Μάστορας : Kelly Smith
Παίχτες : Sophie Linfield, Sam Hazeldine & Gordon Alexander
Με δυο λογάκια :
Δυο ζευγάρια πάνε να περάσουν ένα ρομαντικό weekend στην εξοχή, μόνο και μόνο για να βρεθούν στο δρόμο ενός serial killer. Καθώς ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται, η υποψία μετατρέπεται σε παράνοια και αυτή με τη σειρά της σε έναν απελπισμένο αγώνα για επιβίωση…
Αναλυτικότερα :
Αντικειμενικά, το "Don't Let Him In", έχει κάποια καλά στοιχεία που το κάνουν αρκετά ελκυστικό στον θριλερόφιλο που κρύβεται στον καθένα μας. Το concept του serial killer, αν και χιλιοπαιγμένο, δεν παύει να τραβάει την προσοχή του κοινού το οποίο πάντα θέλει να δει έναν ακόμα, ειδικά όταν έχει κάτι το ιδιαίτερο που να σηματοδοτεί την περσόνα και την προσωπική του ταυτότητα. Ο συγκεκριμένος, διαμελίζει τα θύματά του και φτιάχνει με τα μέλη τους ένα μακάβριο κολάζ πάνω στα δέντρα του δάσους. Πράγμα το οποίο απεικονίζεται gλαφυρότατα στο πολύ εντυπωσιακό εξώφυλλο της ταινίας. Επιπλέον, το "Don' Let Him In" βρωμάει πατόκορφα βρετανίλα! Με βαριές αγγλικές προφορές, αγγλόφατσες και τα τοιαύτα. Πράγμα που τείνει να είναι καλό για θρίλερ. Μαρτυράει μικρή, ανεξάρτητη παραγωγή, με attitude και κότσια, μακριά από το politically correct χωνευτήρι του Hollywood.
Είναι λοιπόν κρίμα που το “Don’t Let Him In” δεν κατορθώνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Σαφέστατα έχει τα καλά του σημεία – τα οποία δυστυχώς είναι πολύ λίγα. Κάποιοι χαρακτήρες αναπτύσσονται επαρκώς, είναι ενδιαφέροντα πρότυπα και καταφέρνουν να γίνονται συμπαθείς, και ενίοτε αντιπαθείς στο κοινό. Οι φόνοι έχουν μια παράξενη λιτότητα που συνεπάγεται μια απροσδόκητη αμεσότητα και για αυτό έχουν έναν περίεργο αντίκτυπο στο θεατή, αν και σαφέστατα υπολείπονται του θεάματος που έχουν φερ’ ειπείν οι φόνοι στα SAW. Το σίγουρο είναι ότι κάποιες σκηνές σίγουρα θα σε κάνουν να σφιχτείς και εφόσον αυτό δεν οφείλεται σε κόλπα εντυπωσιασμού και κουβάδες αίματος, δε μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της τεχνικής του μάστορα. Ναι, το “Don’t Let Him In” είναι μια ατμοσφαιρική ταινία, πράγμα που το οφείλει στα στοιχειωμένα βρετανικά δάση, στην λιτή – σχεδόν ερασιτεχνική φωτογραφία με τα ξεθωριασμένα χρώματα που θυμίζει οικιακή κάμερα. Αυτό, σε συνδυασμό με τις λιτές αλλά άμεσες splatter σκηνές δίνει στην ταινία μια σχεδόν snuff χροιά.
Δυστυχώς οι ερασιτεχνικές ερμηνείες – ειδικά αυτή του περίφημου δολοφόνου! – καταποντίζουν την ταινία. Όπως και οι παράλογες, υπερβολικές – και ενίοτε βλακώδεις - αντιδράσεις κάποιων εκ των πρωταγωνιστών που ενίοτε ξεπερνούν σε καταστροφικότητα ακόμα και αυτές του δολοφόνου! Τι άλλο; Ισχνό σενάριο που ξεφουσκώνει και ξενερώνει απίστευτα ειδικά στο τελευταίο τρίτο της ταινίας του. Σκηνοθεσία ταιριαστή και ατμοσφαιρική στο «χύμα» στοιχείο της, που όμως παρόλα αυτά παραμένει ανεπαρκής, όπως και η φωτογραφία που θυμίζει ταινία που γυρίστηκε αρχές της 10ετίας του ’80. και γενικά, η ταινία σου δίνει την εντύπωση ότι είναι πολύ φλύαρη, αργή στην πλοκή της και αντί να ασχολείται με τα έργα και την προσωπικότητα του δολοφόνου, ασχολείται με τα υπερβολικά, μη ρεαλιστικά και παράλογα βίτσια κάποιων εκ των πρωταγωνιστών της.
Πόσα πιάνει; 2,5 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου