My Bloody Valentine, Τσίου

My Bloody Valentine

Remake της ομώνυμης – άγνωστης σε μένα – παλιότερης ταινίας, το My Bloody... είναι ένα slasher αριστούργημα που θα κατευχαριστήσει τους φαν του είδους. Χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό ή να κάνει κάτι το πρωτοποριακό, ξεχωρίζει γιατί υπηρετεί το είδος στο οποίο ανήκει, με πρωτοφανή αξιοπιστία, ποιότητα και ευλάβεια. Δε γράφω περίληψη σεναρίου ούτε τίποτα άλλο σχετικό με την πλοκή, όχι για να μη δώσω spoilers, αλλά γιατί η ιστορία του είναι ακριβώς ό,τι θα περιμένατε από ένα καλό slasher τύπου Scream, Haloween κλπ. Με άλλα λόγια, την ξέρετε ήδη.

Αλλά εδώ θα βρείτε όλες τις αρετές των slasher στον υπερθετικό βαθμό. Ετοιμαστείτε για ΚΟΥΒΑΔΕΣ καλού gore, ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ γυμνές γυναίκες να τρέχουν πανικόβλητες (υπέροχα βυζιά, άψογα αποτριχωμένα “γατάκια”, έπαινος, τιμή και δόξα στο σκηνοθέτη!!!), επιτηδευμένα χαζούλικους χαρακτήρες, μοντέρνα, σφιχτή γκαζωμένη σκηνοθεσία και ερμηνείες που χωρίς να είναι οσκαρικές, ωστόσο μια χαρά την κάνουν τη δουλειά τους. Ωστόσο, οι συντελεστές της ταινίας δεν αρκούνται σε αυτά. Όσο η ώρα κυλά, η αγωνία μεγαλώνει και το suspense δίνει και παίρνει μέχρι το τέλος του έργου. Με την υπόσχεση για sequel και την εύφημο μνεία από όλα τα εξειδικευμένα περιοδικά και ιστοσελίδες του είδους, δε μπορώ παρά να αδημονώ για το επόμενο χτύπημα του My Bloody Valentine!

Τσίου

Συζητήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και απέκτησε το δικό της φανατικό κοινό και ένα cult status. Σε μια έρημη λόγω 15Αύγουστου Αθήνα, ο τζάνκι που αυτοσυστήνεται Τσίου, προσπαθεί να βρει τη δόση του. Στην πορεία θα πέσει πάνω σε σουρεάλ καταστάσεις, “ό,τι να'ναι” άτομα, συννενόηση τσιμέντο και άλλα τόσα. Το δυνατό χαρτί της ταινίας είναι η αμεσότητα και η εναλλακτική της οπτική. Ένα θέμα που οποιαδήποτε άλλη ταινία ή θα το παρουσίαζε με σοβαρό ως δραματικό τρόπο, ή στον αντίποδα, θα το καννιβάλιζε με καφρίλες και χοντράδες, εδώ αντιμετωπίζεται με ανάλαφρο χιουμοριστικό τρόπο, που χαρίζει περιστασιακά χαμόγελα, χωρίς ωστόσο να το γελοιοποιεί. Κορυφή οι ατάκες και ο πρωταγωνιστής που είναι ένα ζωντανό καρτούν από μόνος του.

Όλα αυτά μπορεί να αρκούν για να χαρίσουν στο “Τσίου” ένα όνομα, οστόσο δε φτάνουν από μόνα τους για να το κάνουν πραγματικά καλή ταινία. Το “χύμα” είναι πρώτη και σημαντικότερη επιταγή του, κάτι που το κάνει “χαριτωμένο”, ιδιαίτερα στα μάτια ενός νεανικού κοινού, αλλά δεν κρύβει την προχειρότητα και τον έκδηλο ερασιτεχνισμό που υπάρχει πίσω από αυτό. Μονότονα, γκρίζα πλάνα, τραβηγμένα με απλή κάμερα στο χέρι, χωρίς την παραμικρή καλλιτεχνική επεξεργασία (εκτός από ένα απλώς διεκπαιρεωτικό μοντάζ). Επαναλαμβανόμενες, βαρετές σκηνές που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν σε μια πλοκή που έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει. Ερμηνείες άστα να πάνε. Ουσιαστικά το “Τσίου” αποτελείται από μια τεράστια “κοιλιά” με ελάχιστα σεναριακά υποστηλώματα για να τη στηρίζουν. Δείτε το, αλλά με επιφύλαξη. Κάποιοι από εσάς θα το αγαπήσουν, κάποιοι θα το αντιπαθήσουν, άλλοι θα αδιαφορήσουν. Αλλά αυτό δεν είναι εξάλλου το κύριο χαρακτηριστικό που ορίζει μια cult ταινία?