Χωρίς Σάλιο

... το νέο άρθρο του Αλέξη...

Η αναβίωση του Κολοσσαίου είναι γεγονός! Το ελληνικό κράτος σε ρόλο ρωμαίου αυτοκράτορα στήνει καθημερινά και αδιάκοπα, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος γερμανικού κοινού, όμορφα ριάλιτι επιβίωσης. Αγέρωχοι και επιβλητικοί πρωταγωνιστές, αναρίθμητοι φόροι-λιοντάρια και κομπάρσοι καμιά δεκαριά εκατομμύρια χριστιανοί. Το όνομα της αρένας «Ο λάκκος των λεόντων» ή σε απλά νεοελληνικά -για να το καταλαβαίνουν και οι μη γραμματιζούμενοι- «Ο λάκκος με τα κωλοδάχτυλα». Το τέλος προβλέψιμο, χωρίς ηρωικές ανατροπές τύπου Δαυίδ και Γολιάθ. Αυτά είναι για τους ονειροπόλους και τις παραβολές.

Εδώ είναι Βαλκάνια. Φόροι, πείνα και δάνεια. Καυτό αίμα, ζεστά δάκρυα και κρύος ιδρώτας. Κάποιοι έξω από το χορό και εκ του ασφαλούς τα ονόμασαν όλα τούτα ύφεση. Εμείς ως ειδικοί οσιομάρτυρες πλέον, τα λέμε απλά κατάθλιψη ή και κατάρα.

Μας πάντρεψαν ετσιθελικά με Γερμανούς. Το μυστήριο τελέσθηκε με τη δέουσα επισημότητα. Προξενήτρα το ΔΝΤ και οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι, παππάς η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, δεξιός και αριστερός ψάλτης οι οίκοι αξιολόγησης και κουμπάρος η ελληνική πολιτική ιντελιγκέντσια. Κι είναι σε όλους γνωστό τί κάνει, και πόσες φορές μες την εβδομάδα, ο κουμπάρος στην κουμπάρα. Τις υπόλοιπες μέρες του έγγαμου βίου, αναλαμβάνει δράση ο Γερμανός σύζυγος, εμείς μεταμφιεζόμαστε σε Πολωνία και αυτός εισβάλλει.

Τρόποι διαφυγής δε βλέπω να υπάρχουν, παρά μόνο το δισάκι μας στον ώμο για καμιά φάμπρικα στα ξένα. Σαν άλλοι Καζαντζίδηδες να σιγοτραγουδάμε «Ανάθεμά σε ξενιτιά» ενώ φτάνουμε στα σύνορα. Το ρεπερτόριο των κυβερνώντων ανεξάντλητο και ανίκητο. Το δικό μου ξέμεινε από ιδέες και σθένος. Τι εννοώ; 

Διαβάστε και θα καταλάβετε…

Τον Ιούνη έκανα την πρώτη κίνηση «ματ» στην άθλια μνημονιακή πολιτική της φτωχοποίησης. Μετακόμισα με τα γυναικόπαιδα από σπίτι με θέρμανση πετρελαίου σε σπίτι με φυσικό αέριο. Κίνηση στοχευμένη, που μεσοπρόθεσμα θα έκανε και με το παραπάνω απόσβεση του κόστους της. Αφού πλήρωσα ένα σκασμό λεφτά σε μεταφορικές, καπάρες και λοιπά κερατιάτικα, άρχισα δειλά να απολαμβάνω τους καρπούς της επιλογής μου. Λογάριαζα, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Εγώ το αλεπουδάκι θεώρησα  εαυτόν μεγαλύτερο από την αλεπού, τον ΓΑΠ. Ο οποίος με κέρασε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο γκάζι και η ξυλόσομπα απέκτησε, ξάφνου, νοσταλγούς.

Δεν το έβαλα κάτω. Πήγα κι αγόρασα αυτοκίνητο ντίζελ τον Αύγουστο. Η πρώτη επίσκεψη στο βενζινάδικο βγαλμένη από το ομορφότερο παραμύθι. Φούλαρα με 1,30 το λίτρο (σημείωση: η αμόλυβδη τότε ακροβατούσε μεταξύ 1,60 – 1,65), και όπως είπε και ο Μάο στη διάσημη πλέον ατάκα του, άρχισα να νιώθω ενεργειακά γαμάτος και παντοδύναμος, αφού έβλεπα πρόσθετους όρχεις εξοικονόμησης χρήματος να ξεφυτρώνουν από το ταλαιπωρημένο πορτοφόλι μου.

Το αδηφάγο κράτος, όμως, είχε αντίθετη γνώμη. Απελευθέρωσε εν μία νυκτί την πετρελαιοκίνηση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, κίνηση εκ προοιμίου σωστή. Ξέχασε, όμως, για μια ακόμη φορά να θωρακίσει την απόφασή του αυτή, επιτρέποντας στους επιτήδειους βενζινοπώλες ένα ανεξέλεγκτο μπαράζ αυξήσεων του πετρελαίου κίνησης, μέχρι που αυτό έπιασε τιμές αμόλυβδης. Πλέον γεμίζω κι εγώ ο εξυπνάκιας με 1,60 το λίτρο, βιώνοντας με τον πλέον σαδιστικό τρόπο την εφαρμογή στην πράξη της ρήσης του Μάο. Τα έξτρα κοχόνες που έβλεπα, τελικά, δεν ήταν δικά μου…

Και πάλι, όμως, είπα να μην το βάλω κάτω. Σκέφτηκα νέους τρόπους αποφυγής των ανελέητων φοροκαρπαζιών. Τέρμα το κρασάκι στο μεσημεριανό τραπέζι, μιας και φορολογήθηκαν όλα τα αλκοολούχα και επιστροφή στους χυμούς και τα αναψυκτικά. Κάτι θα γλιτώναμε κι από κει. Δεν, πάει, όμως μόνο ο κουφός δίπλα στα νταούλια, για να ακούει. Πάει κι ο κλανιάρης, για να μην ακούγεται. Ήρθε λοιπόν ο Βενιζέλος, φορολόγησε τη γκαζόζα με επιπλέον 10% και στους ξένους δίνουμε πια την εξής επιλογή κεράσματος: Θέλετε νερό από τη βρύση ή νερό από το ψυγείο;

Ως ύστατο τρόπο σωτηρίας από το μακελειό των φόρων αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου την άμεση επιστροφή στην όμορφη πατρίδα μου, τη Χίο. Παραμεθόριος, σκεφτήκαμε, εκεί τουλάχιστον θα μας φορολογούν με χαμηλό ΦΠΑ, είπαμε, και έτσι θα απαλλαγούμε  από μια μεγάλη θηλιά που σφίγγει το λαιμό μας. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, όμως, μας έβλεπε από ψηλά να κάνουμε σχέδια και γέλαγε. Φυσικά και κατήργησε το μειωμένο ΦΠΑ στις παραμεθορίους, προσθέτοντας άλλο ένα παλούκι στο… κεφάλι μας. Φυσικά και δε μας άφησε να αγιάσουμε για μια ακόμη φορά. Ως γνωστόν και παλούκι στον κ@λο και ψυχή στον παράδεισο δε γίνεται.

Δεν θα ασχοληθώ άλλο με τις άθλιες πολιτικές σας. Σαπουνίζοντας γουρούνι, χάνεις χρόνο και σαπούνι. Απλά θα κάνω μια παρατήρηση. Χρειάστηκα δύο χρόνια για να αποκρυπτογραφήσω τη σημειολογία της ρήσης Λοβέρδου, που ως υπουργός Εργασίας είχε δηλώσει στη Βουλή το ιστορικό «δεν υπάρχει σάλιο». Έπρεπε να το ψιλιαστούμε από τότε. Οι πράξεις που ακολούθησαν εις βάρος του ελληνικού λαού έγιναν, όντως, χωρίς οίκτο ή, όπως είπε και ο υπουργός, χωρίς σάλιο…

Follow on twitter: @AlexisPolitis