμορφος άνθρωπος. Εδώ ξεφεύγει, ανήκει σε άλλο, αιθερικό, πεδίο ύπαρξης και παίρνει και μας για ένα μικρό ταξιδάκι μαζί της και μας χαρίζει μια κλεφτή ματιά για το τι παίζει στην Άλλη Πλευρά.
Σταματάω. Γαμώ την πουτάνα μου, αυτός είναι κινηματογράφος!!!
Δεν είναι τυχαίο ότι μάστορας αυτου του αριστουργήματος είναι ο Darren Aronofsky του Requiem For A Dream. Τίποτα δεν είναι τυχαίο...

Τι, θέλετε να δείτε και βαθμολογία ρε?

Review - P2

Βυζάρες! Βυζάρες!! Θεέ μου τι βυζάρες!!! Υπέροχες βυζάρες!!! Απίστευτες βυζάρες!!! Άσπρες κάτασπρες τροφαντές λαχταριστές βυζάρες!!!

Εντάξει, και τώρα που το έβγαλα από μέσα μου και μου έφυγε το άχτι μπορώ να συνεχίσω με την κριτική της ταινίας... ΜΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΤΙ ΘΕΣΠΕΣΙΕΣ ΒΥΖΑΡΕΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ?!?!

Κάποιοι συνδυασμοί θεωρητικά δεν μπορουν να αποτύχουν όταν τους εφαρμόζεις σε μια ταινία. Φερ' ειπείν, βάζεις μια καυτή μικρούλα πρωταγωνίστρια με σώμα αθλήτριας και πεπόνια στριπτιτζούς (οι προαναφερθείσες βυζάρες... ) να τρέχει μέσα σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον με ένα μανιακό δολοφόνο να την κυνηγάει κατά πόδας. Ρίχνεις και μερικές ζουμερές σκηνές Gore, λίγο χιτσκοκικό σασπένς και έδεσε το γλυκό. Στιγμιαία επιτυχία !!! Στο κάτω κάτω πολύ κατώτερες ταινίες με αντίστοιχα ή και πιο σκάρτα υλικά τα κατάφεραν και έκαναν έτσι το σουξεδάκι τους στο παρελθόν. Σωστα? Λάθος!
Δεν ξέρω τι πήγε λάθος σε αυτή τη συμπαθητική κατά τα άλλα προσπάθεια. Ίσως το ότι είναι τόσο προβλέψιμη που ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος των θεατών θα μπορέσει να μαντέψει τι θα συμβεί σε ΟΛΕΣ τις σημαντικές σκηνές, τουλάχιστον 5 λεπτά πριν λάβει χώρα στην οθόνη. (κοίτα το χαριτωμένο ευγενικό παλικάρι με τα μεγάλα φρύδια - σίγουρα θα μας προκύψει ότι είναι ψυχάκιας... ή να, τώρα θα βγει από πίσω της...ή πρόσεχε μωρή, θα σου πέσει το κινητο... στα'πα βλαμμένη... ή τώρα που του ξέφυγε του τύπου τόσο επιδέξια, θα πάει το βούρλο με το αυτοκίνητο και θα το τσουκάρει στην κολώνα, τυπική γκόμενα οδηγός... ). Θέλετε και άλλα παραδείγματα? Δε νομίζω.
Μήπως να φταίει το παιδί που βάλανε να παίξει τον ψυχάκια? Δε λεω, όμορφο Gay παλουκάρι και με ωραία φρύδια, στην αρχή το πάει καλά, αλλά μετά περισσότερο σου προκαλεί λύπηση παρά φόβο. ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΕΙΣ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΧΛΕΧΛΕ !!!Όταν αρχίζει να μιξοκλαίει και καλά για να δικαιολογήσει τα όσα κάνει στην αναξιοπαθή βυζαρού μας (τι βυζάρες ήταν αυτές?) και προσπαθει απεγνωσμένα να της κάνει ερωτική εξομολόγηση (ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να τη βγάλει και από τη μέση βεβαίως βεβαίως... ) περισσότερο θυμίζει αρσενική Ρούλα Βροχοπούλου που κλαίει το Φραν της παρά μανιακό δολοφόνο.
Μήπως να φταίει ότι η όλη ταινία αναδίδει ένα άρωμα... φτήνειας? Δε λεω, το να φτιάξεις μια ταινία που να διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε ένα υπόγειο γκαράζ είναι καλή ιδέα που και το απαραίτητο κλειστοφοβικό περιβάλλον εξασφαλίζει, και κρατάει το Budget της ταινίας σε πολύ χαμηλά επίπεδα... Ωστόσο βλέποντας τους ίδιους γκρίζους τοίχους επί μιαμιση ώρα δε μπορεί παρά να κουράσει άσχημα το μάτι και το μυαλό. Μα ούτε ένα, ΕΝΑ, έστω για δείγμα εξωτερικό γύρισμα ρε παιδιά?
Ας μη στείλουμε όμως την ταινιούλα αυτή στα Τάρταρα, ας δούμε και την καλή πλευρά. Τι μας μένει:
1) Η ζωντανή, νευρική, σφιχτή σαν 16χρονο κωλαράκι σκηνοθεσία.
2) Το εξωπραγματικό μπούστο της πρωταγωνίστριας. Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ταινίας η μικρή ξανθούλα τρέχει πάνω κάτω τους διαδρόμους του γκαράζ φορώντας μονάχα ένα μικρο άσπρο φορεματάκι (ήBaby-doll, τελωσπάντων) και μάλιστα από ένα σημείο και μετά την απολαμβάνουμε και σε βρεγμένη version γιατι γίνεται κάποια μαλακία με μια πυροσβεστική μάνικα. Ο δε σκηνοθέτης δείχνει να το απολαμβάνει και να το εκμεταλλέυεται με το παραπάνω, αφιερώνοντας άπειρες σκηνές στην αχανή βυζοχαράδρα και φιλμάροντάς την κάτω από κάθε πιθανό συνδυασμό γωνίας και φωτός. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι καλός άνθρωπος.
3) Μερικές καλές σκηνές Gore. Μας σερβίρεται ένα βγαλμένο νύχι, μια λίμα που καρφώνεται μέσα σε ένα μάτι και το αρμονικό πάντρεμα ενός ανθρώπινου σώματος ανάμεσα σε ένα αυτοκίνητο και έναν τοίχο.
4) Η μικρά πέρα από βυζάρες που προκαλούν συγκίνηση και αποδεικνύουν ότι ο Θεός τελικά είναι ΑΝΤΡΑΣ, βγάζει και αρκετά συμπαθητική ερμηνεία. Είναι όντως στιγμές που πραγματικά το λυπάσαι το κακόμοιρο .
Ωστόσο, όσο νερό και να πέσει στις βυζάρες, ρωγίτσες δεν είδαμε. Ούτε ένα λίιιγο τόσοδα, έτσι να μας χαμογελάσουν. Και η μικρά κάτω από το φορεματάκι της αντί να φοράει ένα string από καραμέλα, κρύβει μια κιλότα ΝΑ!!! από αυτές που παίρνετε με το κιλό στη λαική στο Κατάκωλο για τη θεία Ευλαμπία, δεσποινίδα ετών 55. Και αυτή η ταινία, παρά τα επί μέρους καλά στοιχεία (και τις βυζάρες) είναι προβλέψιμη, μπανάλ και ολίγον τι... vanilla.

Εναλλακτικός Τίτλος - Είχε στήθη άσπρα σαν τα γάλατα, γαργάλα τα, γαργάλα τα...
Είδος Ταινίας- θρίλερ με βυζιά
Μαχαλάς - ΗΠΑ
Πότε? - 2007
Πόσο? - κάτι λιγότερο από μιαμιση ώρα και πολύ του είναι
Μάστορας - Franck Khalfoun
Παίχτες - Rachel Nichols (τα βυζιά), Wes Bentley (τα φρύδια)
Βαθμολογία - 2/5 πλαστικά βυζόμπαλα

Review - Outpost

Πιστεύω ότι μετά από τους Γιαπωνέζους, ο δεύτερος πιο άρρωστος λαός στην ανθρωπότητα είναι οι Βρετανοί... Άπειρες φορές έχει η ιστορία αναδείξει το αληθές αυτής της διαπίστωσης και αυτό το διαμαντάκι έρχεται να προστεθεί στο σωρό των αποδείξεων...
Το πρώτο πράγμα που τραβάει την προσοχή σε αυτή την ταινία είναι η άψογη, πολύ ρεαλιστική φωτογραφία της και οι πάρα πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών... πράγμα πλέον ιδιαίτερα ασύνηθες για θρίλερ.
Το ρεζουμέ της υπόθεσης (προσθώντας να αποφύγω όσο το δυνατόν τα spoilers) έχει ως εξής: ομάδα από mercenaries μισθώνεται από επιστήμονα για να εισχωρήσουν σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία, σε μια από τις εμπόλεμες ζώνες των Βαλκανίων. Πρόφαση, η μελέτη εδαφών θεωρητικά πλούσιων σε μεταλλεύματα που με τη λήξη του πολέμου θα αποτελούν ταμάμ αγορά για τους φραγκάτους employers του επιστήμονα. Στην πορεία οι φήμες οργιάζουν και το αντικείμενο του ενδιαφέροντος φέρεται να είναι ένα ριγμένο στην περιοχή αεροσκάφος, ώσπου τελικά οι ήρωές μας φτάνουν στον προορισμό τους, που δεν είναι άλλος από ένα τεράστιο εγκατελειμμένο Bunker των Ναζί. (εξ ου και ο τίτλος της ταινίας).
Το σενάριο συνεχίζει παντρεύοντας στοιχεία της αποκρυφιστικής ιστορίας του Ναζισμού με την Unified Field Theory του Albert Einstein και κάπου εκεί το κόβω γιατί ότι πω περισσότερο θα χαλάσει την έκπληξη και το γλυκό.
Σκηνοθεσία παλιομοδίτικη, μονολιθική, από ατσάλι και μπετόν αρμέ. Καμια σχέση με νεωτεριστικά κολπάκια εντυπωσιασμού και το γνωστό νούμερο της "κάμερας με πάρκινσον" που είναι δυστυχώς πλέον ο κανόνας που μαστίζει το χώρο των θρίλερ και των ταινιών δράσης. Πολύ καλή ανάπτυξη χαρακτήρων, επίσης ύποπτα καλή για θρίλερ.
Μοναδική ένσταση ότι θυμίζει ύποπτα σε σημεία το εξίσου καταπληκτικό DeathWatch (εντάξει, μη βαράτε, το DeathWatch είναι καλύτερο από αυτό) και ότι το τέλος του είναι κομματάκι απότομο. Παρόλα αυτά μη μασήσετε από τη γκρίνια μου και πάρτε αυτό το δισκάκι γιατί αξίζει. Θα σας χαρίσει αγωνία, gore και σασπένς που δεν βλέπουμε πλέον στα σημερινά θρίλερ.

Εναλλακτικός Τίτλος - Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας
Είδος Ταινίας - και γαμώ τα θρίλερ
Μαχαλάς - Ηνωμένο Αδερφάτο
Πότε? - 2007
Πόσο? - μιάμιση ώρα παρά κάτι
Μάστορας - Στιβ Μπάρκερ
Παίχτες - σωστά μοτεράκια
Βαθμολογία - 4 / 5 σκουριασμένες σβάστικες

Review : Inside

Εντάξει το παραδέχομαι. Είχα σκοπό να αρχίσω τη στήλη των reviews με κάτι πολύ πιο γνωστό και "εντυπωσιακό". Μέχρι χτές το βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Είχα πολύ καιρό να δω ένα θρίλερ που κυριολεκτικά να με γραπώσει από τα κάκαλα και να με κάνει πραγματικά να "νοιαστώ" για την εξέλιξη της ιστορίας και για τη μοίρα των πρωταγωνιστών. Και όλα αυτά από έναν διαπιστευμένο "με τη βούλα" θριλεράκια.
Είχε προηγηθεί μια ολιγοήμερη εξερεύνηση στο κινηματογραφικό σύμπαν του Clive Barker, κοινώς, επειδή αυτό τον καιρό διαβάζω τα περιβόητα "Books of Blood" είπα να (ξανα)δω ό,τι ταινία υπάρχει εκεί έξω που να φέρει τη σφραγίδα του διάσημου συγγραφέα, είτε στη σκηνοθεσία, είτε στο Screenplay - η πλειοψηφία ανήκει στη δεύτερη κατηγορία -. Αφού είδα ξανά τις πιο γνωστές από αυτές και χάρηκα (all hail Candyman!!!) είπα ο καψερός να δοκιμάσω και τις λιγότερο γνωστές, και μάλιστα όλες. (επειδή είμαι κατα βάθος φιλότιμο και τακτικό παλικάρι από σπίτι και μου αρέσει να φέρω σε πέρας κάθε τι με το οποίο καταπιάνομαι)
Ε, λοιπόν υπέφερα. Και γαμώ τα δυστηχήματα. Και όποιος δε με πιστεύει, ας δει καπάκι τα Candyman 3, the Plague και Rawhead Rex και θα με θυμηθεί. Τόσο καλά. Όπως ήρθαν λοιπόν τα πράγματα, το τέλος αυτού του κινηματογραφικού ταξιδιού με βρήκε κουρασμένο και απογοητευμένο. Και τότε οι σκοτεινοί θεοί που προστατεύουν εμάς τους θριλερομανείς έστειλαν στα χέρια μου το δισκάκι του Inside.
Λοιπόν, δεν ξέρω είντα "πίνουν" τα νέα παλικάρια στη Γαλλία, αλλά σίγουρα δουλεύει. Απλή "παλιομοδίτικη" σκηνοθεσία (πλην λίγων σκηνών που εξαιρούνται), ηθοποιοί που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους και υπόθεση τόσο απλή (χωρίς πλάκα μπορεί να συνοψιστεί σε 2 προτάσεις!) αλλά και τόσο ΣΚΑΤΟΑΡΡΩΣΤΗ, έδωσαν μια γερή κλωτσιά στα κάκαλα και στον κουρασμένο καψαλισμένο και γεμάτο από κακό κινηματογράφο εγκέφαλο του υπογράφοντος.
Η υπόθεση είναι τόσο λιτή που ότι και να σχολιάσω για αυτή θα περιέχει spoilers. Οπότε θα κρατήσω το (βρωμό)στομά μου κλειστό και απλά θα σας παροτρύνω να δείτε αυτή την ταινιούλα και να την απολαύσετε όπως εγώ - τελείως ανυποψίαστοι.
Μοναδική προειδοποίηση. Αποφύγετε άμα είστε ευαισθητούληδες στα αίματα και στο Gore, γιατί η ταινία έχει τόσο και από τα 2 που έφτασε και περίσσεψε για να ικανοποιήσει ένα χρόνιο, ανίατο horror freak σαν και εμένα. Και αυτό, για όσους με ξέρουν, είναι ΠΟΛΥ. Άξια προσπάθεια, περιμένω με αγωνία το επόμενο χτύπημα του σκηνοθετικού διδύμου, που δεν θα είναι άλλο από το Remake του πρώτου HellRaiser κάπου μέσα στο 2009.

Εναλλακτικός Τίτλος - Ρίξε ψαλίδι να κοπώ
Είδος Ταινίας - θρίλερ με πολλά κάκαλα
Μαχαλάς - Γαλλία
Πότε? - 2007
Πόσο? - Μιάμιση ώρα συν πλην κάτι ψιλά
Μάστορες - Αλεχάντρε Μπουστίγιο, Ζιλιέν Μαουρί
Παίχτες - Ειλικρινά σας νοιάζει?
Βαθμολογία - 4/5 μικρά μαύρα φερετράκια

Εκπαιδεύοντας τη νέα γενιά

Τελικά αγαπά ο Θεός (όχι ο Lemmy, ο άλλος) τον κλέφτη, αγαπά και το νοικοκύρη.
Μετά από αρκετό καιρό roleplay ξηρασίας, ήρθε και έδεσε το πιο απρόσμενο "δώρο".
Τελείως στο ξεκούδουνο και το απρογραμμάτιστο, "επιστράτευσα" τη Σοφία και τα ξαδερφάκια της και φτιάξαμε ένα απίστευτο party χαρακτήρων πρώτου επιπέδου.

Tordek, dwarf fighter ο Αλέξανδρος, 8 χρονών
Redgar, human fighter ο Γιάννης, ετών 11 και
Mialee, elf wizard η Σοφία, ετών ... εμ, δε λέμε, δεν κάνει

Αληθινό, γνήσιο Dungeons & Dragons, όπως το ονειρεύτηκε ο παππούς Gary Gygax - Θεός σχωρ'εστον...
Ξεκινήσαμε με το Fast Play του Jeff Grubb Wrath of the Minotaur . Ο απόλυτα καλυτερότερος τρόπος να ξεκινήσεις ένα party πρωτάρηδων παικτών. Οι 2 περιπετειούλες που το απαρτίζουν είναι τόσο καλογραμμένες και φροντισμένες, ανάμεσα στα εξώφυλλά του αυτό το βιβλιαράκι περιέχει το 90 κάτι % των στοιχείων που μας κάνουν να αγαπάμε το Dungeons & Dragons. Ψάξτε βρείτε το οπωσδήποτε αν δεν το έχετε ήδη. Χώρια που ο Μάγος Μινώταυρος Alaxus είναι ο απόλυτος τελικός Κακός !!! Απλά προσκυνώ στο μεγαλείο του Alaxus.
Σκοτώνοντας σε μια αποφασιστική και αγωνιώδη τελική διαμάχη τον Alaxus , συνεχίσαμε στα στοιχειωμένα σκονισμένα δωμάτια του Sunless Citadel, και για την ώρα, ακόμα εκεί είμαστε. Περισσότερα νέα από τις περιπέτειες μας όταν θα υπάρξουν. Πριν κλείσω το post αυτό, οφείλω να ομολογήσω ότι Sunless Citadel είναι πολύ καλύτερο από όσο το περίμενα, πραγματικά καλογραμμένο (ειδικά όταν περιγράφει τις παγίδες) και αρκετά ισορροπημένο.

Είναι αλλιώς να παίζεις με "ανυποψίαστους πρωτάρηδες", με άτομα που χωρίς πόζα και ψευτομαγκιά κάνουν αυτό που κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτονόητο - να ανακαλύπτουν, να νιώθουν και να ψυχαγωγούνται με το Dungeons & Dragons.

Καμιά σχέση με τους επαγγελματίες κομπλεξικούς δεινόσαυρους "βετεράνους" του παιχνιδιού. Μακριά από εμάς.

Καμιά σχέση με το κατασκεύασμα που καλούν 4η έκδοση του Dungeons & Dragons, (μια απομίμηση της Κατάβασης, μόνο που έχει 320 σελίδες κανόνες) για παίκτες / καταναλωτές και πλαστικούς ήρωες που με τα σπαθιά τους θερίζουν φράγκα αντί για κεφάλια εχθρών.

Μακριά από εμάς.