Πείτε το και Terminator 4 άμα θέτε, καμιά διαφορά προσωπικά δε μου κάνει. Αυτή τη φορά, το τιμόνι του θρυλικού franchise κληρονομείται στον γνωστό McGee που έκανε τις 2 ταινίες Charlie's Angels. Επιλογή κατά τη γνώμη μου αμφιλεγόμενη. Παρά την όσο καλή δουλειά που μπορεί να έκανε (και όντως έκανε, ειδικά στο πρώτο μέρος) ο McGee για το χαβαλεδιάρικο σύμπαν των “Άγγελων του Τσάρλι”, δε μπορούσα να μη διατηρήσω τις αμφιβολίες μου σχετικά με το πώς θα χειριζόταν μια περιπέτεια πολύ μεγαλύτερου ειδικού βάρους και ιστορικότατου ονόματος. Το Terminator για μια (τουλάχιστον) γενιά δεν είναι απλά άλλη μια περιπέτεια – blockbuster. Είναι λατρεία, με τη δική του ιστορία και μυθολογία που φανς τη συλλέγουν και την αποκρυπτογραφούν μανιωδώς, είτε υπό τη μορφή comics & graphic novels, είτε διάφορων άλλων ειδών merchandise. Σίγουρα με το πέρασμα του χρόνου η αίγλη του έχει μειωθεί, ειδικά μετά το εμπορικά όχι και τόσο επιτυχημένο 3ο μέρος Terminator 3 : Rise of the Machines (που προσωπικά το βρήκα αξιοπρεπέστατο) αλλά δεν παύει σαν όνομα να προκαλεί το ενδιαφέρον, να ξυπνά δυνατές αναμνήσεις και να κάνει τα κεφάλια ακόμα να γυρνάνε, όπου αυτό αναφέρεται.
Όπως και να 'χει, θεωρώ “λίγο” άδικη τη συμπεριφορά των μεγάλων studios που “σφάζουν” ανελέητα τα παλιά κινηματογραφικά φαβορί τους, αναθέτοντας την τύχη τους στα χέρια ατόμων με ανεπαρκή εμπειρία ή ικανότητα. Το ίδιο συνέβη και στα 2 έργα Alien VS predator (με τον Paul Anderson του πρώτου μέρους να θεωρείται καθολικά ως ένας από τους χειρότερους σκηνοθέτες του Hollywood, μέχρι που εκθρονίστηκε από τον Uwe Boll και με τους αδερφούς Strauss του νο2 να είναι κυριολεκτικά πρωτάρηδες στο χώρο του κινηματογράφου, καθώς οι μέχρι τότε δουλειές τους ήταν... βιντεοκλιπ!). Ο λόγος και το σκεπτικό γνωστά. “Ένα γνωστό κινηματογραφικό franchise, όπως και να έχει θα γεμίσει που θα γεμίσει τις αίθουσες. Θα το πήξουμε στα γραφικά κομπιούτερ, αφού τα φυσικά γυρίσματα και τα make up effects είναι ακριβότερα (να γυαλίζουν τα γραφικά τώρα, κι ας είναι το θέαμα λίγα χρόνια μετά επιπέδου καρικατούρας) Άιντε να βάλουμε και ένα (όχι παραπάνω!) γνωστό και σέξι όνομα για να έχουν να γράψουν κάτι και τα περιοδικά. Ας κάνουμε ό,τι λογής περικοπές μας παίρνει προκειμένου να ελαχιστοποιήσουμε τα έξοδα, από τη στιγμή που τα έσοδα είναι πάνω κάτω στάνταρ και το target group στο οποίο θα απευθυνθούμε είναι γνωστό, δοκιμασμένο και φωτογραφημένο. Και όλα τα υπόλοιπα θα τα αναλάβουν οι τσάτσοι που έχουμε να κάνουν δημόσιες σχέσεις.” Κάπως έτσι, καταλήξαμε να βλέπουμε άγνωστους ηθοποιούς της τηλεόρασης και άκυρους σκηνοθέτες να πρωτοστατούν σε παραγωγές που κάποτε απασχολούσαν ονόματα μεγαθήρια. Θέλετε και άλλα παραδείγματα? Υπάρχουν πολλά. Ένα θα πω, ίσως το χαρακτηριστικότερο. Κάποτε στο Star Wars πρωταγωνιστούσαν ηθοποιοί της κλάσης του Sir Alec Guiness & Harrison Ford. Στο τελευταίο έργο της σειράς, το Revenge of the Sith, αστέρι και πρώτο όνομα της ταινίας ήταν... κάποιος Heiden Christensen!
Αλλά ας μη πλατειάζουμε. Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να πω είναι ότι πάνω κάτω, κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ... περίπου. Μου είναι δύσκολο να γράψω για το τελευταίο Terminator. Δεν είναι τόσο η όποια συναισθηματική φόρτιση που μου προκαλούν οι αναμνήσεις από τα παλιότερα, κλασικά έργα της σειράς. Είναι γιατί σε αυτή τη δουλειά υπάρχουν κάποια πραγματικά καλά στοιχεία που χάνονται σε έναν ωκεανό μετριότητας και κάποια στοιχεία τόσο άκυρα που απλά είναι απαράδεκτο να χαρακτηρίζουν μια ταινία που φέρει αυτό το όνομα ακόμα κι αν αυτή είναι η πιο αδύναμη της σειράς (που είναι). Η ιστορία διαδραματίζεται στο μέλλον, στο έτος 2012, αφότου φυσικά η περιβόητη Judgement Day έχει έρθει και παρέλθει. Οι μηχανές έχουν επαναστατήσει και κυρήξει τον πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα. Ο John Connor είναι ένας φτωχός πλην τίμιος αξιωματικός της οργανωμένης αντίστασης της ανθρωπότητας (που απεικονίζεται σαν μια πιο χύμα... Χούντα!), που ανεπίσημα απολαμβάνει την καθολική αποδοχή του κόσμου, σαν φουτουριστικός Che Guevara ένα πράμα. Μετά, κάπου μαθαίνει ότι πρέπει να σώσει τον μελλοντικό πατέρα του (και έφηβο στον παρών χρόνο, Kyle Reese), ένας καινοτόμος τρόπος να κατατροπωθούν οι μηχανές ανακαλύπτεται στο άκυρο, ο τρίτος αδερφος από το Prison Break ταξιδεύει από το παρελθόν (αλλά και από το μέλλον!) για να βρει τον John Connor επειδή ούτε-και-αυτός-ξέρει-το-γιατί (και τον βρίσκει τελικά από τύχη). Μετά ο John ψάχνει τον Kyle Reese, ο τελευταίος ψάχνει ένα μουγγό αραπάκι (!), όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας ψάχνουν τον John, πέφτουν από λάθος στον αδερφό από το Prison Break και τελικά κάπου όλοι μαζί συναντιούνται από (μάλλον) καθαρή κωλοφαρδία. Παίζει και ο κακός από το Karate Kid! Α, και ο John Connor έχει και ένα ραδιοφωνικό σταθμό σαν και αυτόν που είχε ο Robin Williams στο “Καλημέρα Βιετνάμ” όπου εκεί ανοίγει την ψυχή του και αποκαλύπτει την πιο ευαίσθητη θηλυκή πλευρά του εαυτού του στους επαναστάτες ποπολάρους comrades του. Οι οποίοι κάνουν υπομονή ακούγοντάς τον, την ώρα που αντιμετωπίζουν τους πυραύλους αέρος - εδάφους των μηχανών, με σαλάμια αέρος – αέρος από το Lidl.
Μπερδευτήκατε? Που να τη δείτε κιόλας. Το μεγαλύτερο, νομίζω, πρόβλημά αυτής της ταινίας είναι ότι προσπαθεί να πει πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, να βαστήξει όχι δυο, αλλά πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Είναι γεμάτη ιδέες και δευτερεύουσες / τριτεύουσες σεναριακές απολήξεις (οι περισσότερες copy / paste κολάζ από άλλες, καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας) που στην πλειονότητά τους δεν καταλήγουν πουθενά γιατί στο μεταξύ έχουν παρέλθει 110 λεπτά και η ταινία πρέπει κάποτε να τελειώσει και να πάει ο κόσμος σπίτια του. Το αυτό ισχύει και για τους ΑΠΕΙΡΟΥΣ χαρακτήρες που εισάγει, μόνο και μόνο για να ξεστομίσουν 2-3 ατάκες και να μη τους δεις ποτέ ξανά. Ακολουθεί η αβάσταχτη σοβαροφάνειά της. Και στα άλλα Terminator τρέχανε οι αθρώποι να κρυφτούνε, αλλά δε μιλούσαν με στόμφο και πόζα, ούτε ήταν μόνιμα με μια φάτσα λες και τους είχες ταϊσει ένα κουβά σκατά. Κάποιες προσπάθειες να θυμίσει τα προηγούμενα έργα, κυρίως επαναλαμβάνοντας παλιές ατάκες (“Come with me if you wanna live”, το ιστορικό “I'll be back”) είναι μάλλον αποτυχημένες επειδή φαίνονται υπερβολικά στημένες. Λες και από κάπου είχε δωθεί μια ντιρεκτίβα τύπου : “δεν ξέρω τι θα κάνετε, κόφτε το λαιμό σας, αλλά αυτές οι ατάκες πρέπει να υπάρχουν κάπου στο σενάριο”. Που τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μάλλον είχε δωθεί. Το αυτό ισχύει και στο τραγούδι των Guns 'n' Roses που ακούγεται κάπου στο άσχετο (και πάλι χωρίς λόγο), αλλά και για τον ψηφιοποιημένο Arnold Schwarzenegger, που μπορεί να ήταν μια καλή πιασάρικη ιδέα, αλλά δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε κατάλληλα. Η σκηνή του και η επακόλουθη τελική μάχη ήταν υπερβολικά σύντομη και το τέλος αυτής... απλά αδιάφορο.
Άλλη μια πληγή της ταινίας είναι η διάχυτη αίσθηση... (καταραμένης) φτώχειας που αποδίδει. Θυμάστε αυτές τις απίστευτα επιβλητικές σκηνές – αναμνήσεις από το μέλλον που υπήρχαν στα 3 προηγούμενα έργα? Αυτές με τις στρατιές των Terminators, με τις τεράστιες μηχανές με τις ερπύστριες που κυλούσαν πάνω σε ανθρώπινα κρανία, με τα ιπτάμενα φρούρια, τα λέιζερ και τις a la Warhammer 40K μάχες? Ε, ξεχάστε τις. Εδώ δε θα δείτε ποτέ πάνω από έναν Terminator, που πολεμά (το πολύ) με 2 άτομα. Άιντε δυόμιση άτομα, άμα μετρήσεις και το μουγγό αραπάκι. Στην πλέον πληθωρηκιά σκηνή της ταινίας, αυτή με το γιγάντιο muchas maracas Mech, τα πάντα είναι φτιαγμένα με γραφικά υπολογιστή, από αυτά όμως που ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ότι είναι γραφικά υπολογιστή (ειδικά αν βλέπεις την ταινία σε τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας). Οι μάχες είναι στο σύνολό τους λίγες, σύντομες και ανεπαρκείς. Επιπλέον μείον η πάντα αναίμακτη “εφηβική” βία και οι μπούφλες που επιμένουν να εκτοξεύουν οι Terminators (όχι και τόσο φονική τακτική όταν μιλάμε για τις κατεξοχήν φονικές μηχανές)
Άλλο ένα μεγάλο φάουλ, είναι τα λογικά κενά και διάφορες φάσεις που απλά δε στέκουν. Τα πάντα μοιάζουν να συμβαίνουν στην τύχη, πράγμα ασύμβατο με μια σειρά ταινιών που έχει μότο της “there is not fate, but what we make of it”. Θέλετε κουλές φάσεις? Για κάποιο λόγο, οι Terminators που κυνηγάνε τον John Connor δεν είναι ΠΟΤΕ οπλισμένοι, παρά το ότι στις άλλες ταινίες, αλλά και στις υπόλοιπες σκηνές ετούτης, τους βλέπουμε να χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα. Στο αρχηγείο – φωλιά του υπερκακού υπολογιστή Skynet υπήρχαν όλοι κι όλοι 2 Terminators για να τον υπερασπίσουν. Τους χτύπησε κι αυτούς η οικονομική κρίση μάλλον. Όλη η βάση της Cyberdyne όλως τυχαίως (τι βολικό!) κάθεται πάνω σε μια ατομική βόμβα.
Παρόλα αυτά, η ταινία δεν είναι του πεταματού. Η σκηνοθεσία του McGee είναι καλή αν και κομμάτι ανέμπνευστη. Παρόλα αυτά, είναι, τουλάχιστον τεχνικά, άψογος. Το παλικάρι φαίνεται ότι έχει μελετήσει και φιλοσοφήσει το υλικό που του δόθηκε και υπάρχουν μέσα στο έργο συγκεκριμένες σκηνές που το αποδεικνύουν. Η φωτογραφία τα σπάει. Σωστά μουντά χρώματα και μια κατεστραμμένη εμπόλεμη μελλοντική γη πολύ πιο πειστική από κάθε άλλη φορά. Ο Christian Bale μου άρεσε στο ρόλο του John Connor. Είχε το σωστό στυλ, φάτσα, ερμηνεία. Ίσως είναι και ο μόνος ηθοποιός που να μπήκε στον κόπο να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται στην ταινία. Η προβληματική της αμφιλεγόμενης φύσης μεταξύ ανθρώπου / ρομπότ είναι συμπαθής, μόνο που δεν ταιριάζει καθόλου σε μια Terminator ταινία, παρά σε ένα cyberpunk έπος, τύπου : “I, Robot”, “Blade Runner” ή “Artificial Intelligence”.
Αυτά τα ολίγα. Ήθελα να μου αρέσει αυτή η ταινία. Ήθελα να μπορώ να της βάλω έναν καλύτερο βαθμό. Λυπάμαι για την χαμένη δυναμική της, για το πόσο καλή θα μπορούσε να είναι υπό άλλες συνθήκες (βλέπε σενάριο), για την άδικη συμπεριφορά που της επιφύλαξαν οι πάντες, από τους ηθοποιούς της μέχρι τους παραγωγούς της. Μονάχα ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής δείχνουν να πόνεσαν και να πίστεψαν σε αυτό το έργο αλλά ένας κούκος δε φέρνει ποτέ την άνοιξη. Κρίμα. Ίσως να πήγαινε πολύ καλύτερα αν δεν έφερε τη λέξη Terminator στον τίτλο της, αν ήταν άλλη μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που θα άφηνε περισσότερα όρια στο σκηνοθέτη της προς πειραματισμό και καλλιτεχνική έκφραση. Αλλά όπως έχει τώρα, δε μπορώ να της βάλω πάνω από...
Όπως και να 'χει, θεωρώ “λίγο” άδικη τη συμπεριφορά των μεγάλων studios που “σφάζουν” ανελέητα τα παλιά κινηματογραφικά φαβορί τους, αναθέτοντας την τύχη τους στα χέρια ατόμων με ανεπαρκή εμπειρία ή ικανότητα. Το ίδιο συνέβη και στα 2 έργα Alien VS predator (με τον Paul Anderson του πρώτου μέρους να θεωρείται καθολικά ως ένας από τους χειρότερους σκηνοθέτες του Hollywood, μέχρι που εκθρονίστηκε από τον Uwe Boll και με τους αδερφούς Strauss του νο2 να είναι κυριολεκτικά πρωτάρηδες στο χώρο του κινηματογράφου, καθώς οι μέχρι τότε δουλειές τους ήταν... βιντεοκλιπ!). Ο λόγος και το σκεπτικό γνωστά. “Ένα γνωστό κινηματογραφικό franchise, όπως και να έχει θα γεμίσει που θα γεμίσει τις αίθουσες. Θα το πήξουμε στα γραφικά κομπιούτερ, αφού τα φυσικά γυρίσματα και τα make up effects είναι ακριβότερα (να γυαλίζουν τα γραφικά τώρα, κι ας είναι το θέαμα λίγα χρόνια μετά επιπέδου καρικατούρας) Άιντε να βάλουμε και ένα (όχι παραπάνω!) γνωστό και σέξι όνομα για να έχουν να γράψουν κάτι και τα περιοδικά. Ας κάνουμε ό,τι λογής περικοπές μας παίρνει προκειμένου να ελαχιστοποιήσουμε τα έξοδα, από τη στιγμή που τα έσοδα είναι πάνω κάτω στάνταρ και το target group στο οποίο θα απευθυνθούμε είναι γνωστό, δοκιμασμένο και φωτογραφημένο. Και όλα τα υπόλοιπα θα τα αναλάβουν οι τσάτσοι που έχουμε να κάνουν δημόσιες σχέσεις.” Κάπως έτσι, καταλήξαμε να βλέπουμε άγνωστους ηθοποιούς της τηλεόρασης και άκυρους σκηνοθέτες να πρωτοστατούν σε παραγωγές που κάποτε απασχολούσαν ονόματα μεγαθήρια. Θέλετε και άλλα παραδείγματα? Υπάρχουν πολλά. Ένα θα πω, ίσως το χαρακτηριστικότερο. Κάποτε στο Star Wars πρωταγωνιστούσαν ηθοποιοί της κλάσης του Sir Alec Guiness & Harrison Ford. Στο τελευταίο έργο της σειράς, το Revenge of the Sith, αστέρι και πρώτο όνομα της ταινίας ήταν... κάποιος Heiden Christensen!
Αλλά ας μη πλατειάζουμε. Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να πω είναι ότι πάνω κάτω, κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ... περίπου. Μου είναι δύσκολο να γράψω για το τελευταίο Terminator. Δεν είναι τόσο η όποια συναισθηματική φόρτιση που μου προκαλούν οι αναμνήσεις από τα παλιότερα, κλασικά έργα της σειράς. Είναι γιατί σε αυτή τη δουλειά υπάρχουν κάποια πραγματικά καλά στοιχεία που χάνονται σε έναν ωκεανό μετριότητας και κάποια στοιχεία τόσο άκυρα που απλά είναι απαράδεκτο να χαρακτηρίζουν μια ταινία που φέρει αυτό το όνομα ακόμα κι αν αυτή είναι η πιο αδύναμη της σειράς (που είναι). Η ιστορία διαδραματίζεται στο μέλλον, στο έτος 2012, αφότου φυσικά η περιβόητη Judgement Day έχει έρθει και παρέλθει. Οι μηχανές έχουν επαναστατήσει και κυρήξει τον πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα. Ο John Connor είναι ένας φτωχός πλην τίμιος αξιωματικός της οργανωμένης αντίστασης της ανθρωπότητας (που απεικονίζεται σαν μια πιο χύμα... Χούντα!), που ανεπίσημα απολαμβάνει την καθολική αποδοχή του κόσμου, σαν φουτουριστικός Che Guevara ένα πράμα. Μετά, κάπου μαθαίνει ότι πρέπει να σώσει τον μελλοντικό πατέρα του (και έφηβο στον παρών χρόνο, Kyle Reese), ένας καινοτόμος τρόπος να κατατροπωθούν οι μηχανές ανακαλύπτεται στο άκυρο, ο τρίτος αδερφος από το Prison Break ταξιδεύει από το παρελθόν (αλλά και από το μέλλον!) για να βρει τον John Connor επειδή ούτε-και-αυτός-ξέρει-το-γιατί (και τον βρίσκει τελικά από τύχη). Μετά ο John ψάχνει τον Kyle Reese, ο τελευταίος ψάχνει ένα μουγγό αραπάκι (!), όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας ψάχνουν τον John, πέφτουν από λάθος στον αδερφό από το Prison Break και τελικά κάπου όλοι μαζί συναντιούνται από (μάλλον) καθαρή κωλοφαρδία. Παίζει και ο κακός από το Karate Kid! Α, και ο John Connor έχει και ένα ραδιοφωνικό σταθμό σαν και αυτόν που είχε ο Robin Williams στο “Καλημέρα Βιετνάμ” όπου εκεί ανοίγει την ψυχή του και αποκαλύπτει την πιο ευαίσθητη θηλυκή πλευρά του εαυτού του στους επαναστάτες ποπολάρους comrades του. Οι οποίοι κάνουν υπομονή ακούγοντάς τον, την ώρα που αντιμετωπίζουν τους πυραύλους αέρος - εδάφους των μηχανών, με σαλάμια αέρος – αέρος από το Lidl.
Μπερδευτήκατε? Που να τη δείτε κιόλας. Το μεγαλύτερο, νομίζω, πρόβλημά αυτής της ταινίας είναι ότι προσπαθεί να πει πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, να βαστήξει όχι δυο, αλλά πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Είναι γεμάτη ιδέες και δευτερεύουσες / τριτεύουσες σεναριακές απολήξεις (οι περισσότερες copy / paste κολάζ από άλλες, καλύτερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας) που στην πλειονότητά τους δεν καταλήγουν πουθενά γιατί στο μεταξύ έχουν παρέλθει 110 λεπτά και η ταινία πρέπει κάποτε να τελειώσει και να πάει ο κόσμος σπίτια του. Το αυτό ισχύει και για τους ΑΠΕΙΡΟΥΣ χαρακτήρες που εισάγει, μόνο και μόνο για να ξεστομίσουν 2-3 ατάκες και να μη τους δεις ποτέ ξανά. Ακολουθεί η αβάσταχτη σοβαροφάνειά της. Και στα άλλα Terminator τρέχανε οι αθρώποι να κρυφτούνε, αλλά δε μιλούσαν με στόμφο και πόζα, ούτε ήταν μόνιμα με μια φάτσα λες και τους είχες ταϊσει ένα κουβά σκατά. Κάποιες προσπάθειες να θυμίσει τα προηγούμενα έργα, κυρίως επαναλαμβάνοντας παλιές ατάκες (“Come with me if you wanna live”, το ιστορικό “I'll be back”) είναι μάλλον αποτυχημένες επειδή φαίνονται υπερβολικά στημένες. Λες και από κάπου είχε δωθεί μια ντιρεκτίβα τύπου : “δεν ξέρω τι θα κάνετε, κόφτε το λαιμό σας, αλλά αυτές οι ατάκες πρέπει να υπάρχουν κάπου στο σενάριο”. Που τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μάλλον είχε δωθεί. Το αυτό ισχύει και στο τραγούδι των Guns 'n' Roses που ακούγεται κάπου στο άσχετο (και πάλι χωρίς λόγο), αλλά και για τον ψηφιοποιημένο Arnold Schwarzenegger, που μπορεί να ήταν μια καλή πιασάρικη ιδέα, αλλά δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε κατάλληλα. Η σκηνή του και η επακόλουθη τελική μάχη ήταν υπερβολικά σύντομη και το τέλος αυτής... απλά αδιάφορο.
Άλλη μια πληγή της ταινίας είναι η διάχυτη αίσθηση... (καταραμένης) φτώχειας που αποδίδει. Θυμάστε αυτές τις απίστευτα επιβλητικές σκηνές – αναμνήσεις από το μέλλον που υπήρχαν στα 3 προηγούμενα έργα? Αυτές με τις στρατιές των Terminators, με τις τεράστιες μηχανές με τις ερπύστριες που κυλούσαν πάνω σε ανθρώπινα κρανία, με τα ιπτάμενα φρούρια, τα λέιζερ και τις a la Warhammer 40K μάχες? Ε, ξεχάστε τις. Εδώ δε θα δείτε ποτέ πάνω από έναν Terminator, που πολεμά (το πολύ) με 2 άτομα. Άιντε δυόμιση άτομα, άμα μετρήσεις και το μουγγό αραπάκι. Στην πλέον πληθωρηκιά σκηνή της ταινίας, αυτή με το γιγάντιο muchas maracas Mech, τα πάντα είναι φτιαγμένα με γραφικά υπολογιστή, από αυτά όμως που ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ότι είναι γραφικά υπολογιστή (ειδικά αν βλέπεις την ταινία σε τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας). Οι μάχες είναι στο σύνολό τους λίγες, σύντομες και ανεπαρκείς. Επιπλέον μείον η πάντα αναίμακτη “εφηβική” βία και οι μπούφλες που επιμένουν να εκτοξεύουν οι Terminators (όχι και τόσο φονική τακτική όταν μιλάμε για τις κατεξοχήν φονικές μηχανές)
Άλλο ένα μεγάλο φάουλ, είναι τα λογικά κενά και διάφορες φάσεις που απλά δε στέκουν. Τα πάντα μοιάζουν να συμβαίνουν στην τύχη, πράγμα ασύμβατο με μια σειρά ταινιών που έχει μότο της “there is not fate, but what we make of it”. Θέλετε κουλές φάσεις? Για κάποιο λόγο, οι Terminators που κυνηγάνε τον John Connor δεν είναι ΠΟΤΕ οπλισμένοι, παρά το ότι στις άλλες ταινίες, αλλά και στις υπόλοιπες σκηνές ετούτης, τους βλέπουμε να χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα. Στο αρχηγείο – φωλιά του υπερκακού υπολογιστή Skynet υπήρχαν όλοι κι όλοι 2 Terminators για να τον υπερασπίσουν. Τους χτύπησε κι αυτούς η οικονομική κρίση μάλλον. Όλη η βάση της Cyberdyne όλως τυχαίως (τι βολικό!) κάθεται πάνω σε μια ατομική βόμβα.
Παρόλα αυτά, η ταινία δεν είναι του πεταματού. Η σκηνοθεσία του McGee είναι καλή αν και κομμάτι ανέμπνευστη. Παρόλα αυτά, είναι, τουλάχιστον τεχνικά, άψογος. Το παλικάρι φαίνεται ότι έχει μελετήσει και φιλοσοφήσει το υλικό που του δόθηκε και υπάρχουν μέσα στο έργο συγκεκριμένες σκηνές που το αποδεικνύουν. Η φωτογραφία τα σπάει. Σωστά μουντά χρώματα και μια κατεστραμμένη εμπόλεμη μελλοντική γη πολύ πιο πειστική από κάθε άλλη φορά. Ο Christian Bale μου άρεσε στο ρόλο του John Connor. Είχε το σωστό στυλ, φάτσα, ερμηνεία. Ίσως είναι και ο μόνος ηθοποιός που να μπήκε στον κόπο να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται στην ταινία. Η προβληματική της αμφιλεγόμενης φύσης μεταξύ ανθρώπου / ρομπότ είναι συμπαθής, μόνο που δεν ταιριάζει καθόλου σε μια Terminator ταινία, παρά σε ένα cyberpunk έπος, τύπου : “I, Robot”, “Blade Runner” ή “Artificial Intelligence”.
Αυτά τα ολίγα. Ήθελα να μου αρέσει αυτή η ταινία. Ήθελα να μπορώ να της βάλω έναν καλύτερο βαθμό. Λυπάμαι για την χαμένη δυναμική της, για το πόσο καλή θα μπορούσε να είναι υπό άλλες συνθήκες (βλέπε σενάριο), για την άδικη συμπεριφορά που της επιφύλαξαν οι πάντες, από τους ηθοποιούς της μέχρι τους παραγωγούς της. Μονάχα ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής δείχνουν να πόνεσαν και να πίστεψαν σε αυτό το έργο αλλά ένας κούκος δε φέρνει ποτέ την άνοιξη. Κρίμα. Ίσως να πήγαινε πολύ καλύτερα αν δεν έφερε τη λέξη Terminator στον τίτλο της, αν ήταν άλλη μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας που θα άφηνε περισσότερα όρια στο σκηνοθέτη της προς πειραματισμό και καλλιτεχνική έκφραση. Αλλά όπως έχει τώρα, δε μπορώ να της βάλω πάνω από...
Βαθμολογία : 1,5 / 5.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου