Fate Point Cards

Πάμε τώρα σε λιγάκι πιο εξειδικευμένες καταστάσεις και πιο σχετικές με game mechanics. Το Conan της Mongoose χρησιμοποιούσε ένα σύστημα fate points, που προοριζόταν για χρήση από τους παίκτες. Από εκείνο επηρεάστηκα (μεταξύ άλλων) για να φτιάξω το δικό μου house rule για τα fate points που χρησιμοποιώ σε κάθε fantasy campaign setting που παίζω μέχρι σήμερα και που πρόσφατα το ανάρτησα σαν ξεχωριστό post.

Εδώ, έχουμε να κάνουμε με τα fate points του επίσημου συστήματος της Mongoose. Επειδή ήταν αρκετά πολύπλοκο σαν κανόνας και επιπλέον έπρεπε οι παίκτες να το έχουν συνέχεια υπόψη προκειμένου να το χρησιμοποιούν όποτε το χρειαστούν οι χαρακτήρες τους, το μετέφρασα στα Ελληνικά και το έκοψα σε καρτούλες μεγέθους κάρτας Magic. Μετά, κόλλησα τα χαρτάκια σε παλιές κάρτες που δεν χρειαζόμουνα, τους "φορεσα" πλαστικό card protector και τα μοίρασα στους παίκτες μου! Μάλιστα, έδωσα τόσες κάρτες στον καθένα, όσα τα fate points του χαρακτήρα του και κάθε φορά που ο παίκτης χρησιμοποιούσε ένα, μου επέστρεφε μόνιμα την αντίστοιχη κάρτα πίσω. Δούλεψε τέλεια και πιστεύω ότι όσοι από εσάς παίζουν αυτό το αρκετά αξιόλογο (αν και λιγουλάκι βαρύ όσον αφορά τους κανόνες) παιχνίδι, θα βρουν εδώ ένα πολύτιμο εργαλείο.

How to use Fate Points

1 # left for dead – μόλις τα hit point πέσουν κάτω από το -9, μπορείς να ξοδέψεις άμεσα 1 fate point για να αποφύγεις τον θάνατο & αντίστοιχα οι εχθροί να σε εγκαταλείψουν, νομίζοντάς σε για νεκρό

2 # mighty blow – ξοδεύοντας 1 fate point κάνεις το maximum damage σε 1 επίθεση. Ένα standard ή primitive όπλο πάντα καταστρέφεται στο mighty blow.Ένα akbitanan όπλο κατά 50% θα σπάσει στα 2

3 # parry or dodge – ξοδεύοντας 1 fate point μπορείς να κάνεις parry ή dodge για 1 γύρο, ακόμα & σε περιπτώσεις που δεν επιτρέπεται. Έχεις ένα +5 bonus για αυτό το γύρο στο parry ή στο dodge

4 # reroll – ξοδεύοντας 1 fate point μπορείς να ξαναρίξεις ένα αποτυχημένο attack roll, skill check ή saving throw. Το αποτέλεσμα της δεύτερης ζαριάς είναι δεσμευτικό.

5 # resist terror - ξοδεύοντας 1 fate point αγνοείς τις συνέπειες του terror of the unknown

6 # repentance –όσα fate points ξοδέψεις, τόσα corruption points αφαιρείς από το χαρακτήρα σου

7 # destiny – ξοδεύοντας 1 ή περισσότερα fate points μπορείς να αλλάξεις ελάχιστα το ρου της ιστορίας, πέρα από τις πράξεις του χαρακτήρα σου. Εναλλακτικά, μπορείς να αλλάξεις ελαφρά το χαρακτήρα σου, αποκαλύπτοντας μια κρυφή πτυχή από το παρελθόν του

Zelata – Aquilonian Noble

Conan αφιερώματος συνέχεια. Ο δεύτερος έτοιμος χαρακτήρας (οι υπόλοιποι 4 ακόμα βρίσκονται κάπου υπό μορφήν ορνιθοσκαλισμένων σημειώσεων) Μην παραλείψω να αναφέρω ότι οι εικόνες που συνοδεύουν τις βιογραφίες και των δυο χαρακτήρων προέρχονται από διάφορες πηγές από το διαδίκτυο, ενώ τα κείμενα υπογράφονται από τον yours truly.

Η Zelata είναι γόνος μιας από τις παλιότερες αριστοκρατικές οικογένειες της Aquilonia. Ανατράφηκε έχοντας δίπλα της τους καλύτερους δασκάλους που της δίδαξαν να χειρίζεται άψογα τη διπρόσωπη γλώσσα της υψηλής τάξης, να έχει βαθιά γνώση του savoir vivre της εποχής και να έχει κομψότατους τόπους και συμπεριφορά καθώς και το πώς να χρησιμοποιεί όλα αυτά τα προσόντα της για να προωθήσει τους σκοπούς της.

Επίσης διδάχτηκε την τέχνη της θεραπευτικής, μιλάει με άνεση οκτώ διαφορετικές γλώσσες και ξέρει να χειρίζεται το ξίφος με ένα επιδέξιο επιτηδευμένο στυλ που προέρχεται από τις αρχαίες ανατολικές χώρες. Παράλληλα έχει κοφτερό μάτι και ακόμα πιο κοφτερό μυαλό που λατρεύει να αποθηκεύει κάθε καινούρια φήμη και κουτσομπολιό, όσο πιο ‘πικάντικο’ και ‘ζουμερό’, τόσο το καλύτερο.

Ωστόσο, αυτός ο καιρός είναι ιδιαίτερα δύσκολος για τη Zelata. Μετά από χρόνια κακοδιαχείρησης και υπερβολών, η οικογενειακή περιουσία έχει ξοδευτεί και τα λίγα κομμάτια της που έχουν απομείνει σπαταλώνται καθημερινά για να συντηρήσουν ένα προφίλ και ένα είδος ζωής που είναι πλέον τελείως επίπλαστο και δεν αρμόζει στις καινούριες συνθήκες, αλλά και που είναι απαραίτητο για να συντηρήσει η οικογένεια τα προνόμια που της παρέχει ο τίτλος του ευγενή. Η ξεπεσμός του οίκου της Zelata είναι ήδη γνωστός στα πηγαδάκια της υψηλής αριστοκρατίας, αλλά στα μάτια του απλού κόσμου παραμένει μια αξιοσέβαστη και αξιοζήλευτη οικογένεια. Ωστόσο όλα αυτά αποκλείουν πλέον το ενδεχόμενο ενός πλούσιου γάμου με ένα γόνο βασιλικής οικογένειας ή με κάποιον ευκατάστατο ευγενή, πράγμα που πικραίνει τη Zelata ιδιαίτερα. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τους πολυπληθείς καβγάδες και τη γκρίνια μέσα στην οικογένεια, αλλά και με τα ειρωνικά υπονοούμενα ‘συμπαράστασης’ και ‘συμπόνιας’ που όσο πάνε γίνονται ολοένα και πιο συχνά από τον κύκλο της, οδήγησαν τη Zelata σε μια σημαντική απόφαση.

Παίρνοντας το ετήσιο χαρτζιλίκι της και κάποια από τα πιο προσωπικά της αντικείμενα αποφάσισε να φύγει από το σπίτι και να γυρίσει τον κόσμο ψάχνοντας να βρει κάποιο τρόπο να βγάλει αρκετά χρήματα και ταυτόχρονα να επαναφέρει το όνομα της οικογένεια της στην παλιά του αίγλη. Στην πορεία της αυτή προσπαθεί ταυτόχρονα να συντηρεί την εικόνα της περιπλανώμενης πλούσιας κληρονόμου, φροντίζοντας από την προνομιακή θέση που της παρέχει το όνομά της να κάνει διάφορες ‘δουλειές’ και ‘χάρες’ σε κόσμο με επιρροή, όπως το να φροντίσει να φτάσει κάποια φήμη στα σωστά αυτιά ή να βοηθήσει με διάφορους τρόπους να καλυφθούν διάφορα μυστικά αριστοκρατών που αν μαθευόταν θα αμαύρωναν ανεπανόρθωτα το όνομά τους.

Μέχρι τώρα, τα έχει καταφέρει αρκετά καλά ώστε να εξασφαλίσει από διάφορες πηγές ένα αξιοπρεπές ετήσιο εισόδημα. Με αυτό έχει μισθώσει κάποια άτομα που δουλεύουν για αυτή σαν σωματοφύλακες αλλά και που τη βοηθούν να φέρει σε πέρας κάποια από τις πιο δύσκολες ‘αποστολές’ της.

Η μικροκαμωμένη, αναιμική και εύθραυστη φιγούρα της δεν αφαιρεί πόντους από την ιδιαίτερα εντυπωσιακή εξωτερική της εμφάνιση. Η Zelata είναι ομολογουμένως μια πολύ εντυπωσιακή γυναίκα με λεπτή φιγούρα και εντυπωσιακές καμπύλες, το γνωρίζει και ξοδεύει αρκετά χρήματα και χρόνο ώστε να ενισχύσει ακόμα περισσότερο αυτή την εντύπωση.

Κάποιος που δεν τη συμπαθεί θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κακομαθημένη, ωραιοπαθή και αδίστακτη γυναίκα που χρησιμοποιεί τη διπλωματία και την εξωτερική της εμφάνιση με σκοπό να εκμεταλλευτεί τους άλλους. Η αλήθεια είναι ότι η Zelata απλώς προσπαθεί να επιβιώσει με τα όποια εφόδια της δόθηκαν, σε έναν κόσμο στον οποίο το πάνω χέρι το έχει αυτός που κραδαίνει το σπαθί και διαθέτει χρήματα και στρατό για να υποστηρίξουν τους σκοπούς και τις φιλοδοξίες του.

Τις στιγμές που θυμάται ότι είναι απλώς ένα νέο κορίτσι με πολλά προβλήματα, ότι τα χρόνια της περνούν και κάνουν το ενδεχόμενο ενός καλού γάμου ολοένα και πιο δύσκολο, αλλά και μια παλιά αγάπη που ποτέ δεν άνθισε επειδή μπήκαν στη μέση συμφέροντα και συκοφαντίες και όταν τη συνεπαίρνει η θλίψη και η νοσταλγία για την οικογένειά της και την παλιά της ζωή, η Zelata τις περνάει μόνη της, κρύβοντας τα δάκρυά της από τα μάτια των άλλων μέχρι να συνέρθει και να φορέσει ξανά το προσωπείο της φινετσάτης αυτοπεποίθησης με το οποίο αντιμετωπίζει τον κόσμο. ‘Ποτέ μην τους αφήσεις να σε δουν να λυγίζεις’ έχει γίνει το σύνθημα που προσπαθεί να θυμίζει κάθε τόσο στον πληγωμένο εγωισμό της.

Cruaidh – Cimmerian Barbarian

Πάμε ξανά πολύ πίσω, όταν παίζαμε το Conan RPG της Mongoose Publishing. Τους χαρακτήρες αυτούς τους χρησιμοποίησα (και ακόμα χρησιμοποιώ - αν χρειαστεί) σαν έτοιμους player characters για one shot sessions ή για σύντομα campaigns, όπου δεν υπήρχε (ή δεν άξιζε) ο χρόνος που θα σπαταλιόταν για να φτιάξουν οι παίκτες καινούριους χαρακτήρες. Καθώς δεν συνοδεύονται από στατιστικές - κάποτε μπορεί να τις συμπεριλάβω κι αυτές, αλλά για την ώρα παραμένουν γραμμένες με τα άσχημα, ιατρικά μου γράμματα σε φύλλα χαρακτήρων - μπορούν να χρησιμοποιηθούν αυτούσιες για οποιοδήποτε Conan campaign, ή με μικρές διορθώσεις, για οποιοδήποτε fantasy campaign.

Πίσω από το θηριώδες παρουσιαστικό και το αυλακωμένο από τις κακουχίες πρόσωπο υπάρχει ένας έφηβος που κατέβηκε από τα βουνά της Κιμμερίας για να γνωρίσει τον κόσμο και για να βρει μια καλή θέση στο στρατό κάποιου πλούσιου ηγεμόνα. Ο Cruaidh, όπως όλα τα υγιή, γεροδεμένα παιδιά της πατρίδας του, περπάτησε 8 μηνών, έπαιζε ξυπόλητος στα χιόνια από 1 ετών, σκαρφάλωνε πάνω σε λόφους από 4 ετών, κυνηγούσε με τους άντρες της φυλής του από τα 9 και πήρε το βάπτισμα του αίματος στα 11 χρόνια του σε μια επιδρομή των Vanir στο χωριό του όπου σκότωσε για πρώτη φορά.

Από τότε το μόνο που θυμάται είναι να συμμετέχει σε συρράξεις πότε σαν μισθοφόρος της μιας φυλής και πότε μιας άλλης, για διεκδικήσεις εδαφών, καταπατήσεις συμφερόντων, επεκτατικές φιλοδοξίες διάφορων αρχηγών, ακόμα και σε προσωπικές βεντέτες μεταξύ οικογενειών για ζώα, βοσκοτόπια αλλά και... ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες!

Από ένα σημείο και μετά ο νεαρός βάρβαρος που ήδη είχε μια ζηλευτή φήμη ανάμεσα στους ανθρώπους του απλά βαρέθηκε. Ένιωθε ολοένα και περισσότερο ότι υπάρχουν τόσες πολλές απολαύσεις της ζωής εκεί έξω που δεν ήταν δυνατό να τις γευτεί στον τόπο του. Ήθελε να νιώσει ότι ζει πραγματικά, να πιει καλό κρασί και να σφίξει στα μπράτσα του όμορφες γυναίκες, να μεθύσει και να πλακωθεί στο ξύλο στις ταβέρνες και στα καπηλειά, να δει ξένους ανθρώπους και τόπους. Πριν ο χρόνος του τελειώσει και ο Crom στείλει τις βαλκυρίες Του για να μεταφέρουν το άψυχο σώμα του από το πεδίο της μάχης στο μελαγχολικό Του βουνό, ο Cruaidh ήθελε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, να τρέξει καβαλώντας εξωτικά άλογα, να προλάβει να κάνει λάθη και να μάθει από τις συνέπειές τους.

Το βασίλειο της Ακιλόνια ήταν ο πρώτος σταθμός για κάθε γιο του Βορρά που θέλει να κατέβει στα νοτιότερα και στα πιο ζεστά κλίματα του κόσμου. Εκεί, η βαρβαρική καταγωγή του και η πλήρης άγνοιά του για τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς των πολιτισμένων ανθρώπων δεν άργησαν να τον οδηγήσουν στο κελί μιας φυλακής όπου βγήκε χάρη σε μια ευγενή γυναίκα της πόλης, την Zelata.

Πλέον δουλεύει για αυτήν σαν σωματοφύλακας και μαζί και με άλλα άτομα που έχει αυτή προσλάβει, έχουν σχηματίσει μια αταίριαστη αλλά αποτελεσματική ομάδα. Τουλάχιστον αρκετά ώστε να βγαίνουν κάποια λεφτά, ίσα για να ξεδιψάσουν το μόνιμα πρόθυμο για κρασί λαρύγγι του αλλά και για να τους βγάζουν από διάφορους μπελάδες και δύσκολες καταστάσεις όπου το σπαθί δεν αρκεί για να σε ξεμπλέξει. (τουλάχιστον έτσι του λένε όλοι, ο Cruaidh ακόμα δεν μπορεί να κατανοήσει πως είναι δυνατόν να υπάρχουν καταστάσεις που μη μπορούν να γίνουν πιο απλές με μερικά ξεγυρισμένα χαϊδέματα του τσεκουριού σε χτενισμένα, πολιτισμένα, αρωματισμένα κεφάλια… )

Ο Cruaidh πιστεύει στον Crom χωρίς να τον συμπαθεί απαραίτητα και ξέρει ότι και ο ίδιος ο Θεός δεν πολυχωνεύει τους ανθρώπους Του. Δεν προσεύχεται ποτέ γιατί δε θέλει να Του χρωστάει χάρη και γιατί ξέρει ότι έτσι και τραβήξει την προσοχή Του, το πιθανότερο είναι ότι κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα (και μάλλον λίγο πιο γρήγορα από την ώρα του…) θα έρθει η στιγμή που Εκείνος θα τον καλέσει κοντά Του στο ζοφερό, μελαγχολικό Του βουνό. Οπότε ας είναι ο Crom καλά εκεί που είναι και μακάρι να συνεχίσει να τον αγνοεί, ώστε να ζήσουνε μακριά και αγαπημένοι για όσο το δυνατόν περισσότερο.

Θηριώδης σε διαστάσεις, μελαγχολικός και μονόχνοτος τις περισσότερες φορές, γελώντας βροντερά κάποιες (λίγες) άλλες, πάντα λιγομίλητος και σιωπηλός, πολλές φορές με γουρλωμένα μάτια από απορία και θαυμασμό για νέα πράγματα και καταστάσεις που γνωρίζει συνεχώς, με καχυποψία αλλά και μια σχεδόν παιδαριώδη αφέλεια, ο νεαρός βάρβαρος κατά βάθος απλώς χαίρεται που βρήκε συντρόφους που σέβεται και εκτιμά για τις γνώσεις τους, τις αρετές και τα ελαττώματά τους.

Αν μπορούσε μόνο και να καταλάβει γιατί αφότου πλήρωσε για την αποφυλάκισή του η Zelata αρνήθηκε (και ακόμα αρνείται) στην (απόλυτα φυσιολογική, έτσι δεν είναι?) απαίτησή του να κοιμηθούνε μαζί (το τελευταίο σχόλιό της είχε να κάνει με κάτι σχετικό ότι θα προτιμούσε να πλαγιάσει με συφιλιδικό πίθηκο παρά μαζί του), τα πράγματα θα ήταν λίγο καλύτερα…

Paranormal Activity 2

Μάστορας : Tod Williams
Παίχτες : Katie Featherston, Micah Sloat & Ephraim
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένα ζευγάρι, με τα παιδιά τους μετακομίζουν σε ένα καινούριο σπίτι. Σύντομα, αρχίζουν να βιώνουν ανησυχητικά φαινόμενα – μεταξύ των οποίων μια διάρρηξη χωρίς φαινομενικό κίνητρο - που τους ωθουν να... σπείρουν όλους τους χώρους του σπιτιού με κάμερες ασφαλείας. Όμως, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο και αρχίζουν να πείθονται όλο και πιο πολύ ότι τα ανεξήγητα φαινόμενα που τους ταλαιπωρούν μπορεί να οφείλονται στην ύπαρξη ενός κακόβουλου πνευματος.

Αναλυτικότερα :
Το πρώτο “Paranormal Activity” ήταν μια σφόδρα υπερεκτημημένη ταινία. Εντάξει, δεν ήταν και τόσο κακό όσο ισχυρίζονται οι πολέμιοί του, αλλά σαφέστατα δεν ήταν και η ταινιάρα. Ή το αγαπάς, ή το μισείς. Προσωπικά με είχε αφήσει αδιάφορο, για αυτό και του έβαλα μια... αδιάφορη βαθμολογία (2,5 / 5) στο αντίστοιχο review. Στο δια ταύτα. Κατά κανόνα, τα sequel γίνονται για την εξτρά κονόμα. Και κατά κανόνα είναι κατώτερα του ορίτζιναλ. Συνεπώς, μαζί με το δισκάκι του “Paranormal Activity 2” είχα υπό μάλλης και τα... γάντια του μποξ και ψυχολογικά ετοιμαζόμουν να το κοπανήσω αλύπητα στην κριτική. Χαίρομαι πολύ που οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν. Αυτό το... τύπου sequel /prequel σηματοδοτείται από αλλαγή σκηνοθέτη. Και πολύ καλά κάνει. Ποιοτική σκηνοθεσία, πολύ καλές και απρόσμενα φυσικές ερμηνείες και το έξυπνο σεναριακά τέχνασμα των πολλών καμερών ασφαλείας – που συνεπάγονται πολλά και ποικίλα πλάνα – δίνουν στο “Paranormal Activity 2” ένα σαφέστατο ποιοτικό ατού, καθώς το κάνουν να μοιάζει πολύ περισσότερο με “αληθινή” ταινία σε σχέση με τον προκάτοχό του.

Επιπλέον, αν γούσταρες το πρωτότυπο, αυτή εδώ η ταινία πολύ απλά φτιάχτηκε για σένα. Το δεύτερο μέρος χτίζει πάνω στις βάσεις του πρώτου, εμπλουτίζοντας το ισχνό σενάριο που είχε με μια απλή μεν, αλλά μεστή και πιασάρικη ιστορία. Επιπλέον η όλη φάση sequel / prequel – πρακτικά το δεύτερο μέρος απαρτίζεται από όσα συνέβησαν ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ το πρώτο – είναι αρκετά πρωτότυπη και ιντριγκαδόρικη προκειμένου να διατηρήσει ζωντανό το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Για κακή του τύχη, σχεδόν το 90% της ταινίας, αναλώνεται προκειμένου να “χτίσει” κλίμα αγωνίας και suspense για το μεγάλο φινάλε. Πράγμα που κανονικά θα ήταν πολύ θετικό και φανερώνει αν μη τι άλλο καλές προθέσεις. Αλλά εδώ, η σκηνοθεσία απλά “δεν το έχει” και πέφτει θύμα των περιορισμένων δυνατοτήτων της, που παρόλα αυτά δίνουν ένα αξιόπρεπές (αλλά όχι τόσο καλό) τελευταίο μέρος που σχεδόν θυμίζει (ειδικά στις σκηνές στο υπόγειο του σπιτιού) και λιγάκι από “REC”. Αλλά μέχρι να φτάσουμε εκεί, βλέπουμε επί μιάμιση ώρα ατέλειωτα επαναλαμβανόμενα πλάνα του σπιτιού (νομίζω ότι το σπίτι αυτό πλέον το γνωρίζω περισσότερο και από... το δικό μου σπίτι!) στα οποία δε συμβαίνει (συνήθως) τίποτα.

Τέλος, οι εγγενείς αδυναμίες των “Paranormal Activity” σαφέστατα παραμένουν, παρά το ότι το δεύτερο μέρος είναι σαφέστατα πιο σενιαρισμένο και κινηματογραφικό. Κοινώς, η συνταγή με τις ταινίες τύπου ντοκυμαντέρ έχει μπαγιατέψει εδώ και 15 χρόνια από τότε δηλαδή που προβλήθηκε το 'The Blair Witch Project'. Εν ολίγοις, αν σου άρεσε το πρώτο μέρος, θα σου αρέσει και αυτό εδώ το sequel. Αν δε σου άρεσε, το πιθανότερο είναι να μην ασχοληθείς ούτε και με αυτό. Είναι καλύτερο από το πρώτο, αλλά μοιραία χάνει το στοιχείο του αιφνιδιασμού που το είχε κάνει να σημειώσει τόση επιτυχία.

Due Date (Μη Σπρώχνεις, Έρχομαι)

Μάστορας : Todd Phillips
Παίχτες : Robert Downey Jr., Zach Galifianakis & Michelle Monaghan
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο μελλοντικός πατέρας, Peter Highman (Robert Downey Jr.) αναγκάζεται να μοιραστεί ένα road trip με τον φέρελπη ηθοποιό Ethan Tremblay (Galifianakis) προκειμένου να προλάβει τον τοκετό της γυναίκας του. Όμως η... απάλευτη προσωπικότητα του δεύτερου θα κάνει το ταξίδι δύσκολο, απρόβλεπτο και σπαρταριστό...

Αναλυτικότερα :
Ναι, είναι ο ίδιος σκηνοθέτης που μας έδωσε το “The Hangover”. Και ναι, είναι πλέον καταδικασμένος κάθε ταινία του που βγαίνει από 'δω και στο εξής να συγκρίνεται με εκείνο. Και να χάνει στη σύγκριση. Το αυτό ισχύει και για το “Due Date”. Είναι μια ταινία με αναμφίβολα δυνατά σημεία – μεταξύ αυτών τις πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών - αλλά παρόλα αυτά δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το επίπεδο του “απλώς καλού” και να ξεχωρίσει σε σχέση με όλες τις άλλες καλούτσικες κωμωδίες του σωρου΄εκεί έξω. Γιατί συμβαίνει αυτό; Βασικά γιατί... το concept της ταινίας δεν ήταν μια δυνατή, πρωτότυπη ιδέα, μια ιστορία που ξεχώρισε και απλά έπρεπε να γίνει ταινία. Είναι επειδή... το “Due Date” οφείλει την ύπαρξή του μονάχα στην ανάγκη να εκμεταλλευτούν το συντομότερο δυνατόν την επιτυχία του “Hangover” και κυρίως hype που συνοδεύει το ανερχόμενο αστέρι του Γαλιφιανάκη. Οπότε η λογική ήταν τύπου “εντάξει, θα βάλουμε τον Γαλιφιανάκη να κεντάει στο ρόλο ενός σουρεάλ χαρακτήρα, θα ρίξουμε δίπλα του και έναν διάσημο “σοβαρό” ηθοποιό ο οποίος δεν έχει πρόβλημα να τσαλακώσει την εικόνα του, θα σκαρώσουμε και ένα στόρυ όπου να μη μπορεί να αποφύγει ο ένας τον άλλον και αυτό ήταν”. Ε, λοιπόν, όλο αυτό το σκεπτικό φαίνεται. Πολύ.

Ότι σώζεται, είναι καθαρά και μόνο χάρη στη χημεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Τόσο ο Downey Jnr. Όσο και ο Galifianakis, δίνουν ασυνήθιστα καλές ερμηνείες για ταινία του είδους. Οι χαρακτήρες που υποδύονται, είναι απρόσμενα πολυσχιδείς και “ουσιαστικοί” για κωμωδιούλα, ο καθένας με τα δικά του κίνητρα, μυστικά, background και συναισθήματα. Φυσικά, είναι περιττό να πω ότι η κύρια ατραξιόν είναι ο απάλευτος Ethan που ο Γαλιφιανάκης τον κάνει κυριολεκτικά να απογειώνεται και παρά την σουρεαλιστικότητά του να γίνεται άμεσος και οργανικός, ξεκαρδιστικός και λεπτομερέστατος σε κάθε λεπτομέρεια, από την εμφάνισή του έως τη φωνή τους μαννερισμούς, τις γκριμάτσες του, τα πάντα όλα. Όμως η απλοϊκή πλοκή, τα... πολύ λίγα (αριθμητικά) αστεία στιγμιότυπα και γενικά μια τάση που έχει το σενάριο να... εξωκείλει από το θέμα του (πχ είναι τελείως περιττή και άνευ λόγου ύπαρξης η subplot όπου ο Peter υποψιάζεται ότι το παιδί μπορεί να μην είναι δικό του) ψαλιδίζουν τα φτερά του “Due Date”.

Solomon Kane

Μάστορας : Michael J. Bassett
Παίχτες : James Purefoy ,Mark O'Neal ,Christian Dunckley Clark ,Ian Whyte
Πόσα πιάνει; 4 / 5 επειδή αυτές οι ταινίες είναι πλέον προστατευόμενο είδος
Με δυό λογάκια :
Ο Solomon Kane, μετανιώνοντας για μια ζωή, βουτηγμένη στο αίμα και στην αμαρτία, ασπάζεται τη θρησκεία και κλείνεται σε ένα μοναστήρι ψάχνοντας να βρει γαλήνη στην ψυχή του. Όμως, εκεί που πάει να βρει τις ισορροπίες του, αναγκάζεται να φύγει. Στον έξω κόσμο, η μοίρα του θα τον οδηγήσει αναπόφευκτα στο δρόμο της βίας καθώς υπάρχουν ακόμα παλιοί λογαριασμοί με το παρελθόν που θα πρέπει αυτή τη φορά οριστικά να τους κλείσει...

Αναλυτικότερα :
Μα πόσο καιρό έχω αυτή την ταινία στο σκληρό μου δίσκο; Ένα χρόνο πάνω κάτω– λίγο αφότου προβλήθηκε και έκανε αίσθηση στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Τορόντο (ο παράδεισος των ανεξάρτητων παραγωγών) ; Παίζει! Ωστόσο, πάντα κάτι τύχαινε και δεν προλάβαινα να τη δω. Πάντως είχα ακούσει καλά λόγια. Και τελικά “ξελογιάστηκα” από τα τεχνικά κάλλη του blu-ray, προκειμένου να πειστώ να τη δω όπως της αξίζει! Κακά τα ψέματα, δε μου έκανε καρδιά να την πρωτοδώ σε απλό βιντεάκι των 700 mb! Λοιπόν, ο Solomon Kane είναι λογοτεχνική δημιουργία του R.E.Howard δηλαδή του μεγάλου συγγραφέα στον οποίο οφείλουμε την ύπαρξη του χαρακτήρα του Conan the Barbarian. Τολμώ δε να πω ότι ο Solomon Kane μάλλον... αδικήθηκε απάλευτα εξαιτίας αυτού του γεγονότος καθώς ήταν πάντα επισκιασμένος από τον δημοφιλέστατο λογοτεχνικό αδερφό του, παρά το ότι ο ίδιος ο Kane σαν χαρακτήρας είναι (κατά την ταπεινή μου άποψη) πολύ πιο ενδιαφέρων και ολοκληρωμένος από τον Conan. Όπως και να έχει, το κινηματογραφικό ντεμπούτο του χαρακτήρα άργησε πολύ (απορώ το γιατί) αλλά επιτέλους ήρθε και ελπίζω να μην είναι και η τελευταία φορά που βλέπουμε τις περιπέτειές του στη μεγάλη οθόνη. Τώρα, για το αν το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο, η απάντηση είναι ένα “ναι μεν, αλλά...”

Άψογη αναπαράσταση εκείνης της – σχεδόν μυθολογικής – σκοτεινής εποχής. Φωτογραφία και σκηνογραφία που πατάνε ανάμεσα στα “Black Death” και “Ακέφαλο Καβαλάρη”. Κοινώς, και γαμώ τις φάσεις. Ωραίος και ο τύπος που βάλανε να υποδυθεί το διάσημο χαρακτήρα – το παλικάρι το'χει και με το παραπάνω. Ωραίες ερμηνείες αλλά τα εφφέ μαρτυρούν τις φτωχικές του καταβολές. Design και feeling που φέρνουν σε Giger (ειδικά τα τέρατα στους καθρέφτες) και Lovecraft. Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για δυο πράματα. Πρώτον, το σενάριο, που από αλλού το πάει και αλλού καταλήγει. Η δε κατάληξη είναι πολύ κατώτερη των προσδοκιών που δημιουργεί το (πολύ καλύτερο) πρώτο μέρος της ταινίας. Επιπλέον, είναι σαφέστατα κλισαρισμένη και απότομη. Σαν να πήρανε το σενάριο μιας οποιασδήποτε supernatural medieval fantasy ταινίας και να κόλλησαν εκεί τον χαρακτήρα του Solomon Kane. Δεύτερον, όσον αφορά το χαρακτήρα του Solomon Kane... προσωπικά αλλιώς τα θυμάμαι τα πράματα. Εντάξει, δεν έχω διαβάσει και τα άπαντα των ιστοριών όσον αφορά τον χαρακτήρα, αλλά τουλάχιστον μια συλλογή διηγημάτων την έχω ξεψαχνίσει και ο Solomon Kane δεν είναι ακριβώς έτσι όπως απεικονίζεται εδώ. Εντάξει, είναι κάργα πουριτανός, αλλά ποτέ δεν τον θυμάμαι στα βιβλία να... μεμψιμοιρεί τόσο πολύ για την κακιά του την τύχη και τη φουκαριάρα τη μάνα του. Δηλαδή έλεος, μια στις 2 ατάκες του είναι... κλαψομούνιασμα όσον αφορά το ότι “... his soul is damned...” λες και υπάρχει τρόπος να κάταλάβει κάτι τέτοιο, ή έστω να το... μυρίσει. Στα μείον κάποιοι τέτοιου τύπου γκούφυ διάλογοι και η τραγικά κακή και τελείως anticlimatic τελική μάχη.

Ρεζουμέ :
Μια καλοφτιαγμένη ταινία με σαφέστατα και πολύ δυνατά ατού που πλήττεται και αδικείται κατάφωρα από το σενάριό της. Να πω την αλήθεια, αντικειμενικά της αξίζει ένα 3,5 / 5 αλλά επειδή ταινίες του είδους τις θεωρώ πλέον προστατευόμενο είδος, της δίνω το... κατιτίς της παραπάνω. Δηλώνω πάντως ικανοποιημένος από αυτή την πρώτη προσπάθεια και περιμένω με αγωνία να δω τη συνέχεια...

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Κατέβασέ την από ΕΔΩ :
http://rapidshare.com/files/389554048/Solomon.Kane.DVDRip.XviD-NeDiVx.part1.rar
http://rapidshare.com/files/389554004/Solomon.Kane.DVDRip.XviD-NeDiVx.part2.rar
http://rapidshare.com/files/389554039/Solomon.Kane.DVDRip.XviD-NeDiVx.part3.rar
http://rapidshare.com/files/389553852/Solomon.Kane.DVDRip.XviD-NeDiVx.part4.rar

Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα

Μάστορας : Όμηρος Ευστρατιάδης
Παίχτες : Κώστας Βουτσάς, Στηβ Ντούζος, Νένα Χρονοπούλου, Ελένη Φιλίνη και σχεδόν όλοι οι γνωστοί – άγνωστοι celebrities που βλέπουμε στις μεσημεριανές κουτσομπολίστικες εκπομπές
Πόσα πιάνει; 0,5 / 5 και πολλά σας βάζω
Με δυό λογάκια :
Ένας Αμερικάνος επιχειρηματίας (Κώστας Βουτσάς) θεωρεί σωστή επένδυση να αγοράσει και να ξανανοίξει το Λύκειο Χαβαλέ. Δεν ήξερε, δε ρώταγε; Όμως ο συγχωρεμένος ο Χαβαλές έχει αφήσει όρο απαράβατο στη διαθήκη του, που υπαγορέυει ότι τα ρεμάλια απόφοιτοι του λυκείου που έγιναν καθηγητές, να προσβληθούν υποχρεωτικά και... ισόβια στο σχολείο. Έτσι τα τομάρια των προηγούμενων ταινιών (Μπίλιας και συμμορία) επιστρέφουν στα θρανία... αυτή τη φορά ως καθηγητές που θα πρέπει να συμμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα προκειμένου να τα φέρουν βόλτα με τα νέα – ακόμα χειρότερα – ρεμάλια μαθητές. Αυτά της γενιάς του facebook, του tweeter και δε συμμαζεύεται...

Αναλυτικότερα :
Να πω την αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί εκείνες τις ημέρες είχε γελάσει και ο κάθε πικραμένος με τις ταινίες της σειράς “Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα”. Εντάξει, μέσα στην βιντεοθύελλα σκουπιδαριού της εποχής σαφώς ξεχώριζαν. Αλλά ουδέποτε δεν υπήρξαν για μένα κάτι παραπάνω από απλώς ευχάριστα στη θέαση φιλμάκια, που έτυχαν της τύχης – και της τιμής – να υποστηρηχθούν από μεγάλους ηθοποιούς. Γιώργος Παπαδόπουλος, Μίμης Φωτόπουλος και τόσοι άλλοι, έδωσαν κύρος σε μια σειρά που πριν από τη δύση της 10ετίας του '80 είχε ήδη δείξει σημάδια κόπωσης. Αλλά και ο έξτρα large και cult χαρακτήρας του Μπίλια, όπως και η χαρισματική παρουσία της (in real life) αδδερφής του, Τέτα Ντούζου – ως η αιώνια καλλήπυγος γυμνάστρια - πάντα έδιναν στα φιλμάκια αυτά επιπλέον πόντους. Απλά δε μπορώ με τίποτα να ξεχάσω τις σκηνές όπου η Τέτα Ντούζου προσπαθεί να γυμνάσει τα... τομάρια φορώντας σούπερ κολλητό μαύρο κορμάκι (που υπερτόνιζε τις extra large λιμπισίμιες καμπύλες της), ροζ γκέτες και... δυχτυωτό καλσόν! Ναι, η 10ετίας του '80 ήταν η πρωσοποποίηση του kitsch και υπερηφανευόταν (τότε!) για αυτό! Αλλά για αυτό ακριβώς το λόγο την αγαπάμε...

Λοιπόν, προς τι ο μεγάλος πρόλογος θα με ρωτήσετε... σας το φέρνω λάου λάου επειδή δεν έχω τίποτα να γράψω για κυρίως θέμα! Ή μάλλον έχω και παραέχω, αλλά τότε θα πρέπει να βρίσω χοντρά και δε λέει! Ο Ευστρατιάδης προσπαθώντας να επιχειρίσει ένα νοσταλγικό πισωγύρισμα, απλά γυρίζει όλο το Ελληνικό σινεμά 30 και βάλε χρόνια πίσω. Η ταινίας είναι μια ανοησία άνευ προηγουμένου, αιτίας ή αφορμής! Τίποτα εδώ πέρα δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης, σκηνές άσχετες (και ξενέρωτες με χιούμορ ηλικίας 80 ετών) διαδέχονται απλά η μια την άλλη, δίχως λογική, συνέπεια, ή έστω μια αφηγηματική επικάλυψη ρε αδερφέ! Μιλάμε, τσίπα μηδέν! Ειλικρινά, ολάκερη η βιντεοπαραγωγή της 10ετίας του '80 δεν κατάφερε να βγάλει τόσο κακό έργο. Χωρίς σενάριο, χωρίς σκηνοθεσία, χωρίς ερμηνείες, η ταινία απλά είναι μια αφορμή για να διαφημιστούν οι πάμπολλοι χορηγοί της και μάλιστα με ανερυθρίαστα ξεδιάντροπο τρόπο. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, πέρα από όλα τα κακά της μοίρας της, είναι γυρισμένη σε τόσο χαμηλή ανάλυση που χωρίς πλάκα παίζει σοβαρά το ενδεχόμενο να γυρίστηκε με μια (καλή) κάμερα... κινητού πάνω σε τριποδάκι! Εξ ου και τα... πίξελ που βγάζουν μάτι, τα κοκκαλωμένα, ακίνητα μακρινά πλάνα και η ανυπαρξία κοντινών! Φαντάσου : στις λίγες σκηνές που κάνει flashback (αυτό του έλειπε τρομάρα του!) στις παλιότερες ταινίες της σειράς, η ποιότητα εικόνας των παλιών έργων (τριάντα και βάλε χρονών ταινίες) φαντάζει σκάλες καλύτερη!

Ρεζουμέ :
Για ένα πράμα μονάχα αναρωτιέμαι : πώς κατάφερε ο Ευστρατιάδης να πείσει όλα αυτά τα γνωστά ονόματα να συμμετάσχουν σε κάτι τόσο κακό και μάλιστα πλάι πλάι σε αστέρια από τις... κατοπινές τηλεοπτικές του δουλειές, δηλαδή... τα “Παρατράγουδα” και το “Είσοδος Ελεύθερη”. Και το πώς κατάντησε ένας Κώστας Βουτσάς και ακόμα περισσότερο ένας Τζόννυ Βαβούρας (που έχει και ένα cult εκτόπισμα ο άνθρωπος!) να ντροπιάζει το όνομά του εκφονώντας διαλόγους που πιο... κουραδένιους δεν έχει και ποζάροντας δίπλα στους... Φλωρινιώτη, Κατέλλη, Στέλλα Γιαμπουρά, Vassilios Kostetsos και άλλα... αστέρια παρόμοιου βεληνεκούς.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Νόμιζα ότι η χειρότερη ταινία όλων των εποχών ήταν (προσωπικά μιλώντας) το “Sex & the City 2”. Ε, δεν ήταν. Κι αν έχουν δει τα ματάκια μου κακές ταινίες. Αλλά αυτό εδώ δεν παλεύεται. Ακόμα απορώ πώς κατάφερα να το δω όλο. Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με μια από τις τελευταίες ατάκες του (πλέον σοκαριστικά γερασμένου και παρηκμασμένου) Μπίλια : “Εμείς που κάποτε είμασταν τα είδωλα της 10ετίας του '80, τώρα μας βλέπει ο κόσμος στους δρόμους και γελάει...” Ακριβώς αυτό...