Μάστορας : Zack Snyder
Παίχτες : Sarah Polley, Ving Rhames & Mekhi Phifer
Με δυο λογάκια :
Ο πλανήτης έχει χτυπηθεί από μια ανεξήγητη και φονική αρρώστια και οι νεκροί δεν παραμένουν νεκροί! Τα πτώματα λαχταρούν για το επόμενο γεύμα τους και τώρα καραδοκούν για να φάνε τις σάρκες των επιζώντων. Οι λίγοι που έμειναν ζωντανοί βρίσκουν καταφύγιο σε ένα εγκαταλειμμένο εμπορικό κέντρο. Εκεί συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους και παλεύουν για να παραμείνουν ζωντανοί…
Αναλυτικότερα :
Πριν ο Zack Snyder γίνει παγκοσμίως γνωστός με το “…this is Sparta!” είχε γυρίσει μια από τις ωραιότερες ταινίες με ζόμπι της τελευταίας δεκαετίας. Μιλάμε φυσικά για αυτό το reimagining της κλασικής ομώνυμης ταινίας του George Romero, από το 1978, που, φυσικά ήταν το sequel της «Νύχτας των Ζωντανών Νεκρών». Για να είμαι ειλικρινής, μου αρέσει ο Snyder παρά το ότι δεν πεθαίνω για τις ταινίες του. Είναι ένας από τους καλύτερους οπτικούς σκηνοθέτες εκεί έξω. Τι θα πει «οπτικός» σκηνοθέτης; Είναι αυτός που έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στο να στήνει εντυπωσιακές σκηνές με ξύλο, πιστολίδια, μάχες, εκρήξεις κλπ. Ο πιο γνωστός οπτικός σκηνοθέτης στον κόσμο δεν είναι άλλος από τον George Lucas. To να έχεις οπτικό σκηνοθέτη στο τιμόνι είναι δίκοπο μαχαίρι. Αν ο μάστορας αποφασίσει να συνεργαστεί με άλλους ειδικούς στο σενάριο, τους διαλόγους κλπ, τότε έχεις αποτέλεσμα ποίημα. Παράδειγμα, η πρώτη τριλογία των Star Wars (IV, V, VI). Με άλλον επαγγελματία στη σκηνοθεσία, άλλον στο σενάριο, άλλον να επιμελείται τους διαλόγους και τον Lucas να αλωνίζει, να έχει την γενική εποπτεία του εγχειρήματος και να βάζει όπου πρέπει την πινελιά του, έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει. Όταν όμως ο οπτικός σκηνοθέτης αποφασίζει ότι είναι γαμάτος και ότι πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του, το αποτέλεσμα είναι συνήθως μια εντυπωσιακή μεν, ανούσια δε μπούρδα. Παράδειγμα, η δεύτερη τριλογία των Star Wars (I, II, III) όπου πέρα από τις όποιες καλές στιγμές της, μας στοίχειωσε με διαλόγους και παραστάσεις απείρου κάλλους, πχ με τον Jar Jar Binks, ίσως τον πιο εκνευριστικό χαρακτήρα φαντασίας που φτιάχτηκε ποτέ.
Ευτυχώς, αν και οι τελευταίες ταινίες του Snyder πέφτουν στην δεύτερη κατηγορία, το Dawn of the Dead, ανήκει σαφέστατα στην πρώτη. Και αυτό το καταφέρνει με τη χαρακτηριστική του νευρική σκηνοθεσία, που παντρεύει άψογα τον τρόμο, την καταδίωξη και τη μαύρη κωμωδία. Το αποτέλεσμα είναι μοντέρνο, γκαζωμένο και απίστευτα φρέσκο, σε σημείο που κάποιος που δεν ξέρει, δεν πρόκειται καν να φανταστεί ότι αυτό το ταινιάκι είναι ένα (έστω χαλαρό) remake μιας ταινίας από το 1978. Με τις πιο χορταστικές splatter & gore σκηνές που έγιναν ποτέ, δεν αφήνει ποτέ τον θεατή να χαλαρώσει, δεν κάνει ποτέ κοιλιά και βομβαρδίζει τα αυτιά με ένα από τα πιο cool και ανομοιογενή soundtrack που έγιναν ποτέ! Δηλαδή, πεθαίνω για την bossa nova διασκευή του «Down With The Sickness»!!! Είναι τόσο γαμάτο που μπορώ να φανταστώ τον Sinatra να το τραγουδάει!
Η κοινωνική μομφή και ο κυνισμός που ο George Romero ήθελε να δώσει στην αυθεντική ταινία του, υπάρχει και εδώ, αν και είναι σαφέστατα υποβαθμισμένα. Ο σκοπός του μάστορα εδώ ήταν να φτιάξει το απόλυτο zombie roller coaster διασκέδασης. Και αν μη τι άλλο το κατάφερε. Με πληθώρα χαρακτήρων, πολλές και διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες πλεγμένες στην πλοκή του, υψηλότατα production values (αν και οι σκηνές που έγιναν με εφέ υπολογιστή πχ οι εκρήξεις μαρτυρούν πλέον την ηλικία τους) που δίνουν ανατριχιαστική ρεαλιστικότητα στο όραμα μιας καταναλωτικής κοινωνίας που καταρρέει όταν τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου απελευθερώνονται, αίμα, τρόμο, καταδίωξη, μουσικάρα και attitude τύπου μυαλά στα κάγκελα, το «νέο» Dawn of the Dead απλά τα σπάει. Και – ξέρω ότι θα φάω κράξιμο εδώ, αλλά στα @@ μου κιόλας! – κάνει την πρωτότυπη ταινία του George Romero να φαντάζει τρομερά αργή, βαρετή, ερασιτεχνική και παρωχημένη.
Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 δαγκωτό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου