Don't Let Him In (Mην Ανοίξεις την Πόρτα)

Μάστορας : Kelly Smith
Παίχτες : Sophie Linfield, Sam Hazeldine & Gordon Alexander
Με δυο λογάκια :
Δυο ζευγάρια πάνε να περάσουν ένα ρομαντικό weekend στην εξοχή, μόνο και μόνο για να βρεθούν στο δρόμο ενός serial killer. Καθώς ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται, η υποψία μετατρέπεται σε παράνοια και αυτή με τη σειρά της σε έναν απελπισμένο αγώνα για επιβίωση…

Αναλυτικότερα :
Αντικειμενικά, το "Don't Let Him In", έχει κάποια καλά στοιχεία που το κάνουν αρκετά ελκυστικό στον θριλερόφιλο που κρύβεται στον καθένα μας. Το concept του serial killer, αν και χιλιοπαιγμένο, δεν παύει να τραβάει την προσοχή του κοινού το οποίο πάντα θέλει να δει έναν ακόμα, ειδικά όταν έχει κάτι το ιδιαίτερο που να σηματοδοτεί την περσόνα και την προσωπική του ταυτότητα. Ο συγκεκριμένος, διαμελίζει τα θύματά του και φτιάχνει με τα μέλη τους ένα μακάβριο κολάζ πάνω στα δέντρα του δάσους. Πράγμα το οποίο απεικονίζεται gλαφυρότατα στο πολύ εντυπωσιακό εξώφυλλο της ταινίας. Επιπλέον, το "Don' Let Him In" βρωμάει πατόκορφα βρετανίλα! Με βαριές αγγλικές προφορές, αγγλόφατσες και τα τοιαύτα. Πράγμα που τείνει να είναι καλό για θρίλερ. Μαρτυράει μικρή, ανεξάρτητη παραγωγή, με attitude και κότσια, μακριά από το politically correct χωνευτήρι του Hollywood.

Είναι λοιπόν κρίμα που το “Don’t Let Him In” δεν κατορθώνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Σαφέστατα έχει τα καλά του σημεία – τα οποία δυστυχώς είναι πολύ λίγα. Κάποιοι χαρακτήρες αναπτύσσονται επαρκώς, είναι ενδιαφέροντα πρότυπα και καταφέρνουν να γίνονται συμπαθείς, και ενίοτε αντιπαθείς στο κοινό. Οι φόνοι έχουν μια παράξενη λιτότητα που συνεπάγεται μια απροσδόκητη αμεσότητα και για αυτό έχουν έναν περίεργο αντίκτυπο στο θεατή, αν και σαφέστατα υπολείπονται του θεάματος που έχουν φερ’ ειπείν οι φόνοι στα SAW. Το σίγουρο είναι ότι κάποιες σκηνές σίγουρα θα σε κάνουν να σφιχτείς και εφόσον αυτό δεν οφείλεται σε κόλπα εντυπωσιασμού και κουβάδες αίματος, δε μπορεί παρά να είναι αποτέλεσμα της τεχνικής του μάστορα. Ναι, το “Don’t Let Him In” είναι μια ατμοσφαιρική ταινία, πράγμα που το οφείλει στα στοιχειωμένα βρετανικά δάση, στην λιτή – σχεδόν ερασιτεχνική φωτογραφία με τα ξεθωριασμένα χρώματα που θυμίζει οικιακή κάμερα. Αυτό, σε συνδυασμό με τις λιτές αλλά άμεσες splatter σκηνές δίνει στην ταινία μια σχεδόν snuff χροιά.

Δυστυχώς οι ερασιτεχνικές ερμηνείες – ειδικά αυτή του περίφημου δολοφόνου! – καταποντίζουν την ταινία. Όπως και οι παράλογες, υπερβολικές – και ενίοτε βλακώδεις - αντιδράσεις κάποιων εκ των πρωταγωνιστών που ενίοτε ξεπερνούν σε καταστροφικότητα ακόμα και αυτές του δολοφόνου! Τι άλλο; Ισχνό σενάριο που ξεφουσκώνει και ξενερώνει απίστευτα ειδικά στο τελευταίο τρίτο της ταινίας του. Σκηνοθεσία ταιριαστή και ατμοσφαιρική στο «χύμα» στοιχείο της, που όμως παρόλα αυτά παραμένει ανεπαρκής, όπως και η φωτογραφία που θυμίζει ταινία που γυρίστηκε αρχές της 10ετίας του ’80. και γενικά, η ταινία σου δίνει την εντύπωση ότι είναι πολύ φλύαρη, αργή στην πλοκή της και αντί να ασχολείται με τα έργα και την προσωπικότητα του δολοφόνου, ασχολείται με τα υπερβολικά, μη ρεαλιστικά και παράλογα βίτσια κάποιων εκ των πρωταγωνιστών της.

Πόσα πιάνει; 2,5 / 5

Classics : Dawn of the Dead (2004)

Μάστορας : Zack Snyder
Παίχτες : Sarah Polley, Ving Rhames & Mekhi Phifer
Με δυο λογάκια :
Ο πλανήτης έχει χτυπηθεί από μια ανεξήγητη και φονική αρρώστια και οι νεκροί δεν παραμένουν νεκροί! Τα πτώματα λαχταρούν για το επόμενο γεύμα τους και τώρα καραδοκούν για να φάνε τις σάρκες των επιζώντων. Οι λίγοι που έμειναν ζωντανοί βρίσκουν καταφύγιο σε ένα εγκαταλειμμένο εμπορικό κέντρο. Εκεί συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους και παλεύουν για να παραμείνουν ζωντανοί…

Αναλυτικότερα :
Πριν ο Zack Snyder γίνει παγκοσμίως γνωστός με το “…this is Sparta!” είχε γυρίσει μια από τις ωραιότερες ταινίες με ζόμπι της τελευταίας δεκαετίας. Μιλάμε φυσικά για αυτό το reimagining της κλασικής ομώνυμης ταινίας του George Romero, από το 1978, που, φυσικά ήταν το sequel της «Νύχτας των Ζωντανών Νεκρών». Για να είμαι ειλικρινής, μου αρέσει ο Snyder παρά το ότι δεν πεθαίνω για τις ταινίες του. Είναι ένας από τους καλύτερους οπτικούς σκηνοθέτες εκεί έξω. Τι θα πει «οπτικός» σκηνοθέτης; Είναι αυτός που έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στο να στήνει εντυπωσιακές σκηνές με ξύλο, πιστολίδια, μάχες, εκρήξεις κλπ. Ο πιο γνωστός οπτικός σκηνοθέτης στον κόσμο δεν είναι άλλος από τον George Lucas. To να έχεις οπτικό σκηνοθέτη στο τιμόνι είναι δίκοπο μαχαίρι. Αν ο μάστορας αποφασίσει να συνεργαστεί με άλλους ειδικούς στο σενάριο, τους διαλόγους κλπ, τότε έχεις αποτέλεσμα ποίημα. Παράδειγμα, η πρώτη τριλογία των Star Wars (IV, V, VI). Με άλλον επαγγελματία στη σκηνοθεσία, άλλον στο σενάριο, άλλον να επιμελείται τους διαλόγους και τον Lucas να αλωνίζει, να έχει την γενική εποπτεία του εγχειρήματος και να βάζει όπου πρέπει την πινελιά του, έκαναν τον κόσμο να παραμιλάει. Όταν όμως ο οπτικός σκηνοθέτης αποφασίζει ότι είναι γαμάτος και ότι πρέπει να τα κάνει όλα μόνος του, το αποτέλεσμα είναι συνήθως μια εντυπωσιακή μεν, ανούσια δε μπούρδα. Παράδειγμα, η δεύτερη τριλογία των Star Wars (I, II, III) όπου πέρα από τις όποιες καλές στιγμές της, μας στοίχειωσε με διαλόγους και παραστάσεις απείρου κάλλους, πχ με τον Jar Jar Binks, ίσως τον πιο εκνευριστικό χαρακτήρα φαντασίας που φτιάχτηκε ποτέ.

Ευτυχώς, αν και οι τελευταίες ταινίες του Snyder πέφτουν στην δεύτερη κατηγορία, το Dawn of the Dead, ανήκει σαφέστατα στην πρώτη. Και αυτό το καταφέρνει με τη χαρακτηριστική του νευρική σκηνοθεσία, που παντρεύει άψογα τον τρόμο, την καταδίωξη και τη μαύρη κωμωδία. Το αποτέλεσμα είναι μοντέρνο, γκαζωμένο και απίστευτα φρέσκο, σε σημείο που κάποιος που δεν ξέρει, δεν πρόκειται καν να φανταστεί ότι αυτό το ταινιάκι είναι ένα (έστω χαλαρό) remake μιας ταινίας από το 1978. Με τις πιο χορταστικές splatter & gore σκηνές που έγιναν ποτέ, δεν αφήνει ποτέ τον θεατή να χαλαρώσει, δεν κάνει ποτέ κοιλιά και βομβαρδίζει τα αυτιά με ένα από τα πιο cool και ανομοιογενή soundtrack που έγιναν ποτέ! Δηλαδή, πεθαίνω για την bossa nova διασκευή του «Down With The Sickness»!!! Είναι τόσο γαμάτο που μπορώ να φανταστώ τον Sinatra να το τραγουδάει!

Η κοινωνική μομφή και ο κυνισμός που ο George Romero ήθελε να δώσει στην αυθεντική ταινία του, υπάρχει και εδώ, αν και είναι σαφέστατα υποβαθμισμένα. Ο σκοπός του μάστορα εδώ ήταν να φτιάξει το απόλυτο zombie roller coaster διασκέδασης. Και αν μη τι άλλο το κατάφερε. Με πληθώρα χαρακτήρων, πολλές και διαφορετικές ανθρώπινες ιστορίες πλεγμένες στην πλοκή του, υψηλότατα production values (αν και οι σκηνές που έγιναν με εφέ υπολογιστή πχ οι εκρήξεις μαρτυρούν πλέον την ηλικία τους) που δίνουν ανατριχιαστική ρεαλιστικότητα στο όραμα μιας καταναλωτικής κοινωνίας που καταρρέει όταν τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου απελευθερώνονται, αίμα, τρόμο, καταδίωξη, μουσικάρα και attitude τύπου μυαλά στα κάγκελα, το «νέο» Dawn of the Dead απλά τα σπάει. Και – ξέρω ότι θα φάω κράξιμο εδώ, αλλά στα @@ μου κιόλας! – κάνει την πρωτότυπη ταινία του George Romero να φαντάζει τρομερά αργή, βαρετή, ερασιτεχνική και παρωχημένη.

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 δαγκωτό

Best Movies of 2011 (part 2)

Devil

To καλύτερο ίσως θρίλερ της χρονιάς έρχεται κυριολεκτικά από το πουθενά, από τη μικρή ανεξάρτητη εταιρία του κυρίου Shyamalan. Υποχθόνιο, γεμάτο ανατροπές, "παλιομοδίτικο" suspense και αληθινά διαβολικό, θα καταφέρει να σας ζορίσει κανονικά πριν καταφέρετε να πέσετε για ύπνο αφότου το δείτε.

Black Death

Μαύρος θάνατος και κατάμαυρος! Η πιο ζοφερά ατμοσφαιρική ταινία της χρονιάς είναι ένα μικρό έπος που λαμβάνει χώρα τον Μεσαίωνα, τον οποίο και αποτυπώνει με τα μελανότερα χρώματα. Στο στοιχείο του εδώ – και φυσικά στον πρωταγωνιστικό ρόλο – ο “Boromir” Sean Bean.

The American

Μελαγχολικό και μινιμαλιστικό στους διαλόγους του, το «The American» είναι μια μεστή, «ποιοτική» ταινία δράσης τελείως διαφορετική από ότι ίσως θα περίμενες. Έχει έναν όπως πάντα ποιοτικό George Clooney σε ένα από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του. Και μας συστήνει σε μια από τις ομορφότερες γυναίκες στον κόσμο, την εκρηκτική Violante Placido. Θέλετε κι άλλα;

Piranha 3D

Πάμε για γούστα τώρα! Το «Piranha» είναι πιο καλοφτιαγμένο, μερακλίδικο, μοντέρνο, sexy, επαίσχυντο και αναιδέστατο λουτρό αίματος που είδες ποτέ! Καλοκαιρινές υπέροχες τοποθεσίες, πανέμορφες γυναίκες σε μικροσκοπικά μπικίνι – και ενίοτε χωρίς αυτά! – τόνοι gore και splatter-ιάς, χαβαλές, ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα παρτυ! Μιλάμε ότι ζωντανεύει το ομορφότερο και πιο κάφρικο εφηβικό καλοκαίρι που έζησες ποτέ! Μια από τις πιο λαχταριστά ένοχες κινηματογραφικές απολαύσεις όλων των εποχών!

Conan

Σαφέστατα δεν είναι η μεγαλύτερη sword & sorcery ταινία όλων των εποχών. Αλλά κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο να πετύχει με ένα σμπάρο 3 τριγόνια : α) να βρει έναν άξιο συνεχιστή σε έναν ιστορικό ρόλο. Ο Jason Momoa ήταν κατά γενική ομολογία καταπληκτικός στο ρόλο του. β) αναβίωσε το ενδιαφέρον για ένα είδος ταινιών που (με την εξαίρεση της τριλογίας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών») θεωρείται πιο τελειωμένο και από τους δεινόσαυρους εδώ και 25 περίπου χρόνια. γ) κατάφερε μα μεταφέρει επάξια, με πιστότητα και σεβασμό το πνεύμα των ιστοριών του μεγάλου δημιουργού, R.E.Howard – και όποιος διαφωνεί εδώ, απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ διαβάσει Robert Howard! Δηλαδή, τόσα πολλά και απίθανα δεν θα τα κατάφερνε ταυτόχρονα ούτε και ο Chuck Norris! Όλα αυτά θέτουν βάσεις γερές για μια ένδοξη συνέχεια. Ο κάθε οπαδός, believer και defender ξέρει ότι πρέπει να είναι παραπάνω από ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Και όσοι ακόμα γκρινιάζουν, να πάνε να παντρευτούν επειγόντως γιατί προφανώς… γεροντοκοριάζουν!

Best movies of 2011 (part 1)

H συνήθεια που έγινε Λατρεία! Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος η Καμαριέρα κάνει μια μίνι κινηματογραφική ανασκόπηση και σας προσφέρει ένα ποτ-μπουρί από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε τη χρονιά που μας πέρασε. Λοιπόν, για όλους εσάς εκεί έξω – και ξέρω ότι είστε αρκετοί! - που επιμένετε να εμπιστεύεστε την Καμαριέρα για την κινηματογραφική σας ενημέρωση, ΑΥΤΕΣ είναι οι 10 (σε τυχαία σειρά) ταινίες του 2011 που ανεξαρτήτως γούστου, αξίζει να δείτε :

Thor

Μάγκας, τσίφτης και καραμπουζουκλής, ο Thor πετυχαίνει εκεί που όλες οι υπόλοιπες superhero movies απέτυχαν : στο να απεικονίσει έναν αληθινά larger than life χαρακτήρα, με 100% πετυχημένα larger than life τρόπο, χωρίς να καταφεύγει ούτε σε γραφικότητες, ούτε σε καραγκιοζιές και ποτέ, μα ΠΟΤΕ να τον απομυθοποιεί.

Black Swan

Προφανώς δεν είναι η καλύτερη ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη, αλλά δεν παύει να είναι ένα σκοτεινό παραμύθι που στοιχειώνει τις αισθήσεις. Και επιπλέον αποδεικνύει περίτρανα ότι η Natalie Portman είναι ΑΛΗΘΙΝΑ μεγάλη ηθοποιός.

True Grit

Φτιαγμένο με κλασική συνταγή κι υλικά, το True Grit είναι ένα από τα ωραιότερα western όλων των εποχών. Οι μάστορες καταφέρνουν να μετατρέψουν το παρωχημένο της φύσης του σε πλεονέκτημα και αποτίνουν ιδανικό φόρο τιμής στη σχολή των spaghetti που είναι σίγουρα υπερήφανη για το νέο πνευματικό τέκνο της. Είναι τόσο καλό, που θα αρέσει ακόμα και σε όσους από εσάς δεν άρεσαν ποτέ τα western.

The King’s Speech

Οι ωραιότερες ερμηνείες της χρονιάς είναι μαζεμένες όλες μαζί σε αυτό το δύσκολο, πρωτότυπο και άκρως αντισυμβατικό κινηματογραφικό διαμάντι. Θα αρέσει ακόμα και σε όσους δεν διανοούνταν καν ότι μπορεί να έβρισκαν οτιδήποτε το ελκυστικό σε μια ταινία με τέτοιο θέμα και σενάριο.

127 Hours

Ο Danny Boyle κινηματογραφεί με τη λύσσα και την όρεξη καβλωμένου έφηβου και το αποτέλεσμα είναι ένα άκρως πρωτότυπο και απολαυστικό one man show, που παρόλες τις προσδοκίες για το αντίθετο δεν σε κάνει ποτέ να βαρεθείς ή να ησυχάσεις. Και έχει ίσως την πιο ανατριχιαστική σκηνή της χρονιάς στο τελευταίο μέρος του. ΑΟΥΤΣ! Ακόμα πονάω που τη σκέφτομαι!