The Godfather

... αυτό το κομιξάκι φτιάχτηκε για ΜΕΝΑ! ΤΕΛΟΣ!!! Me Gusta Mucho!!! ...

X-Men : First Class (X-Men : Η Πρώτη Γενιά)

Μάστορας : Matthew Vaughn
Παίχτες : James McAvoy, Michael Fassbender & Jennifer Lawrence
Με Δυό Λογάκια :
Πριν οι Charles Xavier & Erik Lensherr γίνουν γνωστοί ως Professor X & Magneto αντίστοιχα, ήταν δυο νέοι άνθρωποι που πρωτοανακάλυπταν τις δυνάμεις τους. Ήταν δυο φίλοι που μαζί με άλλους μεταλλαγμένους αντιμετώπισαν τη μεγαλύτερη απειλή που ο κόσμος είχε γνωρίσει μέχρι τότε. Τελικά, ένα χάσμα δημιουργήθηκε μεταξύ τους που εξελίχθηκε στον πόλεμο μεταξύ της σχολής μεταλλαγμένων του Professor και της σκοτεινής αδερφότητας του Magneto

Αναλυτικότερα :
Σοκάρομαι και μόνο που διαβάζω τα αποθεωτικά reviews για αυτή την ταινία! Ειλικρινά, άρεσε σε κανέναν αυτό το πράμα; Πώς γίνεται και όλα τα "μεγάλα και γνωστά" κινηματογραφικά sites ανακάλυψαν στο X-Men First Class το next best thing των superhero movies? Γιατί εγώ. το μόνο που είδα ήταν μια αφόρητα σοβαροφανής βαρεμάρα που έχει ΤΟΝ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ (περίπου 2 ώρες και ένα τέταρτο διάρκεια). Δηλαδή, ή εγώ είμαι βλαμμένος - που εντάξει, παίζει... πολύ αυτό το ενδεχόμενο! Ή κάποιοι εκεί έξω είναι πολύ καλοί στο να τα'δίνουν και κάποιοι άλλοι στο να τα παίρνουν!!! Πράγμα που παίζει ΑΚΟΜΑ περισσότερο!!!

Αλλά ας αναφέρουμε τα λίγα καλά στοιχεία που το First Class αναμφίβολλα έχει. Καλές - για ταινία του είδους - ερμηνείες. H 60's ατμόσφαιρα του πάει. Την January Jones να βολτάρει με νωχελική υπεροψία στο φακό, φορώντας μονάχα τα εσώρουχά της. Me gusta mucho!!!

Και τώρα, στα ΣΚΑΤΑ : ξυνισμένα κουλτουριάρικα μούτρα λες και έχουν φάει από ένα κουβά σκατά για πρωινό! (κάπου το 'χω ξαναπεί αυτό!) Μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ, όσο και αταίριαστη για το είδος της ταινίας σοβαροφάνεια, όπου οι χαρακτήρες απαγγέλουν με τόσο "serious" τρόπο διαλόγους που νομίζεις ότι παρακολουθείς τον "Ματωμένο Γάμο" και όχι κομιξάδικη superhero movie! Και το άκυρο : το First Class θέλει να είναι μια ταινία δράσης με υπερήρωες αλλά... χωρίς δράση (πλην του φινάλε) και ΧΩΡΙΣ "αληθινούς" υπερήρωες!!! Λίγοι (σε ποιότητα), βαρετοί και ανεπαρκείς χαρακτήρες με τελείως lame υπερδυνάμεις που περισσότερο ταιριάζουν σε ένα κακό επεισόδιο μιας τηλεοπτικής σειράς τύπου "Supernatural", παρά σε Χολυγουντιανή υπερπαραγωγή. Εξαιρούνται οι όντως ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες των Professor X & Magneto.

Τι απομένει; Μια ατελείωτη σεναριακή κοιλιά 2 και κάτι ατελείωτων ωρών με την πλέον αδιάφορη πλοκή, όπου όλοι απλώς... συζητούν με όλους για ΜΠΟΥΡΔΕΣ, εξαντλώντας την εναλλακτική ιστορική πραγματικότητα που παρουσιάζει το σενάριο, όσο δεν πάει άλλο. Νησάφι.

Ρεζουμέ :
Ας λένε ότι θέλουν οι πουλημένοι! Στις αδέκαστες και αμείλικτες εξετάσεις της Καμαριέρας, το X-Men First Class μένει επιεικώς... μεταξεταστέο!!!

Πόσα πιάνει; 2 / 5 και πολλά του βάζω!

Grace (2009)

Μάστορας : Paul Solet
Παίχτες : Jordan Ladd, Samantha Ferris & Gabrielle Rose
Με δυό Λογάκια :
Έχοντας χάσει το αγέννητο παιδί της, η Madeline Matheson επιμένει παρόλα αυτά να φέρει σε πέρας κανονικά τη διαδικασία της κύησης και του τοκετού. Μετά τη γέννα, το παιδί, για έναν ανεξήγητο λόγο επιστρέφει στη ζωή. Όμως το μωρό της Madeline δεν είναι φυσιολογικό... σύντομα η μητέρα θα ανακαλύψει ότι το μωρό της έχει μια ανίερη δίψα για αίμα... ανθρώπινο αίμα...

Αναλυτικότερα :
Κατ' αρχήν, μη μου ξυνίζετε για την ημερομηνία! Μπορεί να βγήκε στην Αμερική - όπου προκάλεσε αίσθηση στο φεστιβάλ του Sundance - πριν 2 χρόνια, αλλά μόλις πρόσφατα το Grace βρήκε το δρόμο του στα ράφια των δικών μας dvd clubs! Και εντάξει, βρωμάει ανεξάρτητο κινηματογράφο! Έχει όλα τα σήματα - κατατεθέν! Πάμε λοιπόν...

α) χάλια φωτογραφία, η οποία είναι ενίοτε out of focus! και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ απαρτιζόμενη από μονοψήφιο αριθμό χρωματικής παλέττας : check!

β) η γνωστή και μη εξαιρεταία θέλω-αλλά-δε-μου-βγαίνει-η-καριόλα αρτιστίκ ατμόσφαιρα ; check!

γ) πρωταγωνιστές με ξινισμένα μούτρα, λες και τους ταΐζουν κάθε μέρα από έναν κουβά σκατά για πρωινό : check!

δ) άδεια σκηνικά που θυμίζουν σπίτι μετά από... καταναγκαστική εντολή έξωσης : check!

και last but not least ε) το όλο ψιλομίζερο κάτι-δεν-πάει-καλά vibe.

Δηλαδή, αν δεν ήταν θρίλερ, θα μπορούσε άνετα να είναι ανεξάρτητο Βουλγάρικο / Πακιστανικό / whatever πεταμένης χώρας κουλτουρέ δράμα όπου ο Μήτρος της εποχής του ερωτεύεται παράνομα και καταδικασμένα την Γκόλφω, σε ένα πονεμένο οδοιπορικό - Οδύσσεια με φόντο τον πόλεμο και τις σαρωτικές αλλαγές του κοινωνικοπολιτικού σκηνικού! Πώς τα λέω ο πούστης, ρε παιδί μου!!! Έτοιμος είμαι σε λέω αφού, για να τα βάλω με όλα τα πνευματικά παιδιά του Κουστουρίτσα μαζί!!! Τό'χω!!!

Κι όμως, υπάρχει κάτι το ανεξήγητα τραβηχτικό σε αυτό το παράξενο ταινιάκι... ίσως να ειναι η ιστορία του. Όχι και η πιο πρωτότυπη, μωρά - τέρατα στο σινεμά έχουμε δει πολλά. Αλλά πάντα υπάρχει κάτι το αρρωστημένο σε ότι έχει να κάνει "ανωμαλίες" και δυσάρεστα απρόοπτα στην κύηση, γεννα, απώλεια του εμβρύου κλπ που πάντα υποβάλλει και ενοχλεί ενδόμυχα το κοινό. Το αυτό, σαφέστατα συμβαίνει στο Grace. Σε αυτόν τον τομέα τουλάχιστον, όλα κι όλα, τον σκοπό του τον πιάνει και με το παραπάνω. Είναι εξόχως πειραγμένο και "ενοχλητικό". Και αποτυπώνει ακόμα πιο έντονα αυτό το στοιχείο του με σκηνές που πραγματικά ΠΟΝΑΝΕ αλλά και με ένα από τα πιο άρρωστα φινάλε που έχω δει ποτέ.

Τελικά όμως, το Grace τη χάνει τη μπάλα. Αιτία, η κακή εκτέλεση των καλών ιδεών και η ανεπάρκεια του σεναρίου που εξαντλείται... στις 2 προτάσεις που σας έγραψα κάτω από το "με δυο λογάκια". Οι ερμηνείες είναι μετριότατες - για να μην πω κακές - και το αυτό ισχύει για τη σκηνοθεσία και τη φωτογραφία. Αχίλλειος πτέρνα όμως είναι πάντα και πάνω από όλα το σενάριο, που αν και είχε τεράστια δυναμική για επέκταση προς πάσα κατεύθυνση, θρίλερ, δράματος, αγωνίας, terror, ακόμα και... μαύρης κωμωδίας, εντούτοις είναι ξερό και λίγο, χάνοντας αέρα και momentum γρήγορα και μετατρέποντας το Grace σε μια τεράστια "κοιλιά" στην έτσι και αλλιώς ισχνή πλοκή.

Ρεζουμέ :
Πιο πολύ το χαρακτηρίζεις σαν "μακάβρια, παράξενη ταινία" παρά σαν θρίλερ. Είναι κρίμα που δεν δούλεψαν καλύτερα την ιστορία του Grace και αρκέστηκαν στις "σπλατς / μπλιάξ" σκηνές προκειμένου να προκαλέσουν φτηνή και εφήμερη πρόκληση και εντύπωση στο κοινό.

Πόσα Πιάνει; 2,5 / 5

Hanna

Μάστορας : Joe Wright
Παίχτες : Saoirse Ronan, Cate Blanchett & Eric Bana
Με δυό λογάκια :
Μια 16χρονη κοπελίτσα που μεγάλωσε από τον πατέρα της σαν αγρίμι σε απίστευτες συνθήκες διαβίωσης, στέλνεται σε μια αποστολή που θα της φέρει σε διάφορα μέρη της Ευρώπης. Στο κατόπι της βρίσκεται μια αδίστακτη πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών και οι συνεργάτες της...

Αναλυτικότερα :
Επιτέλους ρε! Μια αληθινά πρωτότυπη ταινία δράσης! Μπολιασμένη όμως με άφθονο συναίσθημα και μπόλικες ρεαλιστικές σκηνές ΑΛΗΘΙΝΗΣ δράσης που κάνουν όλα τα μπλιμπλίκια, τα ψηφιακά εφφέ και τις εκρήξεις του... κομπιούτερ να ωχριούν! Any day!!! Ερμηνείες κορυφής, διάλογοι που απαρτίζονται από λίγα λόγια και σταράτα και η ΥΠΕΡΟΧΗ, ΤΕΛΕΙΑ, ΘΕΑ, ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ, ΘΕΛΩ-ΝΑ-ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ-ΤΑ-ΜΑΤΙΑ-ΣΟΥ Saoirse Ronan στον πρωταγωνιστικό ρόλο!

Θέτε κι άλλα ρε? Εντάξει, στην καρδιά του, το σενάριο του Hanna είναι απλοϊκότατο. Το βάρος εδώ δόθηκε σαφέστατα στους χαρακτήρες και στις διακυμάνσεις του συναισθήματός τους. Αλλά αυτό όλο γίνεται τόσο άψογα που σε αποζημιώνει και με το παραπάνω για τις όποιες αδυναμίες του σκριπτ. Επίσης, σε κάποια μέρη κάνει κοιλίτσα, αλλά τίποτα το φοβερό. Και φυσικά, όλα αυτά δεν πρέπει να σε πτοήσουν!!! Το Hanna αξίζει την ώρα που θα του αφιερώσεις, φτιάχνει σχολή από μόνο του στο κουρασμένο, κορεσμένο είδος των action movies.

Ρεζουμέ :
Μια δωρική, λιτή, αρτιστίκ ταινία δράσης για σκεπτόμενους θεατές με καλλιτεχνικές ευαισθησίες! Me gusta mucho!!!

Πόσα πιάνει; 4 / 5

Thor

Μάστορας : Kenneth Branagh
Παίχτες : Chris Hemsworth, Anthony Hopkins and Natalie Portman
Με δυο λογάκια :
Μετά από μια αποτυχημένη εισβολή στο βασίλειο των γιγάντων των πάγων που είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή της ειρήνης μεταξύ των κόσμων, ο Odin, ο πατέρας των θεών εξορίζει τον αγαπημένο του γιο, Thor, στη γη, στερώντας του τις δυνάμεις, ως τιμωρία για την αλαζονεία του. Αν ο Thor θέλει πραγματικά να επιστρέψει, πρέπει να υπερνικήσει τον υπέρμετρο εγωισμό του αλλά και να μάθει να εκτιμά τα μικρά, καθημερινά πράγματα που μέχρι πρότινος ήταν απαρατήρητα για αυτόν. Όμως, μοχθηρά σχέδια έχουν ήδη τεθεί σε εφαρμογή που απειλούν όχι μόνο τον πατέρα των θεών, αλλά και όλα τα βασίλεια, ακόμα και τη γη...

Αναλυτικότερα :
Είντα έγινε ωρε μαγκίτες; Ο "σοβαρός" Kennegh Branagh κάνει τώρα και κομιξάδικες superhero movies? Τα ενδεχόμενα είναι τα εξής 2 προφανή. Πρώτον : άτιμη ζωή, μας έσπρωξες στου δρόμου την άκρη. Δεύτερον : προς μεριά hollywood επιτέλους ελήφθη το μήνυμα ότι όλα τα geek-όνια του ντουνιά είναι πρόθυμα να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για όποιον τους προσφέρει καλό πράμα προκειμένου να ευχαριστήσουν το βίτσιο τους και ουχί πλέον αρπαχτές και αχνιστές κινηματογραφικές κουράδες.

Και έτσι, εγένετο... Thor!!! Ο οποίος, χωρίς πλάκα τώρα είναι ανέλπιστα καλός, ίσως μια από τις πιο επιτυχημένες προσπάθειες μεταφοράς κομιξάδικου ήρωα στη μεγάλη οθόνη, που έγινε ποτέ. Δυνατά πρώτα ονόματα και ερμηνείες, γκαζωμένη ατμόσφαιρα και ένας φρέσκος πρωταγωνιστής - οφθαλμόλουτρο που θα κάνει όλες τις κυρίες εκεί έξω να αναθεωρήσουν πλήρως τα "μικιμάο" και τους σπασίκλες που τα διαβάζουν!

Και όσον αφορά τη δράση? Αρκεί να σε πω ότι για εισαγωγή η ταινία σε σερβίρει με μια απίστευτη εισβολή των θεών της Asgard στο βασίλειο των γιγάντων των πάγων όπου γίνεται... της πουτάνας το μαγκάλι με το καλημέρα!!! Και άσε τον γλίτζα Peter Parker ακόμα να κλαψομουνιάζει για τα τερτίπια που του κάνει η σαύρα που έβγαλε για γκόμενα! Σοβαρά τώρα, με αυτή τη σκηνή και μόνο, το Thor ανακυρίσσεται για μένα η απόλυτη Dungeons & Dragons ταινία! Ναι, τα σπάω για Thor.

Ρεζουμε :
Βασικά, η μεγάλη επιτυχία της ταινίας είναι ότι πιάνει τέλεια το scope του Thor, δημιουργώντας χαρακτήρες και καταστάσεις που είναι larger than life, όπως αρμόζει στην θεϊκή φύση των χαρακτήρων, χωρίς όμως ποτέ να τα κάνει να φαντάζουν λίγα ή ψεύτικα, ή καρικατούρες (Clash of the Titans, anyone?) Σωστός ο Thor! Μάγκας, τσίφτης και καραμπουζουκλής. Επικότερός του είναι ίσως μονάχα ο Thor των... Manowar!!!

Βαθμολογία : 4 / 5

Scream 4

Μάστορας : Wes Craven

Παίχτες : Neve Campbell, Courteney Cox and David Arquette

Με δυο λογάκια :

Ο Wes Craven επιστρέφει στα γνώριμά του λιμέρια με καινούριο Scream, παλιούς (και εντυπωσιακά γερασμένους!) πρωταγωνιστές, νέες σινεφίλ “καμμένες” θριλεριάρικες ατάκες, το γνωστό βιτριολικό μαύρο χιούμορ και έναν ghostface διψασμένο για αίμα σαν να... μην πέρασε μια μέρα από τότε που προβλήθηκε το original.

Αναλυτικότερα :

Για να είμαι ειλικρινής : να σας πω ότι ενθουσιάστηκα όταν έμαθα ότι ο ίδιος ο Wes Craven γυρίζει τέταρτο Scream? Ε, δεν ενθουσιάστηκα! Αν και το πρωτότυπο είναι μια αρκετά καλή ταινία που στέκει ακόμα και σήμερα μια χαρά, το διαδέχτηκαν δυο μετριότατα sequels, ένας ΠΑΚΤΩΛΟΣ από εμετικά wannabe Scream ταινιάκια όπου ατάλαντοι έφηβοι, ατσαλάκωτοι χλιμίτζουρες και τσουλάκια του λυκείου αγωνίζονται για το ποιός θα σφαχτεί με τον πιο βαρετό και τετριμμένο τρόπο. Και – το χειρότερο από όλα – όλο αυτό τον συρφετό τον ακολούθησαν άλλος ένας σκασμός από ακόμα πιο κουραδένιες ταινίες (scary movie, anyone?) που – τάχα μου και καλά – σατυρίζουν,αναλύουν, ανοικοδομούν (πρόσθεσε εδώ και πολλούς άλλους τέτοιους Μουζουρακισμούς) το genre και τα στερεότυπα του είδους και εμάς τα αρχίδια μας κουνιούνται. Κοινώς, καλό το πρώτο Scream, αλλά χάλασε την πιάτσα. Άκυρο – όχι απλά τη χάλασε. Τη γάμησε και ψόφησε. Συνεπώς, όσο καλό ταινιάκι και να είναι – που είναι – στην τελική δεν άξιζε τον κόπο, εξαιτίας του να γιομίσουν τα πονεμένα ματάκια μας από αμαζόνιους γυαλιστερών κινηματογραφικών ΣΚΑΤΩΝ και από ελεεινούς πρωταγωνιστές που με το που πήραν τον πούλο από το “Dawson's Creek” και κάτι άλλες τέτοιες εφηβοσυναισθηματικές σειρές του κώλου, πέσανε με τα μούτρα στα θρίλερ!!! Μάθανε πως γαμιόμαστε, πλακώσανε και οι γύφτοι δηλαδής!!!

Κοινώς, όχι, δεν ήμουν ΚΑΘΟΛΟΥ χαρούμενος με το ενδεχόμενο ενός καινούριου Scream και ακόμα περισσότερο με το ενδεχόμενο να ζήσω όλη αυτή την εφηβική σκατοπλυμμήρα από την αρχή, πράμα βέβαια απίθανο γιατί πλέον το hype του Scream είναι πιο χαμένο και από τους δεινόσαυρους. Κι όμως!!! Το νέο Scream είναι γρήγορο, νευρικό, ζόρικο και γκαζιάρικο! Ο Wes Craven δείχνει να είναι σε τρελά κέφια, η σκηνοθεσία τρέχει με χίλια, η αγωνία το ίδιο και τα αγαπημένα “καμμένα” σινεφίλ και θριλεριάρικα ανέκδοτα είναι ξανά εδώ και μάλιστα σε αφθονία! Δηλαδή, μπράβο ρε μάγκα, άξιος! Αν έχω μια ένσταση είναι η εμμονή του μάστορα με το πρωτότυπο Scream. Χρησιμοποιεί τους ίδιους πρωταγωνιστές, δίχως να αφήνει περιθώριο σε φρέσκα ηθοποιάκια να δείξουν τι αξίζουν. Και οι παλιοί δυστυχώς διόλου δε μοιράζονται την όρεξη του σκηνοθέτη, αλλά παίζουν κουρασμένα, πληκτικά, μόνο και μόνο για να πληρώσουν το νοίκι. Το ίδιο κόλλημα με το πρωτότυπο σημαδεύει και την πλοκή αυτού του τέταρτου μέρους, τόσο πολύ που σε σημεία περισσότερο για remake το χαρακτηρίζεις, παρά για τρίτο sequel. Αν ο μάστορας ήταν πιο τολμηρός στις επιλογές του και προσέφερε πιο φρέσκο υλικό με καινούριες μούρες, θα προσκυνούσα σε λέω αφού! Αλλά κρατώντας πισινή ψαλιδίζει τα τφερά στην έτσι και αλλιώς πολύ καλή ταινία του, στερώντας της τη δυνατότητα να φτάσει εκεί που θα της άξιζε.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 και παίζει να του βάζω και λίγα...

Cromwell Keep

Away from bustling cities and noisome, civilised settlements, Cromwell Keep is an establishment best described as part monastery, part fortress which has certainly seen better days. Still, it is considered a respected and very old monastic order and its libraries are rumored to have many old and extremely rare manuscripts. The monks residing there study those writings, copy, record and store them. They also tend to their land, offer spiritual guidance and all other forms of assistance to the rural, farming settlements that surround the Keep. As the Keep’s needs grow, so did its population, mostly due to its permanent (non - monk) residents, the majority of which consist of orphans, impoverished individuals and other folk that live inside the monastery walls, in one of its dormitories. These folk will work and do chores on behalf of the Keep and get in exchange warm food, a dry bed and a simple, albeit sufficient living. The monks, don’t mix with the permanent residents of the keep in any way, except when it comes to matters of work and daily needs.

Cromwell Keep sports stout, old buildings, constructed of earth wood and stone. It is surrounded by an impressive wall and a moat is dug around it. One main entrance, set with a drawbridge and a portcullis and a smaller side entrance, (reserved only for emergencies) provide the only means of land access to its interior. Inside lies a courtyard with a well in its middle and around the yard, with their back against the fortress wall, lie its individual buildings, described below. People from the surrounding villages visit the Keep, mostly to attend to the sermons of the church of St. Cuthbert. Others, are travellers seeking advice from its elders, or from the wisdom stored in its libraries.

1. Dormitories

The living quarters for the permanent residents of the Keep. The player characters will (almost!) certainly be living there, most years of their life, along with other residents of the Keep. Each dorm consists of large, albeit spartan rooms, with plenty of beds (over 20 in each!) and a door sized locker to the right of them that provides room for storing clothes and other personal belongings. There is also, a steel chest at the bottom end of each bed, for the very same reason. It locks with a padlock. A metallic coal heater in the middle of the room provides a little warmth during cold winter nights. Each dorm room has a large window facing the Keep courtyard, lined with thick, wool curtains. Baths are common for all the residents of each dorm, and so is the kitchen and a humble dining room. There is a similar, albeit much smaller dorm intended for female residents only. No need to say that male residents are forbidden to enter the female ward and vice versa. The monks lock down the dorm doors after 11 am.

2. Warehouses

Large wood and stone buildings used to store goods, foodstuffs and every kind of supplies. Monk apothecaries tirelessly count stuff and record endless lists of incoming and outgoing supplies. Entrance is prohibited to all, except them.

3. Stables

For the caring and housing of horses and mules of the Keep. Visitors can have their own horses tended, for a small fee. Fiorres, a permanent resident of the keep tends to the horse’s needs.

4. Small Inn

A small wooden, one storied building. This is probably the only place inside the Keep where someone can meet people from the outside world and maybe have a little fun playing games like darts, card games, dice etc. The monks frown upon this sort of entertainment, but will tolerate it, at least as long as the visitor’s behavior is considered “decent”. The “barman”, known by most as “Uncle Gord”, is a small wiry figure with short, white hair and a small beard. It’s almost impossible to estimate his age. Highly likeable fellow, always with a wink and a smile. The monks seem not to like him at all, but for reasons unknown (rumors abound!) they will always tolerate him. Rumors and every wild story imaginable is told about this retired human swashbuckler, stories which he will never verify and never comment upon. He never talks about his past. Uncle Gord will serve liquor, under the monks’ nose, (OF COURSE it is forbidden!) if he gets to like someone – which ain’t that hard. And if he really gets to like someone, he may consider to become a tutor to him / her, teaching the arts of subterfuge and thievery. It is whispered that the highlight of his lessons is an enchanting secret walk on the monastery walls, balconies and roofs and every forbidden area of the Keep, at a night of a dead moon...

5. Hardware Store

The merchant Todrick has set up a permanent shop inside the monastery walls. He sells all basic equipment at the standard price – another honest fellow, that won’t mind a little bargaining over the prices, even a little bartering! With a little effort he can be persuaded to to order more “unusual” specialist tools from the big city. Of course, this order will take several days to pull off.

6. Smithy

The smith, Boris, with his short and broad built, steely muscles and tarnished skin, will fashion (and repair) simple but efficient tools, weapons and armor and sell them at standard prices (honest fellow!) He always wears a blackened smith’s apron, barechested underneath and always has obscenely abundant, long and black chest hair. Boris can even be persuaded to craft exotic weapons and armor, and with even more prodding, he will even agree to produce “custom made” stuff! He can also teach those interested so (who sport good manners, honesty and pride!) in the ways of the armed warrior. His knowledge of the ways of almost every weapon conceavable and every major fighting technique is profound and a secret kept only for those few lucky individuals he trusts.

7. Monks’ Tower

The oldest, highest and most impressive structure of the Keep, its entrance being forbidden to all except those who wear the cloth, and maybe some of the most prominent residents (Kcardeh, Todrick, weird old Aljero etc). The famous monastery libraries are located inside, as well as the scriptoriums, where the monks work tirelessly, day and night. The monks live in spartan, darkened cells in the tower basement, and there they also gather, cook and eat their humble food. They emerge from the tower only when they have outside work to do, or to attend sermons at the Church of St. Cuthbert. They won’t mix with Keep residents or visitors and most of the times they silently frown upon everything and everyone. Still, their manners are always kind, and they carry a calm, if somehow stiff and alienating demeanor.

8. Church of St. Cuthbert

This humble, squat building has stood for hundreds of years. The church of St. Cuthbert is the focal point of worship and matters spiritual in the Keep and also the lands surrounding it. Joyree of the Cold Iron, the grandniece of the fabled Canoness Y’day, presides over the flock and everyone looks up to her for whom she represents : the Canoness herself, a revered veteran of the Battle of Emridy Meadows, the most devout servant of St. Cuthbert in the land and still the head of the Church of St. Cuthbert for the whole nation.

In truth, Joyree is a very likeable girl with extremely simple – and naive – demeanor. Her faith and smile, her optimism, generosity and kindness are true and genuine, but she was put in this place of office without really choosing it and now she understands that she’s got huge shoes to fill and that the expectations she has to meet are probably too high for her potential. Still, she is determined to do whatever she can to fulfill her role. After 5 hard years, she’s gradually starting to become recognised in people’s hearts, not just as “the descendant of the Canoness”, but as a honest, devout and hard working person, who always does her best, no matter what. She will advise and tutor any player character determined to walk the path of the pious warrior, even should his / her faith does not lie in St. Cuthbert. She’s fairly open minded (for a cleric of St. Cuthbert!) for that matter, but still, she will never knowingly tutor a follower of any evil deity, or cult.

9. Weird old Aljero’s cottage

A really WEIRD and really emaciated old man, with patches of crazily tangled and protruding white hair and beard, Aljero is considered, if anything, but mad. Foul tempered and outright creepy on a bad day (which tends to be the norm) absurd, insanely rambling and with even more creepy humor on his good days. Most of the times he shares his conversations with the numerous cats that regularly swarm his cottage, seemingly oblivious of other people present. People who get to really know him, insist that underneath his incoherent, irrelevant ramblings lies unbelievable wisdom and gems of arcane knowledge. . Still, most will just avoid him as he tends to totally creep people out.

Player characters who are determined to put up with him, be kind to his madness and just roll with his weirdness, will (maybe) accomplish to comprehend his gibberish, and be taugh in the ways of the arcane spell caster by a true master. Aljero isn’t truly mad – at least not in a conventional way. He’s just seen and learned too much and has lost his touch with the ways of this world. His past and how he got to be a permanent resident of the Keep, are a total mystery and will for ever remain so.

10. House of Kcardeh

Veteran hero Kcardeh (pronounced : KAR-DE) is considered by everyone as the greatest warrior of his time, the venerable leader of the Defenders of the Gnarley Forest. This knightly order struck a critical blow to the forces of Evil in a great uprising of legendary terror and wickedness, more than thirty years ago and Kcardeh was at that time their leader. If it weren’t for their noble sacrifice, all the land and life in it would be totally different today. Unfortunately, a great number of the Defenders of the Gnarley Forest perished in the fabled “Battle of Emridy Meadows”, the epic climax of the long struggle versus Evil, bringing the glorified order to its knees and, nowadays, on the verge of extinction, counting only a couple of dozens of selected few members.

Kcardeh, retired for many years now, spends the rest of his days studying in the Tower and roaming the surrounding lands. He is by far the most known, loved and widely respected resident of Cromwell Keep. A man of deep knowlenge, uncanny wisdom and unmatched experience, Kcardeh is a most valuable source of information and counselling for any player character. As oldage (he must be over 70 years old by now, though he appears much younger) has started to catch up to him, weakening his body and gradually numbing his senses, he will at times request aid and companionship for his journeys...