Brooklyn's Finest (Η Σκοτεινή Πλευρά του Νόμου)

Μάστορας : Antoine Fuqua
Παίχτες : Richard Gere , Don Cheadle , Ethan Hawke , Wesley Snipes , Vincent D'Onofrio
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια βαθιά και πλήρως απομυθοποιητική ματιά στους παράλληλους βίους 3 αστυνομικών του Brooklyn. Ο ένας (Geere) είναι ένας αλκοολικός που του απομένουν λίγες μέρες μέχρι τη σύνταξη. Ο δεύτερος (Hawke) είναι ένας εξαρτημένος από τα χαρτιά, χρεωκοπημένος οικογενειάρχης που προσπαθεί να παρακρατήσει χρήματα από όπου μπορεί. Ο τρίτος (Cheadle) δουλεύει σαν μυστικός, με τα νεύρα του σπασμένα και με τους δεσμούς φιλίας (είναι πάντα απόλαυση να βλέπεις στην οθόνη τον Wesley Snipes – πού χάθηκε αυτό το παλικάρι τόσα χρόνια;) που κάνει χρησιμοποιώντας τη μυστική του ταυτότητα, να τον βάζουν σε ηθικά δηλίμματα...

Αναλυτικότερα :
Ξέρω τι σκέφτεσαι όταν ακούς Αμερικάνικη αστυνομική ταινία. Πολλές μπαλωθιές, πολλά “Freeze Motherfucker” και “... you have the right to remain silent...”, μαυρίδια με κραυγαλέα γυαλιστερά κοσμήματα, φαρδιά παντελόνια και όπλιμένα σαν αστακούς που επικοινωνούν με βρισιές και όλες τις σχετικές παρεμφερείς παπαριές. Σωστά; ε, καμία σχέση! Ευτυχώς. Το “Brooklyn's Finest” αφήνει τους εντυπωσιασμούς και τις συμβάσεις κατά μέρος και ρίχνει το βάρος στους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν. Άνθρωποι καθημερινοί που απλά προσπαθούν να την παλέψουν σε ένα επάγγελμα δύσκολο και ψυχοφθόρο, ενώ η διαφθορά, το βόλεμα και η καθημερινότητα κατατρώνε τον ψυχισμό τους. Τα πάθη τους και οι συνθήκες της δουλειάς τους απεικονίζοντας με ένα σχεδόν πρωτόγνωρα απομυθοποιητικό, ρεαλιστικό τρόπο, δημιουργώντας ένα σύνολο εικόνων μουντό, απαισιόδοξο, “λερωμένο”. Σε αυτό συμβάλλουν η ρεαλιστική φωτογραφία με την περιορισμένη χρωματική παλέττα και φυσικά οι πολύ καλές ερμηνείες από 3 επιτυχημένους (τόσο εμπορικά όσο και ποιοτικά) πρωταγωνιστές.

Η ταινία αποφεύγει να διαχωρίζει τις καταστάσεις μεταξύ άσπρου και μαύρου. Τα πάντα κινούνται εντός μιας αχανούς γκρίζας ζώνης, ακριβώς όπως και στην πραγματικότητα. Τα πάθη και τα διλήμματα των χαρακτήρων δεν είναι από μόνα τους “καλόβουλα” ή “κακόβουλα”. Δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν τις επιλογές τους με το πάσο τους, μετά από σκέψη και ανάλυση. Όλα αυτά, διαδραματίζονται με φόντο το μοναδικό τους κοινό σημείο : τη δουλειά στο αστυνομικό τμήμα. Κάποιες φορές οι 3 ανεξάρτητες ιστορίες τείνουν να διασταυρώνονται – αλλά αυτό ποτέ δε συμβαίνει ολοκληρωτικά. Οι γκροτέσκα αυθεντικοί βίοι συνοδεύονται από ένα καλό soundtrack που υπαγορεύει το ρυθμό της διήγησης και συνοδεύει τις ψυχολογικές τους διακυμάνσεις.

Splatter / Gore :
Τίποτα ιδιαίτερο. Οι πυροβολισμοί αφήνουν μεγάλες και ζουμερές τρύπες (αυτό ακούστηκε πρόστυχο, ε;) στα σώματα των χαρακτήρων και μέχρι εκεί.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Μικρές ποσότητες αλλά εξαίσιας ποιότητας γυναικέια σάρκα, εκδιδόμενη ή / και στριπτιζαριζόμενη. Όχι, δε θα το δεις για τα βυζιά. Αλλά είναι μια εξαίσια γαρνιτούρα στο όλο παρακμιακό σκηνικό.

Ρεζουμέ :
Είναι ένα καλό, στιβαρό αστυνομικό θρίλερ / δράμα (?) με έμφαση στους χαρακτήρες και με μια πρωτότυπη, ρεαλιστική και απομυθοποιητική ματιά. Αξίζει την προσοχή σου.

Legion

Μάστορας : Scott Charles Stewart
Παίχτες : Paul Bettany , Lucas Black , Tyrese Gibson , Adrianne Palicki
Πόσα πιάνει; 3 / 5, 3,5 άμα είσαι στις καλές σου
Με δυό λογάκια :
Ο Θεός έχασε την πίστη του στον άνθρωπο και βαρέθηκε τις μαλακίες μας. Και πολύ άργησε! Στέλνει, λοιπόν, τους αγγέλους Του για να εξολοθρεύσουν την ανθρωπότητα, φέρνοντας μια τύπου... αποκάλυψη. Το κλειδί για τη σωτηρία είναι ένα αγέννητο μωρό που η μοίρα του είναι να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια νέα εποχή πνευματικής και ηθικής ακμής. Για αυτό και γίνεται ο νούμερο ένα στόχος... δολοφονίας από τους Αγγέλους! Μοναδικός υπερασπιστής του βρέφους και κατ' επέκταση ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής είναι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ που ανυπακούει στις εντολές του Κυρίου του και προσπαθεί με τη στάση του να Του αποδείξει ότι το ανθρώπινο γένος είναι άξιο σωτηρίας. Αρωγοί του στην αντίσταση, ένα αταίριαστο τσούρμο από ταλαίπωρες, προβληματικές προσωπικότητες. Η τελική μάχη για τη σωτηρία του κόσμου θα δωθεί σε ένα ξεχασμένο βενζινάδικο, στη μέση της ερήμου...

Αναλυτικότερα :
Σου θυμίζει κάτι; Σκέψου σκηνικό “From Dusk 'till Dawn” (το πρώτο, όχι τα απαράδεκτα sequels που βγήκαν μετά), λιγάκι από “Terminator” και ακόμα περισσότερο από τη “σχολή” ταινιών τύπου ένα-τσούρμο-βλάχοι-κλείνονται-σε-ένα-μπαρ-και-πυροβολούν-τέρατα. Τύπου “Feast”και τόσων άλλων παρεμφερών! Γαρνίρισέ το με μια υπεραπλουστευμένη και τραβηγμένη από τα αυτιά ταπετσαρία ΕβραιοΧριστιανικών διδαχών και έχεις το Legion! Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό, εφόσον είσαι συνειδητοποιημένος όσον αφορά το τι βλέπεις. Δηλαδή μια b-movie του κερατά. Δηλαδή μια χαρά. Μόνο που...

...το πρόβλημά με το “Legion” είναι ότι ανεβάζει τον πήχη ψηλά – μόνο και μόνο για να τον περάσει θριαμβευτικά... από κάτω! Σε όλη τη διάρκειά του, λειτουργεί ενεργά έτσι ώστε να σου φέρει στο μυαλό αντίστοιχα παλιότερα (και γαμάτα) έργα και σε βάζει στη νοητική διαδικασία να περιμένεις να δεις κάτι εξίσου καλό. Μόνο και μόνο για να καταλήξει στο τέλος να είναι αρκετά κατώτερο από αυτά με τα οποία προσπαθεί να κοντραριστεί. Θέλετε και άλλα παραδείγματα (πολύ πιο καίρια και ακόμα πιο σχετικά), πέρα από αυτά που σας ανέφερα πριν; 2 τουλάχιστον τίτλοι, τα "Tales from the Crypt: Demon Knight" (με τον “δικό μας” Billy Zane) και το "The Prophecy" με τον Christopher Walken. Είναι και τα δυο τους ταινίες του 1995 έχουν πρακτικά το ίδιο θέμα, σενάριο & πλοκή και είναι δεκάδες φορές καλύτερα από το “Legion”.

Για αυτό το λόγο, μάλλον θα δείτε το “Legion” να σταυρώνεται πάραυτα από κριτικούς που ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους και γνωρίζουν το αντικείμενό τους. Αλλά κατά τη γνώμη μου, ούτε και μια τέτοια αντιμετώπιση είναι δίκαιη. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, στα πρώτα 60 λεπτά μια χαρά τα λέει. Αλλά το τελευταίο μισάωρο είναι κουραδένιο, συμβιβαστικό, βεβιασμένο και θα σου χαλάσει όλη τη γεύση της ταινίας.

Splatter / Gore :
Τίποτα το φοβερό. Πληγές από σφαίρες (που δε τις βλέπεις) και make up effects από πληγές και χτυπήματα. Μια καλή δαγκωματιά στο λαιμό από μια possessed δαιμονική γιαγιά!

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Χριστιανικό αποκαλυπτικό σενάριο και μου περιμένατε να δείτε και βυζά; Ρε πάτε καλά; Το μελαχρινάκι (Willa Holland) που παίζει την κόρη του ζευγαριού, έχει γεννηθεί για να μηδενίζει αντρικούς τραπεζικούς λογαριασμούς και για να κλείνει σπίτια! Θα ακούσουμε περισσότερα στο μέλλον για αυτό το κορίτσι! Στάνταρ!

Ρεζουμέ :
Ο “σοβαρός” θριλεράς (μα, υπάρχει τέτοιο πράμα;!;) μέσα μου διαμαρτύρεται. Θα ήθελε με το σεναριακό υλικό του Legion να δει ένα καλό μεταφυσικό θρίλερ, πολύ πιο βαθύ, πρωτότυπο και τολμηρό, μπολιασμένο με χορταστικές δόσεις δράσης και με αντιήρωες που να παραπέμπουν σε John Constantine, Preacher, ακόμα και σε Harry Angel! Αντί αυτού πήρε μια b-movie αξιοπρεπή αλλά συνηθισμένη – και όχι καλύτερη – από άλλες πολλές παρόμοιές της που έχουν προηγηθεί. Είναι αυτό κάτι απαραίτητα κακό; Μάλλον όχι, εφόσον μπορείς να το χωνέψεις. Ίσως η εποχή που διανύουμε να μη προσφέρεται για μουντές αποκαλυπτικές υπερπαραγωγές τύπου “The Omen”. Και πλέον η μαγεία & το υπερφυσικό στη συνείδηση του κόσμου δεν παραπέμπει καθόλου στο ύπουλο, σάπιο grim στοιχείο που είχε στο “Angel Heart”, αλλά περισσότερο σε... “Harry Potter”! Δεδομένων όλων αυτών, ακόμα και το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που είναι διατεθιμένοι να παίρνουν ζεστά φράγκα και να τα μετατρέπουν σε b-movies, κάνει αυτό το ταινιάκι άξιο παρακουλουθησης και υποστήριξης, τουλάχιστον από τους φαν του είδους...

Η Φυλή των Αθανάτων (Creek)

Μάστορας : Joel Schumacher
Παίχτες : Henry Cavill , Dominic Purcell , Emma Booth , Michael Fassbender
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Το 1930, ο Αδόλφος Χίτλερ απέκτησε ψύχωση με το υπερφυσικό. Πίστευε ότι η αποκρυφιστική παράδοση των προγόνων του θα ήταν το κλειδί για την παγκόσμια κυριαρχία και εξάπλωση της Άρειας Φυλής. Η αυτοκρατορία τρόμου των Ναζί μπορεί να κατέρρευσε εδώ και χρόνια. Αλλά ακόμα και σήμερα, κάποια από τα μυστικά τους και τα αποτελέσματα των πειραμάτων τους με τον αποκρυφισμό είναι ακόμα ζωντανά... και διψασμένα για αίμα...

Αναλυτικότερα :
Ναι, είναι άλλη μια b-movie-ά του κερατά βασισμένη στις ράδιοαρβύλες και θεωρίες συνωμοσίας σχετικά με τις αποκρυφιστικές δραστηριότητες των Ναζί! Οι ένστολοι Γερμαναράδες ήταν πάντα ιδανικοί “κακοί” για κάθε λογής κάφρικες underground b-movie φάσεις! Θυμήσου πόσα έργα : “Dead Snow”, “Η Λίμνη με τα Ζόμπι”, “To Οχυρό”, “Frontier”, “Inglourious Basterds” είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό – και σίγουρα ΔΕΝ είναι τα μοναδικά. Επίσης σκέφτομαι την πολύ επιτυχημένη σειρά παιχνιδιών “Wolfenstein” που ακόμα είναι δραστήρια και μόλις πέρσι έβγαλε το πιο πρόσφατό της sequel! Όλοι ευχαριστιούνται βλέποντας ναζί cultists να τρώνε μολύβι και η εικόνα του συντηρημένου-σε-μια-γυάλα-εγκεφάλου-του-Χίτλερ αποτελεί πρότυπο και “ιερό δισκοπότηρο” της κουλτούρας των b-movies! Και εδώ, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, έχουνε μαζώξει τόσα πολλά γαμάτα concepts που παίζει και να έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που έγινε μια τέτοια απόπερα! Και στάνταρ, ακόμα περισσότερα θα περάσουν μέχρι την επόμενη φορά!

Από την αρχή, η ταινία δείχνει ότι το έχει. Ξεκινά με μια μουντή απεικόνιση του παρελθόντος της ιστορίας, κομπλέ με “παλιομοδίτικα” ασπρόμαυρα μακρινά στατικά πλάνα. Συνοδεύεται παράλληλα από ψαρωτική διήγηση που σε ενημερώνει με τα απαραίτητα ιστορικά στοιχεία. Μετά περνά στο παρόν με ρυθμούς γκαζωμένους και πιο μοντέρνα σκηνοθετική απόψη τύπου “Prison Break” και δε συμμαζεύεται. Και σε αυτό το φρενήρες μοτίβο συνεχίζει μέχρι τέλους φέρνοντας στο μυαλό τη “σχολή” θρίλερ τύπου “Cabin Fever”, “Breed” κλπ. Pas mal...

Δυστυχώς, ο σαματάς δεν καταφέρνει να καλύψει τις τρύπες στο σενάριο και κάποια σημεία που απλά δεν κολλάνε μεταξύ τους. Ειδικά όσον αφορά τις “δυνάμεις” του κακού της υπόθεσης. Ανεπαρκώς επεξηγημένες και συνοπτικά δοσμένες, νομίζεις ότι υπάρχουν απλά για να υπάρχουν και να κινούν την πλοκή της ταινίας, για να κυλάνε τα λεπτά. Κάπου υπάρχει ένα ολόκληρο plot twist για ένα “Τρίτο Μάτι” το οποίο όμως δεν κάνει – φαινομενικά – τίποτα. Η οικογένεια που τον κρατάει, υποτίθεται ότι έχει καταφέρει να τον “φυλακίσει”. Παράλληλα, είναι υποχρεωμένοι να τον “ποτίζουν” με το αίμα ατυχών θυμάτων. Και εγώ ρωτώ : Αφού τον έχεις έτσι κι αλλιώς φυλακισμένο και του χεριού σου, γιατί καν να μπεις στον κόπο να τον ποτίσεις; Γιατί δεν τον αφήνεις να σαπίσει τον καριόλη; Όλα αυτά δρουν αρνητικά στην προσήλωση του θεατή, του υπενθυμίζουν ότι βλέπει μια ακόμα ταινία με ποπκόρν και δε συμμαζεύεται. Δεν επιτυγχάνεται η πραγμάτωση ενός ταξιδιού που να σε στέλνει κυριολεκτικά για περίπου μιάμιση ώρα και μετά να σε αφήσει εξουθενωμένο και με ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης μόλις τα φώτα ανάψουν ξανά. Και το είχε – μπορούσε να γίνει ένα κλασικό έργο του είδους του. Όλα τα έχει : Ρουνική μαγεία των βόρειων λαών, Nazis, vampires με ζόμπια σκλάβους και (έστω απρόθυμους) cultists. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να περιοριστεί στο στάτους μιας (έστω γαμάτης) ταινιούλας που θα προσγειωθεί στο ράφι του dvd και άιντε στην καλύτερη των περιπτώσεων να βγάλει και κάνα direct-to-video sequel.

Splatter / Gore :
Τίποτα που να μην έχεις ξαναδεί. Ένα μάτι που αφαιρείται με ένα σιδερένιο αργοτικό εργαλείο. Μπόλικες σκηνές... αιματοποσίας! Λευκοί φακοί επαφής που δίνουν το εφφέ κακόβουλων ζόμπο-οφθαλμών. Ωραία δημιουργικά make up effects, όσον αφορά τις... γλίτσες και τους διάφορούς ιχώρες που ρέουν από τις πληγές του νεκροζώντανου ναζί!

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Λίγα πράματα – έως καθόλου. Η ξανθούλα (Emma Booth) που παίζει είναι τόσο γλυκειά και μπάνικια που θα σε κάνει να αναρωτιέσαι μπας είχε και κάποιο δίκιο ο Αδόλφος που ήθελε να μας γεμίσει με ξανθιές γαλανομάτισσες φράου!

Ρεζουμέ :
Ναι, είναι b-movie-ά του κερατά! Με κλισαρισμένο – και ενίοτε ασύνδετο σενάριο. Και – σε τελική ανάλυση - πολύ καλά κάνει ρε! Ναι, θα μπορούσε να είναι κάτι αληθινά ξεχωριστό. Αλλά σίγουρα θα βρει ένα μικρό μέρος στην καρδιά των φαν του είδους. Ίσως θα πρέπει να ασχολούνται και άλλοι αναγνωρισμένοι σκηνοθέτες με πιο... occult και underground θεάματα για να χαιρόμαστε ακόμα περισσότερο οι θριλεράδες!

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Κυκλοφορεί και με τον εναλλακτικό τίτλο “Blood Creek”

4 Μαύρα Κουστούμια (4 Black Suits)

Μάστορας : Ρένος Χαραλαμπίδης (υπογράφει και το σενάριο)
Παίχτες : Γιάννης Ζουγανέλλης, Ρένος Χαραλαμπίδης, Γιάννης Πουλικάκος
Πόσα πιάνει; 2,5 / 5 και πολλά βάζω...
Με δυό λογάκια :
4 αποτυχημένοι νεκροθάφτες θα προσπαθήσουν να πιάσουν την καλή πραγματοποιώντας την τελευταία επιθυμία ενός πλούσιου Έλληνα της διασποράς, όπως είναι γραμμένη στη διαθήκη του. Θέλει να ταφεί στο χωριό του. Αλλά πρέπει να τον πάνε εκεί με τα πόδια, κουβαλώντας το φέρετρό του από τον Πειραιά μέχρι το μικρό, ξεχασμένο και από το Θεό χωριουδάκι της Βοιωτίας. Ο δρόμος είναι ευκαιρία για να συγχωνευτούν και ενίοτε να συγκρουστούν οι 4 προβληματικές περσόνες. Αλλά και ο νεκρός, τους επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις...

Αναλυτικότερα :
Άψογο σαν ιδέα! Ένα... περπατητό road movie με σκηνικά του την σκονισμένη ηλιοτσουρουφλισμένη Ελληνική φύση και σαν όχημα που οδηγεί την πλοκή... ένα φέρετρο από μαύρη λάκα! Με καλά κωμικά ταλέντα (Ζουγανέλλης, Πουλικάκος) αλλά και με τη συμπαθή φυσιογνωμία του Χαραλαμπίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Επίσης με μπόλικο μεράκι, εμπειρία και αρχικές καλές προθέσεις! Τι θα μπορούσε να πάει στραβά; Μάλλον αρκετά πράματα...

Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα από την αρχή : το “4 Μαύρα Κουστούμια” ΔΕΝ είναι κακή ταινία. Απλά δεν κατορθώνει να γίνει ούτε η σκιά αυτού που θα μπορούσε να επιτύχει. Και θα μπορούσε να επιτύχει πολλά. Το μαρτυρούν αυτό οι καλές ιδέες πάνω στις οποίες χτίστικε το σενάριο και κάποιες εξαιρετικές σκηνές. Η “σεξπηρική” ερμηνεία του Ζουγανέλλη θα σε κάνει να κλαίς από τα γέλια με το άσπρο make up και την περούκα τύπου κλόουν να απαγγέλει ένα ατέλειωτο, μακάβριο, μακρόσυρτο “... ωωωωω Γιόρικ!...”. Οι σκηνές στην εμποροπανήγυρη του χωριού μαρτυρούν το σκηνοθετικό ταλέντο ενός ατόφια Ελληνικού Διονυσιακού Φελίνι. Το φινάλε προσφέρει “γλυκάδα” και άφθονη συγκίνηση, όπως μόνο τα κλασικά μιούζικαλ του παλιού καλού Hollywood μπορούσαν να προσφέρουν. Τα κιτρινισμένα (σαν να βγήκαν από τη 10ετία του 70) πλάνα της σημερινής πλατείας Συντάγματος, με τους τέσσερις νεκροθάφτες να ποζάρουν με το φέρετρο στον φωτογραφικό φακό του κινητού τηλεφώνου του Πουλικάκου, φέρνουν στο νου την ανατρεπτική ψυχεδέλεια των παλιών ταινιών του Ζερβού.

Δυστυχώς, για κάθε καλή σκηνή, αντιστοιχούν άπειρες μέτριες που τη χαντακώνουν επαρκέστατα. Από ένα σημείο και μετά η έμπνευση στερεύει και ο σκηνοθέτης μας σερβίρει άπειρα (και ατελείωτα!) σκονισμένα πλάνα με τους 4 νεκροθάφτες να περπατούν σιωπηλοί μέσα σε ένα λιβάδι με στάχυα. Οι ατάκες είναι λίγες, προβλέψιμες και επαναλαμβάνονται με τραγικούς ρυθμούς. Θα ακούσεις δεκάδες φορές το Χαραλαμπίδη να βρίζει “... γαμώ την κάσα μου, γαμώ!” Θα ακούσεις ξανά και ξανά τα ίδια φτηνά αστειάκια (τύπου επιθεώρησης του Σεφερλή) όσον αφορά τη φαλάκρα του Ζουγανέλλη. Την κατάσταση δε βοηθούν οι χαρακτήρες που είναι ισοπεδωτικά απλοϊκοί, μονοδιάστατοι. Ο Χαραλαμπίδης είναι ένα λαμόγιο εθισμένο στον ιππόδρομο που ψάχνει ευκαιρία να πιάσει την καλή. Ο Ζουγανέλλης είναι ένας φτωχός αποτυχημένος ηθοποιός του “ποιοτικού” ρεπερτορίου. Ο τρίτος χαρακτήρας είναι ένας αποφυλακισμένος και ο τέταρτος ένας αλκοολικός μπάρμπας που είναι στον κόσμο του. Αν περιμένεις να δεις στην ταινία περισσότερο βάθος και ανάλυση στους χαρακτήρες, πέρα από αυτά που μόλις έγραψα, είσαι γελασμένος. Απαράδεκτο και απαγορευτικό φαινόμενο για road movie, όπου η έμφαση πρέπει να δίνεται κατεξοχήν στους χαρακτήρες – αλλιώς δεν έχεις υλικό και λόγο για να φιλμάρεις!

Το ψάρι βρώμάει από το κεφάλι. Και το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι ο σκηνοθέτης δεν έχει αποφασίσει τι ταινία θέλει να φτιάξει. Βάζει λίγες, σκόρπιες και ετερόκλητες σκηνές (που από μόνες τους μπορεί να είναι καλές – η καθεμιά για το είδος της) και τις δένει μεταξύ τους με ατέλειωτα πλάνα ποδαρόδρομου. Εν τω μεταξύ, μας έχει σερβίρει ένα τουρλού που περιλαμβάνει ολίγη από κοινωνικό δράμα, slapstick κωμωδία, σάτυρα, μιούζικαλ συγκίνηση, φολκλόρ περιήγηση και... κάτι από μεταφυσικό stuff! Από όλα έχει ο μπαξές! Αλλά αυτό εμποδίζει την ταινία να αποκτήσει τη δική της ταυτότητα. Και μετά τη θέασή της σε αφήνει με μια γεύση αδιάφορη και με τη γενική εντύπωση ότι όλο αυτό που είδες απλά σε έκανε να βαρεθείς. Όπως επίσης και το πόσο καλύτερο θα μπορούσε να είναι...

Ρεζουμέ :
Σε ένα commentary της ταινίας, ο Χαραλαμπίδης σχολιάζει ότι ουσιαστικά, στην αρχή δεν ήξερε ακριβώς τι ταινία να φτιάξει με το υλικό του “4 Μαύρα Κουστούμια”. Δυστυχώς, ούτε και στην πορεία έμαθε. Μια πολύ καλή ιδέα, που θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία μιας από τις πολύ καλές, τολμηρές και πρωτότυπες ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου, χάθηκε εξαιτίας της αναποφασιστικότητας του δημιουργού και των (εμπορικών και Ελληναράδικων) συμβάσεων που τον υποχρεώνουν να “στριμώξει πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη”.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Θάφτηκε από τους κριτικούς και προβλήθηκε σε λίγες αίθουσες. Προσγειώθηκε αθόρυβα και μοιραία στο ράφι του dvd...

Chains of Tyranny

To d&d campaign μας, μετά από ένα μεγάλο καλοκαιρινό break ξεκίνησε ξανά, πιο δυνατό από ποτέ! Ο Nechthor, paladin του καλού πολεμαρχου θεού Hieroneous αποφάσισε σε μια πλέον κρίσιμη καμπή της ιστορίας να προδώσει την πίστη του και να στραφεί προς το κακό και μάλιστα στη λατρεία του Hextor που είναι ο ημίαιμος αδερφός και νέμεση του Hieroneous. (και παράλληλα έτσι να ξεκινήσει μια καινούρια καριέρα ως "Antipaladin") Για αυτή του την προδοσία, ο τύραννος θεός του Πολέμου, "ευλόγησε" τον Nechthor με αυτά τα όπλα που αποτελούν embodiment της θέλησής του.

... η ειρωνία της υπόθεσης, είναι ότι αν και αρχικά ο Nechthor έλαβε αυτή την απόφαση, τουλάχιστον εν μέρει, προκειμένου να σώσει τους συντρόφους του, όταν η ένωση με τον Hextor ολοκληρώθηκε, εκμεταλλεύτηκε αυτό το πλεονέκτημα εις βάρος των συντρόφων του που τελικά σκοτώθηκαν μαρτυρικά (και αηδιαστικά) στην κρίσιμη μάχη!

Το όπλο αποτελεί δικιά μου έμπνευση. Ήθελα να είναι κάτι σε γαμάτες heavy flails (το αγαπημένο όπλο του Hextor), να συμβολίζει το "δέσιμο" της ψυχής του Nechthor από τον Θεό του Πολέμου (εξ ου και οι αλυσίδες που είναι μόνιμα ενσωματωμένες στο σώμα του πρώην Paladin) και πέρα από τους αριθμούς και τις στατιστικές, να φέρεται σαν ένα θεόσταλτο όπλο που σφυρηλατήθηκε στα αμόνια της κόλασης προκειμένου να υπηρετήσει τα σχέδια του κυρίου του! Τέλος, έχει 6 διαφορετικές ιδιότητες, όσα και τα χέρια του Hextor.

Μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε αυτούσιο για το d&d campaign σας, να το "κατσαβιδώσετε", ή να φτάξετε με βάση αυτό το πρότυπο άλλα όπλα που μπορεί να προσφέρει μια θεότητα του campaign σας σε ένα εκλεκτό της άτομο.

Chains of Tyranny - Lesser artifact

These cruel weapons are bestowed by Hextor upon his emissaries, for a truly special mission, an extraordinary evil deed or anything important enough to draw the attention of the Scourge of Battle to a specific person. They are essentialy a pair of heavy flails (they are ALWAYS bestowed in pairs and can ONLY be used in pairs. Without one, the other ceases to function) each ending in a 10 foot long chain which extends through the wielder’s flesh and fastens directly to his bones.

The Chains of Tyranny cannot be bought, found, traded nor made by mortal hands. They can only be bestowed by the Scourge of Battle himself (IF he wills it so), after the recipient has willingly made a decision of dire importance, concerning Hextor, often bound with a great sacrifice or a major act of betrayal, especially to one’s former faith. This fusion comes with a mandatory offering of allegiance. The wielder must worship – and swear his service – to Hextor.

The terrible deed of bestowing the Chains of Tyranny leaves the wielder with a permanent drain of 1 point of Strength and 1 point of Charisma, as the Chains sear his arms and are forever attached to his bones, leaving the wielder permanently scarred and injured. These lost ability points cannot be restored in any way, not even with spells as powerlful as wish, or miracle. Once the fusion is made, it is permanent. Nothing but the will of Hextor, direct divine intervention or the permanent loss of the wielder’s arms can take away the Chains of Tyranny. If they are somehow permanently removed from the wielder, the lost ability points do not return.

a) The Chains of Tyranny are +3 adamantine flails. The wielder can fight with them as if fighting with two weapons, but if he does, he incurs all the normal attack penalties associated with fighting with two weapons, just as if he were using a one-handed weapon and a light weapon.

b) He who wields the Chains of Tyranny, cannot be disarmed. He gets a +2 bonus on opposed attack rolls made to disarm an enemy. He can also use them to make trip attacks. But if he is tripped during his own trip attempt, he cannot drop the weapons to avoid being tripped.

c) The Chains of Tyranny have reach and can strike opponents 10 feet away, as well as adjacent foes. Any character who is bestowed the Chains of Tyranny is considered proficient with them.

d) As a standard action, the wielder may command the Chains of Tyranny to mimic the characteristics of any metal the wielder chooses, allowing to overcome damage reduction, even though the actual metal does not change. For example, the wielder could choose “cold iron” and the Chains of Tyranny would act as though they were made of that metal for the purpose of bypassing damage reduction. This designation persists until a new choise is made by the wielder.

e) The Chains of Tyranny have 40 hit points and a hardness of 20 – but they cannot be sundered in a traditional fashion. If some event should destroy the Chains of Tyranny (such as exposyre to a sphere of annihilation, or similar powerful magic) whatever is left of the Chains retracts into the appendages of the wielder and remains dormant for 24 hours, after which new chains and flails are regenerated and are fully functional again. Hextor would NEVER allow something as trivial as the destruction of the material representation of his will stop his plans!

f) The wielder is able to use the Chains of Tyranny as though he had the whirlwind attack feat, regardless of whether he qualifies for the feat.

The Chains of Tyranny

Exotic Weapon
Dmg (S)
Dmg (M)
Critical
Type
One handed melee weapon
Chains of Tyranny
1d8
1d10
19-20/ X2
Bludgeoning

...written by Seth

Κάψε Εγκέφαλο : Meatball Machine (2005)

Μάστορας : Yûdai Yamaguchi, Jun'ichi Yamamoto δηλαδή τρομάρα μας...
Παίχτες : Issei Takahashi ,Aoba Kawai και κάτι άλλοι Γιαπωνέζοι...
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5

Με δυό λογάκια :
Ένας μισό οργανικός, μισό τεχνολογικός οργανισμός προσκολλάται σαν παράσιτο στα ανθρώπινα θύματά του και τους μετατρέπει σε φονικές βιολογικές μηχανές : τα Necroborgs. Ένας καθημερινός, συνηθισμένος νέος γίνεται μάρτυρας αυτού του γεγονότος με θύμα την αγαπημένη του. Αποφασίζει να δεχτέι μέσα του τη δύναμη του εξωγήινου παρασίτου για να εκδικηθεί και να απαλλάξει την κοπέλα του από το μαρτύριο αυτής της εφιαλτικής ύπαρξης. Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά καθώς άλλα, ύποπτα πρόσωπα ανακατεύονται στην ιστορία... η οποία δεν είναι παρά μια γιγάντια πλάνη, ένα παιχνίδι / πείραμα από μέρους των εξωγήινων για να μαζέψουν τα απαιτούμενα δεδομένα και να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο : στην κατασκευή του απόλυτου όπλου, της θρυλικής... MEATBALL MACHINE!!!

Αναλυτικότερα :
Εντάξει. Από την οθόνη των τίτλων μέχρι το φινάλε, τα μυαλά μας πονάνε. Δυο αξιοσημείωτα facts : Πρώτον, αυτό το απόλυτα καμμένο, ακατέργαστο διαμάντι ΔΕΝ μου το σύστησε ο Volrath! Δηλαδή μιλάμε για φαινόμενο! Δεύτερον, τέτοια έργα, μονάχα οι Γιαπωνέζοι μπορούν να τα φτιάξουν! Τέλος!

Splatter / Gore :
Κουβάδες αίμα που πιτσιλάει παντού, διαμελισμοί και καννιβαλισμοί μεταξύ των Necroborg (καθώς απαραίτητος κανόνας του παιχνιδιού είναι ο νικητής να... φάει ζωντανό το παράσιτο που δίνει δυνάμεις και ζωή στον ηττημένο) Και ένα τρυπάνι που μπαίνει σε έναν ανοιχτό οφθαλμό, μια σκηνή που διόλου δε θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερος άνθρωπος.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Ουδέν. Πέρα από κάτι πλαστικά της παραμορφωμένης Necroborg κοπελίτσας που είναι έτσι κι αλλιώς τραγικά. Απαράδεκτο για πράκτορες!

Ρεζουμέ :
Αν δε σε χώρισε ακόμα η γυναίκα σου επειδή αυτοκτονείς εγκεφαλικά βλέποντας σκουπιδαριό τύπου “Tetsuo : The Iron Man”, “Vampire Girl VS Frankenstein Girl”, “Zombie VS Ninja” (ναι! Υπάρχει!!!) και δε συμμαζεύεται, ε θα σε χωρίσει τώρα. Και άμα δε σε χωρίσει, ε τότε τα ζητάει ο πισινός της! Κοπάνα άφοβα! Βοήθειά μας!

Κάψε Εγκέφαλο : Bikini Bloodbath (2006)

Μάστορας : Jonathan Gorman, Thomas Edward Seymour
Παίχτες : Debbie Rochon ,Robert Cosgrove Jr. ,Sheri Lynn ,Leah Ford και πάει λέγοντας...
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5

Με δυό λογάκια :
Μια παρέα από όμορφα κορίτσια κάνουν ένα slumber party για να γιορτάσουν την τελευταία μέρα του σχολείου και τον ερχομό των καλοκαιρινών διακοπών. Παράλληλα, ένας μανιακός chef ξεκινά μια φρενήρη σειρά φόνων και σύντομα ο δρόμος του τέμνεται με αυτό των κοριτσιών, με ολέθρια αιματηρές, όσο και ιλαρές επιπτώσεις. Η διάχυτη... βλακεία της εφηφικής παρέας θα σταθεί κρίσιμο εμπόδιο στη σωτηρία και την επιβίωσή τους...

Αναλυτικότερα :
Ειλικρινά, βλέποντας τέτοιο τίτλο, θες και επιπλέον διευκρινήσεις; Εννοείται ότι έχουμε να κάνουμε με b-movie του κερατά. Οπότε, καταλαβαίνεις. Θέλει κέφι, ανοιχτό μυαλό, “κατεβασμένα” στάνταρ και κάφρικη διάθεση για να απολαύσεις αυτά που έχει να σου προσφέρει. Όμως, ακόμα και να τα διαθέτεις όλα αυτά, το αποτέλεσμα είναι μάλλον φτωχό. Πλήρης απουσία σκηνοθεσίας, καθώς είναι εμφανέστατα γυρισμένο με οικιακή κάμερα – αν και καλής ποιότητας. Απουσία ερμηνειών, καθώς οι χαρακτήρες της ταινίας στο σύνολό τους : α) ή θα τσιρίζουν υστερικά β) ή θα επιδίδονται σε πράξεις και γκριμάτσες ανείπωτης βλακείας ή γ) θα ανταλάσσουν σεξιστικές ατάκες του πλέον φτηνότερου και ξεπερασμένου βεληνεκούς. Δηλαδή, καλύτερο χιούμορ θα βρεις σε... τσοντοπεριοδικό. Το σενάριο και οι διάλογοι, απλά δεν υφίστανται, όπως και οτιδήποτε θα μπορούσε να συσχετιστεί – έστω μακρινά – με τις λέξεις “ατμόσφαιρα”, “τρόμος”, “λογική”. Επίσης, παρόλο το σέξι περιτύλιγμα, είναι εντούτοις αρκετά συντηρητικό στην αντιμετώπιση του θέματός του, καθώς ερωτικές σκηνές δεν έχει ούτε για δείγμα!

Τι απομένει; Μερικά κορίτσια (όχι όλα) είναι πολύ όμορφα και δροσερά και φέρουν επίσης πολύ όμορφα και δροσερά μπουτάκια και βυζάκια. Αλλά και πάλι, η κινηματογράφιση είναι τόσο αδιάφορη, με τα μακρινά πλάνα να μονοπωλούν, που ούτε και σε αυτά τα λιγοστά “καλλη” της ταινίας δε δίνεται χώρος προκειμένου να αναδειχθούν όπως θα τους άξιζε. Παραδόξως, όλο αυτό το σύνολο άρεσε αρκετά ώστε να γυριστούν όχι ένα, αλλά ΔΥΟ σίκουελς με το πρώτο να ονομάζεται “Bikini Bloodbath 2 : Car Wash” και το δεύτερο “Bikini Bloodbath 3 : κάτι σχετικό με Χριστούγεννα, συγχωρέστε με αλλά δε θυμάμαι και δε με νοιάζει”. Τι άλλο ΙΣΩΣ απομένει; Κάποια από τα άπειρα καμμένα αστεία του, βγαίνουν μέσα από την όλη βλακεία τους καλά!

Splatter / Gore :
Μέτρια make up effects, που πλην λίγων περιστάσεων, δεν πείθουν. Πάντως, σε ερασιτεχνική ταινία έχω δει και πολύ χειρότερα.

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Τα 'παμε. 2-3 κοριτσάκια είναι κορυφή και εξόχως λιμπισίμια. Γυμνή, λευκή Αμερικανική σάρκα στα καλύτερά τις. Κάποια βυζάκια απλά θα σου θυμίσουν... Λύκειο!

Ρεζουμέ :
Μη το ψάχνεις. Μονάχα για καφροεφηβικό κοινό. Αλλά και πάλι δε λέει. Το συγκεκριμένο είδος άνθισε τη 10ετία του '50 & '60 με τις αξέχαστες ταινίες του Russ Meyer και έφτασε στο ζενίθ του το '70 με τις δημιουργίες θεών όπως Tinto Brass, Jess Franco, Roger Corman κλπ! Και μόνο το ότι οι συντελεστές της ταινίας δήλωσαν ευθέως ότι πρώτα τους ήρθε η ιδέα του τίτλου και μετά άρχισαν να σκέφτονται τι να γυρίσουν, τα λέει όλα. Μιλάμε για το home made βίντεο μιας παρέας που το γύρισε για το χαβαλέ της και μετά αποφάσισε να το πουλήσει για να βγάλει φράγκα από αυτό. Υπό μια έννοια, μαγκιά τους. Πάντως προσωπικά, τα sequels του δεν πρόκειται να σπαταλήσω το χρόνο που απαιτείται για να κάτσω να τα δω.

La Herencia Valdemar

Μάστορας : Josι Luis Aleman
Παίχτες : Silvia Abascal, Jimmy Barnat, Daniele Liotti, Oscar Jaenada, Francisco Maestre, Laia Marull, Paul Naschy, Ana Bull
Πόσα πιάνει; δε μπορεί να βαθμολογηθεί, καθώς δεν πρόκειται για ολόκληρη ταινία

Με δυό λογάκια :
Η οικία Βαλντεμάρ δεν είναι ένα συνηθισμένο σπίτι. Δύο εκτιμητές ακινήτων χάθηκαν μυστηριωδώς, όταν πήγαν να καταγράψουν τα αντικείμενα της οικίας. Μύθος ή πραγματικότητα η ιστορία που γράφτηκε στην οικία Βαλντεμάρ; Καθώς ξετυλίγεται η ιστορία του σπιτιού, των ανθρώπων που το κατοικούσαν, αλλά ...και των πνευμάτων κατά τον 19ο αιώνα, στο παρόν κάποιοι ψάχνουν τους χαμένους εκτιμητές και θέλουν να τους βρουν πάση θυσία...

Αναλυτικότερα :
Ισπανικό, έντονα ατμοσφαιρικό και με μια γερή δόση από λογοτεχνικά “ανέκδοτα” και αναφορές. Τι θα μπορούσε να πάει λάθος; Η αλήθεια είναι, μάλλον τίποτα, καθώς το “La Herencia Valdemar” κατορθώνει άκοπα να επιβληθεί στο θεατή και να εντυπωσιάσει, παρά τις low budget καταβολές του. Η ιστορία είναι έντονη και με πολύ βάθος (αν και ορισμένα μικρά της σημεία θα μπορούσαν να είχαν παραβλεφτεί καθώς... περισσεύουν) Έχω πολλά θετικά να πω για αυτή την ταινία, και κανένα αρνητικό – πλην ενός : δεν πρόκειται για ολόκληρη ταινία αλλά για... μισή! Το φινάλε έρχεται με το ομώνυμο δεύτερο μέρος που θα προβληθεί το χειμώνα – ΜΑΛΛΟΝ.

Οπότε, οπλιστείτε με υπομονή και προετοιμαστείτε ψυχολογικά να... ξενερώσετε άπειρα στο φινάλε, με ένα “...to be continued...” πολύ χειρότερο από το αντίστοιχο του πρώτου “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”. Καθώς εδώ, περνάς μία ώρα και σαράντα λεπτά από τη ζωή σου μέχρι η ιστορία να θεμελιωθεί και να αναπτυχθεί πλήρως το υπόβαθρό της. Και εκεί που πάει να αρχίσει το πραγματικά καλό... τελειώνει! Επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι αν και αναμφισμήτητα το “La Herencia Valdemar” ΘΑ είναι θρίλερ, όταν και ΑΝ ολοκληρωθεί, εντούτοις αυτό το πρώτο μέρος διατηρεί ελάχιστα στοιχεία του είδους, καθώς το κατά το 90% του αποτελεί μια ατμοσφαιρική ιστορική αναδρομή στο βίο της οικογένειας Valdemar. Οπότε το κατά πόσο είναι σοφό να το δεις τώρα, παίζεται. Προσωπικά θα πρότεινα να περιμένεις μέχρι να βγει και το δεύτερο μέρος και να τα απολαύσεις μονοκοπανιά.

Κατά τα άλλα, όλοι οι τομείς κινούνται σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο για ταινία του είδους (και του budget) της. Ωραίες “θριλεριάρικες” φάτσες, καλές ερμηνείες, σκηνοθεσία και φωτογραφία. Θεός ο ηθοποιός που υποδύεται τον... Aleister Crowley! Φυσιογνωμία απίστευτη, από τις καλύτερες θριλερομουτσούνες!

Splatter / Gore :
Λίγα και καλά πράματα και όλα είναι βαλμένα εκεί που χρειάζεται. Ένα γεύμα... που αποτελείται από ένα ανθρώπινο χέρι ξεριζωμένο από τον καρπό και κάτω. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον δείγμα μεταλλαγμένου (;) πτώματος σε αποσύνθεση. Και ένα τέρας που θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον αν δε έμοιαζε τόσο πολύ με τον... Eddie των Iron Maiden!

Β / Κ (Βυζά / Κώλοι) :
Λίγα πράματα, για την ακρίβεια μια και μοναδική (και μικρή σε διάρκεια) σκηνή όπου επιδεικνύονται οι θεσπέσιες ΒΥΖΑΡΕΣ της οικοδέσποινας και αμφότερα τα άνω τεταρτημόρια της τροφαντής κωλάρας της!

Ρεζουμέ :
Το μεγάλο πρόβλημα με το La Herencia Valdemar είναι ότι υπόσχεται πάρα πολλά, αλλά αυτό το συγκεκριμένο πρώτο μέρος δεν πραγματοποιεί σχεδόν τίποτα από αυτές τις υποσχέσεις. Δες το – αλλά όχι τώρα. Μόλις βγει το δεύτερο μέρος, θα ενημερωθείς από την Καμαριέρα και θα σε βάλω και link να τα κατεβάσεις και τα 2 μαζί από rapidshare! Ορίστε, τι άλλο θες;

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Η ταινία είναι η πρώτη του ισπανικού κινηματογράφου που δε χρηματοδοτήθηκε καθόλου από το ισπανικό κράτος.

Αυτή είναι η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του ηθοποιού Paul Naschy, ο οποίος αποτελεί και το σήμα κατατεθέν των ταινιών τρόμου του ισπανικού σινεμά και πέθανε μετά το τέλος των γυρισμάτων.

Το θρίλερ που καθήλωσε το ισπανικό και όχι μόνο κοινό, συνεχίζεται και σε σίκουελ που αναμένεται να βγει στους ευρωπαϊκούς κινηματογράφους τον προσεχή χειμώνα, ενώ θα φέρει τον τίτλο 'La Herencia Valdemar 2'.

Πρόσεξε τα ονόματα των χαρακτήρων του έργου που παραπέμπουν ευθέως σε πραγματικά περιβόητα πρόσωπα : ο “κακός” cult leader της υπόθεσης ονομάζεται... Aleister Crowley και αναφέρεται ακόμα και στην ταινία σαν... the most wicked man in the world! Ο συγγραφέας cultist που στρέφεται στη βοήθεια των πνευμάτων για να βρει έμπνευση να γράψει τα έργα του ονομάζεται... Bram Stoker! Τέλος, η θείτσα cultist που ζητά συμβουλή για να επιλύσει το οικογενειακό της πρόβλημα (η οποία συμβουλή είναι να διαμελήσει τον άντρα της με ένα τσεκούρι!) ονομάζεται... Lizzy Borden!

Silent Hill Homecoming

Εταιρία : Konami
Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360, PC

Τα Θετικά :
Φανταστικά εφφέ φωτισμού και σκιών, δημιουργούν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα. Υπέροχη (αν και όχι εκτεταμένη) απεικόνιση των 2 τοποθεσιών στις οποίες λαμβάνει χώρα η δράση. Ωραίες μάχες, ειδικά οι boss fights. Πυροβολισμοί, μαχαιρώματα, κοψίματα και χτυπήματα έχουν άμεσα γραφικά αποτελέσματα που παραμένουν στα τέρατα – και αυτό είναι γαμάτο. Καλή ιστορία, πιστή στο πνεύμα του Silent Hill franchise. Αρκετά (5) διαφορετικά φινάλε που καθορίζονται από τις αποφάσεις του παίκτη, σε κρίσιμες στιγμές μέσα στο παιχνίδι. Θα σου θυμίσει αρκετά την ομώνυμη ταινία.

Τα Αρνητικά :
Δίνεται κάπως περισσότερο βάρος στις μάχες σε σχέση με το survival horror στοιχείο και αυτό μπορεί να ξενίσει τους φανατικούς της σειράς. Λίγοι και σχετικά απλοί γρίφοι... ενώ κάποιοι άλλοι (συγκεκριμένα 2) πρέπει να είσαι νίντζα για να τους βγάλεις. Απλή ιστορία, σχετικά “πεζή” και “δυτικότερη” στο στυλ σε σχέση με τα παλιά σενάρια. Λίγοι χαρακτήρες και διάλογοι. Αν είσαι πολύ ψημένος με τα παιχνίδια και τις ταινίες του είδους, θα καταλάβεις αμέσως πού το πάει η ιστορία. Έχει λιγότερα από τα στοιχεία ψυχολογικού τρόμου για τα οποία διακρίνονταν οι παλιότεροι τίτλοι της σειράς. Σχετικά σύντομο μέχρι να το ολοκληρώσεις και με χαμηλό replay value. Θα σου θυμίσει αρκετά την ομώνυμη ταινία.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5

Αναλυτικότερα :
Τα πράματα είναι σκούρα για τον Alex Shepard. Έχοντας πληγωθεί στο μέτωπο, επιστρέφει στον τόπο του αφότου πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο. Τον βασανίζουν εφιάλτες που αφορούν την τύχη του μικρότερού του αδερφού, Joshua και ένα ανυπόφορο συναίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά. Έτσι, παρά τη θέλησή του, επιστρέφει στο Shepard's Glen, ένα τόπο που του είχε γυρίσει την πλάτη και αποφασίσει να μην ξαναδεί ποτέ στη ζωή του, καθώς τον είχε συνδέσει με τα δυσάρεστα, τραυματικά παιδικά του χρόνια και με τις προβληματικές σχέσεις που είχε με τον πατέρα του. Εκεί, συνειδητοποιεί ότι όλα τα αρνητικά του προαισθήματα τελικά είχαν βάση – και ακόμα περισσότερο. Η πόλη δείχνει ερημωμένη, κλειδωμένη σε ένα μόνιμο πέπλο ομίχλης και σκοτεινιάς. Φριχτά, διεστραμμένα πλάσματα ελλοχεύουν στις σκιές. Παντού υπάρχουν ανακοινώσεις για ανθρώπους που χάθηκαν και αναζητούνται. Στο σπίτι του, τα πράματα είναι ακόμα χειρότερα. Βρίσκει τη μάνα του σε μια κατατονική κατάσταση, να επικοινωνεί μονάχα με μισοτελειωμένες, ανεξήγητες φράσεις. Ο πατέρας του και ο αδερφός του είναι άφαντοι. Η μόνη λύση, είναι να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να λύσει το μυστήριο. Όμως, αυτός ο δρόμος θα τον φέρει αντιμέτωπο με τους εσωτερικούς φόβους, τα τραύματα και τα φαντάσματα του παρελθόντος που τόσα χρόνια προσπαθούσε να αποφύγει...

Το παιχνιδάκι αυτό δέχτηκε αρκετό “φτιάρι” από τα έγκυρα sites του συναφιού και ειλικρινά αναρωτιέμαι το γιατί. Εντάξει – ΔΕΝ είναι το καλύτερο Silent Hill. Για την ακρίβεια δε μπορεί ούτε να πλησιάσει την ποιότητα και την ψυχολογική φόρτιση που είχαν τα 3 πρώτα παιχνίδια της σειράς. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι κακό – απεναντίας. Μια χαρά στέκει από μόνο του και αυτό φαίνεται και από τα σχόλια στο ίντερνετ των πιο νέων στη σειρά παιχτών που το βρήκαν πάρα πολύ καλό. Τώρα, αν οι ξερόλες βετεράνοι ξινίσουν, ε, ας πιούνε ξιδάκι. Προσωπικά, αντί να κάτσω να γκρινιάζω για το ένα ή το άλλο του ελάττωμα ή να κάθομαι να το συγκρίνω με τους παλιούς τίτλους και να μιζεριάζω, προτιμώ απλά να απολαύσω ένα εξόχως ατμοσφαιρικό παιχνίδι. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν είχε τον τίτλο “Silent Hill” και ήταν ένα ακόμα παιχνιδάκι του είδους ή ακόμα καλύτερα μια indie παραγωγή, θα είχε λάβει πολύ καλύτερες κριτικές.

Ένα από τα κύρια σημεία στα οποία εστιάζεται η αρνητική κριτική, είναι η “αλλαγή” στο στυλ της αφήγησης. Απομακρυνόμενο από τα αντισυμβατικά, διφορούμενα σενάρια της Ιαπωνικής σχολής (που χαρακτήριζαν τους 4 πρώτους τίτλους της σειράς) απαρτίζεται από μια σχετικά πιο απλή και ξεκάθαρη ιστορία (κοινώς, πιο Αμερικάνικη) που το φινάλε της θα σε βρει με όλες τις απορίες σου λυμένες και και με ελάχιστα ξεκρέμαστα story elements. Τα επιμέρους στοιχεία της ατμόσφαιράς του, αυτή τη φορά δείχνουν να “επιλέχθηκαν” από ένα μείγμα νέου υλικού και μια συρραφή από παλιά, επιτυχημένα στοιχεία της σειράς, όπως επίσης και από την πολύ καλή ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, προκειμένου να το κάνουν πιο ελκυστικό σε παλιούς αλλά και σε νέους παίκτες. Εντάξει, δεν πρόκειται και για την πλέον έντιμη πρακτική, αλλά this is the marketing και σε τελική ανάλυση, δε το θεωρώ δα και τίγκα θανάσιμο αμάρτημα. Οπότε, ετοιμάσου να ξανααντιμετωπίσεις τις περίφημες zombie nurses, ατέλειωτους διαδρόμους γεμάτους με κλειδωμένες πόρτες και φυσικά έναν fan-favorite special guest. Ναι ρε, εννοείται ότι για τον Pyramid Head μιλάμε! Σε χάλασε; Εμένα προσωπικά, όχι! Και, παρόλα αυτά, η ιστορία είναι αρκετά καλή και σίγουρα αντιπροσωπευτική του Silent Hill universe. Και επίσης και οι παλιοί τίτλοι της σειράς “δανείζονταν” στοιχεία από τους προγενέστερούς τους, αλλά κανένας τότε δεν παραπονέθηκε για αυτό! Απεναντίας!

Ένα ακόμα σημείο αρνητικής κριτικής, είναι το σχετικά τονισμένο κομμάτι της μάχης. Ο Alex σαν πρώην στρατιώτης, υποτίθεται ότι ξέρει να χειρίζεται κάποια όπλα και το κάνει με αποτελεσματικότητα – ακόμα και “δένοντας” επιθέσεις υπό τη μορφή μικρών... combos. Επίσης, μπορεί να αποφεύγει τις επιθέσεις των τεράτων είτε με άμυνα, είτε με κινήσεις διαφυγής και κύλισης στο έδαφος. Παρόλα αυτά, τις μάχες εύκολες δε τις λες. Και όλα αυτά (και ακόμα περισσότερα) υπήρχαν και σε παλιότερους τίτλους της σειράς, αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο, τότε κανέις δεν είχε ξινίσει από αυτό. Αν θυμάμαι καλά, η Heather στο “Silent Hill 3”, μια χαρά έκανε chain attacks & combos, χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων ένα τεράστιο morning star – στο παιχνίδι αναφερόταν ως “maul”(!) ένα θανατηφόρο katana (!!) και τέλος, ένα submachine gun (!!!) Και υποτίθεται ότι είναι ένα κοριτσάκι 17 ετών! Και οι μάχες ήταν πολύ περισσότερες, όπως και τα wandering monsters. Αντίθετα ο Alex, παρά το υποτιθέμενο combat training του, είναι αρκετά αργοκίνητος και το δυνατότερό του όπλο (από τα κανονικά, όχι τα μυστικά που “ξεκλειδώνεις” τερματίζοντας το παιχνίδι) είναι ένα ταπεινό shotgun που θα το χρησιμοποιήσεις ελάχιστα, επειδή τα πυρομαχικά του είναι υπερσπάνια μέσα στο παιχνίδι.

Γραφικά & Ήχος :
Το Homecoming καταφέρνει να συλλάβει άψογα το πνεύμα της σειράς με εξαιρετικά γραφικά, οπτικά και ηχητικά εφφέ. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στις σκιές και το φωτισμό – και σε κανένα άλλο παιχνίδι εκεί έξω δε θα δεις τόσο προσεγμένη δουλειά σε αυτούς τους τομείς. Ειδικά οι σκηνές στο παλιό νεκροταφείο του Shepard's Glen, είναι μια ξεχωριστή εμπειρία από μόνες τους. Τα τέρατα, η πόλη, το “κοκκώδες” φίλτρο της κάμερας και φυσικά η ομίχλη – σήμα κατατεθέν ποτέ τους δεν έδειχναν καλύτερα. Η μετάβαση στον Otherworld, το ακόμα σκοτεινότερο alter ego του Silent Hill γίνεται σε in real time, όπως ακριβώς και στην ομώνυμη ταινία του 2006 και το αποτέλεσμα είναι πρωτότυπο και αισθητικά επιτυχημένο. Η μουσική του Akira Yamaoka (ο κατεξοχήν μουσικός συνθέτης της σειράς) είναι όπως πάντα έξοχη και συνοδεύεται από πολύ καλής ποιότητας ηχητικά εφφέ.

Χειρισμός :
Θα μπορούσε να είναι και καλύτερος. Ο Alex κινείται αργά, η άμυνα δεν ανταποκρίνεται άμεσα στο πάτημα του κουμπιού και γενικά το στυλ και ο προσανατολισμός των κουμπιών στο χειριστήριο διαφέρει αρκετά σε σχέση με ότι έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα από τη σειρά. Αλλά αναμφίβολα, είναι κάτι που μαθαίνεται και συνηθίζεται.

Gameplay :
Είναι γραμμικό – αλλά πάντα τα Silent Hill ήταν γραμμικά! Απλά τότε φαινόταν λιγότερο. Η διάρκειά του είναι μάλλον μικρή, αλλά δεν ξεφεύγει πολύ από το τυπικό της σειράς και των παιχνιδιών του είδους εν γένει.

Ρεζουμέ :
Το 'παμε. Όχι, δε μπορεί να συγκριθεί με τα παλιά παιχνίδια της σειράς. Αλλά στέκει μόνο του μια χαρά. Προσφέρει μια άψογα ατμοσφαιρική “κινηματογραφική” εμπειρία και θα βάψει με ομιχλώδεις, μελαγχολικούς τόνους τα απογεύματά σου (περίπου στα 3 με 4 θα σου πάρει) μέχρι να το τελειώσεις. Νοίκιασέ το άφοβα – ακόμα και η αγορά του δεν είναι διόλου κακή κίνηση, αν το βρεις σε καλή τιμή. Προσωπικά, το βρήκα 24 ευρώ καινούριο (και από μαγαζί, όχι από κανένα τρέχα γύρευε site) και το χτύπησα ανελέητα. Και δε με χάλασε καθόλου.

Interesting Facts

... από τον Αντρέα - ευχαριστώ πολύ αδερφέ!

1. Οι πιο νέοι γονείς στον κόσμο ήταν 8 και 9 ετών στην Κίνα το 1910.

2. Κάθε βασιλιάς που κοσμεί τα τραπουλόχαρτα, είναι μεγάλος ιστορικός βασιλιάς:
ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΑ- Βασιλιάς Δαβίδ,
ΚΟΥΠΕΣ- Καρλομάγνος,
ΣΠΑΘΙΑ -Μέγας Αλέξανδρος
ΚΑΡΟ- Ιούλιος Καίσαρας

3. Το άγαλμα ενός ανθρώπου πάνω σε άλογο όπου το άλογο έχει και τα δυο μπροστινά του πόδια στον αέρα ,σημαίνει πως αυτός πέθανε στη μάχη.
- Εάν το άλογο έχει το ένα μπροστινό πόδι στον αέρα ,τότε ο άνθρωπος πέθανε από τραύματα που υπέστη στην μάχη.
- Εάν το άλογο έχει και τα 4 πόδια στη γη , τότε το άτομο είχε
φυσικό θάνατο.

4. 'I am.' : Είναι η πιο σύντομη ολοκληρωμένη πρόταση στην Αγγλική γλώσσα.

5. Ερώτηση: Αν συλλαβίσεις στα αγγλικά τους αριθμούς, πότε θα βρεις για πρώτη φορά το γράμμα 'a' ?
Aπάντηση: One thousand.

6. Ερώτηση: Tι κοινό έχουν , το αλεξίσφαιρο γιλέκο, ο υαλοκαθαριστήρας αυτοκινήτου , η έξοδος κινδύνου και οι εκτυπωτές laser ?
Aπάντηση: Oλα έχουν επινοηθεί από γυναίκες.

7. Ερώτηση: Πιο είναι το μόνο φαγητό που δεν χαλάει?
Aπάντηση: Το μέλι

8. Στα χρόνια του Shakespeare, τα στρώματα των κρεβατιών
κατασκευάζονταν από σχοινιά. Όταν τραβούσαν τα σχοινιά ,έσφιγγε το στρώμα και έκανε το κρεβάτι σταθερό ,για ύπνο. Έτσι βγήκε η φράση 'goodnight, sleep tight'.

9. Στην Βαβυλώνα 4.000 χρόνια πίσω συνηθιζόταν για τον μήνα μετά τον γάμο ,ο πατέρας της νύφης να προσφέρει στον γαμπρό ένα <υδρόμελι> για να πίνει. Το υδρόμελι ήταν μπύρα με μέλι και επειδή το ημερολόγιο τότε βασιζόταν στην σελήνη (moon), ο μήνας αυτός ονομάστηκε honeymoon.

10. Στην αρχαία Αγγλία κάποιος δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδί εκτός και αν είχε την συγκατάθεση του Βασιλιά (εξαιρούνταν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας).
Όποιοι ήθελαν να αποκτήσουν παιδί, έπαιρναν την συγκατάθεση του
Βασιλιά και έτσι τους δινόταν μια μεταλλική πλάκα που κρεμούσαν στην πόρτα τους όταν έκαναν σεξ.
Η πλάκα έγραφε ότι διέπρατταν F.U.C.K. δηλαδή 'Fornication Under Consent of the King' (συνουσία υπό την συγκατάθεση του Βασιλιά)...

11. Στη Σκοτία , ένα νέο παιχνίδι επινοήθηκε. Ο τίτλος του ήταν <<>> έτσι η λέξη GOLF εισήχθη στην Αγγλική γλώσσα.
KAI.........

12. TO 1981
1) O πρίγκιπας Κάρολος παντρεύτηκε
2) H Liverpool έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης
3) O Πάπας απεβίωσε
TO 2005
1) O πρίγκιπας Κάρολος παντρεύτηκε
2) H Liverpool έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης
3) O Πάπας απεβίωσε
Eαν ο Πρίγκιπας Κάρολος θελήσει να ξανά παντρευτεί
και η Liverpool βρεθεί πάλι στον τελικό του Champions League,
παρακαλούμε να ενημερώσετε τον Πάπα....

Ο Έρωτας της Πίσω Πόρτας...

... πονηρούληδες! Ε, λοιπόν, ότι και να σκεφτήκατε ΔΕΝ παίζει! Είναι ο τίτλος του νέου best seller (λέμε τώρα!) γκομενοβιβλίου (πώς λέμε γκομενοταινία; Ε, το αντίστοιχο σε βιβλίο!) που διαφημίζεται συνεχώς, ακόμα και από τη συχνότητα του ALTER! Τα λόγια είναι - όπως πάντα - περιττά...

Quiz : Κορμί Θανατηφόρο!

... από τον Αντρέα - ευχαριστώ πολύ αδερφέ για το feedback!

Ερώτηση : Σε ποιο πρόσωπο ανήκουν τα καλλίγραμμα αυτά πόδια;

Βοηθητικά στοιχεία : Πρόκειται για το δημοφιλέστερο πρόσωπο από το χώρο του τραγουδιού στη Βουλγαρία και είναι πολύ αγαπητό στη γείτονα χώρα και γενικά στα Βαλκάνια.

Προσπάθησε λίγο να σκεφτείς τα παραπώνω στοιχεία πριν απαντήσεις. Αν είσαι σίγουρος ότι δεν μπορείς να το βρεις, τότε προχώρα παρακάτω.

Λοιπόν. Να το πάρει το ποτάμι;

Ο λόγος για τον διάσημο τραγουδιστή της Βουλγαρίας, Azis. (για του λόγου το αληθές, δες καλύτερα την ολόσωμη φωτό) Έχει λάβει μέρος στον διαγωνισμό της Eurovision, είναι παρουσιαστής της δημοφιλέστερης εκπομπής της Βουλγαρίας και είναι ο βασικός κριτής σε ριάλιτι όπου οι παίχτες προσπαθούν να τον μιμηθούν...