Classics : Them (Ils) (2006)

Μάστορας : David Moreau, Xavier Palud

Παίχτες : Olivia Bonamy, Michaël Cohen, Adriana Mocca

Με δυο λογάκια :

Ο Lucas και η Clementine ζουν μια ήσυχη ζωή στο απομονωμένο σπίτι τους στα προάστια... μέχρι που μια ομάδα από κουκουλοφόρους άγνωστους αρχίζει να τους τρομοκρατεί με αυξανόμενα κακόβουλες διαθέσεις...

Αναλυτικότερα :

το φιλμάκι ξεκινάει με την δήλωση ότι όσα απεικονίζονται είναι βασισμένα σε πραγματικά γεγονότα. Δε λέω, θα μπορούσε να είναι και έτσι, αλλά έχω δει πλέον τόσες πολλές ταινίες με τον ίδιο ισχυρισμό που πλέον για μένα έχει χάσει την γοητεία του αυτό το concept. Με αποζημιώνει η εισαγωγή, όπου το Them δείχνει από την αρχή τα δόντια του : ξεθωριασμένη θριλεριάρικη φωτογραφία, πολλή ατμόσφαιρα και suspense, ένταση μέχρι εκνευρισμού, μακριά από εντυπωσιασμούς, ποζεριές και αμερικανιές. Στεγνά, λιτά και αδίστακτα, αυτό το Γαλλoβουλγαρικό Φιλμάκι επιβάλλεται στον θεατή και τον υποβάλλει με τον ίδιο τρόπο που το κατάφερναν τότε ταινίες διαμάντια όπως “Night of the Living Dead” και “Assault on Precinct 13”. Και ευτυχώς, αυτές του τις αρετές τις κρατάει αμόλυντες σχεδόν σε όλη τη διάρκεια και έτσι, το Them προσφέρεται για μια άκρως αξιόλογη ψαρωτική – και με ένα εναλλακτικά ποιοτικό άλλοθι – θριλερική βραδιά.

Και εξαιτίας αυτού ξεπερνάς άνετα το γεγονός ότι έχει βασικά μόλις δυο “κανονικούς” ρόλους στο cast του. Ξεπερνάς ακόμη και την σχεδόν ανύπαρκτη πλοκή και την μηδενική ανάπτυξη των χαρακτήρων – που έτσι και υπήρχε θα έκανε τον αντίκτυπο του φινάλε του πολύ πιο ουσιώδη. Το Them είναι σπουδή στο suspense, την ένταση και περισσότερο ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει στο κοινό τις ιδέες που πραγματεύεται – την απειλή από τον άγνωστο εισβολέα - παρά κάποια συγκεκριμένη ιστορία με αρχή μέση και τέλος. Κανένα πρόβλημα με αυτό – αλλά η ατυχής (τύπου έτσι έγιναν τα πράγματα) επιλογή του φινάλε σε προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα και βασικά ρίχνει όλο το υπόλοιπο καλό σύνολο.

Ρεζουμέ :

Mια εξαιρετική παραγωγή που καταφέρνει με δεξιοτεχνία να συμφιλιώνεται με το “ποιοτικό” στοιχείο της, θυμίζοντας στο attitude παλιά καλή ταινία του Hitchock

Πόσα πιάνει; 3,75 / 5 

Respect Harry

«ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ» Χάρυ Κλυν , Μπουάτ «Διαγώνιος»,

Παράσταση «Αλλαγή και πάσης Ελλάδος», 1983

«Aν οι μισοί Έλληνες ξέρανε πώς ζουν οι άλλοι μισοί, θα ήταν κι αυτοί απατεώνες.

Tι να πεις για τους Έλληνες... Κάθονται δυο ολόκληρες ώρες,για να πιουν στιγμιαίο καφέ! 

Στην Ελλάδα την άγνοια τη λέμε ψυχραιμία.

O νεοέλληνας είναι το άτομο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του,δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό,

δυο κατοστάρικα ολα & ολα στην τσέπη του.

Τα δυο μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Έλληνας, είναι πώς θα χάσει δέκα κιλά και πού θα βρει πάρκινγκ.

Με αυτοκόλλητο στο κούτελο θα κυκλοφορούμε όλοι, για να φαίνεται ποιος έκανε φορολογική δήλωση

και ποιος όχι. 

Εδώ και δύο χρόνια (εννοεί το 1981) έχει αρχίσει το μεγάλο κακό, που θα μετατρέψει σιγά-σιγά

τους Έλληνες σε λαό πιθήκων, σε λαό ψηφοφόρων, δημοσίων υπαλλήλων, καταναλωτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, κομπιναδόρων και συνδικαλισταράδων.

Σε είκοσι-τριάντα χρόνια από σήμερα Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να μην υπάρχει. Θα υπάρχει όμως μια Ελλάδα πτωχευμένη κι ένας λαός στα όρια της οικονομικής και της ηθικής εξαθλίωσης»...

Flight

Μάστορας : Robert Zemeckis

Παίχτες : Denzel Washington, Nadine Velazquez, Don Cheadle

Με δυο λογάκια :

ένας πιλότος σώζει το αεροπλάνο που οδηγεί από ένα πολύνεκρο καταστροφικό ατύχημα, αλλά η έρευνα για τις αιτίες του ατυχήματος, βγάζει στη φόρα πολλά αναπάντεχα ερωτήματα...

Αναλυτικότερα :

έχω θέμα με τον Denzel Washington και με τον Samuel Jackson : σε ΟΛΕΣ τις ταινίες τους, παίζουν το ρόλο του μαυρου! Εντάξει, πέρα από τα αστεία, είναι αμφότεροι μεγάλοι ηθοποιοί και ειδικά ο πρώτος δίνει ένα αναμφισβήτητο αέρα ποιότητας σε κάθε ταινία που παίζει. Και το Flight είναι σαφώς μια καλή αν και πολύ παράξενη ταινία που βασικά σηκώνει το βάρος της σχεδόν μόνος του με την καταπληκτική του ερμηνεία. Ο ήρωάς μας λοιπόν, Captain Whitaker, πετάει μια πτήση ρουτίνας από την Florida στην Georgia όταν το αεροπλάνο του διαλύεται κυριολεκτικά στον αέρα. Με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια εκτελεί αναγκαστική προσγείωση που έχει ως αποτέλεσμα 6 νεκρούς, εκεί που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν θα είχε μείνει ούτε ρουθούνι. Η απαραίτητη έρευνα για τα αίτια του δυστυχήματος ξεκινά. Το κλου της υπόθεσης : ο καπετάνιος είναι αλκοολικός και τοξικομανής. Και το πρωινό της πτήσης είχε πιεί και σνιφάρει κόκα.

Κάπως έτσι έχουν τα πράματα με αυτή την πολύ άνιση ταινία. Στο πρώτο μισό της, παρακολουθείς τηνιστορία της πτήσης σαν ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο disaster movie. Μιλάμε, έχει τόση ένταση που η κωλοτρυπίδα σφίγγει τρία νούμερα τουλάχιστον! Το δεύτερο (και μεγαλύτερο) μέρος της, είναι ένα αμιγώς “κοινωνικό” φιλμ που έχει να κάνει με τον προβληματισμένο ήρωα και τις προσπάθειές του να τη βγάλει καθαρή στο δικαστήριο, αλλά και να βάλει μια σειρά στην διαλυμένη ζωή του. Και όλο αυτό, γίνεται με ωραίο στυλ (αν και οι διάλογοι κάπως αμερικανοφέρνουν) και κομψότητα, χωρίς φτηνά ζουμιά και κροκοδείλια δάκρια.

Εντάξει, έχει και τα θεματάκια του το Flight. Σαν να μην ξέρει ακριβώς ο μάστορας που θέλει να το πάει και αμφιταλαντεύεται. Η διαφορά ανάμεσα στα δυο ξεχωριστά κομμάτια της ταινίας είναι τόσο τεράστια που βασικά είναι σαν να βλέπεις αποσπάσματα από δυο διαφορετικές ταινίες. Ο χαρακτήρας της Nicole (που ζωντανεύει εξαιρετικά με την πολύ καλή ερμηνεία της Kelly Reilly) αναλύεται, εκτίθεται, αποκτά βασικά δικό του κομμάτι της ταινίας και μετά, έτσι απλά... ξεχνιέται. Το θέμα του δικαστηρίου, της εσωτερικής πάλης του Whip αν και είναι πανταχού παρών, ποτέ δεν μπαίνει τελείως στο προσκύνιο, πάντα αντιμετωπίζεται με αταίριαστη ρηχότητα.

Ρεζουμέ :

μια καλή ταινία που αν είχε εκμεταλλευτεί το suspense και την ένταση που δημιουργεί το πρώτο μέρος της, θα ήταν ακόμη καλύτερη. Δυστυχώς, μετά χάνει την αίσθηση της κατεύθυνσης, προσπαθώντας να πετύχει ολίγη από όλα τα θέματα.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Pathfinder Beginner Box

Εκδοτική : Paizo

Τιμή : πλέον, λιγότερο από 30 δολάρια στο amazon

Με δυο λογάκια :

το πολυαναμενόμενο starter πακέτο για το Pathfinder υπόσχεται να συστήσει το νέο κοινό των παιχνιδιών ρόλων σε πολλές και πρωτόγνωρες περιπέτειες όπου η φαντασία είναι το μοναδικό όριο.

Αναλυτικότερα :

τα στάρτερ πακέτα έχουν γίνει πικρή ιστορία. Κάποτε, επί TSR, πρώτης και δεύτερης έκδοσης του D&D τα εισαγωγικά κουτιά ήταν πύλες στον κόσμο της φαντασίας, μέσω των οποίων αμέτρητοι πιτσιρικάδες τραβήχτηκαν στον κόσμο της φαντασίας και ερωτεύτηκαν τα παιχνίδια ρόλων (του αρθρογράφου συμπεριλαμβανομένου!) Στην τρίτη έκδοση, πέραν του πολύ καλού πρώτου πακέτου (το κίτρινο, με τα αμέτρητα χάρτινα tokens) όλα τα υπόλοιπα ήταν απλώς αφορμές για να μας πλασάρει η Wizards μερικές πλαστικές κινέζικες σκατίθρες (ναι, για τις μινιατούρες μιλάω!) ενώ το ίδιο το παιχνίδι παρουσιαζόταν... πάνω κάτω κάτι σαν επιτραπέζιο. Ήταν υπερτιμημένο, αλλά και πάλι το αγόραζες, γιατί ήσουν μέσα στην πώρωση  επειδή εκείνο τον καιρό η τρίτη έκδοση γαμούσε και έδερνε. Και στο κάτω κάτω, και μάπα να ήταν τα φυλλάδια του, σου έμεναν αμανάτι οι πλαστικές κινέζικες σκατίθρες που πλέον έχουν αποκτήσει και συλλεκτική αξία!

Όταν βγήκε η τέταρτη έκδοση... καταντήσαμε να μας λείψει η... κινέζικη σκατίθρα! Πρώτον, το παιχνίδι ήταν για τα μπάζα – τουλάχιστον στα μάτια όσων ήταν ήδη παλιοί παίκτες του D&D και είχαν πολύ σαφή και κρυσταλλωμένη εντύπωση του τι ήταν για αυτούς το Dungeons & Dragons και το τι αντιπροσώπευε. Δεύτερον... γιατί αμφότερα τα εισαγωγικά πακέτα της τέταρτης ήταν σε όλους τους τομείς ανεπαρκέστατα, με δυνατότητα για να παίξεις τους χαρακτήρες μόλις μέχρι το 2ο level και με κάκιστες περιπέτειες.

Το Pathfinder αντιστρέφει την κατάσταση βγάζοντας το καλύτερο εισαγωγικό πακέτο παιχνιδιού ρόλων εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον. Σε αυτό το άρθρο δεν θα μιλήσω καν για το τι είναι το ίδιο το Pathfinder. Ας πούμε απλά ότι ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ πλέον να λέει κάποιος ότι του αρέσει η 3,5 έκδοση του Dungeons & Dragons και να αγνοεί τη δουλειά της paizo στο Pathfinder. Πολλά, καλά και μερακλίδικα βιβλία, ένα στιβαρό core book, ένα εξαιρετικό πρώτο Bestiary και μετριότερα τα άλλα 2 που ακολούθησαν, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ modules αλλά και adventure paths που πάνε τους χαρακτήρες από το πρώτο στο 20 επίπεδο! Και δεν ξεχνάμε τα εξαιρετικά accessories, item decks, miniatures, play mats και δεν συμμαζεύεται!

Αλλά ας μην πλατειάζουμε. Αυτό το μπλε κουτί φέρει την trademark καλή και επιμελημένη δουλειά της paizo, σχεδόν σε κάθε τομέα του. Κατ' αρχήν, είναι χορταστικότατο. Περιέχει :

1. 2 βιβλία, ένα για τους παίκτες που βασικά είναι ένα “μινιατούρα” Player's Handbook που όχι μόνο σου επιτρέπει να φτιάξεις ότι χαρακτήρα θέλεις, αλλά και να τον ανεβάσεις μέχρι το 5ο επίπεδο! Από αυτό το γεγονός και μόνο, μιλάμε σαφέστατα για το πιο γενναιόδωρο εισαγωγικό πακέτο που φτιάχτηκε ποτέ! Το δεύτερο, είναι το βιβλίο του Dungeon Master που βασικά είναι ένα μίνι dungeon master's guide, μια έτοιμη περιπέτεια και ένα μικρό κομμάτι από τον κόσμο του Pathfinder για να μπορέσει ο νέος DM να στήσει εκεί τις υπόλοιπες περιπέτειές του.
2. Πολλά φυλλάδια με έτοιμους χαρακτήρες, αλλά και κενά, με οδηγίες και διευκρινήσεις για να φτιάξετε τους δικούς σας χαρακτήρες
3. ένα ανθεκτικό play mat διπλής όψης για να γράφεις με μαρκαδόρο, η μια πλευρά απεικονίζει τον χάρτη της έτοιμης περιπέτειας και η άλλη είναι κενή για να ζωγραφίσει ο καθένας τα δικά του dungeons κάρτες.
4. Τα 7 κλασικά πολύεδρα ζάρια που χρειάζονται για παίξεις το παιχνίδι
5. πολλά χάρτινα tokens τεράτων και χαρακτήρων και πλαστικές βάσεις για να σταθούν πάνω σε αυτές.

Μιλάμε για υπεροχή στα σημεία. Εξαιρετικά και καλογραμμένα βιβλία που είναι πληρέστατες συνόψεις των αντίστοιχων “μεγάλων” και καλύπτουν με αξιοθαύμαστο τρόπο όλες τις ανάγκες του νέου παίκτη αλλά και dungeon master. Σε κάποια σημεία θα μπορούσε να γίνει λιγάκι καλύτερη γραφιστική δουλειά και η όλη κωδικοποίηση με σύμβολα και χρώματα μάλλον περισσότερα προβλήματα προκαλεί, παρά λύνει, αλλά δεν είναι επ ουδενί σημαντικό εμπόδιο. Πολλές επιλογές, με τις σημαντικότερες races και classes του παιχνιδιού παρόντες, όλα τα γνωστά feats, εξοπλισμό, μαγικά αντικείμενα (το καθένα μάλιστα με ολόδικιά του μοναδική εικονογράφηση ) τα πάντα όλα, δίνουν πολλές πολλές λύσεις για δημιουργία αλλά και customizing χαρακτήρων ηρωικής φαντασίας.

Η μάχη και το σύστημα του παιχνιδιού επεξηγούνται ωραία και περιεκτικά, το αυτό ισχύει και με τη δημιουργία χαρακτήρα. Ίσως το πλήθος των πληροφοριών να είναι λιγάκι too much για έναν νέο παίκτη, κάποια πράγματα θα μπορούσαν να απλουστευθούν περισσότερο και να αφαιρεθούν λιγότερο ζωτικά και καίρια κομμάτια του παιχνιδιού. Πχ δεν υπάρχει κανένας λόγος να πονοκεφαλιάζουμε καινούριους παίκτες χαμηλών επιπέδων όσον αφορά το πώς λειτουργούν τα staffs! Το κομμάτι του setting περιγράφει συνοπτικά την πόλη του sandpoint (γνωστό από τους πιο βετεράνους από το αριστουργηματικό adventure path : Rise of the Runelords) και την γύρω περιοχή, που μπορεί μεν να μην είναι ένας πλήρης οδηγός, αλλά λέει αρκετά για να πληροφορήσει αλλά και να βάλει μπρος την φαντασία του πρωτάρη DM για να δημιουργήσει νέες δικές του περιοχές και περιπέτειες.

Η περιπετειούλα είναι ένα αξιοπρεπέστατο dungeon crawl και βασικά αυτό είναι ίσως το μοναδικό μου παραπονάκι με το εισαγωγικό αυτό πακέτο : θα προτιμούσα μια περιπέτεια πιο ανοιχτή, με περισσότερες περιγραφές αλλά και αλληλεπιδράσεις χαρακτήρων. Πάντως, και όπως έχει, το “Black Fang's Dungeon” συνοψίζει όλα σχεδόν τα στοιχεία που απαρτίζουν το “κρέας και τα κόκαλα” του Dungeons & Dragons, τουλάχιστον όσον αφορά το adventuring κομμάτι.

Ίσως το πιο εντυπωσιακό αλλά και πρωτοποριακό στοιχείο του κουτιού είναι τα τόκενς των χαρακτήρων. Αντί να γεμίσουν το κουτί με λίγες, περιοριστικές και ακριβές μινιατούρες και αντί στον αντίποδα να χρησιμοποιήσουν τα κλασικά στρογγυλά τόκεν “τάπες”, οι τύποι στην paizo τα σπάνε τόσο πολύ που ουσιαστικά αποφάσισαν να ανακαλύψουν ένα τελείως νέο προϊόν για να συνοδεύσει το εισαγωγικό πακέτο του παιχνιδιού τους!!! και μάλιστα είναι τόσο καλό και εύχρηστο, σκληρό χαρτόνι με υπέροχες ολόσωμες ζωγραφιές τεράτων και χαρακτήρων, που μπαίνει σε μικρές πλαστικές βάσεις και βγαίνει κατά βούληση, τόσο ελαφρύ και εύκολο στο πακετάρισμα, που απορώ πώς δεν είχε σκεφτεί κανένας την ιδέα αυτή μέχρι τώρα! Να φανταστείς, η επιτυχία της ήταν τόσο μεγάλη που μετά κυκλοφόρησαν όλα τα τέρατα του πρώτου Bestiary σε τοκενς, μέσα σε ένα μεγάλο κουτί! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Εμφάνιση / Δέσιμο :

Προσφέρει τις καλύτερες των εντυπώσεων με την πρώτη ματιά. Στιβαρό και υπέροχα εικονογραφημένο σκληρό κουτί στο “σωστό” μέγεθος ώστε και μπούγιο πολύ να μην πιάνει, αλλά και να χωράει αυτούσια σελίδα Α4 χωρίς να την διπλώσεις, για να χωρέσετε τις σημειώσεις σας!

Τα βιβλία είναι softcover (αναμενόμενο σε starter πακέτο) με στιβαρή ράχη. Καλή σελιδοποίηση και layout, που όμως κατά περιπτώσεις (πχ στο κεφάλαιο των feats) τείνει να γίνει κάπως χαοτικό από τα πολλά πλαίσια εντός πλαισίων και όλα υπερτονισμένα με παχιές, μαύρες γραμμές. Επιπλέον η υπερπληθώρα συμβόλων – τόσο στα τέρατα αλλά όσο και στα ξόρκια – και δεν βοηθάει πουθενά, αλλά και τείνει να μπερδεύει τα πράματα ακόμη περισσότερο.

Ρεζουμέ :

μερακλίδικη δουλειά από τους ανθρώπους που ουσιαστικά πλέον ΕΙΝΑΙ (είτε μας αρέσει είτε όχι) η συνέχεια της ζωής του αληθινού Dungeons and Dragons στην εποχή μας. Και είναι το πιο επημελημένο, το πιο άρτιο, ολοκληρωμένο και γενναιόδωρα χορταστικό πακέτο που φτιάχτηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Ο πατερούλης Gary Gygax εκεί στον παράδεισο θα αισθάνεται πολύ υπερήφανος... και προσωπικά θα το άλλαζα μονάχα με ένα από τα πολύ καλά αντίστοιχα της δεύτερης έκδοσης και με τίποτα άλλο. Όπως και να έχει, αυτή τη στιγμή το Pathfinder Beginner Box είναι ο βασιλιάς του είδους του.

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5

The Sessions (Μαθήματα Ενηλικίωσης)

Μάστορας : Ben Lewin

Παίχτες : John Hawkes, Helen Hunt, William H. Macy

Με δυο λογάκια :

ένας ταλαντούχος αρθρογράφος αλλά με πολύ σοβαρή αναπηρία, θα προσπαθήσει να μυηθεί έστω καθυστερημένα στον έρωτα μέσω μιας σεξοθεραπεύτριας.

Αναλυτικότερα :

το 1997, η σκηνοθέτης Jessica Yu βραβεύτηκε για το ντοκιμαντέρ της "Breathing Lessons: The Life and Work of Mark O'Brien". Αυτή είναι η κινηματογραφική απόδοση αυτής της αληθινής ιστορίας. Ο Mr. O'Brien ήταν ένας ποιητής και αρθρογράφος εξαιρετικού ταλέντου που όμως η πολιομυελίτιδα τον παρέλυσε και τον ανάγκασε να κοιμάται μέσα σε έναν τεράστιο αναπνευστήρα μέχρι που πέθανε. Ο μάστορας εδώ, Ben Lewin ο ίδιος ένας επιζών της πολυομελίτιδας παίρνει αυτή την παράξενη ιστορία και την κάνει μια εξίσου παράξενη, αντισυμβατική αλλά και βαθιά ανθρώπινη και συναισθηματική ταινία. 

Το σενάριο βασίζεται στο άρθρο του ίδιου του O'Brien, "On Seeking a Sex Surrogate" όπου περιγράφει τις σωματικές και ψυχολογικές δυσκολίες που έπρεπε να υπερβεί για να ζήσει την εμπειρία μιας “κανονικής” σεξουαλικής επαφής. Και αυτό συνέβη με τη συνεργασία του με την Cheryl Cohen Greene, μια σεξοθεραπεύτρια που λειτουργεί και ως sex surrogate ... κοινώς, σαν ένα άτομο που κάνει σεξ με ασθενείς, για θεραπευτικούς λόγους. Ο δύσκολος αυτός ρόλος ζωντανεύει με καταπληκτική μαεστρία από την Helen Hunt.

Το αποτέλεσμα είναι μια πολύ ειλικρινής ιστορία, μακριά από αυτό που το hollywood εννοεί όταν λέει “δράμα”. Ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, ποιοτικοί διάλογοι και εξαιρετικές ερμηνείες και με κερασάκι στην τούρτα ένα εξαιρετικό και πολύ συγκινητικό φινάλε. Ουσιαστικά η μόνη αδυναμία του “The Sessions” είναι η μοναδικότητά του θέματος, που ίσως ξενίσει τον πιο κλειστόμυαλο θεατή.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :

για όποιον ενδιαφέρεται... η αληθινή Cheryl λειτουργεί ακόμη σαν surrogate... στην τρυφερή ηλικία των... 68 ετών!

Πόσα πιάνει; 3 3/4 / 5  

Superclasico (Μπουένος Άιρες σ’αγαπώ)

Μάστορας : Ole Christian Madsen

Παίχτες : Mikael Bertelsen, Anders W. Berthelsen, Jamie Morton

Με δυο λογάκια :

O Christian είναι ένας οινοπώλης στα πρόθυρα οικονομικής και ψυχολογικής κατάρρευσης. Αποφασίζει να πάρει τον γιο του και να κάνει ένα ταξίδι στο Buenos Aires για να βρει την γυναίκα του που που τους εγκατέλειψε και να ξαναγεφυρώσει το χάσμα μεταξύ τους. Εν τω μεταξύ, εκείνη είναι έτοιμη να παντρευτεί έναν πολύ νεότερο, πλουσιότερο, γοητευτικότερο και πολύ επιτυχημένο ποδοσφαιριστή...

Αναλυτικότερα :

Δανός μάστορας, που γενικώς είναι γνωστός – αν και όχι σε μένα. Αλλάζοντας από το σύνηθες ρεπερτόριό του των καλοστημένων δραματικών ταινιών, ο Ole Christian Madsen με το “SuperClásico” επιχειρεί μια πολύ πιο χαλαρή, ταξιδιάρικη και σουρεαλιστική προσέγγιση... έχοντας σαν αποτέλεσμα μια πολύ πρωτότυπη όσο και παράξενη ταινία. 

Τι είναι λοιπόν το SuperClásico? Δράμα; η θεματολογία του θα μπορούσε να είναι είναι σαφέστατα δραματική. Μια οικογένεια διαλύεται, ο πρωταγωνιστής είναι ένα ψυχολογικό ράκος και ο γιος του είναι ένας έφηβος που γενικώς ζει στον κόσμο του, με πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Όμως, δραματικό ΔΕΝ είναι.

Είναι κωμωδία; κωμικά στοιχεία υπάρχουν άφθονα. Εντάξει, όχι αστεία με κλανιές, αλλά ένα λεπτό εγκεφαλικό χιούμορ που δουλεύει κυρίως μέσω των καλά δουλεμένων στερεοτύπων και του σουρεαλισμού των καταστάσεων. Και δουλεύει. Παρόλα αυτά, κωμωδία δεν είναι.

Περισσότερο θα έλεγα ότι το περιεχόμενο της ταινίας συνταιριάζει περισσότερο με τον πολύ λανθασμένα μεταφρασμένο Ελληνικό υπότιτλο : είναι μια ταξιδιάρικη εμπειρία που μέσα από μια λεπτή ισορροπία γλυκόπικρων καταστάσεων αποπειράται να συνεπάρει τον θεατή σε ένα γοητευτικό σκονισμένο οπτικοακουστικό ταξίδι. Σαν βιβλίο του οποίου ο συγγραφέας δεν ενδιαφερόταν σχετικά με το ΤΙ γράφει, αλλά περισσότερο με τον ΤΡΟΠΟ που το γράφει.

Τα πανέμορφα τοπία της Αργεντινής παντρεύονται αρμονικά με μουσικές και όμορφες ερμηνείες. Το love story συναντάει το καμένο χιούμορ και την μελαγχολία σε ένα πολύ ιδιαίτερο μείγμα με πολλή γεύση και ταμπεραμέντο. Σχεδόν θυμίζει (στην ατμόσφαιρά του) τα “Vicky Cristina Barcelona” και “Lost in Translation”.

Το θέμα μου : είναι ακριβώς ότι το περιεχόμενο, η ουσία των πραγμάτων πάσχει. Το ταξίδι τελικά δεν προσφέρει την αναμενόμενη κάθαρση στον πληγωμένο ήρωα και είναι δύσκολο να συμπαθήσεις (παρά τις προσπάθειες για το αντίθετο) μια μάνα που εγκαταλείπει στην ψύχρα το παιδί της για να στύβει καλογυμνασμένα εξωτικά τεκνά. Ακόμη και ο πολύπαθος πατέρας, δεν μπορεί να μην σκεφτείς ότι δεν τα ήθελε και αυτού ο πισινός του, ή ότι δεν είναι ένα χαμένο κορμί που στο κάτω κάτω ποτέ δεν πάλεψε για το γάμο του και ίσως και να μην του αξίζει. Και όσο για τον γιο... αυτός κι αν είναι άστα να πάνε. Αμφιλεγόμενοι (για να μην πω αντιπαθείς) χαρακτήρες και μια πλοκή που οδηγεί στο... πουθενά, δεν είναι και η καλύτερη συνταγή για να βγάλεις ικανοποίηση από τον θεατή στο τέλος της ταινίας σου, παρά τις όποιες αναμφισβήτητες σκηνοθετικές αρετές σου...

Πόσα πιάνει; 3 / 5