Final Destination 5 (Βλέπω το θάνατό σου 5)

Μάστορας : Steven Quale

Παίχτες : Nicholas D'Agosto, Emma Bell & Arlen Escarpeta

Εναλλακτικός Τίτλος : Την καρδιά μου πάρε μου, Χάρε μου!

Με Δυο Λογάκια : 

Άλλη μια παρέα εφήβων γλιτώνει από του Χάρου τα δόντια... προσωρινά. Όμως, επειδή στο αφεντικό δεν του αρέσει να του παίζουν μαλακίες, ή να του πουλάνε παπά, θα τους πάρει (πάλι!) όλους και θα τους σηκώσει!

Αναλυτικότερα : 

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, είχα εγκαταλείψει εδώ και πολλά χρόνια τη σειρά ταινιών "Final Destination", για την ακρίβεια με το που είδα το δεύτερο μέρος της. Τότε, σκέφτηκα ότι εντάξει, το πρώτο εργάκι ήταν οκ, τουλάχιστον είχε μια πρωτότυπη και πιασάρικη ιδέα. Αλλά από εκεί και μετά, όλα τα υπόλοιπα απλά δεν είχαν επαρκή λόγο ύπαρξης για να χρήζουν της προσοχής μου. Τώρα, που τα χρόνια κύλησαν και η σοφία μαζεύτηκε, μαζί με ακόμη περισσότερα άσπρα μαλλιά στο ξερό κεφάλι μου, επιτρέψτε μου να δηλώσω ότι πλέον έχω την παρρησία και την διάυγεια για να εκτιμήσω καλύτερα ένα καφροθρίλερ, ας είναι και Αμερικανιά! Διόρθωση : ΕΙΔΙΚΑ αν είναι Αμερικανιά!!! Οπότε, όταν αντίκρισα το εξώφυλλο αυτού του τελευταίου Final Destination, η σοφία των μαζεμένων μέσα μου χρόνων ανταποκρίθηκε με ένα σεβάσμιο "... δε γαμιέται, γιατί όχι;"

Το λοιπόν. Επειδή ενίοτε είναι καλό πράμα να λέμε και του στραβού το δίκιο, λίγες ταινίες εκεί έξω είναι τόσο ειλικρινείς στις προθέσεις τους όσο τα Final Destination. Όλα κι όλα, εδώ ξέρεις τι θα δεις. Αμερικάνους έφηβους / σφαχτά που αντιπροσωπεύουν όλα τα κλισέ από τις εφηβικές σειρές και ταινίες των τελευταίων 30 (τουλάχιστον!) ετών, να σφάζονται μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τη δική σου άρρωστη όρεξη για αίμα, με πρωτότυπους - και ενίοτε ιλαρούς τρόπους. Ερμηνείες, δεν έχει. Σενάριο, έχει, ένα καρμπόν που του έχουν σκίσει τα φάρδουλα στην αντιγραφή. Το μόνο που αλλάζει είναι οι φάτσες (κανείς δεν νοιάζεται για αυτό) και οι μέθοδοι των θανατικών. Οπότε, δικαιολογίες δε σηκώνω : αν είναι να το δεις, ξέρεις που πας. Αν παρόλα αυτά, και έχοντας αυτή τη γνώση, κλαψομουνιάσεις και βγει το έντεχνο από μέσα σου, ε,  είσαι μεγάλος μαλάκας. Τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία και προπάντων μη μου ζαλίζεις την πούτσα τη δικιά μου και των υπόλοιπων λουόμενων!!!

Στο θέμα μας, επειδή ξεφύγαμε. Το "Final Destination 5" κάνει ΑΨΟΓΑ τη δουλειά την οποία καλείται να επιτελέσει. Έχει γρήγορη, μοντέρνα, κοφτή, νευρική σκηνοθεσία, κρυστάλλινη φωτογραφία, ωραία χρήση του 3d για να εντυπωσιάσει και να σου ρίξει άφθονο τρισδιάστατο ψηφιακό αίμα στα μούτρα (ΑΥΤΗ είναι μια ταινία που στάνταρ έπρεπε να τη δεις σε 3d αίθουσα!). Αλλά πλάκα πλάκα, μέσα σε όλο αυτό το πάρτυ, καταφέρνει να μπολιάσει στιγμές σχεδόν παλιομοδίτικης αγωνίας και suspense, παντρεμένες με διαμάντια καφρίλας που ειδικά οι φίλοι των καφροταινιών των 80's & 90's θα εκτιμήσουν δεόντως!!!

Σούζα τ' Αλουγάκι : 

Ναι, γούσταρα κάργα το "Final Destination 5". Είναι ο ορισμός της ένοχης απόλαυσης, αν και σαφέστατα για ταινία του είδους προτιμώ το "Piranha 3D". Αν ΜΠΟΡΕΙΣ να το δεις συνειδητοποιημένα, θα γουστάρεις και συ. Αν είχε δε και βυζάκια, θα προσκυνούσα ακόμα!

Βαθμολογία : 3,5 / 5

 

The Gray

Μάστορας :  Joe Carnahan

Παίχτες : Liam Neeson, Dermot Mulroney & Frank Grillo

Με δυο λογάκια :

Μετά τη συντριβή του αεροσκάφους που τους μετέφερε στην Αλάσκα, 7 εργάτες σε μια πετρελαϊκή εταιρία θα πρέπει να δώσουν σκληρό αγώνα για να επιβιώσουν στην παγωμένη ερημιά. Τους καθοδηγεί ένας έμπειρος κυνηγός... αλλά σύντομα διαπιστώνουν ότι μια αγέλη από αιμοδιψείς άγριους λύκους βρίσκεται στο κατόπι τους...

Αναλυτικότερα :

Εκπλήσσει ευχάριστα το "The Gray". Εν μέρει, αυτό είναι επειδή τα πάντα σε αυτό σε προετοιμάζουν ψυχολογικά για να δεις μια γερή περιπέτεια / θρίλερ με λύκους και σκληροτράχηλους επιζώντες. Και εν μέρει, έτσι είναι όντως. Μια εξαιρετικά καλοφτιαγμένη ταινία του είδους, γεμάτη με παγωμένα τοπία απίστευτης ομορφιάς που κόβουν την ανάσα, άψογη σκηνοθεσία, φωτογραφία, ερμηνείες και πάνω από όλα την trademark βραχνή, ψαρωτική φωνή του Liam Neeson που δίνει πάντα κύρος και σοβαρότητα σε ό,τι και να απαγγείλει. Και μη μου νομίζεις ότι και στο κομμάτι του θρίλερ το "The Gray" υστερεί... τουλάχιστον 3 φορές (τουλάχιστον!) θα σε πετάξει από τη θέση σου, στάνταρ πράμα σε λέω αφού!!! Χεσμεντέν μιλάμε!

 

 Όλα αυτά, είπαμε, εν μέρει. Το καλύτερο αρχίζει να φαίνεται προς το δεύτερο κομμάτι της ταινίας. Καθώς τα λεπτά κυλούν, η ιστορία μετατρέπεται σταδιακά από έναν αγώνα επιβίωσης σε κάτι πολύ πιο μεγάλο, ουσιαστικό και αληθινό... ένα έπος χαρακτήρων που πρέπει να παλέψουν πρώτα από όλα με τα τρωτά σημεία του εαυτού τους.  Μια Οδύσσεια  για να βρει κάποιος την αλήθεια που κρύβει βαθιά μέσα του. Ακόμα και να το ήθελα, δεν μπορώ να πω τίποτα το μεμπτό για το "The Gray". Είναι άψογο σε όλα του και ξέρει να κρατάει λεπτότατες ισορροπίες σε αξιοθαύμαστο βαθμό. Νευρικό και περιπετειώδες εκεί που πρέπει, φοβιστικό εκεί που χρειάζεται, και γενικά εμπνέεται από το ίδιο cool και ταυτόχρονα επικό πνεύμα που χαρακτηρίζει ανέκαθεν τις καλύτερες αντροδιαφημίσεις για ουίσκια εκεί έξω. Χαιρετίζω την καλύτερη ταινία του 2012 so far. Keep walking!!!

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 δαγκωτό

Σύλλογος Καταπιεσμένων Ανδρών

... πεθαίνω για τη σημείωση στο κάτω μέρος!!! Πλάκα πλάκα, ένα τέτοιο σύλλογο δεν είχε ιδρύσει και ο θεός Al Bundy? Ονόματι NO MA'AM ή κάτι τέτοιο? Σοβαρά τώρα... please... μη το σκίσεις Σούλα!!!

παίζοντας προ...

...είναι όμως ΤΟΣΟ αλήθεια... ναι όμως!

Classics : Pitch Black (Απόλυτο Σκοτάδι) (2000)

Μάστορας : David Twohy

Παίχτες : Radha Mitchell, Cole Hauser and Vin Diesel

Με δυο λογάκια :

Ένα μεταγωγικό σκάφος συντρίβεται σε έναν άγνωστο πλανήτη. Οι επιζώντες θα πρέπει να ξεπεράσουν πρώτα τις μεταξύ τους διαφορές και να συνεργαστούν, προκειμένου να επιβιώσουν στο εχθρικό τοπίο. Ανάμεσά τους και ένας σεσημασμένος εγκληματίας και κατά συρροή δολοφόνος. Σύντομα ανακαλύπτουν ότι θα λάβει χώρα μια σπάνια ηλιακή έκλειψη. Μέσα στο σκοτάδι, οι αληθινοί κάτοικοι του εχθρικού πλανήτη θα βγουν στην επιφάνεια…

Αναλυτικότερα :

Ποιος γαμεί τα «Fast & the Furyous» αυτή εδώ είναι η ταινία που πραγματικά καθιέρωσε τον Vin Diesel! O οποίος, στο ρόλο της υπερ-cult φιγούρας του εγκληματία Riddick μας δίνει ομολογουμένως την καλύτερη μέχρι τώρα ερμηνεία της καριέρας του. Τι είναι λοιπόν το “Pitch Black”? Βασικά, είναι το «μυστικό» χαμένο μέλος της σειράς των ταινιών ALIEN. Ναι, καλά διάβασες. Το “Pitch Black” είναι ουσιαστικά μια ταινία ALIEN, απλά δεν λέγεται έτσι λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. Και ξέρω τι θα σκεφτείς τώρα. Άλλο ένα rip-off των ταινιών ALIEN, σαν αυτά που έκανε με τη σέσουλα ο Roger Corman και άλλοι τόσοι μερακλήδες. Έστω. Αλλά αν το θές έτσι, ε, τότε το Pitch Black είναι ο αναμφισβήτητος βασιλιάς των Alien rip-offs!

Επειδή είναι ένα στιβαρότατο sci-fi thriller, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις πολύ διασημότερες του ταινίες, πέραν του budget. Για την ακρίβεια, είναι πολύ καλύτερο και από το “ALIEN 3” και φυσικά από το “Alien : Resurrection”. Με πολλή αγωνία και ατμόσφαιρα, προσεγμένους διαλόγους και ερμηνείες που επιπλέον κρύβει σαν άσσο στο μανίκι του μια απρόσμενα ενδελεχή αντιμετώπιση των σχέσεων μεταξύ των χαρακτήρων. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι που το κάνει να ξεχωρίζει και του παρέχει ένα ιδιαίτερο «ποιοτικό» ατού.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Οι γνώστες ήδη ξέρουν ότι το “Pitch Black” είναι ένα διαμάντι του είδους του, cult και κλασικό συνάμα. Και για όλους τους υπόλοιπους, ένα έχω να πω : αν θέλεις να ζήσεις την απόλυτη κινηματογραφική ALIEN εμπειρία, τρεις είναι οι ταινίες που πρέπει να δεις : το «Alien», το «Aliens» και το «Pitch Black». Α, και οι πιο μερακλήδες, τσεκάρετε και τα υπέροχα sci-fi σεξοθρίλερ (!!!) του Roger Corman! Και επιπλέον, το “Pitch Black” έχει τον πιο cult, γαμάτο και ενδιαφέροντα χαρακτήρα που έχεις δει ποτέ σε sci-fi ταινία. Ο Riddick είναι απλά ΘΕΟΣ και ο Vin Diesel γεννήθηκε για να τον ερμηνεύσει!

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :

Δεν είναι τυχαίο ότι του Pitch Black ακολούθησε μια κινηματογραφική συνέχεια, το «Chronicles of Riddick» και δυο εξόχως αξιόλογα όσο και πρωτότυπα videogames, τα “Escape From Butcher Bay” και το πιο πρόσφατο «Assault on Dark Athena» που οι φίλοι του Riddick δεν θα πρέπει με τίποτα να χάσουν.

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 και δεν βάζω στρόγγυλο πεντάρι μόνο και μόνο για να μη με πείτε προκατειλημμένο! 

Χωρίς Σάλιο

... το νέο άρθρο του Αλέξη...

Η αναβίωση του Κολοσσαίου είναι γεγονός! Το ελληνικό κράτος σε ρόλο ρωμαίου αυτοκράτορα στήνει καθημερινά και αδιάκοπα, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος γερμανικού κοινού, όμορφα ριάλιτι επιβίωσης. Αγέρωχοι και επιβλητικοί πρωταγωνιστές, αναρίθμητοι φόροι-λιοντάρια και κομπάρσοι καμιά δεκαριά εκατομμύρια χριστιανοί. Το όνομα της αρένας «Ο λάκκος των λεόντων» ή σε απλά νεοελληνικά -για να το καταλαβαίνουν και οι μη γραμματιζούμενοι- «Ο λάκκος με τα κωλοδάχτυλα». Το τέλος προβλέψιμο, χωρίς ηρωικές ανατροπές τύπου Δαυίδ και Γολιάθ. Αυτά είναι για τους ονειροπόλους και τις παραβολές.

Εδώ είναι Βαλκάνια. Φόροι, πείνα και δάνεια. Καυτό αίμα, ζεστά δάκρυα και κρύος ιδρώτας. Κάποιοι έξω από το χορό και εκ του ασφαλούς τα ονόμασαν όλα τούτα ύφεση. Εμείς ως ειδικοί οσιομάρτυρες πλέον, τα λέμε απλά κατάθλιψη ή και κατάρα.

Μας πάντρεψαν ετσιθελικά με Γερμανούς. Το μυστήριο τελέσθηκε με τη δέουσα επισημότητα. Προξενήτρα το ΔΝΤ και οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι, παππάς η Ευρωπαϊκή Τράπεζα, δεξιός και αριστερός ψάλτης οι οίκοι αξιολόγησης και κουμπάρος η ελληνική πολιτική ιντελιγκέντσια. Κι είναι σε όλους γνωστό τί κάνει, και πόσες φορές μες την εβδομάδα, ο κουμπάρος στην κουμπάρα. Τις υπόλοιπες μέρες του έγγαμου βίου, αναλαμβάνει δράση ο Γερμανός σύζυγος, εμείς μεταμφιεζόμαστε σε Πολωνία και αυτός εισβάλλει.

Τρόποι διαφυγής δε βλέπω να υπάρχουν, παρά μόνο το δισάκι μας στον ώμο για καμιά φάμπρικα στα ξένα. Σαν άλλοι Καζαντζίδηδες να σιγοτραγουδάμε «Ανάθεμά σε ξενιτιά» ενώ φτάνουμε στα σύνορα. Το ρεπερτόριο των κυβερνώντων ανεξάντλητο και ανίκητο. Το δικό μου ξέμεινε από ιδέες και σθένος. Τι εννοώ; 

Διαβάστε και θα καταλάβετε…

Τον Ιούνη έκανα την πρώτη κίνηση «ματ» στην άθλια μνημονιακή πολιτική της φτωχοποίησης. Μετακόμισα με τα γυναικόπαιδα από σπίτι με θέρμανση πετρελαίου σε σπίτι με φυσικό αέριο. Κίνηση στοχευμένη, που μεσοπρόθεσμα θα έκανε και με το παραπάνω απόσβεση του κόστους της. Αφού πλήρωσα ένα σκασμό λεφτά σε μεταφορικές, καπάρες και λοιπά κερατιάτικα, άρχισα δειλά να απολαμβάνω τους καρπούς της επιλογής μου. Λογάριαζα, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Εγώ το αλεπουδάκι θεώρησα  εαυτόν μεγαλύτερο από την αλεπού, τον ΓΑΠ. Ο οποίος με κέρασε τον ειδικό φόρο κατανάλωσης στο γκάζι και η ξυλόσομπα απέκτησε, ξάφνου, νοσταλγούς.

Δεν το έβαλα κάτω. Πήγα κι αγόρασα αυτοκίνητο ντίζελ τον Αύγουστο. Η πρώτη επίσκεψη στο βενζινάδικο βγαλμένη από το ομορφότερο παραμύθι. Φούλαρα με 1,30 το λίτρο (σημείωση: η αμόλυβδη τότε ακροβατούσε μεταξύ 1,60 – 1,65), και όπως είπε και ο Μάο στη διάσημη πλέον ατάκα του, άρχισα να νιώθω ενεργειακά γαμάτος και παντοδύναμος, αφού έβλεπα πρόσθετους όρχεις εξοικονόμησης χρήματος να ξεφυτρώνουν από το ταλαιπωρημένο πορτοφόλι μου.

Το αδηφάγο κράτος, όμως, είχε αντίθετη γνώμη. Απελευθέρωσε εν μία νυκτί την πετρελαιοκίνηση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, κίνηση εκ προοιμίου σωστή. Ξέχασε, όμως, για μια ακόμη φορά να θωρακίσει την απόφασή του αυτή, επιτρέποντας στους επιτήδειους βενζινοπώλες ένα ανεξέλεγκτο μπαράζ αυξήσεων του πετρελαίου κίνησης, μέχρι που αυτό έπιασε τιμές αμόλυβδης. Πλέον γεμίζω κι εγώ ο εξυπνάκιας με 1,60 το λίτρο, βιώνοντας με τον πλέον σαδιστικό τρόπο την εφαρμογή στην πράξη της ρήσης του Μάο. Τα έξτρα κοχόνες που έβλεπα, τελικά, δεν ήταν δικά μου…

Και πάλι, όμως, είπα να μην το βάλω κάτω. Σκέφτηκα νέους τρόπους αποφυγής των ανελέητων φοροκαρπαζιών. Τέρμα το κρασάκι στο μεσημεριανό τραπέζι, μιας και φορολογήθηκαν όλα τα αλκοολούχα και επιστροφή στους χυμούς και τα αναψυκτικά. Κάτι θα γλιτώναμε κι από κει. Δεν, πάει, όμως μόνο ο κουφός δίπλα στα νταούλια, για να ακούει. Πάει κι ο κλανιάρης, για να μην ακούγεται. Ήρθε λοιπόν ο Βενιζέλος, φορολόγησε τη γκαζόζα με επιπλέον 10% και στους ξένους δίνουμε πια την εξής επιλογή κεράσματος: Θέλετε νερό από τη βρύση ή νερό από το ψυγείο;

Ως ύστατο τρόπο σωτηρίας από το μακελειό των φόρων αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου την άμεση επιστροφή στην όμορφη πατρίδα μου, τη Χίο. Παραμεθόριος, σκεφτήκαμε, εκεί τουλάχιστον θα μας φορολογούν με χαμηλό ΦΠΑ, είπαμε, και έτσι θα απαλλαγούμε  από μια μεγάλη θηλιά που σφίγγει το λαιμό μας. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, όμως, μας έβλεπε από ψηλά να κάνουμε σχέδια και γέλαγε. Φυσικά και κατήργησε το μειωμένο ΦΠΑ στις παραμεθορίους, προσθέτοντας άλλο ένα παλούκι στο… κεφάλι μας. Φυσικά και δε μας άφησε να αγιάσουμε για μια ακόμη φορά. Ως γνωστόν και παλούκι στον κ@λο και ψυχή στον παράδεισο δε γίνεται.

Δεν θα ασχοληθώ άλλο με τις άθλιες πολιτικές σας. Σαπουνίζοντας γουρούνι, χάνεις χρόνο και σαπούνι. Απλά θα κάνω μια παρατήρηση. Χρειάστηκα δύο χρόνια για να αποκρυπτογραφήσω τη σημειολογία της ρήσης Λοβέρδου, που ως υπουργός Εργασίας είχε δηλώσει στη Βουλή το ιστορικό «δεν υπάρχει σάλιο». Έπρεπε να το ψιλιαστούμε από τότε. Οι πράξεις που ακολούθησαν εις βάρος του ελληνικού λαού έγιναν, όντως, χωρίς οίκτο ή, όπως είπε και ο υπουργός, χωρίς σάλιο…

Follow on twitter: @AlexisPolitis

The Lincoln Lawyer (Δικηγόρος σκοτεινών υποθέσεων)

Μάστορας : Brad Furman

Παίχτες : Matthew McConaughey, Marisa Tomei & Ryan Phillippe

Με δυο λογάκια :

Ένας δικηγόρος διαφορετικός από τους άλλους… υπερασπίζεται πολίτες πάσης… υποψίας, σπίτι και γραφείο του είναι μια παλιά Lincoln. Όσπου μια φαινομενικά απλή για τα δικά του δεδομένα υπόθεση θα γίνει η αιτία όχι απλά να μπλέξει σε δυσάρεστες καταστάσεις, αλλά και θα τον φέρει αντιμέτωπο με παλιές ανοιχτές υποθέσεις…

Αναλυτικότερα :

Όσοι δίνουν έστω την παραμικρή προσοχή στα reviews που γράφω και δεν βλεφαριάζουν μονάχα τις γκόμενες με τα βυζιά, τόσα χρόνια τώρα, ένα από τα πολλά πράματα που ξέρουν για μένα είναι το εξής : δεν πάω μια τον Matthew McConaughey. Και η φάτσα του μονάχα με εκνευρίζει. Εντάξει, έχει ωραίο σώμα και κάποτε είχε και ωραίο πρόσωπο. Αλλά τώρα είναι το παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε πλαστική προσώπου. Θέλω να πω, όλοι κάποια στιγμή έχουμε δει παραδείγματα προς αποφυγήν όσον αφορά τις πλαστικές εγχειρήσεις, με γυναίκες που έχουν παραμορφωμένα χείλη, βυζιά, μύτες, φυσιογνωμία, σωστά; Ε, το αντίστοιχο αντρικό παράδειγμα προς αποφυγή είναι ο McConaughey. Και είναι και τραγικά ατάλαντος. Και γελάει εκνευριστικά. Και έχει μακάβρια δόντια. Και έχει και μαλλί με λίγδα. Και για να μη μακρηγορούμε, το ρεζουμέ από όλα τα παραπάνω είναι το εξής : δεν πάω μια τον Matthew McConaughey.

Και μετά είδα το «The Lincoln Lawyer». Ταινιάρα μιλάμε! Με κορυφαίο σενάριο, που ξεχειλίζει εξυπνάδα – όπως συμβαίνει στις περισσότερες ταινίες που βασίζονται σε ένα εξίσου προσεγμένο βιβλίο. Καταστάσεις που ιντριγκάρουν, σου γραπώνουν την προσοχή και δεν την αφήνουν παρά αφότου έχουν αρχίσει να κυλάνε τα credits του τέλους! Αλφάδι σκηνοθεσία, ταιριαστή φωτογραφία. Μια υπέροχη Marisa Tomey, μια από τις πιο ζεστά θηλυκές παρουσίες που έχει να μας δώσει το Hollywood σήμερις. Γυναικάρα με τα όλα της. Χαρακτήρες ζωντανούς, ενδιαφέροντες, πειστικούς. Και έναν McConaughey που φοράει το ρόλο του γάντι. Βάζει τρίποντα ο άνθρωπος, από την απέναντι μπασκέτα! Άνετος, αεράτος.

Τι να πω; Πρώτον – σιχαίνομαι τα δικαστικά θρίλερ. Και αυτό είναι ένα δικαστικό θρίλερ που με έστειλε αδιάβαστο, το πρώτο στα δικά μου χρονικά. Δεύτερον. Δυο είχα που τους σιχαινόμουν και χαιρόμουν να τους κράζω, ετούτονα δω και τον Justin Timberlake. Και εφόσον ο Justin άρχισε να πείθει τον πλανήτη ότι όντως έχει ταλέντο – ακόμα και εμένα, προς μεγάλη μου έκπληξη, σοκ και δέος! – τώρα το ίδιο το βιολί συμβαίνει και εδώ! Τι σκατά, επιδημία είναι; Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βάρβαρους;

Πόσα πιάνει; 4 / 5 δαγκωτό

Contagion

Μάστορας : Steven Soderbergh

Παίχτες : Matt Damon, Kate Winslet & Jude Law γενικώς, όποιος ότι καυτό όνομα του hollywood κυκλοφορεί, εδώ μέσα θα το βρεις...

Με δυο λογάκια :

Μια θανατηφόρα ίωση εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη, οδηγώντας τα θύματά της σε γρήγορο και βασανιστικό θάνατο. Η αρρώστια αποδεικνύεται εξαιρετικά μεταδοτική και ανθεκτική σε κάθε είδους θεραπεία. Οι επιστήμονες από τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας προσπαθούν απεγνωσμένα να ανακαλύψουν το σημείο εκκίνησης της πανδημίας και να βρουν ένα αποτελεσματικό εμβόλιο πριν είναι πολύ αργά…

Αναλυτικότερα :

Εντάξει. Άλλη μια ταινία με αρρώστιες, γιατρούς και καταστροφολογίες. Από την άλλη, όμως, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με υπερπαραγωγή όταν ο μάστορας έχει προσλάβει ολόκληρη Gwyneth Paltrow μόνο και μόνο για να την «πεθάνει» στα πρώτα 5 λεπτά της ταινίας! Για άλλη μια φορά ο Stephen Soderbergh μάζεψε την αφρόκρεμα του σύγχρονου Hollywood και αν μη τι άλλο, το αποτέλεσμα – ακόμα και κρίνοντας από το εξώφυλλο του dvd – σου ανεβάζει κατακόρυφα τις προσδοκίες σαν θεατή, από χιλιόμετρα μακριά. Όμως, από κοντά, δυστυχώς είναι διαφορετικά τα πράματα…

Βαρετό, άχρωμο και άνευρο, το “Contagion” είναι πιο άνοστο και από τον λαπά που ταΐζουν τα παππούδια στα νοσοκομεία. Δίχως ίχνος δράσης – ή έστω δράματος, απλά επί ένα ατέλειωτο δίωρο παρακολουθείς γεγονότα που αποτυγχάνουν να σου προκαλέσουν το ενδιαφέρον – έστω και στο ελάχιστο. Ο λόγος φυσικά είναι ότι η ταινία είναι ασφυκτικά μπουκωμένη από ένα ατέλειωτο πλήθος χαρακτήρων που λόγω και μόνο του υπερβολικού αριθμού τους παρουσιάζονται άκρως περιληπτικά και μονοδιάστατα, χωρίς ουδέποτε να επιτυγχάνεται ταύτιση του θεατή με – έστω – έναν από αυτούς. Συνεπώς, οι χαρακτήρες παραμένουν απόμακροι και αδιάφοροι – και στις περισσότερες περιπτώσεις ακόμα και αντιπαθητικοί για τον θεατή.

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, το “Contagion” το παλεύει το ομολογουμένως δύσκολο θέμα του και προσπαθεί να το αντιμετωπίσει με όσο το δυνατόν πιο αξιοπρεπή και ρεαλιστικό τρόπο, μακριά από εκρήξεις, βυζιά και πάσης φύσεως κανιβαλισμούς. Και αυτό το επιτυγχάνει, αλλά ταυτόχρονα περνά στον αντίποδα, όντας υπερβολικά σοβαροφανές – και σε κάνει να βαριέσαι τη ζωή σου. Ακριβώς το ίδιο κάνουν και τα πάσης φύσεως documentaries, που στο κάτω κάτω έχουν και με ένα αληθινό θέμα να ασχοληθούν! Και βασικά, το “Contagion” σου δίνει περισσότερο την αίσθηση ενός εξαιρετικά καλογυρισμένου ντοκιμαντέρ (βλ προπαγάνδα, καθώς οι κρατικοί επιστήμονες είναι οι μόνοι καλοί και όλος ο υπόλοιπος κόσμος, δημοσιογράφοι, bloggers κλπ είναι τα ζιζάνια) του Παγκοσμίου Οργανισμού Υγείας, παρά μιας «κανονικής» κινηματογραφικής παραγωγής.

Ρεζουμέ :

Το «Contagion» σου θυμίζει αυτές τις γκόμενες που στις μέρες μου τις αποκαλούσαμε «από πίσω κούκλα και από μπροστά πανούκλα». Αμφότερες την ταινία και αυτές τις γκομενίτσες τις βλέπεις από μακριά και σου τρέχουν τα σάλια. Και όταν πλησιάσεις αρκετά και τις καλοπροσέξεις, αποκακρύνεσαι διακριτικά μουρμουρίζοντας στον εαυτό σου ένα «άστο καλύτερα…»

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :

Πόσα πιάνει; 2,5 / 5 επιεικώς