Classics : The Revenant (2009)

Μάστορας : D. Kerry Prior

Παίχτες : David Anders, Chris Wylde, Louise Griffiths

Με δυο λογάκια :

Ένας στρατιώτης που σκοτώνεται στο πεδίο της μάχης επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών… για να συνειδητοποιήσει ότι η ζωή μετά τον θάνατό του έχει αλλάξει άρδην, αλλά και ότι… τελικά έχει και την πλάκα του να είσαι νεκρός!

Τα Θετικά :

Αν σου αρέσουν οι μαύρες κωμωδίες τύπου Shaun of the Dead θα την καταβρείς εδώ

Τα Αρνητικά :

Κάνει προς το τέλος κοιλιά. Έπρεπε να είχε τελειώσει τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα.

Αναλυτικότερα :

Βαρεμένη μαύρη κωμωδία σε βρετανικό στυλ, πιστή στην μικρή αλλά με φανατική κοινό cult σκηνή του είδους. Και ομολογουμένως το The Revenant είναι ένας υπέρ του δέοντος άξιος αντιπρόσωπος του είδους. Δυστυχώς οι φιλοδοξίες του να γίνει κάτι το παραπάνω από αυτό, το προδίδουν στο τέλος. Εξηγώ. Όλα είναι καλά και η κεντρική ιδέα σούπερ. Το αυτό ισχύει και για τις λαλημένες ερμηνείες και τις εξωφρενικές καταστάσεις που μερικές από αυτές θα προσφέρουν πολύ γέλιο στον κάφρο που κρύβεις μέσα σου. (και μερικές από αυτές πολύ απλά είναι τόσο βαρεμένες που δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου!)

Όμως, η αγωνία της ταινίας να παντρέψει το μαύρο χιούμορ με το δράμα αλλά και μια ίσως προβληματική που – ευτυχώς! – δεν εκφράζεται πλήρως, αποπροσανατολίζει και εν τέλει κουράζει τον θεατή. Αυτό, σε συνδυασμό με την επανάληψη πολλών παρόμοιων στο ύφος και το περιεχόμενο σκηνών – έχασα το μέτρημα το πόσες φορές έδειξε το ίδιο πάνω κάτω πιστολίδι, με μικροκακοποιούς σε σοκάκια και μεταμεσονύχτια μίνι μάρκετ – κάνει το τελευταίο μισάωρό της να φαντάζει… κομματάκι αγγαρεία. Και αν σε όλα αυτά προσθέσεις και το τελευταίο κομμάτι με τις τύψεις και την καταθλιπτική διάθεση του πρωταγωνιστή… ε, αρχίζει το πράμα να μην παλεύεται και σχεδόν υποδέχεσαι το φινάλε με ανακούφιση. Και είναι κρίμα, γιατί στην πλειονότητά του πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη μαύρη κωμωδία με εξαιρετικά καμένες σκηνές και απολαυστικές ανατροπές των κλισέ των ταινιών τρόμου.

Ρεζουμέ :

Εξαιρετικό, αστείο, διασκεδαστικό, αλλά από ένα σημείο και μετά κουράζει. Παρόλα αυτά, αξίζει τον κόπο, τουλάχιστον για τους φίλους του είδους.

Πόσα πιάνει; 3¾  / 5