Bane

Παίχτες :
6 άτομα όλα κι όλα
Βαθμολογία :
4 / 5

Με δυό λογάκια :
4 γυναίκες ξυπνάνε σε ένα μυστήριο κελί χωρίς να έχουν ίχνος μνήμης σχετικά με τις συνθήκες που τις έφεραν εκεί μέσα. Μετά αρχίζουν τα μυστήρια ψυχολογικά βασανιστήρια, αιματηρά τατουάζ να εμφανίζονται από το πουθενά στα κορμάκια τους, να πεθαίνουν η μια μετά την άλλη με φριχτούς τρόπους και πλάνα από το διπλανό κελί που να δείχνουν πλάτη ένα πλάσμα με κεφάλι σαν χταποδιού και πλοκάμια...

Αναλυτικότερα :
Ναι, το ομολογώ ότι στην αρχή το σκηνικό θυμίζει έντονα το πρώτο SAW. Αλλά καμία σχέση. Αν τώρα έβαζες εμένα σκηνοθέτη, θα σου έριχνα στο μίξερ για φύλακες και βασανιστές ημίγυμνες έκφυλες ναζίστριες, ένα τάγμα από περιφερόμενες top model τρελαμένες καλόγριες, σάπια, αργά ζόμπι και εννοείται πολλούς (και διαφόρων χρωμάτων) νίντζα! Ωστόσο τα παλικάρια που έφτιαξαν αυτή την εξαιρετική ταινία, επέλεξαν ένα διαφορετικό τρόπο σεναριακής προσέγγισης που τον μαθαίνεις μονάχα πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Μέχρι τότε, παίζουν με αριστοτεχνικό τρόπο με την αγωνία και τα νεύρα σου. Ειδικά αν το δείτε με παρέα, δε θα σταματήσετε να συζητάτε για την υπόθεση, το τι στον π*^΅^%$ συμβαίνει εκεί πέρα, το τι μπορεί να παίζει. Πολύ πρωτότυπο και ενδιαφέρον σενάριο, συμπαθητικές ερμηνείες psycho σκηνικό και καλοδουλεμένες splatter σκηνές.

Μακάρι αυτή η ταινιούλα να υποστηριζόταν από μια καλή παραγωγή. Το έργο γυρίστηκε με χαμηλό προϋπολογισμό και αυτό φαίνεται. Λίγα, άδεια, μονότονα σκηνικά, λίγοι και ως επί το πλείστον αδιάφοροι ηθοποιοί, μέτρια φωτογραφία, επαναλαμβανόμενα πλάνα που εν μέρει τα επιβάλλει και η φύση της ιστορίας. Αλλά λέει. Δε θα γράψω άλλα για να μη σας χαλάσω την έκπληξη. Απλά δείτε το!

Splatter / Gore :
Καλά φτιαγμένα μαχαιρώματα και άλλου τύπου πληγές, αλλά όχι κάτι πιο extreme. Πάντως τα make up effects όπου υπάρχουν είναι επαρκέστατα.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Μα τίποτα! Είδατε που έπρεπε να ήμουν εγώ σκηνοθέτης? Να σας κάνω ένα σεξοθρίλερ με καλόγριες να γλείφετε τα δάχτυλά σας? Αλλά αυτή η χώρα που ζούμε, ως γνωστόν τα τρώει τα παιδιά της! Ουφ!

Ρεζουμέ :
Μπορείς τελικά, τη σήμερον ημέρα, με μια σταλιά παραγωγή, χωρίς σκηνικά και μια χούφτα άγνωστους σχεδόν ερασιτέχνες ηθοποιούς να φτιάξεις ένα μικρό διαμαντάκι? Ε, ναι ρε πούστη!

Φωτοπροσκύνημα part #4

Μετά από γενική απαίτηση, ΚΙ ΑΛΛΟΣ ΠΑΠΠΟΥΣ!!! Εδώ ενημερώνεται, σα σωστος gamer που ειναι για τα τελευταια νέα για το επερχόμενο καινούριο Final Fantasy. Το περιοδικό είναι η Ελληνική έκδοση του Official Playstation Magazine. Κάντε κλικ στη φωτογραφία για ζουμ και περισσότερες λεπτομέρειες!

Φωτοπροσκύνημα part #3

Με το Γιαννη / Bross human fighter lvl 6 σε αναμνηστικη ποζα οταν τερματισαμε το campaign μας!

Φωτοπροσκύνημα part #2

Μόνο ένα σχόλιο υπάρχει για αυτό το φωτογραφικό monument : "40 χρόνια φούρναρης εχω ψήσει..."

Φωτοπροσκύνημα part #1

Δε σας ανεβαζω που δε σας ανεβαζω τωρα τελευταια αρκετα post, τουλαχιστον θα σας βαλω τα highlights από τις τελευταίες φωτογραφίες του καλοκαιριού! Λοιπόν, σε πρώτη παγκόσμια προβολή και για τα μάτια σας μόνο... ΠΑΜΕ!!!

Σε αυτή την πρώτη αριστουργηματική φωτό βρίσκεται με τον πλέον ευγλωττο τρόπο η πολυαναμενομενη απάντηση σε ένα φλέγον και τσουρουφλίζον ερώτημα :

ΝΑΙ, ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ CAMPAIGN SETTING ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ EBERRON!!!

Transformers 2 : Revenge of the Fallen

Μάστορας : Michael Bay
Παίχτες : Megan Fox, ο φλώρος που έπαιζε στο πρώτο έργο, οι γονείς του φλώρου που έπαιζε στο πρώτο έργο, κάτι κομπάρσοι πεζοναύτες και κάποιοι άλλοι
Βαθμολογία : 1,5 / 5

Με δυό λογάκια :
Τα Transformers επιστρέφουν στο πολυαναμενόμενο sequel της πρώτης πολύ επιτυχημένης ταινίας, αλλά απογοητεύουν και ξενερώνουν το θεατή για πολλούς και διάφορους λόγους.
Αναλυτικότερα :
Τη γούσταρα την πρώτη ταινία. Θυμάμαι ότι της είχα κάνει ένα εκτενέστατο και αναλυτικότατο review που με πήρε μέρες ολόκληρες να το γράψω. Αυτολεξεί, είχε ως εξής : “Καλή μ@λ@κί@!” Μετά από τέτοιο κόπο και πνευματικό κάματο για να γράψω αυτές τις ομολογουμένως βαθυστόχαστες σκέψεις, τώρα ευχομαι να μπορούσα έστω να πω το ίδιο και για τούτο εδώ! Βασικά, το Transformers 2 πάσχει από την κατάρα που μοιράζονται πολλές αναμενόμενες και φερέλπιδες παραγωγές. Έχει όλα τα καλά υλικά για να γίνει μια γ@μ@τη ταινία. Λεφτά. Ηθοποιούς. Διαφήμηση, όνομα στην πιάτσα, διανομή, προμόσιον. Έμπειρο σκηνοθέτη. Τη Megan Fox (αχχχχχχχχχχχχ...) Τη Megan Fox (βαχχχχ.....) Τέλος, έχει και τη Megan Fox.

Ας ξεκινήσουμε με τα θετικά της ταινίας. Είναι υπερθέαμα. Πολύ περισσότερο και από το πρώτο. Κανείς δεν ανατινάζει πράματα με τόση μαστοριά όσο ο Michael Bay! Τέλος! Έχει κάποιες καλές χιουμοριστικές σκηνές (“Who's your little Autobot?” Προσκύνησα!!!) Η Megan Fox εδώ είναι τόσο όμορφη, που αν τα good looks ήταν έγκλημα, η κοπέλα θα ήταν μέσα για ισόβια. Άλλο πολύ σημαντικό θετικό σημείο της ταινίας είναι επίσης ότι... αυτάααα.... τελειώσαμε από τα θετικά.

Τι πήγε στραβά? Την παροιμία που λέει : “Μάθανε πως γ@μιόμαστε, πλακώσανε και οι γύφτοι” την ξέρετε? ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ πήγε στραβά. Το έργο είναι ένα παράλογο αμάλγαμα από διάφορες και πολύ άσχετες μεταξύ τους ταινίες. Στη νέα περιπέτεια των συμπαθών κατά τα άλλα εξωγήινων ρομπότ, αδιάκριτα και χωρίς κανένα απολύτως λόγο, θα σας σερβιριστούνε σκηνές από Indiana Jones, DaVinci Code, National Treasure, American Pie, διάφορες εφηβικές κωμωδίες, θεωρίες συνωμοσίας του κώλου, στρατοκαβλικές Αμερικανοπεριπέτειες β' διαλογής (τύπου Delta Force) και ένα ρομάντζο που πιο άνευρο και ξενέρωτο δεν έχει. Όλα αυτά απαρτίζουν ένα υπερβολικά μακροσκελές και κουραστικό δυομισάωρο γεμάτο αναίτιες εκρήξεις, κλισέ και τυποποιημένα χαζά αστεία. Το σενάριο είναι μακράν η αχίλλειος πτέρνα, χωρίς ίχνος συνοχής και λογικής. Ανοίγεται μέχρι το τέλος σε δεκάδες αδιάφορους χαρακτήρες και ανούσια plot twists και τελικά όλα τα αφήνει να κρέμονται στην άκρη για να συνεχίσει και καλά με την κυρίως ιστορία. Η οποία δεν υπάρχει. Ο πρωταγωνιστής βρίσκει το artifact για να αναστήσει τον Optimus Prime, χωρίς ο ίδιος να κάνει ουσιαστικά... τίποτα. Αφού τον ανασταίνει, πεθαίνει και ανασταίνεται και ο ίδιος, γιατί έτσι! Και έχονται στις προηγούμενες σκηνές σκορπίσει την οικογένειά του στις 4 γωνιές της οικουμένης, προκειμένου να είναι ασφαλείς, με κάποιο μαγικό τρόπο συναντιούνται όλοι μαζι ξανά (και χωρίς λόγο) στο τέλος, προκειμένου να έχει το finale οικογενειακή ατμόσφαιρα.

Θα με πεις, εντάξει ρε φίλε. Σε ένα τέτοιου είδους έργο δεν περιμένεις να δεις σενάριο τύπου Cubrick και δε συμμαζεύεται. Σύμφωνοι. Τότε, δικαιολόγησέ μου, αν μπορείς, την παντελή έλλειψη δράσης. Εννοώ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ δράσης. Γιατί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, εκρήξεις βλέπουμε, πυροτεχνήματα βλέπουμε, στρακαστρούκες βλέπουμε. Αλλά μια πραγματική σύγκρουση, ένα καλό ξυλίκι μεταξύ Transformers & Decepticons δε βλέπουμε. Η πολυαναμενόμενη τελική μάχη του Optimus Prime με τους Fallen & Megatron, δεν κρατάει πάνω από λίγα δευτερόλεπτα. Απόλυτα απογοητευτική. Ο Fallen σαν χαρακτήρας είναι τελείως αδιάφορος και αφόρητα παραγκωνισμένος από το σενάριο (κι ας είναι ο μεγάλος τελικός κακός της ταινίας) Ο Megatron ακόμα περισσότερο, δεν εμφανίζεται σε πάνω από 3 φάσεις της ταινίας. What the fuck? Είντα στον κόρακα σκεφτόντουσαν? Επίσης μαθαίνουμε ότι τα Transformers όταν γεράσουν περπατούν με μπαστούνι. Και ότι έχουν και κάκαλα. Επίσης ότι μπορούν να ενώνονται μεταξύ τους για να φτιάξουν ένα μεγαλύτερο ρομπότ. Ειδικά το τελευταίο απλά δεν ισχύει! Μάλλον τα μπέρδεψαν με τον (θεό!!!) Voltron.
Splatter / Gore :
Δηλαδή τι θα περιμένατε? Όσο είχαν και τα πλαστικά παιχνίδια Transformers! Μπορεί και λιγότερο!
Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Η Megan Fox με την παρουσία της και μόνο, με κάνει να γουργουρίζω στον καναπέ μου ευτυχισμένος. Κι ας μη μας το δείχνει. Κάπου στην αρχή, βλέπεις για κάτι εκατοστά του δευτερολέπτου το βρακάκι της. Έτσι και τολμήσεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, το'χασες! Επίσης βλέπουμε και τα γιγάντια balls of steel ενός γιγάντιου πολυμορφικού / abomination / whatever ρομπότ.
Ρεζουμέ :
Χέστα πατριώτη. Μόνο σε ηλικίες από 11 χρονών και κάτω μπορεί κανείς να πει ότι απευθύνεται αυτό το έργο. Άιντε και στον Καλαγκιά.
Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
1)Πριν καν τελειώσει η προβολή της ταινίας στους σινεμάδες της Αμερικής, είχε ήδη αντιμετωπίσει τη σύσσωμη αρνητική κριτική του ειδικού τύπου αλλά και του κοινού. Ο ίδιος ο Michael Bay προσπάθησε να την υπερασπίσει με π@π@ριές τύπου : “Δε φαντάζεστε πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις μια ταινία σαν το Transformers 2!” Δεν τα κατάφερε.
2)Όχι, η σχετική φωτό ΔΕΝ είναι από το έργο... τι θα προτιμούσατε, να σας έβαζα τη μάπα του Optimus Prime?!?

To Κακό 2 : Στην Εποχή των Ηρώων

Μάστορας : αδέρφια Νούσια, Claudio Bolivar
Παίχτες : σύσσωμη η ηρωική τετράδα του πρώτου έργου, Ιωάννα Παππά, Γιάννης Τσιμιτσέλης, Billy Zane και πολλοί άλλοι...
Βαθμολογία : 3,5 / 5

Με δυό λογάκια :
Η συνέχεια του έργου που καθιέρωσε για τα καλά τον όρο Ελληνικό σπλάττερ και βρωντοφώναξε ότι τα Ελληνικά Ζόμπι είναι εδώ και μάλιστα έχουν τη χάρη τους, επιτέλους ήρθε! Με ανανεωμένη παραγωγή και αναβαθμισμένες ερμηνείες το όλο αποτέλεσμα εντυπωσιάζει και διασκεδάζει.
Αναλυτικότερα :
Η ταινία διηγείται ταυτόχρονα 2 ιστορίες, η μια είναι η άμεση συνέχεια του πρώτου έργου και η δεύτερη μια αντίστοιχη που διαδραματίζεται στην... αρχαία Ελλάδα (με διαλόγους σε άψογα αρχαία Ελληνικά!) στην οποία και ανακαλύπτονται τα πραγματικά αίτια του Κακού. Συνδετικός κρίκος σε αυτές (και απρόσμενα καλός στο ρόλο του!) ο Billy Zane ως προφήτης / μυστικιστής / χρονοταξιδιώτης. Από τα πρώτα πλάνα φαίνεται ότι το πιο τονωμένο και δουλεμένο στοιχείο της ταινίας σε σχέση με το παρελθόν, είναι το χιούμορ. Πρακτικά, ενώ το πρώτο μέρος ήταν μια τυπική ζομποταινία με κωμικά στοιχεία, τούτο εδώ είναι μια κωμωδία τρόμου, τύπου “Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα”. Αυτό, κάποιους θα τους ξενερώσει και κάποιους άλλους δε θα τους επηρεάσει καθόλου. Προσωπικά, μεταξύ των 2 κατηγοριών, πέφτω κάπου στη μέση. Νομίζω ότι το χιούμορ της ήταν καλό και εξόχως σουρεαλιστικό και “άκυρο” αλλά πολύ περισσότερο σε ποσότητα από όσο έπρεπε. Το ίδιο έχω να πω και για την κατάχρηση ειδικών εφέ από υπολογιστή, εις βάρος των άψογων make up effects των αδερφών Αλαχούζων (θεοί!) Ειδικά στο φινάλε, τα κομπιουτερίστικα γραφικά ενοχλούν και ξενερώνουν. Επίσης δε μπορώ με κανένα τρόπο να καταλάβω γιατί έβαλαν γραφικά υπολογιστή και στις ίδιες τις μάχες και στις splatter σκηνές. Ωστόσο το πιο αδύναμο στοιχείο της ταινίας είναι μακράν το σενάριο το οποίο είναι απλά απαράδεκτο και χειροτερεύει όσο αυτή οδεύει προς το τέλος της. Χαρακτήρες εισάγονται στο σενάριο και πεθαίνουν χωρίς κανένα λόγο. Οι σκηνές δράσης είναι αισθητά λιγότερες και μικρότερες σε διάρκεια και πρακτικά υπάρχουν όποτε “πρέπει” να σκοτωθεί κάποιος χαρακτήρας. Και ο ταξιτζής σώζει τελικά τον κόσμο χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.

Με ένα μυστήριο τρόπο, όλα αυτά δεν αφαιρούν πολύ από την ένοχη απόλαυση που προσφέρει η θέαση της ταινίας. Βρίθει από κορυφαίες φάσεις που θα μείνουν στη μνήμη του κοινού και θα συζητιούνται για καιρό. Έπος η σκηνή του Τσιμιτσέλη. Όλα τα λεφτά ο ψυχάκιας υπολοχαγός Μπακιρτζής και ο Billy Zane. Ο ταρίφας είναι ένα από τα σπάνια κωμικά ταλέντα που μπορεί να σε κάνει να γελάς ακόμα και χωρίς να κάνει τίποτα. Θεός και ο μπαμπάς ταρίφας! Ανεβασμένες φανερά οι ερμηνείες που βγάζουν οι σκηνοθέτες από τους ηθοποιούς τους, εδώ τα παλικάρια φαίνεται ότι διάβασαν καλά το μάθημά τους και προόδευσαν εντυπωσιακά σε σχέση με τις αδιάφορες ξύλινες ερμηνείες του πρώτου έργου.
Splatter / Gore :
Από όλα έχει ο μπαξές, ό,τι θα περίμενε κανείς από μια καλή ζομποταινία. Ωστόσο, είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με το πρώτο έργο. ΓΙΑΤΙ???
Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Βλέπουμε τα βυζάκια και το βρακάκι μιας όμορφης ξανθούλας. Που τριγυρίζει έτσι, χωρίς λόγο στους δρόμους της Αθήνας νυχτιάτικα. Και μετά τη βρίσκει μια σφαίρα στο δόξα πατρί. Δε βαριέσαι. Καλό ήταν όσο κράτησε...
Ρεζουμέ :
Απολαυστικό και διασκεδαστικότατο, ωστόσο “λιγότερο” ζόμπι σε σχέση με το πρώτο “Κακό”. Οι δημιουργοί επέλεξαν μια διαφορετική μέθοδο προσέγγισης του ίδιου θέματος, ανεβάζοντας κατακόρυφα τους τόνους του χιούμορ, κάτι που προσωπικά χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο για να χωνέψω.
Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Πριν την ολοκλήρωση της ταινίας, είχε προηγηθεί ανοιχτή επιστολή από μέρους των δημιουργών για μαζική συμμετοχή ατόμων σαν... ζόμπι για τις ανάγκες της ταινίας! Ο γραφών ήταν ένας από αυτους τους πιθανούς κομπάρσους, ωστόσο η απόσταση Άραξος – Αθήνα αλλά και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις κατέστησαν κάτι τέτοιο αδύνατο...

Αυστηρώς... Κατάλληλο

Μάστορας : Ρέππας / Παπαθανασίου
Παίχτες : Η μισή Ελληνική Showbiz
Βαθμολογία : 2,5 / 5

Με δυό λογάκια :
Δυο πρωτάρηδες σκηνοθέτες της κουλτουριάρικης σχολής, αφού εξασφαλίσουν μια πολυαναμενόμενη επιχορήγηση για να γυρίσουν την πρώτη τους ταινία, δε μπορούν να βρουν με τίποτα παραγωγό που να προθυμοποιείται να επενδύσει στο όραμά τους. Την κατάσταση εκμεταλλεύεται ένας... έκπτωτος τσοντοπαραγωγός που για να τσεπώσει την επιχορήγηση, την ημέρα τους αφήνει να γυρίσουν την ταινία τους και τις νύχτες χρησιμοποιεί τα ίδια σκηνικά, σενάριο, διαλόγους αλλά και την πρωταγωνίστρια (!) για να γυρίσει τσόντα.
Αναλυτικότερα :
Ομολογουμένως, αυτό είναι ένα review που άργησα να σας το παραδώσω. Είχα να δω καιρό ταινία του γνωστού σκηνοθετικού διδύμου. Όλη η Ελλάδα μάλλον τους έμαθε για τα καλά από το Safe Sex, την πιο επιτυχημένη εμπορικά Ελληνική ταινία όλων των εποχών. Μετά από αυτό ακολούθησε μια μάλλον φθίνουσα πορεία απαξίωσης για το καλλιτεχνικό τους έργο. Όπως και να έχει, σε αυτή την κωλοχώρα που ζούμε ισχύει το “Ουδείς προφήτης στον τόπο του.” Δεν ισχυρίζομαι ότι η τεχνική τους είναι τοπ. Απεναντίας, τη βρίσκω ισωπεδωτικά τηλεοπτική. Αλλά όπως να'ναι, έχει τη χάρη της. Και να μη ξεχνάμε ότι μετά από το Safe Sex, γύρισαν μια από τις πιο πρωτότυπες και αξιόλογες Ελληνικές κωμωδίες. Μιλάω για το θεϊκό “Το Κλάμα Βγήκε Από τον Παράδεισο” που απαξιώθηκε και θάφτηκε από την ιντελιγκέντσια των κριτικών κινηματογράφου (είναι κάτι ανεκδιήγητοι κουλτουρότυποι του κώλου που τους πληρώνουμε για να κάθονται να βλέπουν ταινίες και μετά να γράφουν π@π@ριές. Λοιπόν, η γνώμη αυτών των ανθρώπων, για κάποιο άγνωστο λόγο χαίρει ιδιαίτερα βαρύνουσας σημασίας στα αυτιά που ΔΕΝ θα έπρεπε να επηρεάζει και παράλληλα είναι στην πλειονότητα των περιπτώσεων τελείως αδιάφορη για το πραγματικό κοινό), επειδή, λέει, καννιβάλιζε και απαξίωνε την Ελληνική κινηματογραφική κληρονομιά και παράδοση. Δηλαδή τις φιλοχουντικές μικροαστικές πίπες του Φίνου και του Καραγιάννη / Καρατζόπουλου? Μη χέσω...

Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ότι στα πρόσωπα των 2 νεαρών σκηνοθετών που πρωταγωνιστούν, το δίδυμο των δημιουργών προβάλλει εν μέρει τα δικά του βιώματα και προβληματισμούς. Επίσης δεν είναι δύσκολο να κρυφτεί η δυσαρέσκεια τους για την Ελληνική κινηματογραφική πραγματικότητα που επιμένει να τους εγκλωβισει με το ζόρι στο κουστούμι του Safe Sex προκειμένου να πραγματωθεί ένα δεύτερο ρεσάλτο οικονομικής ρεμούλας. Όλα αυτά γίνονται με τρόπο που άλλοτε πετυχαίνει το στόχο του και άλλοτε φαντάζει πιο άκομψος. Προσκύνημα τα πλάνα και η όλη αισθητική του τσοντοπαραγωγάδικου. Απλά προσέξτε τα πόστερ στους τοίχους του γραφείου! Αλλά και οι χαρακτήρες του παραγωγού και της συζύγου / πρώην πορνοστάρ είναι απόλαυση. Μακράν οι πιο επιτυχημένοι της ταινίας. Φοβερός και ο Ευριπιώτης στο ρόλο του παλαίμαχου πορνοστάρ. Δυστυχώς δε μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για τις άλλες ερμηνείες, ακόμα και για αυτές ηθοποιών που θεωρούνται παλιοί και με γαλόνια στο ενεργητικό τους. Αλλά και η ίδια η ταινία αν και ξεκινάει πολύ δυνατά, κάνει από τη μέση και μετά μια μεγάλη κοιλιά που δυστυχώς δεν ξεφουσκώνει. Η επιπρόσθετη απροθυμία να εξαντλήσουν το θέμα τους με μαγκιά και ειλικρίνεια, αφαιρεί πόντους από την εμπειρία της θέασης. Το όλο σύνολο και τα σεναριακά κενά συμμαζεύονται στο τέλος με απότομο, άγαρμπο τρόπο για να καταλήξουν σε ένα ανεπαρκές αφηγηματικό φινάλε.

Όσον αφορά την τεχνική, το δίδυμο εφαρμόζει το γνωστό του uber τηλεοπτικό στυλ που τόσο καλά γνωρίζει, αλλά ωστόσο δεν παύει να φαντάζει ανεπαρκές για κινηματογραφική παραγωγή. Και, επιτέλους, έχει γίνει μια πραγματικά επαγγελματική δουλειά στον τομέα του ήχου και της φωτογραφίας.
Ρεζουμέ :
Γενικά η ταινία αλλιώς ξεκινά και σαν τελείως διαφορετικό έργο καταλήγει. Και αυτό είναι κρίμα και άδικο για το ταλέντο των δημιουργών και για το καλό σενάριο. Ωστόσο, τα όποια καλά της στοιχεία δε μπορούν να αγνοηθούν.

Book of Blood

Κατ' αρχήν να αναφέρω κάτι που είναι αρκετά σημαντικό για μένα : το εργάκι είναι βρετανίλα μέχρι το κόκαλο. Δεν ξέρω τον ακριβή λόγο, αλλά τα τελευταία χρόνια έχω αναπτύξει αυτό το περίεργο κουσούρι, να γουστάρω να μου σερβίρουν το θρίλερ μου με βρετανική αξάν. Πάμε παρακάτω. Από τον τίτλο μπορεί κανείς να καταλάβει ότι είναι άμεσα επηρεασμένο από “Τα Βιβλία του Αίματος” του Clive Barker. Για καθαρά εγκυκλοπαιδικούς λόγους, θα αναφέρω ότι η συγκεκριμένη 6λογία ανθολογιών τρόμου ήταν που έβαλε τον Barker καθαρά μέσα στο κουρμπέτι της λογοτεχνίας τρόμου και τον καθιέρωσε στη συνείδηση του κοινού ως έναν από τους πιο αξιόλογους και θαρραλέους σύγχρονους εκφραστές της. Τα 6 αυτά βιβλιαράκια είναι πραγματικά αξιόλογα και κατά την ταπεινή μου γνώμη πρέπει να βρίσκονται στη βιβλιοθήκη κάθε φαν της σκοτεινής φαντασίας (απεχθάνομαι τον όρο “Λογοτεχνία Τρόμου!”). Η ταινία είναι μια “πειραγμένη” βερζιόν των ιστοριών “Book of Blood” & “On Jerusalem Street” που αντίστοιχα αποτελούν τον πρόλογο και τον επίλογο των βιβλίων. Πράγμα μάλλον περίεργο, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των ιστοριών που περιέχονται στη συλλογή, είναι πολύ πιο αξιόλογες από αυτές και αποτελούν πολύ πιο πρόσφορο πεδίο για να φτιάξει κανείς σενάριο ταινίας. Για την ακρίβεια κάποιες από αυτές έχουν ήδη οπτικοποιηθεί, με μεγαλύτερη (The Midnight Meat Train), ή μικρότερη επιτυχία (Rawhead Rex, σε σκηνοθεσία του ίδιου του Barker, ήταν τόσο κακό που αναγκάστηκε να το αποκυρήξει δημόσια!)

Σε λέγοντας όσο πιο λίγα μπορώ για να αποφύγω τα spoilers, θα σας βάλω στην πρίζα λέγοντάς σας ότι η ιστορία είναι πρακτικά μια μεταφυσικά πειραγμένη εκδοχή του παραμυθιού με τον ψεύτη βοσκό. Που πούλαγε παραμύθι στους άλλους βοσκούς ότι την έπεσαν λύκοι στο κοπάδι του προκειμένου να τους εξαπατήσει και να σπάσει πλάκα μαζί τους. Και όταν του την έπεσαν στα αλήθεια οι λύκοι, δεν βρέθηκε κανένας να τον πιστέψει και να τρέξει να τον βοηθήσει. Μόνο που εδώ ο βοσκός είναι ένα αμφιλεγόμενο μέντιουμ που ισχυρίζεται ότι μπορεί να επικοινωνήσει με τα πνεύματα των νεκρών. Και όσον αφορά το ποιοί είναι οι λύκοι... ε, μαντέψτε! Το μεγαλύτερο προτέρημα και παράλληλα το μεγαλύτερο αμάρτημα αυτής της ταινίας είναι το πρωτογενές υλικό της. Προτέρημα, γιατί οι 2 ιστοριούλες στις οποίες βασίζεται είναι αρκετά πρωτότυπες και αξιόλογες. Πάνω από 3 φορές στην ταινία ακούς τα επιβλητικά λόγια της εισαγωγής, ακριβώς όπως τα έγραψε ο Barker και αυτό προσθέτει πολλούς πόντους στην εμπειρία του θεάματος. Το σενάριο ακολουθεί σχετικά πιστά αυτό του βιβλίου, με μια γενναία, όσο και επιτυχημένη απόκλιση από αυτό, στο αρκετά καλό φινάλε. Σίγουρα το The Book of Blood αξίζει να το δείτε, όσο και να το διαβάσετε!

Ωστόσο, το μεγαλύτερο ατού της ταινίας, είναι και η αχίλλειος πτέρνα της. Κατ' αρχήν τίθεται άμεσα θέμα σύγκρισης με το πρωτότυπο κείμενο, σύγκριση στην οποία αυτό το φιλμάκι βγαίνει χαμένο. Δεύτερον, το υλικό που μπορεί να αλιευτεί από τις 2 ιστορίες (μεγέθους η καθεμία μονοψήφιο αριθμό σελίδων!) απλά δεν αρκεί για full length feature film. Έτσι, καθόλη τη διάρκεια της ταινίας έχεις την ενοχλητική αίσθηση ότι πράγματα που θα μπορούσαν να ειπωθούν σε 15 λεπτά, λέγονται σε 1 ώρα και 36 λεπτά. Ειδικά προς το μέσο της κάνει απίστευτη κοιλιά και το γενικότερο αποτέλεσμα προκαλεί αναπόφευκτα την ανία, είναι αργό και κάνει αιώνες να ξεκινήσει και να μπει στο θέμα. Πέρα από αυτό, αποτυγχάνει να γίνει αρκετά... τρομακτικό για θρίλερ και η φτώχεια της παραγωγής φαίνεται στο περιορισμένο (τόσο σε ποσότητα, όσο και σε ποιότητα) acting crew, τα άδεια, αδιάφορα σκηνικά, τη στεγνή, μονότονη φωτογραφία και τα κακής ποιότητας εφέ υπολογιστή. Ειδικά για τα τελευταία, θα μπορούσε να αποφευχθεί η τόσο εκτεταμένη χρήση τους. Το αυτό ισχύει και για να ανεπαρκή make up effects, ειδικά το “βιβλίο του αίματος” καταχαρακωμένο δέρμα του πρωταγωνιστή βγάζει μάτι ότι πρόκειται για κουστούμι.

Ρεζουμέ. Το “Book of Blood” είναι μια καλή προσπάθεια που θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη αν είχε προσεχτεί καλύτερα στον τομέα της παραγωγής και της ηθοποιίας. Ιδανικά για μένα, θα έπρεπε να είναι μια ταινία μικρού μήκους που να προλογίζει την οπτικοποιημένη απόπειρα κάποιας άλλης, πιο “κανονικής” ιστορίας του Clive Barker. Παρόλα αυτά, έχει τα καλά σημεία της και το διαφορετικό, καλύτερο φινάλε καταφέρνει στην τελική ευθεία να κερδίσει τη συμπάθεια του θεατή και να σώσει την κατάσταση. Από τη diethni kamariera, κερδίζει ένα 3,5 / 5 με το σπαθί του.

G.I.Joe

Την τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τα συγκεκριμένα συμπαθή παιχνιδάκια πρέπει να ήμουν κάπου 11 με 12 χρονών. Προσπαθούσα να μάθω στο μικρό μου αδερφό πώς να παίζει με δαύτα, αλλά εις μάτην, καθώς σαν σωστό τέρας / tazmanian devil προσχολικής ηλικίας, το αδέρφι μου έβρισκε κλάσεις διασκεδαστικότερο να τους καταστρέφει δίχως τύψεις και μετά να γελά υστερικά βλέποντας εμένα να τραβάω τα μαλλιά μου και να προσπαθώ μετά βίας να καταπνίξω τη δολοφονική παρόρμηση να σφίξω μέχρι πνιγμού το μωρουδιακό, άσπρο παχουλό και μυρωδάτο λαιμουδάκι του. Ας όψεται η παντόφλα / αστεράκι ninja της Αφροδίτης που ήταν άγρυπνη, πανταχού παρούσα και ιδιαίτερα εύστοχη και τσουχτερή σε οποιαδήποτε διαφωνία μας αφορούσε το νεότερο βλαστάρι της! Έτσι, από την ιδιαίτερα πλούσια συλλογή παιχνιδιών και αστραφτερό καμάρι της παιδικής μου ηλικίας, με το πέρασμα των χρόνων δεν έμεινε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ να τη θυμίζει σήμερα. Παιχνίδια λατρεμένα που μου πήρε πάνω από μια 10ετία να μαζέψω (μην έχοντας ΠΟΤΕ χαλάσει ούτε ένα), αφανίστηκαν σε 2 χρόνια από τα φονικά ένστικτα ενός υπερκινητικού νηπίου. Ηθικό δίδαγμα : ένα από τα πρώτα μαθήματα που μου έμαθε με τον μοναδικό τρόπο της η ζωή, ήταν τι καριόλα φύση ήταν η εντροπία!

Μέχρι τότε είχε προηγηθεί μια παιδική ηλικία γεμάτη με καλές, κακές και ακατονόμαστες στιγμές. Με λατρεία θυμάμαι τα γεμάτα τέτανο κυνηγητά στις οικοδομές, απίστευτες ρίψεις από θραύσματα γυαλιού (στη φαντασία μας ήταν αστεράκια του νίντζα!) σε στοιβαγμένα σακιά από ασβέστη. Πανοραμικές αναπαραστάσεις μαχών στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας. Ξύλινα σπαθιά, wannabe καράτε μαθημένο από τις ταινίες του Bruce Lee & του Chackie Chan! Ξύλο με τη σέσουλα, βρισίδια (τέτοιες λέξεις κολλάω να τις πω τώρα, πως σκατά τις λέγαμε τότε με τόση άνεση?) με τα γυφτάκια της παραδιπλανής γειτονιάς, αλλά και απαράδεκτη κάφρικη ταπείνωση & μαρτύριο στα διδυμάκια με ψυχοκινητική καθυστέρηση που ερχόταν στο σχολείο (εντάξει, για το τελευταίο δεν υπερηφανεύομαι κιόλας). Και τα πρώτα μαθήματα τυχοδιωκτισμού και μπαμπεσιάς καθώς κλέβαμε πορτοκάλια, τσίχλες, Εξωγήινους Τερατομάχους και G.I.Joe από το σουπερμάρκετ!!! Κάπως έτσι έγινε η γνωριμία με τους G.I.Joe και εξελίχθηκε σε έρωτα που κράτησε κάμποσα χρονάκια. Στα μάτια μας, ήταν απίστευτα cool παιχνιδάκια με το καλύτερο value for money της εποχής (με 500 δραχμές έπαιρνες ένα G.I.Joe τίγκα στον sophisticated εξοπλισμό, ενώ με σχεδόν τα διπλάσια έπαιρνες ένα ανθρωπάκι He-Man που το πολύ να είχε μαζί του ένα πλαστικό σπαθάκι και αν το παραζόριζες μπορεί να σου έμενε χωρίς πόδια καθώς το λαστιχάκι που τα κρατούσε ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητο στην χρήση αλλά και στην υγρασία!) Χώρια που έκαναν και τις άπειρες κινήσεις με τα μικρά χεράκια και ποδαράκια τους και είχαν τα πιο ΓΑΜΗΣΤΕΡΑ οχήματα!

Το παιδικό που παιζόταν επί χρόνια ολόκληρα από την τηλεόραση ποτέ δε με συγκίνησε και καθώς πέρναγαν τα χρόνια διαπίστωσα ότι οι G.I.Joe δε θα μπορούσαν ποτέ να βρουν τη θέση που τους άξιζε στην παιδική καρδιά μου, καθώς από τότε είχα το μικρόβιο της επικούρας, του ατσάλινου σπαθιού και του κατεργασμένου δέρματος που μετά βίας κρύβει τη γύμνια από τα λαγόνια του βάρβαρου πολεμιστή!(και ακόμα καλύτερα, πολεμίστριας!!!) Ωστόσο, πάντα τους σεβόμουν και τους θεωρούσα σαν ένα από τα πιο αξιόλογα παιχνίδια. Όταν πριν λίγα χρόνια άκουσα τις πρώτες φήμες για μια ταινία G.I.Joe είχα μια αντίδραση τύπου “...το άλλο, με τον Τοτό, το ξέρεις?” Και μόλις τις προάλες έβαλα τα καλά μου και φορτώθηκα με 2 νερά, 3 κόκα κόλες, 15 κιλά cheddar nachos και δυο υπερτιμημένα εισητήρια για να το δω στο multiplex της γειτονιάς! Πουτάνα παγκοσμιοποίηση, σε γαμώ και σε υποστηρίζω!

Τι να πω για την ταινία? Ότι ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς! Τα πάντα έγιναν με πίστη, αγάπη και μεράκι. Οι σημαντικότεροι χαρακτήρες είναι εκεί. Duke, Destro, Cobra Commander, Heavy Duty, General Hawk και όχι μόνο! Και φυσικά οι ΘΕΟΙ Storm Shadow & Snake Eyes, τα “αδέρφια” νίντζα με τις απόλυτα διαφορετικές alignments, με το ένοχο παρελθόν και το απίστευτα εκρηκτικό παρών στην πιο άψογη, muchas marakas ΑΡΧΙΔΑΤΗ οπτική αναπαράσταση ninja που έγινε ποτέ από καταβολής κινηματογράφου! Τόσο καλό! Βέβαια μη γελιόμαστε. Το G.I.Joe πρόκειται για το απόλυτο άμυαλο Χολυγουντιανό blockbuster. Αν πας περιμένοντας να δεις σενάριο, ερμηνείες και ίντριγκα, έχασες. Αν όμως γουστάρεις να δεις CGI εκρήξεις και ξέφρενη, παράλογη δράση, εδώ θα την καταβρείς, γιατί απλά έχεις να κάνεις με τον πίο πρόσφατο και άξιο αντιπρόσωπο αυτής της κατηγορίας ταινιών. Δεν σνομπάρω, ούτε μποϊκοτάρω την ποιότητα και το σενάριο. Να πω την πάσα αλήθεια, κατά καιρούς μου έχει ψιλοσηκωθεί και με Pasolini και με Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ άμα λάχει! Αλλά δεν παύω να σέβομαι ένα προϊόν που εκτελεί άψογα αυτό το οποίο καλείται να εκπροσωπήσει. Άσχετα από την όποια ιδεολογία του πρωτογενούς υλικού. Δες το απόλυτα συνειδητοποιημένος για να το απολαύσεις. Το G.I.Joe είναι σαχλό, ξέφρενο, παράλογο, κλισαρισμένο με χιούμορ και ερωτισμό προεφηβικού επιπέδου, γιούργια σενάριο και ερμηνείες. Και το κάνει καλύτερα από κάθε άλλη ταινία του είδους του.

Βαθμολογία : 4,5 / 5 σούζα τ' αλουγάκι! Ίιιιιιιιιιιιιχά!